Author: Flip van der Enden

Perry Farrell – Pirate Punk Politician

Als grootaandeelhouder van de Lollapalooza franchise hoeft Perry Farrell voor het geld geen muziek meer te maken. En als hij om aandacht verlegen hoeft hij alleen maar te wijzen op zijn in aanbouw zijnde Holografische soft porno show in Las Vegas.

Dus moet het wel uit liefde voor muziek zijn dat de voormalige voorman van Jane’s Addiction en Porno For Pyros voor het eerst in 18! jaar een nieuw album heeft uitgebracht. Kind Heaven werd geproduceerd door de rechter studio hand van David Bowie, Toni Visconti en telt muzikale bijdragen van o.a. Taylor Hawkins van Foo Fighters, Elliott Easton van de legendarische new wave band The Cars en Dhani ‘Son Of George’ Harrison.

En hoe klinkt de inmiddels 60 jarige rocklegende? Als vanouds. Farrell heeft een stem die uit duizenden herkenbaar is en met zijn hoge timbre makkelijk overeind blijft in een luidruchtige -en in geval van Pirate Punk Politician– ook funky omgeving. De tekst van PPP is cryptisch, maar lijkt een protest tegen de huidige bewoner van het Witte Huis.

Het Kind Heaven album is uit, Perry gaat ook op tournee. Opvallend genoeg denken de boekers dat Perry Farrell niet meer dan een paar honderd mensen trekt. Hij staat namelijk in de oude zaal van de Melkweg. Als hij Jane’s Adiction weer zou optrommelen had hij waarschijnlijk de AFAS kunnen vullen. Zoals gezegd de man doet het voor het geld noch voor de aandacht, maar voor de muziek. Hoe leuk zou het zijn als de vraag naar kaarten zo groot is dat het concert moet worden verplaatst naar de Max. Hij verdient het.

LIVEDATUM 19 juli Melkweg OZ, Amsterdam.

 Ida Mae – Boom Boom Boom

Chris Turpin en Stephanie Jean zijn getrouwd, met elkaar en met hun werk. Samen vormen ze namelijk Ida Mae. Het duo beoefent een genre dat hip was lang voor hun geboorte en hoewel sindsdien naar de achtergrond verschoven is de vlam altijd blijven branden.

We hebben het over bluesrock, of rock met een blues basis. Chris en Stephanie hebben de stijl letterlijk met de paplepel binnen gekregen. Hun beider vaders waren jong toen bands als Cream, Led Zeppelin en Free furore maakten. Het duo reist momenteel door de V.S. als voorprogramma van Greta Van Fleet. De Van Fleet boys lazen goede dingen over Ida Mae in het befaamde Amerikaanse blad Rolling Stone en herkenden na beluistering van een aantal tracks twee gelijkgestemde geesten. 

Waarschijnlijk hadden ze -toen de uitnodiging de deur uitging- nog niet eens de nieuwe single gehoord van het rockende echtpaar uit het Britse Norwich. In lijn met de trend van dit moment heeft ook Boom Boom Boom een featuring. Niemand minder dan Dweezel ‘Son Of Frank’ Zappa speelt de woedende solo in Boom Boom Boom, dat live, in één take is opgenomen.

Boom Boom Boom –de titel deelt het nummer met een classic van blueslegende John Lee Hooker- gaat over ongure types in de muziekindustrie die de waan van de dag najagen en geen verstand hebben van ‘echte’ muziek. Bij gebrek aan belangstelling van grotere labels, hebben Chris en Stephanie hun debuutalbum, Chasing Lights  zelf uitgebracht.

Zoals het er nu uitziet, gaat Ida Mae eerst live naam maken, maar gezien de reacties op hun shows en de kracht van Boom x 3 zal het niet heel lang meer duren voordat de platenbazen zich met lucratieve contracten op het muzikale koppel zullen storten. Ook is het niet uit te sluiten dat er een nieuwe blues(rock) boom op de loer ligt.

 

The S.L.P. – Favourites

Favourites van The S.L.P. Bevat passages waarin wordt gerapt. Haters van de populairste muziekstijl van de 21ste eeuw zijn dus gewaarschuwd.

The S.L.P. is een nieuw speeltje van de drijvende kracht achter Kasabian,  Lorenzo Pizzorno. Waarschijnlijk bevinden er zich heel wat anti-rappers onder het Kasabian volk en is Pizzorno voor muzikale experimenten als dit een bijband begonnen.

Favourites begint met een Madchester beat van het soort waar Kasabian ook veelvuldig gebruik heeft gemaakt, maar het duurt niet lang voordat het nummer een ander spoor oprijdt. Dat we definitief niet meer in Kasabian territorium zijn weten we zeker als Little Sims begint te rappen. Je zou kunnen zeggen dat The S.L.P. zich verhoudt tot Kasabian als Gorillaz tot Blur. 

De ruimdenkende Kasabian fan zal niet lang treuren dat door dit uitstapje van Pizzorno het waarschijnlijk nog langer gaat duren voordat hun helden de draad weer oppikken, want Favourites is een uitstekende zoethouder. Voor de fans voor wie rap een brug te ver lijkt, luister eens een paar keer en bekijk de lijpe clip. Je zal horen en zien dat Favourites toch een top tracks is, ondanks de rap (of misschien wel dankzij ;).

Personal Trainer – The Lazer

Personal Trainer is meer een pool dan een band. Supervisor is Willem Smit. Op afroep beschikbaar zijn leden van zijn eigen band Canshaker Pi, het Pip Blom combo, Steve French en ander muzikaal volk dat zich ophoudt in de garages en kelders van Amsterdam en omstreken.

The Lazer klinkt niet heel anders dan we van Willem zijn gewend, ruim vallende postpunk met een Amerikaanse klankkleur, maar klinkt op de een of andere manier actueel. Dat zal te maken hebben met de opbloei van acts als M5, Fontaines DC en Pip Blom, die rocken binnen een vergelijkbaar kader, punk in geest misschien nog wel meer dan in stijl. Anders gezegd. The Lazer is meer Stones dan Ramones, meer Reed dan Rotten maar punk is het!

Hand Habits – Placeholder

Placeholder van Hands Habits hadden we al een tijd geleden aangevinkt als een playlist-waardige track, maar het kwam er maar niet van. Tot we de band zagen schitteren op London Calling.

De show die Hand Habits daar ten beste gaf loste elke twijfel op als een Aspro-bruis in een glaasje water. Hand Habits is de band van zangeres-songwriter, gitariste Meg Duffy, die totdat ze als zelfstandig ondernemer verder kan gaan haar diensten verhuurt aan o.a. Kevin Morby, The War On Drugs en onze eigen Amber Arcades.

Placeholder, het titelnummer van het tweede album van Hand Habits doet qua tempo en sfeer wel aan de oude Neil Young denken en dus ook een beetje aan The War On Drugs en inderdaad Kevin Morby. De vraag is dus wie beïnvloed wie?

Wat Hand Habits eigen en aantrekkelijk maakt zijn de mysterieuze teksten en de verleidelijk lijzige zang van miss Meg. Nog meer bekende namen die we kunnen noemen. Hand Habits zit op Saddle Creek, het label van Conor ‘Bright Eyes’ Oberst en Placeholder is opgenomen in de studio van Justin ‘Bon Iver’ Vernon en geproduceerd door Brad Cook, die gelinkt kan worden aan Bon en War en Sharon van Etten e.v.a.

Bon Iver – Hey Ma

Om het in Risk termen uit te drukken. Bon Iver/Justin Vernon consolideert op nieuwe single Hey Ma.

Lieten zijn drie tot nu verschenen albums een duidelijke ontwikkeling horen, van introverte troubadour tot melancholiek experimentalist. Hey Ma is een vrij conventionele popsong. Het spookt wat op de achtergrond en op drie kwart krijgen we een abstract intermezzo, maar over het algemeen kleurt Vernon op Hey Ma netjes binnen de lijntjes. 

Vernon zingt ook met zijn natuurlijke stem, weemoedig als altijd, maar naakt zonder digitale nabehandeling. Opvallend ook is dat hij maar spaarzaam gebruik maakt van zijn handelsmerk, zijn falset. 

Eigenlijk lijkt de nieuwe single van Bon Iver best wel op het oude solowerk van Peter Gabriel. En daar is niks verkeerd aan. Tegelijk met Hey Ma verscheen een ander nieuw nummer, U (Man Like). Ook mooi, maar niet zo mooi als Hey Ma.

Crumb – Ghostride

Ghostride  van Crumb is inmiddels niet nieuw nieuw meer. Het nummer stond on hold, tot Part III was uitgewerkt, maar dan kunnen we nog lang wachten. Want deze week weer gestegen in de GM  naar -1! Dus daarom vanaf nu twee tracks van de New Yorkse band op de nieuw-playlist.

Crumb heeft zoveel mooie pijlen op hun boog. Het korte maar knappe Ghostride is daar een sterk voorbeeld van, verwant aan Part III maar anders.

Crumb maakt indie anno nu, soft, licht zweverig, edoch elegant en melodieus. En met een vrouw aan het roer. Crumb is ook geen navolger, maar een van de vormgevers van de sound van de hedendaagse Amerikaanse indie.  Ghostride komt van een nieuwe EP,  Fall Down, die vorige week online is gekomen.

The Dangerous Summer – Starting Over/Slowdown

De leden van Dangerous Summer zaten nog op school toen ze de band begonnen. Waarschijnlijk maakten ze daar kennis met de roman The Dangerous Summer van Ernest Hemmingway en dachten, hee dat is een toffe bandnaam.

Dit speelde zich zo’n jaar of tien geleden af en is alleen nog zanger/bassist AJ Perdomo over van het  oorspronkelijke trio uit Maryland, U.S.A. Het personeelsverloop heeft nauwelijks invloed gehad op de productiviteit, want album vijf ligt klaar voor lancering. Mother Nature is de titel en vanaf volgende week is bij overal verkrijgbaar. Nou ja overal. Online en bij de betere platenzaak dan. Van Mother Nature hebben we eerder Way Down op het Breekijzer schild gehesen. Dat beviel zo goed dat ook Starting Over de POTR VIP treatment krijgt. Starting Over, Starting Over/Slowdown -is de complete titel- is een ballad, soort van, want tegen het einde wordt het tempo wat opgeschroefd.

AJ zingt zo overtuigend dat je niet onder de indruk uitkomt dat de tekst auto-bio is. ‘I Am So So Down‘ is het hartverscheurende refrein van de neo emo rocktrack. Het label dat Mother Nature gaat uitbrengen heet Hopeless. Dat lijkt geen toeval.

Metronomy – Lately

Nu Metronomy terug is kan de zomer echt beginnen. Lately, het eerste levensteken van de Britse band in drie jaar is zo’n nummer dat gemaakt lijkt om te draaien in de auto op weg naar het zonnige zuiden. Op je oortjes in de trein met een vergelijkbare bestemming werkt ook goed. Kortom als je al niet in de vakantiestemming bent, doet de nieuwe single van Metronomy wonderen.

Wie nu denkt dat Lately een Venga Boys achtige zomerstamper is, rekent buiten de band. Metronomy staat al ruim tien jaar lang garant voor ingenieuze en verlichte indie-synthipop. In geval van Lately betekent dat een speels refrein, een uitgekiende spanningsboog. En, we hebben het tenslotte over Metronomy een licht weemoedig randje.

De sound van de synthesizer op Lately is 80’s, maar de song met zijn dansbare beat en filterdisco break is helemaal van deze tijd. Net als de band die met zijn multi-seksuele en multi-raciale opstelling een weerspiegeling is de moderne samenleving. Later dit jaar meer Metronomy, want album zes in aantocht.

LIVEDATUM 28 oktober, Melkweg, Amsterdam

 

Someone – Two Satelites

Someone is de naam van het nieuwe project van Tessa-Rose Jackson, een van de begaafdste Nederlandse songwriters van dit moment. Dat zeggen we met persmissie van de NRC, die de Orbit EP van Someone de hemel inprees.

De dienstdoende recensent bespeurt zelfs een regelrechte klassieker op  Orbit. Dat zijn er dan (minstens) twee, want ons favoriete nummer van Orbit is niet Put It Together, maar Tessa’s samenwerking met het Schotse multitalent C Duncan, Two Satelites.

Two Satelites is popmuziek op zijn klassiekst, het nummer wiegt als een zweefvliegtuigje op een warme luchtstroom, heeft de sfeer van de herkenningstune van een SF tv-serie uit de jaren 70, klinkt als een Air cover van een Beatles song.  Afijn, best een goed liedje dus. 

Behalve met sound houdt Someone zich nu ook bezig met vision. De optredens gaan gepaard met een expositie en speciaal voor Orbit heeft Tessa een serie ‘cosmic cards’ ontworpen, die je met hulp van een speciaal ontworpen app toegang geven tot haar ‘augmented reality’. Volg de link voor instructies.