Author: Flip van der Enden

Fokko & Aafke Romeijn – Goeroe

Goeroe is pas de vierde Nederlandstalige IJsbreker in onze geschiedenis. Dat geeft wel aan hoe goed we de nieuwe single van Fokko –een gevleugelde samenwerking met Aafke Romeijn– vinden.

Muzikaal is Goeroe familie van Popular van Nada Surf, een grungy gitaarsong gebouwd op een uiterst solide riff. Tekstueel is Goeroe, uniek. Een extreem goed gebekte Aafke Romeijn veegt de vloer aan met een egotistisch manspersoon. Het idee voor de tekst kwam tijdens het kijken naar de Netflix serie Wild Wild Country over Baghwan. Luister, huiver en zorg ervoor dat je Aafke te allen tijde te vriend houdt. 

Naamgever van de band is Fokko Mellema, die gepokt en gelouterd door zijn verleden als aanvoerder van o.a. The Jeremy’s en Want Want (Kip Paard Koe!) nu het punt heeft bereikt waarop zijn kunst en kunde in balans zijn. Goeroe is namelijk bij lange na niet het enige goede nummer van het debuutalbum van Fokko. Op ‘Stadaarnietzodoeiets’ staan maar liefst veertien slimme, grappige, scherpe en steevast stevig rockende nummers. De Nederlandse taal klinkt niet vaak zo natuurlijk in een pop/rocksetting als op dit debuut van Fokko. Met uitzondering van de platen van Aafke natuurlijk.

LIVEDATA 30/03 Splotz, Roelofarendsveen 18/05 The Box, Hilvarenbeek 28/06 Hedon, Zwolle

Foxygen – Livin’ A Lie

Na elke release en tour van Foxygen volgt steevast het bericht dat de band er nu echt mee kapt. Tot nu toe bleek het steeds loos alarm en gingen ze onvervaard verder. Op nieuwe single Livin’ A Lie hebben we geen eens zo lang hoeven te wachten, een jaar of twee maar. Zo te horen ontdekt het duo steeds weer nieuwe seventies platen, die hen inspireren om elkaar toch maar weer op te zoeken en de studio in te duiken.

Livin’ A Lie had een song kunnen zijn van blue eyed soul-acts als Todd Rundgren/Hall & Oates/Big Star, maar dan zonder de vernislaag, die kenmerkend was voor veel seventies producties. De nieuwe single staat niet alleen, binnenkort volgt alweer album zes van Sam France en Jonathan Rado. Het album heet ‘Seeing Other People’. Op de plaat is o.a. Jim Keltner te horen, de drukst bezette sessie  drummer van de jaren zeventig en tachtig. Hij speelt op platen van o.a. John Lennon, Bob Dylan en Brian Wilson.

Het thema van de nieuwe langspeler van Foxygen is afscheid nemen, van de wilde haren, van de wilde jaren. In een persbericht schrijft France, die regelmatig zo uit de band sprong dat voor zijn leven en dat van Foxygen moest worden gevreesd dat hij nu hij de dertig is gepasseerd definitief vaarwel zegt tegen drank en drugs en wilde feesten. We gaan het zien. Of niet.

Good Cop Bad Cop – Silk & Leather

In navolging van Alex Turner is nu ook Arctic Monkeys drummer Matt Helders een bijband begonnen, Good Cop Bad Cop. Zijn partner in crime  is Joe Carnell van de band Milburn.

Carnell speelt de hoofdrol in Good Cop Bad Cop, hij zingt en is de schrijver-componist van Silk & Leather. Helders heeft plaatsgenomen op de producers-stoel. Niet voor het eerst overigens. Matt was o.a. ook betrokken bij productie van Post Pop Depression van Iggy Pop en Josh Homme.

De debuutsingle van Good Cop Bad Cop is een midtempo synthi-popsong met een drummachine als aandrijving en dikke lagen keyboards als decor. Een beetje 80’s wel. Carnell zingt Silk & Leather met een prettig nasale Britpop stem.

Er is meer waar Silk & Leather vandaan komt. Op 29 maart volgt een compleet album van Good Cop Bad Cop. Aan die naam moet ze nog wel wat doen, er zijn namelijk twee andere acts die zo heten. Voorlopig nog even zoeken op titel dus.  

Haelos – Kyoto

Drie jaar geleden alweer kuste het Britse Haelos het sluimerende trip hop genre wakker met de single Dust en het bijbehorende debuutalbum Full Circle.

Nieuwe single Kyoto is een eigentijdse variant op het genre dat zijn oorsprong vindt in de vroege jaren 90. Kyoto heeft wel de ingrediënten van klassieke trip hop; samples, softe keyboards en dameszang, maar klinkt met zijn straffe beat en gescandeerde refrein assertiever dan binnen het genre gangbaar is.

De pit past bij tekst van Kyoto, die een aanklacht is tegen politici die de economie belangrijker vinden dan het klimaat. Kyoto is de Japanse stad waar in 1997 het protocol is ondertekend dat de vermindering van uitstoot van broeikasgassen regelt. Ook staat Kyoto bekend om zijn kersenbloesems in het voorjaar.

De nieuwe single van Haelos is een van de 11 songs van een tweede album ‘Any Random Kindness’, dat op 10 mei gaat uitkomen. Voor die tijd is de band al even in het land voor een concert.

LIVEDATUM: 23/2 Bitterzoet, Amsterdam (uitverkocht).

Wand – Scarecrow

Spannend en intrigerend dat zijn de beste woorden om de nieuwe single te omschrijven van de Amerikaanse band Wand.

Wand is niet nieuw, maar lijkt zichzelf opnieuw te hebben uitgevonden. De band begon zijn bestaan een jaar of vijf geleden als onderdeel van dezelfde scene als Ty Segall, punky dus met een likje psychedelica. Passend bij die stijl klonken hun albums alsof ze wat haastig waren opgenomen. Ze verschenen ook in rap tempo, 4 albums in 3 jaar tijd plus een handvol EP’s.

Nieuwe single Scarecrow is zo hi als fi maar zijn kan. Ook neemt de band alle tijd om hun punt te maken. Alleen al het intro neem ruim een minuut in beslag. Wat volgt is een track die in sfeer en instrumentatie doet denken aan Radiohead. Niet dat Wand plots een muzikale fanclub van de band uit Oxford is geworden, Wand is (te) gek op hun eigen wijze. Scarecrow is single 1 van album 5, ‘Laughing Matter’, die in april gaat uitkomen.     

LIVEDATUM: 30/5 Botanique, Brussel (met Wooden Shjips).                 

Almighty Mighty – Slowburn

We hadden Slowburn al aan onze playlist toegevoegd toen we er achter kwamen dat het de debuutsingle betreft van een band die zich met recht en reden een supergroep mag noemen.

We hoorden wel dat Slowburn niet het werk kon zijn van een beginnend bandje, maar dat Almighty Mighty de naam is van een nieuw muzikaal conclaaf van muzikanten die hun gulden sporen hebben verdiend als lid van dEUS, Das Pop en Wallace Vanborn kwam toch als een verassing. Een verassing van het aangename soort dus.

Slowburn is een welgekozen titel voor een smeulende droomrocksong met breed uitgemeten gitaren, hypnotische drums en omfloerste zang. De weemoedige pianopartij lijkt een citaat uit een bestaande song, waarvan de titel op het puntje van onze ‘pen’ ligt, maar waar we maar niet op kunnen komen.  Meer muziek en optredens volgen later dit seizoen.

Pretty Vicious – Four Walls

De Breekijzer van deze week staat op naam van Pretty Vicious, een kwartet jonge herrieschoppers uit Wales. Je weet wel het deel van Groot Brittannië met die rare plaatsnamen. Het stadje dat Pretty Vicious ‘hometown’ noemt heet Merthys Tydfill, wat ook best een leuke bandnaam zou zijn, maar we dwalen af.

Pretty Vicious is nu zo’n jaar of vier actief, maar nog niet toegekomen aan het maken van een album. De stand staat op zo’n acht singles. Die laten een stijgende lijn laten horen wat songsterkte betreft, maar ook qua volume. Metal maken de mannen niet, maar hard rocken kunnen ze als de beste.

These Four Walls bijvoorbeeld valt meteen met de deur in huis. Het no nonsense intro had van Motorhead kunnen zijn terwijl de snierende zang doet denken aan of Johnny Rotten in zijn beste dagen. De rest van These Four Walls mag er ook zijn met zijn staccato drums, gitaarmuur en glamrock-break. Als je weet dat de vier gasten van Pretty Vicous allemaal nog onder de 21 zijn, weet je ook dat het woord veelbelovend te kort schiet om de potentie van dit stel te omschrijven.  

Circa Waves – My Myself & Hollywood

Eind vorig jaar kondigde het Britse Circa Waves hun nieuwe album aan met de single Movies, een niet onprettig, maar wat generiek nummer. Misschien waren de verwachtingen te hoog gespannen. Aan de andere kant we hebben het hier wel over de band die twee topalbums heeft ageleverd en indie-classics gescoord met tracks als T-Shirt Weathers, Fossils en Fire That Burns.

Vergeet Movies en ga direct door naar My Myself & Hollywood.                Single 2 van het binnenkort te verschijnen album, ‘What’s It Like Over There’ is namelijk wel raak.

My Myself & Hollywood heeft een plagerige gitaarlijn, een hypnotisch refrein en zo’n abrupt einde dat je meteen naar de repeat-toets grijpt. Dacht je bij Movies,  ‘een nieuw Circa Waves album, het zal wel’. Na het horen van My Myself & Hollywood denk je, ‘wow, een nieuw Circa Waves album, ik kan niet wachten’!

Welke indruk juist is, weten we op 5 april, de dag dat Circa Waves album 3 het licht zal zien.

Wild Nothing – Blue Wings

Het Intro van Blue Wings had makkelijk van The Cure kunnen zijn en klinkt dus vrij 80’s, maar zodra Jack Tatum begint te zingen zijn we weer terug in de tegenwoordige tijd.

De nieuwe single van Wild Nothing is een zacht wiegende, rijk georchestreerde droom-popsong van het soort waar Jack Tatum en zijn band patent op hebben. Blue Wings was oorspronkelijk bedoeld voor het vorig jaar verschenen Indigo album van Wild Nothing, maar paste voor Tatum’s gevoel niet binnen het concept. Dat de song veel te goed is om in een digitale la te verdwijnen besefte hij ook wel. Dus heeft hij Blue Wings als zogenaamde ‘stand-alone’ track uitgebracht, vlak voor het begin van zijn Europese tour.

Blue Wings heeft online inmiddels zo’n vlucht genomen dat het nummer garandeert op de set-list zal staan als Wild Nothing de 22ste Paradiso Noord aandoet.

LIVEDATUM: 22/2 Paradiso Noord, Amsterdam.

Sports Team – M5

Niet dat we van een winnaar kunnen spreken, maar als er één band was, die eruit sprong vorige maand tijdens ESNS dan was het wel Sports Team.

Met name muziekliefhebbers met een punk-afwijking gingen door hun hoeven voor de zeskoppige band. Acht songs heeft Sports Team nog maar online staan, maar de richting is wel duidelijk. Ondanks de bijval van punkfans maakt Sports Team geen klassieke punk. Hun songs zijn weliswaar een beetje bozig, maar ook wel wat melancholiek. De invloeden lijken meer U.S. proto-punk, dan hard core. Denk aan The Modern Lovers, Television en Richard Hell.

Sports Team maakt deel uit van een nieuwe golf Britse bands, die een punkgeest uitwasemen, maar muzikaal extra noten op hun zang hebben, denk aan Shame, Fontaines DC en Idles.  Zoals nieuwe single M5 laat horen zijn bij Sports Team tekst en muziek in balans. Op een vrij ideaal autorij-ritme zingt aanvoerder Alex Rice over een rit op de M5 snelweg met een lekker zonnetje in het gelaat en de kar op cruise control. Wat wil een mens nog meer? ‘A little direction’ misschien?