Author: Flip van der Enden

Mini Mansions feat. Alison Mosshart – Hey Lover  

Hey Lover is niet het eerste nummer dat we draaien van Mini Mansions, maar wel het beste.  

Dat het trio zich dit keer heeft overtroffen, heeft veel zo niet alles te maken met het gastoptreden van Alison Mosshart, de frontvrouw van The Kills en sidekick van Jack White in The Dead Weather. De bundeling van krachten heeft geresulteerd in een liefdesduet met de potentie om een classic te worden, een indie alternatief voor ‘Paradise By The Dashboard Light’. Of iets in die richting.

Mini Mansions begon zijn bestaan als een ‘off season band’. De drie leden verdienen hun dagelijks brood als huurmuzikant, zowel live als in de studio. In de periodes dat er weinig werk is, slaan ze hun slag. Zach Dawes speelt bas en keyboards op albums van Miles Kane, Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppets, met die laatste treedt hij ook op. Michael Schuman verving in 2007 Alain Johannes als bassist van Queens Of The Stone Age en Tyler Parkford staat op de loonlijst van Arctic Monkeys als toetsenist.

Als hun werkgevers een pauze inlassen komt het trio in actie. Dat doen ze al sinds 2009 en met stijgend succes. Album 3, ‘A Guy Walks In A Bar’ is klaar voor release. Als er nog een paar songs opstaan van het kaliber van Hey Lover kunnen hun broodheren op zoek naar nieuw personeel. Zach, Michael en Tyler krijgen het dan veel te druk met hun Mini Mansions.

Fat White Family – Tastes Good With The Money.

Track twee van album drie van Fat White Family klinkt als een slow motion versie van het soort muziek, dat in de jaren 90 werd geproduceerd door bands, die een brug wilden slaan tussen rock en dance, denk aan Primal Scream, Stone Roses en de directe voorgangers van de dikke witte familie uit Londen, Alabama 3, de enige band ooit die van het Lowlands terrein is verwijderd vanwege te liederlijk gedrag.

Tastes Good With The Money blijft tot aan het eind binnen de lijntjes, al worden die natuurlijk wel wat opgerekt. Tijdens de slotakkoorden ontspoort de boel alsnog, maar de buit is dan al binnen. 

Serfs Up! is de titel van het nieuwe FWF album en 19 april de dag des oordeels.

LIVEDATUM: 1 juni Best Kept Secret,

Cabbage – Torture

Ze zijn met zijn vijven, noemen zich Cabbage en komen uit rockcity Manchester. Cabbage heeft al het een en ander uitgebracht en lijkt nu het punt te hebben bereikt waarop ze een grotere pet kunnen passen dan die van ‘local heroes’.

Het punky Torture wordt uitgevoerd met het soort branie waar alleen Britse bands patent op hebben, bands die menen dat het wiel is uitgevonden door hun landgenoten en daarin niet geheel ongelijk hebben.

De oversteek van Cabbage van lokaal naar (inter)nationaal wordt mede mogelijk gemaakt door de klare productie van Torture, dat een paar streepjes professioneler klinkt dan het oude werk zonder het ‘young loud and snotty’ karakter van de band geweld aan te doen.

De man die hier verantwoordelijk voor is, heet James Skelly. Hij verrichte  soortgelijke diensten voor o.a. Blossoms, She Drew The Gun en The Coral. Een album is in de maak, details volgen.

Catfish & The Bottlemen – 2All

Catfish & The Bottlemen is bijna ongemerkt groot gegroeid. De Britse band trekt een miljoenenpubliek op de streamings-kanalen en vult met gemak de A- zalen van het clubcircuit.

Wat de band doet is niet echt nieuw. Catfish & co strijden met dezelfde wapens als hun voorvaderen: bas, drums en twee gitaren. Hun eigenheid zit  in hun sound, en hun kracht in de songs die ze schrijven.

2All mist misschien spektakel, maar heeft alles wat een rocksong nodig heeft; een kop en een staart, een spannende brug en als Van McCann met zijn heerlijk nasale Britpopstem zijn zegje heeft gedaan, neemt de gitaar het over en sta je voor je het weet luchtgitaar te spelen.

En zo heeft de band uit Wales inmiddels een heel arsenaal aan topsongs op voorraad. 2All is afkomstig van het derde album van Catfish & The Bottlemen. De opvolger van The Balcony (2014) en The Ride (2016) gaat The Balance heten en is vanaf 26 april beschikbaar.

LIVEDATUM: 20 mei Melkweg, Amsterdam (uitverkocht).

PUP – Sibling Rivalry

Ruzie komt in de beste families voor. PUP zanger Stephan Babcock weet er alles van.

Hij schreef Sibling Rivalry na een kampeervakantie met zijn zus. Tijdens een boottochtje hadden ze een aanvaring over de manier waarop hij het vaartuig bediende. Hij ontplofte en riep dat ze altijd iets te zeiken had. Herkenbaar? Of ze inmiddels weer ‘on speaking terms’ zijn vermeldt het verhaal niet, waarschijnlijk wel. Het ten slotte broer en zus en Stephan heeft zijn hart kunnen luchten in een song.

Sibling Rivalry is net als voorganger Kids een gepassioneerde, punky popsong met sterk gitaarwerk en waterdicht refrein. Beide songs komen van Morbid Stuff, het alweer derde album van de band uit Toronto dat in de eerste week van mei uitkomt.

Altin Gün – Süpürgesi Yoncadan

Altin Gün is terug voor de tweede ronde. De -we mogen wel zeggen- internationaal vermaarde Turks-Nederlandse band gaat verder op de ingeslagen weg, het moderniseren van songs uit de rijke Ottomaanse rock en poptraditie.

Nieuwe single Süpürgesi Yoncadan is al vaak gecoverd, maar meestal met traditionele Turkse instrumenten. Altin Gün heeft het nummer in een mooi analoog synthesizer jasje gestoken waardoor hun versie klinkt alsof hij is opgenomen in het Istanboel van de jaren 70.

Als je trouwens ‘Instanbul 70’ opzoekt op Spotify kom je bij de bron waaraan Altin Gün zich laaft. Het uiterst buikdans-bare Süpürgesi Yoncadan doet dienst als annonce voor album twee van Altin Gün. De opvolger van On verschijnt op 26 april onder de titel Gece, het Turkse woord voor Nacht.

LIVEDATA: 3 mei, Paradiso, Amsterdam (album releaseshow). 5 juli Down The Rabbit Hole, Ewijk. 15 augustus Pukkelpop, België.

Rammstein – Deutschland

Deutschland, de nieuwe single van Rammstein heel al wat heeft losgemaakt of eigenlijk niet zozeer de single, maar de clip, een 9 minuten durend historisch epos, dat waarschijnlijk meer heeft gekost dan alle Rammstein albums bij elkaar. Je moet toch wat als je tien jaar uit de running bent geweest.

De controverse spitst zich toe op de scene waarin de band te zien is als Joodse concentratiekampgevangenen met een strop om hun nek wachtend op hun executie. Uiteraard staat Duitsland op zijn kop. Rammstein zou Rammstein niet zijn als de clip niet zou shockeren. De vraag is of dat het enige doel is of heeft het verhaal ook een moraal?

De tekst geeft enig uitsluitsel. Deutschland is een schizofrene ode aan het land. De kernzin lijkt ‘Will Dich Lieben Und Verdammen’ te zijn, een sentiment dat gezien de Duitse historie niet onbegrijpelijk, of nieuw is. 

Vergeleken met de video is de muziek van Deutschland wat gewoontjes, maar de fans zullen weer smullen. Een Kraftwerk-goes-disco intro luidt een song in met een marstempo, het bekende Rammstein mannenkoor en genoeg gitaren om een stadion te vullen.

Nu maar hopen dat de dualistische boodschap overkomt en de song niet in de verkeerde handen valt.   

LIVEDTAUM: 25 juni, De Kuip, Rotterdam.

Cheekface – I Only Say I’m Sorry When I’m Wrong

We hebben het al vaker gezegd punk is bezig aan een comeback. Niet de 1234 punk van The Ramones of de twee akkoorden anarchie van The Sex Pistols en consorten, maar een soort post post punk waarin de punkspirit gepaard gaat met een artistiek elan en dichterlijke ambitie. Case in point is de Amerikaanse band Cheekface.

Cheekface schrijft songs met veel tekst en weinig noten. De voorman van het trio uit L.A. praat vaak meer dan hij zingt. Stilistisch borduurt Cheekface voort op de semi-naïeve stijl van Jonathan Richman, die ook woordrijke songs componeerde met minimale melodieën en summiere begeleiding. Verschil is dat je bij Richman nooit wist of hij serieus was (zijn bekendste songs heet ‘I Was Dancing In The Lesbian Bar’) terwijl Cheekface bepaald geen grappen maakt. Dat Cheekface uit Californië komt is ook duidelijk. Waar anders vind je bands met songs als I Only Say I’m Sorry When I’m Wrong, over het verschil tussen arrogantie en zelfvertrouwen. Een muzikale ‘self improvement’ cursus dus . En zo heeft Cheekface er nog veel meer, 13 stuks om precies te zijn. Je vind ze op hun vers verschenen debuutalbum, ‘Therapy Island’.

Nilüfer Yanya – Baby Blu

Het debuutalbum van Nilüfer Yanya is uit en dat is een gebeurtenis die niet onopgemerkt mag blijven. De Brits-Turkse zangeres heeft veel zo niet alles mee, haar leeftijd, multi-culturele achtergrond, muzikaliteit, uiterlijk en niet op de laatste plaats Haar Stem.

Nilüfer doopte haar eerste album Miss Universe, een waarschijnlijk ironisch bedoelde, maar ook passende titel. Haar appeal is namelijk universeel. Baby Blu is representatief voor haar kunst en kunnen, poppy als Dua Lipa, muzikaal als Florence van de Machine en artistiek als Kate Bush. En dan is er nog die stem; rokerig, wendbaar en zeer expressief. Ze kan in één adem van laag naar hoog schakelen zonder dat het klinkt als een trucje.

17 songs staan er op Miss Univers. Opvallend is dat haar vorig jaar verschenen singles, waaronder het door ons vaak gedraaide Baby Luv er niet bijzitten, gebrek aan materiaal heeft ze dus ook al niet.

Nilüfer Yanya is hier binnenkort te zien in een paar kleine clubs, zorg dat je er bij bent en wees getuige van een superster in wording.

LIVEDATA: 16 april, Bitterzoet. 30 april Merleyn, Nijmegen. 1 mei ACU, Utrecht.

Club Kuru – By The Windowpane

Het gaat goed met de neo-psychedelica. Elk land heeft momenteel wel bloeiende psych-scene. Zo ook de U.K. waar Londen zich profileert als kosmisch centrum van bands die experimenteren met geestverruimende klanken.

Een van de snel opkomende namen van die scene is Club Kuru, dat al vrij snel na hun debuutalbum met nieuwe werkt komt. Zoals By The Windowpane laat horen drinken de twee leden van Club Kuru hun paddenstoelenthee met een schepje Pink Floyd en een wolkje Neil Young.

Met zijn onthaastte tempo, breed uitgemeten gitaren en waterige zang is de By The Windowpane een mooi voorbeeld van psychedelische rock anno nu en dus een aanrader voor fans van (het oude) Tame Impala en Connan Mockasin.

Tot welke hoogten Club Kuru live stijgt, kunnen we op 10 mei gaan zien als de band neerstrijkt in Paradiso.

LIVEADATUM: 10 mei, Paradiso (bovenzaal), Amsterdam.