Author: Flip van der Enden

The Raconteurs – Help Me Stranger

Het voordeel van tien jaar geen plaat uitbrengen is dat in die periode de songs zich opstapelen. Vooropgesteld natuurlijk dat er wel wordt doorgeschreven. The Ranconteurs hebben een decennium vrijwel niks uitgevoerd. Inmiddels zijn er vier songs uit, afkomstig van het nieuwe album, en die zijn alle vier vrij geweldig, gevarieerd ook wat natuurlijk een pluspunt is.

Help Me Stranger, het titelnummer van het langverwachte 3e Raconteurs album begint met Brandon Benson die Elvis nadoet, veel tijd krijgt hij niet, want de band staat te trappelen om het over te nemen. Wat volgt is een door Brandon en Jack White gezamenlijk gezongen urban countrysong met hippie-gitaar.

Net als voorgaande nieuwe nummers valt op hoe puntig en energiek er wordt gemusiceerd. Dat is nog een voordeel van tien jaar in de wacht staan, als de draad dan eindelijk weer wordt opgepikt gaat iedereen er met hart en ziel tegen aan. Dat gaat een prima album worden. Help Me Stranger, the album volgt op 21 juni.

Honeymoan – Low Blow

Ruim een jaar geleden debuteerde het Zuid Afrikaanse Honeymoan met het aanstekelijke en slijtvaste WE, een dreampop track met een funky beat. De opvolger heeft lang op zich laten wachten, maar nu is hij er dan eindelijk. Low Blow klinkt op het eerste gehoor wat ‘gewoner’ dan WE, maar is ook weer niet te versmaden.

De beat is gebleven en zelfs een beetje opgevoerd, maar het dromerige is iets naar de achtergrond verschoven. De onderscheidende factor van Low Blow, een song over onbeantwoorde lust is, naast de altijd aangename stem van Allison Rachel een activistische fuzz-gitaar. Low Blow staat niet alleen. Eind deze maand volgt een EP met nog drie andere nieuwe songs. We kregen Low Blow overigens toegestuurd door een Nederlandse vertegenwoordiging van de band. Dat betekent dat men weet dat er hier fans zijn. Dus mocht Honeymoan plannen hebben voor een tournee buiten Kaapstad en omgeving, dan weten ze dat ze hier welkom zijn.   

The Snuts – All Your Friends

The Snuts is een jonge, luidruchtige band uit Schotland, die heel wat handen op elkaar en voetjes van de vloer zal krijgen met nieuwe single All Your Friends.

We hebben het allemaal al een keer eerder gehoord. All Your Friends klinkt als een Arctic Monkeys cover van een Oasis song geremixt door Kassabian. En het basloopje vertoont een meer dan toevallige gelijkenis met dat van Papa’s Got A Brand New Pigbag. Toch mag dit de pret niet drukken, want de flair waarmee All Your Friends wordt gebracht maakt het eigen en de opgewonden gitaarsolo maakt het  af. 

Na een handvol singles op een minuscule Schots label is The Snuts geadopteerd door een major label. De nieuwe platenbaas heeft de jonge honden gekoppeld aan Inflo, een producer die eerder hand en span diensten heeft verricht voor uiteenlopende acts als Karen O & Danger Mouse, Portugal the Man en Little Simz. All Your Friends laat horen dat band en producer elkaar hebben gevonden.

ALASKALASKA – Tough Love

Als we zeggen dat ALASKALASKA een soort jazzpop maakt, ontnemen we je misschien de lust om verder te lezen, laat staat te luisteren naar wat het kwartet uit Londen uitspookt.

En dat zou zonde zijn, want het is een bijzondere band dat ALASKALASKA en dat is het. Tough Love is een van de lokkertjes voor het debuutalbum ‘The Dots’ dat vers van de pers is. De single is een van de meer poppy songs op de langspeler. Poppy in geval van ALASKALASKA wil niet zeggen simpel en hitgevoelig, maar wat eenvoudiger dan andere nummers die een wat avontuurlijker oor vergen.

In een song vol gekke geluidjes en vreemde wendingen houdt zangeres Lucinda Duerte-Holman het overzicht. Telkens als je denkt dat de band uit de bocht vliegt komt zij met het refrein en belanden beide benen weer op de grond. Onze term voor muziek als die van ALASKALASKA is Rivella-rock, beetje vreemd, maar erg lekker. ‘Who gives a shit’ zingt Lucinda. Wij dus.

Black Pistol Fire – Pick Your Poison

De wieg van Kevin McKeown en Eric Owen en daarmee van Black Pistol Fire stond in het Canadese Toronto. Nu kan Canada bogen op een rijke pophistorie en een actieve scene, maar voor vertegenwoordigers van het harde marktsegment is er weinig meer te zoeken sinds de hoogtijdagen van Bachman Turner Overdrive.

Dus trokken de heren hun rock ‘n roll schoenen aan en vertrokken ze naar het zuiden, naar Austin, Texas om precies te zijn waar de snaren nog steeds hard worden aangetrokken en bij pistoolvuur nauwelijks iemand opkijkt. Dat laatste is niet helemaal waar, want als Black Pistol Fire aanlegt en schiet spitsen de Texanen de oren, en inmiddels niet alleen meer zij. Het gaat vast niet snel genoeg voor Kevin en Eric, maar hun ster begint steeds feller te stralen. Dat kan ook bijna niet anders als ze zullen sterke salvo’s afvuren als Pick Your Own Poison.

De nieuwe single van Black Pistol Fire is een mid-tempo rocker met dezelfde ingrediënten die classic rock bands als Creedence en The Stones in hun beste songs verwerkten, te weten gruizige intro’s, stoomfluitkoortjes en lekker snauwende zang. Pick Your Poison is afkomstig van een nieuwe EP van het duo, bedoeld voor de Amerikaanse markt, maar dus wereldwijd te streamen. Doe er je voordeel mee.

Silversun Pickups – Freakazoid

Freakazoid is de tweede uithangbord voor het nieuwe album van Silversun Pickups.

‘It Doesn’t Matter Why’, single 1 van ‘Widow Weeds’ liet al horen dat de band voor hun vijfde langspeler heeft gekozen voor een strak en gelikt geluid. De architect van de glanzende productie is Butch Vig, de man achter Nevermind en een van de drijvende krachten van Garbage.

Freakazoid klinkt als een stereo-testplaat, alles is in balans en de mix speelt een spelletje met je oren, maar wat Freakazoid echt bijzonder maakt is de drive waarmee het nummer wordt uitgevoerd. Alsof Butch Vig -net als Phil Spector ooit deed tijdens een sessie met The Ramones- de band onder schot hield net zolang to ze deden wat hij zei.

Het zesde album van Silversun Pickups, hun eerste in vier jaar verschijnt op 7 juni.

Angie McMahon – Pasta

Voor de IJsbreker van deze week reizen we af naar Australië. In ‘the land down under’ woont en werkt Angie McMahon. Het eerste wat opvalt als je haar nieuwe single Pasta hoort, is haar stem. De midtwintiger is gezegend met het soort zangvermogen waarvoor de uitdrukking een dijk van een stem lijkt te zijn bedacht.

Met zo’n stemgeluid is het logisch dat ze werd gevraagd om in een soulband te komen zingen. Dat heeft ze ook een tijd gedaan, maar in haar lijf klopt het hart van zelfstandige singer-songwriter. Twee jaar geleden ging ze solo. Nu is Angie een wat in vaktermen heet, ‘breakout artist’ met carrièremogelijkheden tot ver buiten Australië.  

Miss McMahon hanteert het less is more principe. Het enige wat je hoort op nieuwe single Pasta zijn drums, een elektrische gitaar en die volumineuze Stem met zijn rookkleurig timbre en bijna Keltische vibrato. Pasta begint met een basale gitaarriff uit het Lou Reed Songbook en mondt uit in een eigentijdse variant van de Riot Grrl sound van rond de eeuwwisseling.

We zijn er vroeg bij dit keer. Angie McMahon heeft nog maar vier eigen songs on line plus een cover van Neil Young’s Helpless. Een debuutalbum is in de maak en zal hopelijk nog dit jaar verschijnen.

NEMSIS – Pornstar

NEMSIS is een nieuwe band uit het Haarlemse, die er vorig jaar met de Rob Acda Award vandoor ging. Met Haarlem in de pocket richt het twee vrouw en drie man sterke orkest nu zijn oog op de rest van de wereld. Nieuwe single Pornstar is een sterk wapen in de strijd om aandacht. 

De Pornstar van NEMSIS is stevig gebouwd, maar blijft aan de vriendelijk kant van de metal. Pornstar is ook psychedelisch en dankzij de soms oriëntaalse intonatie van de frontvrouw zelfs een tikkeltje exotisch.  Pornstar zal in de smaak vallen bij beide seksen en is zelfs geschikt voor jonge luisteraars.

En er is meer waar Pornstar vandaan komt. Dat meer heeft de vorm van een EP, die de band op 7 juni feestelijk zal lanceren middels een optreden in Bitterzoet in Amsterdam. In het najaar rijdt NEMSIS mee in de Popronde.

LIVEDATA: 20 juli Young Art Festival, Beverwijk.

Waltzburg – Eyes Shut

Op nieuwe single Eyes Shut tapt Waltzburg uit een ander vaatje dan we van de band zijn gewend. Waar ouder werk veelal happy en shiny was, is Eyes Shut meeslepend en serieus.

Het intro van Eyes Shut is aarzelend, maar dat is schijn want zodra Menno Krivokutya begint te zingen, valt iedereen in het gelid en ontspint zich een song van epische proporties. Stel je Bowie’s Heroes voor, maar dan op halve snelheid en gezongen door Iggy Pop. Zo iets, maar dan anders.

Wat Eyes Shut helemaal bijzonder maakt is de achtergrond zang, een aanzwellend koor en een goed getimede gil tillen het nummer naar een hoger plan. Al met al is Eyes Shut een reden om aan te nemen dat het officiële albumdebuut van het Nijmeegse Waltzburg een vier sterren plaat gaat worden. ‘Cut The Wire’ verschijnt na de zomer en is opgenomen in de Kytopia studio onder artistieke leiding van Simon Akkermans (Bombay/Binkbeats). 

LIVEDATA: 13 juni Mañana Mañana, Vorden. 15 juni Soccer Rocker, Amsterdam. 12 juli Big Rivers Festival, Dordrecht.

The Murlocs – What if?

The Murlocs is een side-project van twee leden van King Gizzard and the Lizard Wizard, een band die bekend staat om zijn grote productiviteit met als voorlopig record 5 albums in één jaar!  Daarnaast is het Australische collectief constant on tour.

Dat Ambrose Kenny Smith (toesten) en Cook Craig (gitaar) überhaupt nog tijd en energie hebben voor een bijband mag dus wonder heten. Maar klagen hoor je ons niet.

The Murlocs brouwen hun eigen soort psych-rock, wat rafeliger, wat compacter, maar ook weer prettig gestoord. In geval van What if?, een nummer van Manic Candid Episode, het onlangs uitgekomen vierde album van The Murlocs, betekent dat een nummer met een hinkel ritme, een bluesy mondharmonica, een plotselinge stroomversnelling en -wat in vaktermen heet- een staande fade. Gek maar goed.