Author: Flip van der Enden

Jaguar Jaguar – Tricks

Jaguar Jaguar is een nieuwe Belgische band, die bij tijd en wijle sterk doet denken aan een oude Belgische band, dEUS. Het is alweer even geleden dat Vlaanderen de toon aan gaf in de alternatieve muziekscene van de lage landen bij de zee. Maar het begint weer aardig te borrelen onder onze zuidgrens met acts als Bazart, Tamino, Warhaus, J Bernardt en nu dus ook het muzikale gezelschap zich noemende Jaguar Jaguar. Eerst even een mededeling van technische aard. Als je de bandnaam intypt op Spotify krijg je een Amerikaanse band die ook Jaguar Jaguar heet. Onze Vlaamse vrienden vind je door de songtitel Tricks toe te voegen. Als je dat hebt gedaan krijg je het debuut van een vers vijftal, dat is opgestaan uit de as van de band Lohaus.

Jaguar Jaguar heeft het aangename met het nuttige verenigd door de zomer door te brengen in Spanje om aldaar songs te schrijven voor hun debuut EP. Het vooruitgestuurde Tricks maakt duidelijk dat het een vruchtbaar verblijf was. De eerste single van Jaguar Jaguar is een sfeervolle meerstemmig gezongen groeidiamant, die aansluit bij de muziek van genoemde landgenoten en dEUS dus.

De huidige Vlaamse scene begint vorm te krijgen en in vorm te komen, zozeer zelfs dat we voorzichtig kunnen spreken van een renaissance. Voor ons Noorderlingen iets om een beetje jaloers op te worden, net als vroeger.

LIVEDATUM: 2/11 Filter festival, Trix, Antwerpen.

Mumford & Sons – Guiding Light

Mumford & Sons is terug naar af. Qua sound dan. Net als op het vorige album, waarop de band zich een stadionsound aanmat, blijft de banjo in de foedraal, tenminste op Guiding Light.

Zou zo maar kunnen dat er op andere songs van het nieuwe album -Delta is de titel- weer lustig op los wordt getokkeld, maar de basis is van Guiding Light is net als in den beginne akoestisch, de boodschap als vanouds stichtelijk en het beoogde effect weer heilzaam. Het model is dat van I Will Wait. De concessie aan de moderne tijd zit hem in het gebruik van synthesizers als kleuring. Op een gegeven moment lijkt er zelfs even een drop te komen, maar het blijft bij een suggestie.

Er kan geen misverstand over bestaan dat Guiding Light een nummer is van Mumford & Sons, een Keltische versie van Bruce Springsteen, zeg maar. Dat is goed nieuws en ook weer niet. De folkboom van een tijd geleden waar Mumford & Sons leiding aan gaf is voorbij. Met uitzondering van Ben Howard, die wel nieuwe wegen bewandeld zijn folkies als Noah & The Whale, of Monsters & Men en Edwin Sharpe weer terug bij af. Carrièrematig gezien. Live kan Mumford & Sons nog jaren teren op reputatie en repertoire. Of Guiding Light ook een evergreen wordt? De tijd zal het leren.

Rival Sons – Do Your Worst

Rival Sons is niks minder dan betrouwbaar. De Amerikano’s zullen niet snel gekke sprongen maken, maar hun rock is steevast solide en hun singles altijd om over naar huis te schrijven.

Het voorschot op album zes van de California Boys heet Do Your Worst en volgt het beproefde recept. Na een stevige intro-riff trekt Jay Buchanan zijn mond open om even later in het refrein gezelschap te krijgen van zijn collega’s. Als je niet beter zou weten zou je denken dat Rival Sons een band is uit de jaren zeventig, de gouden eeuw van de hard rock voordat die werd weggeblazen door de heavy metal. Do Your Worst had makkelijk van de oude Faces of Free kunnen zijn, afkomstig van het zelfde album waarop ook All Right Now staat. Bluesrock van de bovenste plank dus. 

Voor de opname van hun nieuwe album, dat pas voor januari op de planning staat, heeft Rival Sons twee legendarische studio’s geboekt, RCA Studio A waar Elvis zijn beste werk heeft opgenomen en de misschien nog wel legendarischere Muscle Shoals Studio, waar o.a. Aretha Franklin en The Rolling Stones geschiedenis hebben geschreven. Goed voorbeeld doet goed volgen. 

White Lies – Time To Give

Zeggen dat we aangenaam verrast zijn over de nieuwe single van White Lies is een understatement. We zijn dolenthousiast over Time To Give! Misschien wel extra omdat we de band stiekem al hadden opgegeven.

Daar was ook wel reden toe. Vorig jaar nog verscheen er een nieuw album van White Lies, maar dat was vooral minder van het zelfde en ook geen succes. De platenmaatschappij van White Lies verloor het vertrouwen en liet de band vallen. Misschien was dat net de schop onder de kont, die de band nodig had. Daar lijkt het in ieder geval wel op. Time To Give getuigt van een nieuw elan, van een hernieuwde drang om te bewijzen dat er nog wel degelijk leven zit in de band.

Los van een accentverschil -meer keyboards minder gitaren- ligt Time To Give in het verlengde van oude successen als To Lose My Life, Death en Bigger Than Us. De sombere Britse 80’s new wave sound, die ook bands als Interpol en Editors tot mooie dingen beweegt, blijft de belangrijkste bron van inspiratie. De druk om te scoren lijkt echter te hebben plaatsgemaakt voor een hervonden liefde voor muziek.

Het ruim 7 minuten durende Time To Give heeft een part 1 en een part 2. De eerste helft is vocaal, het sluitstuk grotendeels instrumentaal en werkt toe naar een climax van stadionformaat. Laten we niet overdrijven en zeggen dat Time To Give het beste White Lies nummer tot nu toe is, maar dat de Britten weer terug zijn aan het front is wel duidelijk.

LIVEDATA: 18/2 Paradiso, Amsterdam. 19/2 Doornroosje,Nijmegen. 21/3 Effenaar, Eindhoven.

Pip Blom – Come Home

Misschien is het de nieuwe ritmesectie, haar snel groeiende sterrenstatus in Engeland of zijn het de vele kilometers, die de band heeft gemaakt. Waarschijnlijk spelen alle drie factoren een rol, maar feit is dat Come Home het beste nummer van Pip Blom is tot nu toe. Zo goed zelfs, dat het er naar uitziet dat het kwartet uit Amsterdam Oost na de U.K. nu ook de V.S. gaat veroveren.

Het internet gonst aan de overkant van de oceaan. Het invloedrijke Stereogum bijvoorbeeld citeert met bewondering uit de tekst en noemt Pip ‘a very talented leader’. De grootste pluim krijgt de band van Rolling Stone, toonaangevend sinds 1967. De recensent van dienst dicht Pip ‘a Kurt Cobain-ish gift for saying a lot with a little’ toe. Niet alleen haar lyrics maken indruk ook haar gitaarspel wordt zeer gewaardeerd net als de ritmesectie (‘everything is so tigtly’). Het eindoordeel luidt, ‘cold as ice’. Dat is Amerikaans voor super cool. De U.S.A. ligt aan Pip‘s voeten. Sorry Glennis.

LIVEDATA: 5/10 Metropool, Enschede. 20/10 50 Years of Schuit Festival. Katwjjk.

Des Rocs – Let Me Live/Let Me Die

Een nieuwe naam. Zo nieuw dat de info nog schaars is, maar het ziet er naar uit dat Des Rocs een eenling is en geen band. Hij komt uit New York en lijkt een actie gestart om de rock weer aan het rollen te krijgen.

Op zijn conto staan nu vier singles. Let Me Live/Let Me Die is nummer 3, maar in onze oren de beste introductie tot de net niet overgeproduceerde semi seventies glamrock van de jonge Amerikaan.

Let Me Live/Let Me Die heeft een gitaarsound die doet denken aan die van Wall Street Shuffle van 10cc. De beat is basic rock ‘n’ roll, familie van zeg maar I Love Rock ‘n’ Roll van Joan Jett. Inderdaad het woord is retro. Het nummer zou onder het kopje kitsch vallen als de break/solo niet zo heerlijk chaotisch was geweest. Het lijkt wel of de drummer van zijn kruk flikkert en de rest van de band in zijn val meeneemt. Even in de gaten houden die Des Rocs.

Nilüfer Yanya – Baby Luv

Nilüfer Yanya is een jonge Britse zangeres met Turks, Iers en Barbadiaans (= van Barbados) bloed in d’aderen. Haar invloeden zijn even divers als haar stamboom.  Ze luistert o.a veel naar Nina Simone en The Pixies.

Baby Luv is het openingsnummer van een EP, die Nilüfer eerder dit jaar liet verschijnen. Dat we nu pas inhaken komt omdat we de release in eerste instantie hebben gemist. Toen we zagen dat ze het voorprogramma verzorgt van Interpol hebben we haar alsnog even gecheckt om tot de conclusie te komen dat haar dat haar muziek prima bij Pinguin past en dat de gelukkigen die een ticket voor Interpol hebben weten te bemachtigen er goed aan doen op tijd te komen en het voorprogramma mee te pikken.

In Engeland is het talent van de 23 jarig singer-songwriter al wel opgemerkt. Daar is ze vorig jaar uitgeroepen tot één van de ‘BBC Talents of 2018’. Nilüfer Yanya heeft een donkere stem, die oudere luisteraars wellicht zal doen denken aan die van Joan Armatrading. Haar songs zijn raar op een goede manier. Baby Luv bijvoorbeeld is een akoestische indie-r&b song met een sterke spanningsboog en een hypnotiserend refrein. Het is niet moeilijk te horen waarom Interpol haar mee op sleeptouw neemt.

LIVEDATA: 23/11 Van Alleen Naar Zachter Festival, Paradiso, Amsteram. 27/11 TivoliVredenburg (met Interpol) Utrecht.

My Baby – Borderline

Het knappe van de nieuwe single van My Baby is dat je er meteen de band  in herkent van Uprising, terwijl Borderline toch compleet anders is dan we van ze zijn gewend.

My Baby heeft hele volksstammen veroverd met een 6-snarige vorm van EDM, een zelf ontwikkelde variant, die je Voodoo-Boogie zou kunnen noemen, een etiket dat verwijst naar de Mississippi delta -roots van het trio.

Op Bordeline tapt My Baby uit een heel ander vaatje. Dit keer haalt de band de mosterd niet uit de zuidelijke V.S, maar uit de Orient, de landen aan de zijderoute. En waar de meeste My Baby songs een ‘sta op en dans’ effect sorteren, kan je bij Borderline rustig (op je yogamatje) blijven zitten. Het lijkt overigens wel een solonummer van Cato zo groot is haar rol, zo bescheiden die van Joost en Daniel.

We hebben meermalen opgemerkt dat het enige wat nog ontbreekt in het succesplaatje van My Baby een solide radiohit is, Borderline is een serieuze kandidaat. 

LIVEDATA: 30/9 Closing Blijburg, Amsterdam. 5/10 De Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 20/10 Hedon, Zwolle. 25/10 Oosterpoort, Groningen. 26/10 Doornroosje, Nijmegen. 27/10 Effenaar, Eindhoven. 28/10 Annabel, Rotterdam.

 

 

White Lies – Time To Give

Het lijkt er op alsof we lang niks gehoord hebben van White Lies, maar dat valt dus heel erg mee. Vorig jaar nog bracht de band uit Ealing, Londen een album uit. Alleen heel bijzonder was die plaat niet. Minder van het zelfde, zeg maar. Het album kreeg dan ook maar een fractie van de aandacht, die eerdere releases kregen, de bronnen van hits als Death, Bigger Than Me en Big TV.

Nieuwe single Time To Give maakt duidelijk dat het veel te vroeg is om White Lies af te schrijven. Net al de in het verleden behaalde resultaten leunt ook Time To Give op de sombere Britse 80’s new wave sound, die ook bands als Interpol en Editors tot mooi dingen inspireert, maar anders dan op het vorige album lijkt de drang om te scoren verdwenen, zodat de liefde voor de muziek overblijft.

In vroegere tijden zou het ruim 7 minuten durende Time To Give verdeeld worden in een part 1 en een part 2. De eerste helft is vocaal, het sluitstuk grotendeels instrumentaal en werkt toe naar een climax van epische proporties. Laten we niet overdrijven en zeggen dat Time To Give het beste White Lies nummer tot nu toe is, maar dat het zich meten kan met eerder genoemde songs is een ding dat zeker is.

LIVEDATUM: 18/2 2019 Paradiso, Amsterdam

Red Sun Rising – Veins

In de metal gaat het om volume en virtualiteit. Originaliteit is minder belangrijk, maar indien voorradig natuurlijk mooi meegenomen. Red Sun Rising is zo’n originele metalband.

Niet omdat het vijftal uit Akron Ohio iets doet wat nooit eerder vertoond is. Red Sun Rising valt op omdat ze twee zaken combineren, die doorgaans moeilijk samen te rijmen zijn; melodie en complexiteit. Het is tellen en opletten geblazen voor de muzikanten, maar tegelijkertijd kunnen we dansen en meezingen. Nieuwe single Veins bijvoorbeeld klinkt als Cheap Trick dat een Tool nummer speelt. Gecompliceerde powerpop dus.

Veins is getrokken van het tweede album van Red Sun Rising, het eerder dit jaar verschenen Thread. Eigenlijk is Thread het vierde album van de band, maar ze zijn in hun 11 jarige bestaan een paar keer van label, stijl en bezetting veranderd en blijkbaar opnieuw begonnen met tellen. Die hard headbangers zullen passen bij Red Sun Rising maar de weldenkende metalfan doet er goed aan wat dieper in de band te duiken.