Author: Flip van der Enden

Waltzburg – So Long See Ya

De songs van Waltzburg zijn geschreven -lezen we op Spotify –  ‘door een pessimistische slaapkamerproducer en worden door hem uitgevoerd en tot leven gewekt samen met zijn beste vrienden’. De pessimist is Menno Krivokutya en zijn beste vrienden zijn Luc, Nicole, Jesse, Joost en Timmer. 

Als het om de band gaat heeft Menno weinig reden om pessimistisch te zijn. Ze delen een manager met Kensington en hebben tijd lang in de Kytopia studio gebivakkeerd met topproducer Simon Akkermans (Bombay/Dazzled Kid/Blinkbeats). Daarnaast heeft de Nijmeegse band al Popronde gedaan, op Noorderslag gestaan en dit jaar Sziget aangedaan.   

Van de Kytopia-sessies zijn nu vier nummers verschenen inclusief So Long See Ya. Het nummer laat een band horen, die met een conventionele opstellin; drums, bas en gitaren verrassend eigenzinnige muziek maakt, speels en vol karakter.

Nieuwe single So Long See Ya is een sterk staaltje Waltzburg. De tekst gaat over een jongen die zich groot houdt na een stukgelopen relatie.  Op een straffe beat en omringd door bijna Afrikaans aandoende gitaren doet de zanger alsof de breuk hem koud laat en zingt hij met een lekker nonchalante, Amerikaans aandoende drawl, ‘I Don’t Feel A Thing, Not Anymore’. Ja ja.

So Long See You en de drie andere tracks van de Latest News EP rechtvaardigen een reprise van het optreden van Waltzburg op Noorderslag. En als de band toch naar Groningen gaat, waarom dan niet een paar dagjes eerder vertrekken voor een showcase op Eurosonic?

LIVEDATA: 14/9 Altstadt, Eindhoven. 20/9 Paardcafe, Den Haag. 21/9 Luxor Live, Arnhem. 23/9 Cinetol, Amsterdam.

 

Haru Nemuri – Kick In The World

Vanwege de taalbarrière weten we weinig van Haru Nemuri. Wat we wel weten is dat ze uit Yokohama komt in Japan en muziek maakt, die op zijn minst interessant is.

Haru zingt en rapt op een bed van rock met stevige gitaren en tegen het einde van Kick In The World ook een synthesizerriedel, die verwant is aan het intro van The Who’s Won’t Get Fooled Again. Dat kan toeval zijn, maar ook weer niet. Haru‘s debuutalbum heet Atom Heart Mother, net als een oude de plaat van Pink Floyd. Dus. Waar Haru over rept weten we helaas niet, maar aan haar toon en drive te horen zijn het geen koetjes en kalfjes. Haar attitude is punky en haar mix van gescandeerde lyrics en organische rock geïnspireerd.

De kans dat de Japanse artieste naam zal maken in het westen is nihil. Dat is waarschijnlijk ook helemaal niet haar ambitie, maar om aan te geven dat het verre oosten meer te bieden heeft dan Made in Korea girlgroups en boybands leek het ons leuk om een keer een ander geluid te laten horen. Laat in de player maar weten wat je er van vindt. En mocht je interesse gewekt zijn, Miss Nemuri heeft twee albums uit boordevol met dit soort hard rockende rapsongs.

Muse – The Dark Side

Na drie wat mindere singles, die sterk de indruk wekken dat Muse muziek voor de massa wil maken is er nu een track, die de fans weer wat vertrouwen geeft.

Ook The Dark Side doet sterk aan Queen denken- de gitaarsolo citeert bijna letterlijk uit A Crazy Little Thing Called Love, maar er is weer sprake van enige spanning en avontuur. En er zijn weer gitaren in beeld.

The Dark Side is een van de 11 nummers, die tezamen het Similation Theory album zullen vormen. Het 8ste Muse album wordt op zijn minst een afwisselend geheel. De band heeft gewerkt met maar liefst vier verschillende producers waaronder hip hop reus Timbaland en de Zweedse hitmachine Shellback. Of The Dark Side het enige lichtpuntje is op het nieuwe album en Muse definitief is overgelopen naar the dark site weten we op 9 november.

#319 Festival van de Week – Psycho Mind!

Wie dacht dat het festivalseizoen met het korten der dagen ten einde loopt, vergist zich. We gaan gewoon indoors verder!

Bijvoorbeeld in Tilburg alwaar op 21& 22 september voor de 2e keer het Psycho Mind Festival wordt georganiseerd. Psycho Mind is een kleinschalig muziekevenement voor liefhebbers van psychedelische rock, garage, surf en fuzz. Voor fans dus van gitaarmuziek met een rafelrandje!

Plaats van delict is het centrum van Tilburg. Zo’n dertig bands uit eigen en diverse buitenlanden zullen hun opwacht maken in drie locaties, te weten V39, Het Patronaat en Cul De Sac.

Wie waar speelt en wanneer vind je op www.psychomind.nl.

Tickets koop je op https://shop.ikbenaanwezig.nl/tickets/event/psychomind.

Onze Psycho Mind Radio Special inclusief interview met mede-organisator Remco Bouwman zenden we uit op zaterdag (08/09) om 19:00 en op donderdag (13/09) om 22:00 uur.

De Psycho Mind Playlist.

  1. Equal Idiots – Put My Head To The Ground
  2. Equal Idiots – Hippie Man
  3. Charlie & The Lesbians – Reefer Madness
  4. Jelephant & The Phantoms – I Made My Padded Cell My Home
  5. Jelephant & The Phantoms – TV
  6. Tony Clifton – All You Gotta Do
  7. Mozes & The Firts Born – I Got Skills
  8. Mozes & The First Born – All Will Fall To Waste
  9. KIEFF – Kieff Richards
  10. KIEFF – Yr Monkey
  11. Mind Rays – Still All
  12. Mind Rays – Demuie
  13. The Blank Tapes – Other Places
  14. The Black Cult – Find A Way
  15. Venhill – #19
  16. 16. Pip Blom – I Think I’m In Love
  17. Richie Dagger – City Dweller
  18. Richie Dagger – Doomstruck
  19. Estrons – Call You Mine
  20. Estrons – I’m Not Your Girl
  21. Lewsberg – Terrible

 

 

Boston Manor – England’s Dreaming

Wiki noemt Boston Manor een pop punkband. Laat dat punk maar weg en dat pop mag naar de achtergrond. Metamorfose is misschien een groot woord, maar op hun nieuwe album klinken de Britten nogal anders dan op hun debuut.

Plotseling kan je horen dat Boston Manor uit het land komt van Black Sabbath, Judas Priest en Iron Maiden. Het vijftal uit Blackpool (en dus niet uit Boston) maakt nu metal, niet verschrikkelijk heavy, maar wel met een aardig soortelijk gewicht.

Nieuwe single England’s Dreaming is dreigend en meeslepend en gebouwd op een riff die even simpel als doeltreffend is. De zang en de tekst -over liefde (of is het de Brexit?)- zorgen er voor dat Boston Manor aan de poppy kant van het metal spectrum blijft, maar zoals sommige songs op het nieuwe Welcome To The Neighbourhood album laten horen kan dat zo maar veranderen. Zeker live is het voortaan aan te raden om oordoppen mee te nemen. Of juist niet natuurlijk.

Still Corners – The Message

Wegens succes gepromoveerd! Nou ja succes. Dat is misschien wat voorbarig, maar na twee weken te hebben meegedraaid is The Message van Still Corners gaan groeien en bloeien en denken we dat we heel veel luisteraars een plezier doen door ze te attenderen op het bestaan van deze prachtlaat. Dus hijsen we Still Corners op het schild en roepen we The Message uit tot IJsbreker!

Still Corners is een fluisterpopduo uit Londen, dat hun 10 jarige samenwerking viert met een vierde album, Slow Air geheten. Greg Hughes en Tessa Murray zijn op hun best als het tempo traag is en de stemming in mineur. The Message is een song over autorijden, maar dan wel in een open cabriolet bij maanlicht op een lonesome highway.

Muzikaal wijkt The Message enigszins af van de gebruikelijke Still Corners sound waarin synthesizers de sfeer bepalen. Hier zijn het de gitaren – met een sound ergens tussen Neil Young en Chris Isaak in –  die de toon aangeven. Net als de weg die Still Corners bezingt wil je dat het nummer nooit ophoudt. Gelukkig is er de repeatknop.

LIVEDATA 06/12 Vera, Groningen 07/12 Paard, Den Haag 08/12 Q-Factory, Amsterdam

Thom Yorke – Suspirium

Na enige aarzeling heeft Thom Yorke toch ja geantwoord op de vraag van de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino van de horrorfilm Suspiria of hij de soundtrack wilde componeren.

Yorke heeft eerder muziek gemaakt voor film en theater, maar nooit een volledige score. Vandaar misschien zijn aarzeling. De soundtrack komt volgende maand uit,  deze week verscheen alvast het ‘titelnummer’ online.   

Suspirium is een modern klassieke compositie voor (zijn) stem en piano en (op de achtergrond) fluit.  Aan de song is niet af te horen dat het onderdeel is van een griezelfilm, maar grote kans dat de melancholieke melodie in combinatie met ijselijke beelden precies het gewenste effect sorteert.

Het relatief kale Suspirium is overigens niet representatief voor de soundtrack van Suspiria. De Radiohead voorman heeft zijn filmscore grotendeels opgenomen met het London Contemporary Orchestra and Choir en zijn zoon Noah Yorke op drums. Inspiratie putte hij uit muziek van de film Bladerunner van Vangelis en uit de stad waar Suspiria zich afspeelt, het Berlijn van de late jaren 70.

De volledige soundtrack verschijnt op 16 oktober.

LAUREL – Adored

Qua stem doet LAUREL wel aan Florence denken van The Machine. Tekstueel lijkt ze meer op een rapster. Een dubbeltje per fuck en de pot komt wel vol.

Muzikaal laat de 23 jarige Engelse zich niet zo makkelijk plaatsen, wat natuurlijk een pre is. LAUREL – je schrijft het in hoofdletters omdat er meer Laurels op de kust zijn – is de 23 jarige Laurel Arnel-Cullen uit Southampton, Engeland. Adored is één van het dozijn nummers van haar debuutalbum, Dogviolet. We schrijven debuutalbum, maar de singer-songwriter-producer heeft sinds 2014 al genoeg songs uitgebracht voor drie albums. Die nummers laten een ontwikkeling horen van een voorzichtig artieste op zoek naar een eigen stijl tot een diva in wording. Op Adored komt LAUREL zeer overtuigend uit de hoek. Haar nieuwe single is een knappe en krachtige indie-popsong met gitaar als hoofdinstrument en haar stem met zijn karakteristieke vibrato als hoofdattractie.

LIVEDATUM: 7/10 Sugarfactory, Amsterdam.

Slothrust – Double Down

Slothrust is een Amerikaans powertrio, dat we om onduidelijke reden nog niet eerder hebben opgemerkt. Of in ieder geval niet op juiste waarde hebben geschat. 

De band uit Boston heeft al drie albums uit en een paar EP’s, waarop heel wat van onze gading te vinden is; songs die overlopen van gitaar en naar een hoger plan worden getild door de overtuigende zang van miss Leah Wellbaum. Als er al iets aan te merken zou zijn op Slothrust (behalve de in het Nederlands onaantrekkelijk klinkende naam) is dat de band wat ouderwets klinkt met hun blues based rocksongs.

Double Down breekt een beetje met dat patroon. De riffs en solo’s zijn weliswaar bluesy, maar de song is speels en spannend en heeft een refrein dat niet wordt gezongen maar soort van gefloten. Double Down staat niet op een van de vier albums, wat zou kunnen duiden op de komst van een nieuwe langspeler, die we deze keer niet zullen missen. 

Boygenius – Me & My Dog

Boygenius is de naam die Phoebe Bridges, Lucy Dacus en Julien Baker zich hebben aangemeten om gezamenlijk muziek maken. Wie de boel een beetje in de gaten houdt, weet dat het hier drie jonge Amerikaans singer-songwriters van enige faam betreft.

Lucy Dacus brak twee jaar geleden door met ..A Familiar Place en heeft twee albums op haar naam staan. Julien Baker bracht eveneens twee langspelers uit. Haar grootste claim to fame heet Appointments. Phoebe Bridgers heeft nog maar één plaat, maar is misschien wel de bekendste van het stel. In de V.S. is Scott Street haar populairste nummer. Bij ons is dat Motion Sickness, dat lang in de Graadmeter stond.

Solo maken Phoebe, Lucy en Julien sobere, introverte songs over hun innerlijke roerselen. Samen doen ze dat ook. Waarom ze nu dan met zijn drieën optrekken, wordt duidelijk als je het drietal song hoort ze dat als Boygenius online hebben gezet. Een album volgt op 9 november. Om te zeggen dat ze samen sterker zijn, is ietwat overdreven – solo weten ze alle drie van wanten- de meerwaarde van hun samenwerking zit hem in de prachtige samenzang. De individuele stemmen matchen miraculeus, als ware het zingende zusjes. Boygenius heeft sowieso wel iets weg van First Aid Kit.

Van de drie titels is Me & My Dog het sterkst. Phoebe neemt het initiatief, zichzelf begeleidend op een akoestische gitaar, daarna volgen nog meer snaarinstrumenten waaronder een banjo en vallen haar ‘zusters’ haar bij. Met zijn drieën werken ze toe naar een ingehouden climax, die wordt onderstreept door een goed gedoseerde portie feedback. Of de zangeressen ook samen op tournee gaan kunnen we alleen maar hopen.