Author: Flip van der Enden

Rostam – In A River

Sinds het vertrek van Rostam Batmanglij uit Vampire Wekend hebben we nauwelijks nog iets van de band vernomen. Rostam daarentegen is zo druk als een klein baasje, met zijn eigen nering, maar ook als co-producer van o.a. Solange, Frank Ocean en Hamilton Leithauser.

Rostam‘s debuutalbum was een deels elektronische plaat in een stijl die wel Baroque pop wordt genoemd. Zijn nieuwe single is een stuk aardser. In A River is het eerste nummer dat Rostam heeft geschreven op een mandoline. Het is dan ook een flink folky track, zeker als er halverwege ook nog eens een fiddle opduikt. In A River plaatst ons ook voor een raadsel. Het nummer had niet misstaan in een set van Mumford & Sons. Maar waar hun banjo-folk alweer voorbij de houdbaarheidsdatum is, klinkt In A River fris en opwindend.

Verschil is misschien dat In A River een alt-country-stempel heeft en een melancholieke ondertoon, terwijl de muziek van Marcus steeds meer een EO jongerendag tintje heeft gekregen. Bijzonder ook is dat Rostam, die naam maakte als digitale knoppenschuiver In A River eerst tig keer live heeft gespeeld en bijgeschaafd op basis van de reacties van het publiek. Pas daarna is hij de studio ingegaan om de song op te nemen. Zo deed men het in de oudheid toen er nog maximaal vier opnamesporen beschikbaar waren. Klaarblijkelijk werkt deze organische methode nog altijd.  

Rival Sons – Back In the Woods

Met nieuwe single Back In The Woods maakt Rival Sons voor eens en voor altijd duidelijk dat ze een rockband zijn van het volumineuze soort. Niet dat nog daar veel twijfel over bestond, maar waar oudere singles nog enigszins radiovriendelijk waren, winden de Amerikanen er dit keer geen doekjes om.

Ingeluid door een manisch drumintro gaat er meteen een blik gitaren open die zo hard rocken dat zanger Jay Buchanan een flinke scheur moet opentrekken om boven het geweld uit te komen. Het lijkt wel alsof Rival Sons nieuwkomers als GretaVan Fleet een poepie willen laten ruiken, zo hard gaan ze te keer. De band blijft wel aan de goede kant van de metal. Het rock is gebaseerd op blues wat de pot schaft, een stijl die uit de koker komt van bands als Cream, Led Zeppelin en Free. Bij die leest blijft Rival Sons, dat met Back In The Woods (en het eveneens recente en hard rockende Do Your Worst) de beste mogelijke aandachttrekker heeft losgelaten voor het nieuwe album, Feral Roots dat eind januari het licht zal zien. Dan rocken we verder.

Deerhunter – Death in Midsummer

Welkom terug Deerhunter!Bijna vier jaar hebben we moeten wachten op nieuwe muziek van de band uit Atlanta, maar zoals de volkswijsheid wil, ‘dan heb je ook wat’. Death in Midsummer is het openingsnummer cq smaakmaker van het nieuwe album van Deerhunter, dat op 18 januari volgend jaar publiek zal worden gemaakt.

De 7e van Deerhunter gaat ‘Why Hasn’t Everybody Disappeared’ heten en wordt door de band omschreven als een science fiction album over het heden.  Dat klinkt interessant. Voorbode Death in Midsummer is een zorgvuldig opbouwende indie-Americana ballad met meeslepende gitaren en een zich langzaam opwindende Bradford Cox, die zingt over vergankelijkheid. Cox en co maken zich zorgen over de toekomt van hun land. Wie de Amerikaanse politiek een beetje volgt, weet dat daar alle reden toe is.

Deerhunter zou Deerhunter niet zijn als de politieke lading niet verstopt zou zitten in een tekst, die voor verschillende uitleg vatbaar is. Zo komt het woord ‘Death’  in het hele nummer niet voor en ‘Midsummer’ ook niet. Ook muzikaal laat de band zich weer moeilijk vastpinnen. Zo houdt de band de spanning er in en de interesse vast, al zeven albums lang.

Tamino – Verses

Tamino is net als marsepein, ongelofelijk lekker, maar in gepaste doses. Niet dat je misselijk wordt van teveel Tamino, maar juist als je zijn muziek op welgekozen momenten tot je neemt in alle rust en met volle aandacht is de bevrediging het grootst. Tamino is een intensieve luisterervaring. Zijn stem vraagt aandacht, kan diep raken als de omstandigheden goed zijn. Voorwaarde is wel dat je een gevoelige snaar hebt voor de muzikale weemoed van de Vlaams-Egyptische troubadour.   

Verses is geen officiële single, maar zou het prima kunnen zijn. De track van Tamino‘s debuutalbum belicht een ietwat andere kant van zijn grote talent dan de hits ‘Habibi’ en ‘Cigar’. Verses beweegt zich meer in de traditionele singer-songwriter traditie, meer in de lijn van de oude Leonard Cohen en de jonge Joni Mitchell. De song en de performance zijn perfect in balans, terwijl de bescheiden productie de juiste accenten legt. Wat Verses vooral laat horen is dat Tamino ook lichtere kleuren op heeft zijn palet. 

LIVEDATA: 14/12 Paradiso (Uitverkocht), Amsterdam. 28/1/19 Annabel, Rotterdam. 1/3/19 Oosterpoort, Groningen. 2/3.19 TivoliVredenburg, Utrecht.

 

Together Pangea – Rats

Together Pangea is een band die al vrij lang op doorbreken staat. Waarschijnlijk is Rats weer niet het nummer dat ze het laatste duwtje zal geven. Maar hij is wel weer zo fijn dat we nog steeds niet kunnen uitsluiten dat het kwartet uit Californië ooit nog eens met een nummer komt dat ze wel zal doen opstoten in de vaart der indie-bands.

Together Pangea begon tien jaar geleden met het onveilig maken van het Amerikaanse garagerock circuit. Dat onveilig mag je letterlijk nemen, want de optredens van het kwartet uit L.A. zijn opruiend, liederlijk en opwindend. De band bracht tot nu toe vier albums uit, op evenzovele labels, een teken dat ook de industrie de band hoog heeft zitten, maar uiteindelijk niet weet wat ze met ze aanmoeten.

Rats komt van de nieuwe EP ‘Non Stop Paranoia’, die uit is op het zelfde label als het meest recente album. Daar heeft men de moed dus nog niet opgegeven, maar het feit dat het om een EP gaat en niet om een heel album bewijst dat ze geen al te grote investeringen willen doen.

De band zelf lijkt het allemaal een worst te wezen. Veel water in de wijn doen ze niet, al is Rats met zijn synthesizers en meidenkoortje misschien iets poppier dan we van ze gewend zijn. Op Rats rockt TP een beetje als The Clash, terwijl het refrein wel iets wegheeft van Ashes To Ashes van David Bowie. Nieuw en leuk zijn de synths en het dameskoortje. Verder is alles bij het oude gebleven. En daar is niks mis mee.

 

Alfie Templeman – Yellow Flowers

Alfie Templeman speelt alle instrumenten zelf. Uiteraard schrijft hij ook zijn eigen songs, die zingt hij met een stem waaraan niet is af te horen dat hij pas 15 is. Alfie is dus nog leerplichtig en zal nog drie jaar moeten wachten op zijn eerste pilsje.

De jonge Templeman heeft het niet van een vreemde, zijn zus speelt piano en trompet en zijn vader is een verwoed verzamelaar van vintage gitaren. Alfie is wel de eerste van zijn familie met de ambitie om zijn talent te verzilveren. Een paar jaar geleden heeft hij zijn slaapkamer omgebouwd tot studio. Daar heeft hij de tracks opgenomen, die op zijn vorige maand verschenen debuut EP, Like An Animal staan.

Alfie is nog te jong om een eigen, uitgekristalliseerde stijl te hebben, maar Yellow Flowers maakt wel duidelijk in welke hoek de doe-het-zelver het zoekt. Alfie Templeman maakt ontspannende huiskamerrock geserveerd met een gitaarsound, die een beetje tropisch aanvoelt. Voer voor fans van Mac DeMarco, Connan Mockasin en Kurt Vile. Diagnose slacker-rock. Prognose, een gouden toekomst.

Beirut – Gallipoli

Beirut heeft iets met steden. Niet alleen heeft Zach Condon de naam van de hoofdstad van Libanon geadopteerd als artiestennaam, een belangrijk deel van zijn songs heeft een stadsnaam als titel, Perth, Nantes, Santa Fe zijn allemaal nummers van Beirut.

Er is dus sprake van een formule. Ook muzikaal heeft Beirut een methode ontwikkeld, een eigen sound. Nou ja eigen. De gepatenteerde Beirut sound heeft zijn wortels in de Balkan, waar veel zigeunerorkesten actief zijn die gebruik maken van blaasinstrumenten, blaaskapellen dus. De Balkan fanfares hebben een eigen geluid en een energie die je alleen daar treft. Beirut heeft de muziek een wereldwijd podium gegeven, zoals Paul Simon met zijn Graceland album de Zuid Afrikaanse muziek op de kaart heeft gezet en Ry Cooder met de Buena Vista Club de Cubaanse.

Beirut heeft een nieuwe single uitgebracht die zowel in titel als in sound van niemand anders had kunnen zijn. De track heet Gallipoli, naar een stad in Italië en de toon van het nummer wordt weer gezet door de bekende Balkan blazers. Gallipoli is het titelnummer van een nieuw Beirut album dat op 1 februari zal verschijnen. Het wordt Beirut album # 6, het eerste in drie jaar. Beirut komt de plaat introduceren middels een optreden in TivoliVredenburg op 8 april.

Matthew E White – No Future In Our Frontman

Meestal bedekken bands onderlinge geschillen met de mantel der muzikale meningsverschillen. Matthew E White niet, die heeft er een liedje over geschreven. Verwarrend is wel dat hij geen band is en als hij wel een band zou zijn was hij de frontman geweest.

Nadere bestudering van de tekst leert echter dat White helemaal niet over de perikelen van een band zingt, maar dat met de frontman van de songtitel niemand minder wordt bedoeld dan de president van de Verenigde Staten.

De titel verwijst naar Ain’t No Future In Yo Frontin’ een rapclassic uit 1991 van MC Breed. No Future In Our Frontman is dus een ouderwetse protestsong. Dat verklaart ook waarom er nog elf andere versies van het nummer bestaan, uitgevoerd door evenzovele artiesten in diverse genres. Waarschijnlijk in de hoop dat er zo zoveel mogelijk verschillende doelgroepen wordt aangesproken. Jammer is wel dat White zelf en zijn protegee Natalie Prass de bekendste namen zijn. De timing is echter uitstekend zo vlak voor de Amerikaanse verkiezingen. Nu maar hopen dat het helpt.

Weakened Friends – Blue Again

Laten we beginnen met een waarschuwing door te zeggen dat Blue Again van Weakened Friends door sommige mensen als hoogst irritant zal worden ervaren. Die irritatiefactor is volledig terug te brengen tot de bibberende vibrato van Sonia Sturino, en haar toch wel hysterische uithalen. Gelukkig is er ruime compensatie in de vorm van zware gitaren, dikke drums en een solide bas. Het nummer zelf is ook bovengemiddeld sterk. En die stem? Dat is gewoon even wennen.

Het FFB trio uit Portland maakt rock van het gruizigste soort, onbehoorlijk rockende gitaarmuziek met teksten over de problemen, die een 20-tiger op haar pad vindt in deze woelige wereld. Als proeve van hun kwaliteit voeren we het feit op dat J Mascis meespeelt op een van de songs van hun debuutalbum.

Blue Again is een van de tien tracks van Common Blah, het supersterke debuut van Weakened Friends. De band heeft een paar jaar proefgedraaid alvorens de studio in te gaan en dat hoor je. Common Blah is een van de sterkste debuutalbums van dit jaar. Weakened Friends was in Europa eind oktober voor twee optredens in Engeland en een op het Pitchfork festival in Parijs. Hopen dat ze bij een volgend bezoek ook onze kant opkomen. Vera, Groningen zou een uitgelezen podium voor ze zijn, en Lowlands een uitstekend festival. 

Stationschef #326 Sofie Winterson

Voor wie de vaderlandse muziekscene een beetje in de gaten houdt behoeft Sofie Winterson geen introductie. Ze maakte naam met intieme fluisterpop die door kenners afwisselend dreampop, shoegaze of freakfolk wordt genoemd. Welke naam je het beestje ook geeft, Sofie excelleert in het genre.

Sofie Winterson is bekend, maar nog niet beroemd.  Dat verdient ze wel te worden. Haar songs mogen dan gevoed zijn door hoogst persoonlijke gevoelens en unieke ervaringen. Sofie verstaat de kunst om haar emoties en mijmeringen zo te verwoorden en in muziek te verpakken dat ze een universele kracht krijgen. Het effect is troostend, rustgevend en hoopvol.

Voordat we al te zweverig worden, wat aardse gegevens. Sofie Winterson is de nom de plume van Sofie van Dijck. De singer-songwriter komt uit een uiterst muzikaal geslacht. Ze heeft twee zussen en een broer die eveneens op hoog niveau muziek maken. Cato en Joost van Dijck maken intercontinentaal golven als tweederde van My Baby (ooit zaten ze alle drie in de DWDD-huisband Souldiers), terwijl zus Floor hard rockt als lid van de band Blue Crime.

Sofie is dus de introverte van het stel. Ze debuteerde vier jaar geleden met de EP River, die nog het zelfde jaar opging in haar eerste album Wires. Afgelopen vrijdag zag haar tweede langspeler het virtuele daglicht. Sophia Electric (Excelsior) is het muzikale equivalent van een warm bad, een album als een vluchtheuvel in een wereld vol beweging.

Een bijzondere plaat verdient een bijzondere lancering en die krijgt hij ook. Op zondagmiddag 2 december zal de grote zaal van Paradiso worden omgetoverd tot een soort van boudoir waar Sofie in het midden van de zaal -omringt dus door haar toehoorders- de songs van haar nieuwe album ten gehore zal brengen.

Onze Bazz belde met Sofie en sprak met haar over het ontstaan van de songs, haar tweede home in L.A. en jonge mensen en dingen die voorbij gaan.

Uitzending: Bazz op de Buzz met Stationscheffin Sofie Winterson zaterdag 3/11 om 19.00 uur. Herhaling donderdag 8/11 om 22.00 uur.

Sofie’s 25.

1. Johnny Jewel – Tell Me (feat. Saoirse Ronan)

2. Gap Dream – Love Is Not Allowed

3. John Moods – Leap Of Love

4. Kurt Vile – Baby’s Arms

5. Yo La Tengo – Nowhere Near

6. Connan Mockasin – Momo’s

7. The Alan Parsons Project – Eye In The Sky

8. Cosmonauts – Party At Sunday

9. Amanaz – Khala My Friend

10. Big Thief – Coma

11. Rising Storm – Frozen Laughter

12. Zeeland – Rockwood

13. Leon Lowland – Morning Song

14. 10cc – I’m Not In Love

15. Nana Adjoa – Honestly

16. Beach House – Beyond Love

17. Judee Sill – The Kiss

18. Mazzy Star – Look On Down From The Bridge

19. Dean Blunt, Inga Copeland – The Narcissist

20. Elliott Smith – Better Be Quiet Now

21. infinite bisous – The Past Tense

22. E Ruscha V – Who Are You

23. Angelo De Augustine – More Than You Thought To Use

24. Merk – Melody

25. The Nicolas – Headset