Arlie – Barcelona Boots.

Met de release van Barcelona Boots heeft het Amerikaanse Arlie nu een vol kwartet, of een complete EP bij elkaar gespaard. Hoewel de vier track allemaal anders klinken, zijn er nu wel bepaalde overeenkomsten te bespeuren die tezamen de stijl van Arlie vormen.

Arlie is lid van het powerpop gilde. De band maakt Beatle-esque songs, pittig en poppy met een lichte groove, een heldere structuur en pakkende refreinen. De geluidsbepalende factor is de falsetstem van Nathaniel Banks.

Arlie is de verzamelnaam van vier muzikanten, die elkaar leerden kennen op de Vanderbilt Universiteit in Tennessee. In deze tijd van rappers en dj’s zijn analoge muzikanten relatief zeldzaam en als ze soortgenoten ontdekken vormen ze al snel een groep en in geval van Nat Banks, Carson Lystad, Jason Antwi en Adam Lochemes dus ook een band.

Het ging al snel zo goed dat de studies en bij inschoten en na een onweerstaanbaar aanbod van een groot label koos het kwartet definitief voor de muziek. Dat wil niet zeggen dat Arlie er al is. De band heeft nog wel even te gaan voordat ze in de Alpha staan, maar het begin is er en de potentie ook. Barcelona Boots is niet alleen de vierde release van Arlie maar ook het vierde schot in de roos.

OTEP – Molotov

“I’m mad as hell and I’m not gonna take it anymore! Thing have got to change, but first you gotta get mad”, deze beroemde tekst komt uit de film Network (1976) en wordt nog steeds aangehaald, wanneer burgers zich boos maken over de overheid. Of de president van de Verenigde Staten.

Zoals in geval van de vrouw en de mannen van OTEP, die zelfs nog een stapje verder gaan dan door een open raam hun woede uit te schreeuwen.  Zij willen het liefst het kwaad met kwaad bestrijden. De band overweegt zelfs het gooien van een molotovcocktail. Bij wijze van spreke dan. Kan je nagaan hoe boos ze zijn.

Nu is er ook wel wat aan de hand in ‘the land of opportunity’. In bedekte termen aangemoedigd door de huidige bewoner van het Witte Huis komen nazi’s en andere fascistisch gespuis uit het riool gekropen en claimen een plek in de mainstream. Als het aan OPET, genoemd naar zangeres Opet Shayama en ogend als de cast van Mad Max ligt dus over hun lijk. En daar hebben ze een liedje over gemaakt in een stijl die is uitgevonden door onze eigen boze band Urban Dance Squad en populair  gemaakt door de booste band van allemaal Rage Against The Machine.

Molotov komt van het meest recente muzikale manifest van de metal mannen uit L.A. Kult 45. OPET is nu 18 jaar en 9 albums oud, maar zo woedend als op hun meest recente album klonk de band nooit eerder. De noodzaak om hun boosheid kenbaar te maken is dan ook nooit eerder zo groot geweest.

Jade Bird – Uh Huh

Jade Bird was een van de spitsafbijters van LL18. Het niets vermoedende publiek – ze is nog nauwelijks bekend- dat de Lima  binnen stroomde ging al snel en collectief uit hun dak en begon spontaan te dansen.

Goed, de opwinding is deels te verklaren door het lentekoeien effect. Op de eerste dag lijken Lowlands bezoekers nog het meest op koeien, die na een donkere winter op stal voor het eerst weer de wei in mogen, maar een groot deel van de opwinding werd toch echt veroorzaakt door de jonge Britse singer-songwriter, die slechts gewapend met stel sterke songs, een akoestische gitaar en krachtige stem de tent bedwong.

Jade Elizabeth Bird (Hexham, Engeland 1 oktober 1997) wordt aangeprezen als country-zangeres en dat is niet niet waar, maar wie een dochter van Dolly verwacht of een erfgename van Emmylou wacht een teleurstelling. Jade is een meisje met gitaar en veel van haar liedjes hebben een snik, maar de jonge dame kan ook flink rockend uit de hoek komen. Zoals op haar nieuwe single Uh Oh, een song met meer energie dan een gemiddelde metalband.

Miss Bird komt nog maar net kijken, een EP en drie singles en dan zijn we er al, maar dat we nog veel plezier aan en met haar gaan beleven is nu al duidelijk.

LIVEDATUM 11/11 Paradiso, Amsterdam.

Nothing But Thieves – Forever & Ever More

Nothing But Thieves -dat zijn Nederlandse podiumdebuut maakte op Pinguins in Paradiso- is enomr populair geworden, maar met behoud van ballen. Dat wordt wel duidelijk als je de nieuwe single hoort van het Britse vijftal.

Zoals meestal brak de band door met een ballad. Nothing But Thieves zou niet de eerste band zijn geweest, die de formule van hun doorbraak hit Sorry had uitgemolken, maar daar past de band dus voor. Gelukkig maar en verstandig, want hoe saai moet het niet zijn om avond aan avond de zelfde riedeltjes af te draaien. 

De verbindende factor tussen Sorry en nieuwe single Forever & Ever More is de direct herkenbare stem van Conor Mason. Verder houden alle overeenkomsten op. In Forever & Ever More beuken de drums, beest de bas en knokken de gitaren om aandacht met voornoemde Mason. De winnaar is Nothing But Thieves dat met de nieuwe single een link legt naar de late jaren zestig toen voorgangers als Cream, Led Zeppelin en Free de blues een boost gaven door de versterker op elf te zetten en de boel op stelten.

Er zal zeker een hitgevoelige ballad op de nieuwe EP staan van de band uit Southend On Sea, maar het is een blijft een bende van het rockende soort. De What Did You Think When You Made Me This Way EP telt vier nieuwe tracks en verschijnt op 19 oktober.

LIVEDATA: 15/11 AFAS Live, Amsterdam. 16/11 013, Tilburg.

Self Esteem – Wrestling

Iemand die zich Self Esteem noemt, heeft de tong ferm in de wang geplaatst en loopt waarschijnlijk juist niet over van het zelfvertrouwen. Of is een fan van Offspring, dat zou ook kunnen. Na beluistering van Wrestling kunnen we dat laatste echter nagenoeg uitsluiten.

Wrestling is de tweede single van Self Esteem, een naam waarachter de Britse Rebecca Lucy Taylor schuil gaat. Tot voor kort gebruikte Rebecca haar pseudoniem alleen voor haar werk als grafisch vormgever en videomaker. Muziek maakte ze als helft van het duo Slow Club, dat zich na tien jaar tijdelijk heeft opgeheven. Net als Slow Club maakt ook Self Esteem trage mooi vormgeven luisterpop, maar waar Slow Club folk-roots heeft, maakt Self Esteem mondiale muziek, dat in geval van Wrestling met zijn Indiaans/Afrikaanse refrein een etnisch tintje heeft.

Eerder dit jaar zong Self Esteem mee op en was ze te zien in de clip van Surface To Air van de Django Django.  Django’s Dave McLean retourneert de gunst door nu als producer op te treden.  Van plannen over album tours e.d. is nog niets bekend.

BC Camplight – I’m Desperate

BC ‘Brian Christinzio’ Camplight is al een tijdje bezig, 16 jaar om precies te zijn. Dat hij in die periode slechts vier albums heeft uitgebracht – inclusief het recente Deportation Blues- heeft alles te maken met de moeite die het hem kost om zijn geest gezond en zijn lichaam rein te houden.

BC debuteerde in 2005 met een bijna traditioneel singer-songwriter album met ogenschijnlijk vrolijke pianoliedjes over donkere onderwerpen. Ook de een jaar later verschenen opvolger vertoonde  een discrepantie tussen vorm en inhoud. Het zou 8 jaar duren voordat BC weer iets van zich liet horen. In de tussentijd was hij mede door de verandering van omgeving – hij was van New Jersey naar het Engelse Manchester verhuisd- er in geslaagd om af te kicken en de draad van zijn carrière weer op te pikken.

In die tijd ook speelde hij met Sharon van Etten een leden van The War On Drugs. Op zijn derde album stonden vooral meerstemmige songs in het verlengde van The Beach Botys van Brian Wilson, iemand die net als BC worstelt met depressies. Op het nieuwe BC Camplight album hebben we ‘slechtst’ drie jaar hoeven te wachten.

Het eerste dat opvalt aan Deportation Blues – de titel is ingegeven door het feit dat BC Engeland moest verlaten omdat zijn visum was verstreken- is de verandering van stijl. De songs hebben rafelige randjes en de ‘olijke’  piano is vervangen door duistere synthesizers. Meer Nick Cave dan Elton John zeg maar. Ongewijzigd is de sterke falsetto waarmee BC zingt en ook is er nog steeds plaats voor meerstemmige koortjes. Tekstueel is BC zo helder als hij maar zijn kan, zie titels als Am I Dead Yet, I’m In A Weird Place Now en het op single verschenen I’m Desperate.

I’m Desperate is een licht donkere track met een gedreven tempo en een door de elektronica eighties aandoende sfeer. BC zingt deels in zijn spreekstem en deels in falset waardoor het effect ontstaat alsof  hij een duet zingt met zichzelf. Het geheel krijgt een poppy cq radiovriendelijke kick door het opzwepende woo hoo refrein. Een hit zal I’m Desperate echter niet snel worden. Maar mensen die meer zoeken in muziek dan een liedje om mee te zingen of een beat om op te dansen hebben aan BC Camplight een goede.

Active Bird Community – Baby It’s You

Brooklyn brengt ons Active Bird Community, een powerpopband met een New Yorkse tic. Na tien jaar en drie albums wordt het tijd dat Active Bird Community ook eens aandacht krijgt aan deze kant van de oceaan.

Baby It’s You zou wel eens de song kunnen zijn waarmee het kwartet voet krijgt aan onze grond. De nieuwe single is een luie meezinger, ingekaderd door gitaren en voorzien van een simpel doch doeltreffend refrein. Het puntje op de i is een saxsolo die opduikt vlak voor de breaks.

Active Bird Community werd opgericht toen de vier leden nog op de middelbare school zaten. Het babyvet is er inmiddels wel af evenals de emo trekjes die de band in den beginnen vertoonde. Anno nu klinkt ABC als een kruising tussen Pavement en Replacements, laconiek maar puntig.

Baby It’s You is de tweede track die ABC dit jaar heeft uitgebracht wat het vermoeden voedt dat een album niet lang meer op zich zal laten wachten. Toeren doet het viertal vooralsnog alleen in de V.S. Hier zou een showcase op London Calling een goede eerste stap kunnen zijn.

Not A Boys Name – Hazard Perception Test

Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn. Toch? Not A Boys Name is nog zo vers dat de ‘band’ nog maar één liedje uitheeft en de enige bron van informatie Facebook is. Daar lezen we dat Not A Boys Name het geesteskind is van David Jenkins jr uit Sydney, Australië.

Debuutsingle Hazard Perception Test is om het voorzichtig te zeggen veelbelovend. Het is zo’n nummer dat aan veel doet denken maar waaraan precies is moeilijk te zeggen. De productie is weelderig met zowel tokkelende als scheurende gitaren. Bij het refrein krijgt David charmante assistentie van een paar dames. David heeft overigen een lage stem en croont meer dan dat hij zing. En tegen het eind bloeit er plotseling een bos violen op. Opvallend ook zijn de vele tempowisseling, die vormen echter geen hinder voor het rustige verloop van het nummer. Kortom. Hazard Perception Test van Not A Boys Name is een welgemikte eerste klap.

Bring Me The Horizon – Mantra

Bring Me The Horizon is een uitzondering die een paar regels bevestigt. Een zo’n regel is dat metal een oude mannen sport is. Een andere regel is dat metal anno nu een randverschijnsel zou zijn. Bring The Me The Horizon wordt gevormd door een handvol (relatief) jonge Britse honden. En de band is  enorm populair.

Op de radio zal je Bring Me The Horizon niet snel horen, tenzij je in Engeland woont waar men trots is op de eigen teelt of regelmatig naar Pinguin On The Rocks luistert. Bijzonder is dat de band is doorgebroken zonder veel water in de metalwijn te doen, eerder benzine. Hun songs zijn niet zelden complexe composities, vol tempo en stemmingswisselingen terwijl hun riffs vaak mathematisch van aard zijn. Aan de andere kant heeft de band een prima oor voor poppy refreinen.

BMTH, zoals fans de band noemen is ook alles behalve retro. De band heeft zijn roots in de New Wave of British Heavy Metal van illustere voorgangers als Judas Priest en Iron Maiden, maar in hun songs schemeren invloeden door als grunge, nu metal en zelfs en funk.

Mantra is nieuw en opwindend. De aanjager van het nieuwe album Amo (kort voor ammunitie) heeft alles wat BMTH zo sterk maakt. Mantra is een metaltrack in schaapskleren, scherp en opwindend, energiek genoeg voor de mosh pit en voldoende poppy voor de wat avontuurlijke radiostations. Het duurt overigens nog wel even voordat Amo uitkomt. Zonder tegenbericht verschijnt album 6 van Bring Me The Horizon op 11 januari. 2019.

LIVEDATUM: 20/11 ASAF Live, Amsterdam

Kurt Vile – Loading Zones

Om welke reden ook Kurt Vile The War On Drugs heeft verlaten, het zal niet vanwege muzikale meningsverschillen zijn geweest. Kurt‘s nieuwe single. Loading Zones is misschien iets poppier (lees korter en minder serieus) dan het werk van zijn goede vriend Adam Granduciel, maar zou verder prima passen op een W.O.D. album.

Met Loading Zones kondigt Kurt (waarschijnlijk) de komst aan van zijn nieuwe album. De vorig jaar verschenen duetplaat met Courtney Barnett meegerekend wordt het album 8 van de man, die in 2003 voor het eerst van zich liet horen.

Het The War On Drugs-verhaal is een tikkeltje ingewikkeld. Kurt en Adam zijn dikke vrienden. Adam speelt op Kurt-platen en vice versa. Samen richten ze in 2005 The War On Drugs op en maken ze twee albums. Kurt is echter ook solo actief. In 2008, zo rond de tijd dat The War On Drugs groter begint te groeien, verschijnt zijn eerste langspeler, Constant Hitmaker. Het lijkt hem verstandig om niet op twee paarden tegelijk te wedden en zich te concentreren op zijn eigen winkel. Met Adam is hij even goede vrienden, die blijft gewoon lid van zijn begeleidingsband The Violators.

En dan verschijnt in 2013 de single Red Eyes van The War On Drugs en heeft Kurt het nakijken. Een jaar later is zijn oude band één van de grootste attracties van indieland en hij een aardige middenmoter.

In 2015 slaat Kurt met Pretty Pimpin’ een inhaalslag en scoort hij zijn eerste wereldwijde succes. Maar W.O.D. Heeft ook niet stilgestaan en is ondertussen mega geworden. Ter vergelijking Kurt staat binnenkort in Paradiso en The War On Drugs in de Ziggo Dome. Waarschijnlijk vindt hij het wel best zo. Op een houtje te bijten hoeft hij al lang niet meer en last van een hete adem in zijn nek van promotors en platenbazen, die meer en groter willen heeft hij ook niet.  De eigentijdse hippie maakt gewoon lekkere muziek in zijn tempo en op zijn manier, zoals het zacht vloeiende en rijkelijk met gitaar bestrooide Loading Zones, een song met een universeel thema; het vermijden van parkeerboetes.Dat optreden van Kurt Vile in Paradiso vindt trouwens plaats op 1 november. Koop snel je ticket als je wilt gaan, want het optreden gaat zeker uitverkopen. Dat dan weer wel.

LIVEDATUM 01/11 Paradiso, Amsterdam.