Author: Flip van der Enden

Foxing – Slapstick

Het is (gelukkig) niet meer te horen, maar Foxing begon ooit als emo-band. Dat was in 2013. Nu bijna 3 albums verder is er geen hokje meer waarin de band zich laat duwen. Foxing anno 2018 is artistiek, maar niet gekunsteld. Amerikaans, maar niet typisch. Complex, maar meeslepend.

Foxing is de band van Conor Murphy, maar een dictator is hij zeker niet. Murphy gelooft zelfs zoveel in het harmoniemodel dat hij zijn bandleden alle ruimte biedt voor inspraak. Zozeer zelfs dat er als  kop boven een oud interview stond; ‘Foxing can’t agree on anything’. De rol van producer is dus belangrijk. De muzikale mediator die het opnameproces van Nearer My God, het nieuwe album van de band uit St Louis in goede banen leidde, was Chris Walla, die tot voor kort deel uitmaakte van Death Cab For Cutie. De albumtitel betekent overigens niet dat de band in den Here is. Nearer My God To Thee is de titel van het laatste nummer dat het orkest speelde op de  Titanic voordat het schip onder de golven verdween.

De song die de weg van de release van het nieuwe Foxing album moet effenen is Slapstick. De single is gebaseerd op de gelijknamige roman van Kurt Vonnegut. Slapstick is een intrigerende ballad, die wel aan Radiohead doet denken, met dit verschil dat Conor Murphy anders dan Thom Yorke zingt alsof zijn leven er vanaf hangt.  Het Nearer To God album verschijnt op 19 augustus.

Kitchenette – Upon The Shoulders

Kitchenette is de band van Chris Kikic, een oorspronkelijk uit Bosnië afkomstige zanger-gitarist-songschrijver-bandleider, die na jaren zijn talent te hebben te hebben uitgeleend aan anderen voor zich zelf is begonnen. Dat had hij dus veel eerder moeten doen. Dat was al duidelijk toen Chris vorig jaar met Kitchenette zegevierend door het land trok onder de vlag van de Popronde en is is nu overduidelijk nu single Upon The Shoulders golven maakt in heel Europa.

Kitchenette maakt indierock met een Amerikaans accent. Chris maakt geen geheim van zijn bronnen. In zijn bio noem hij Kurt Vile en diens oude band The War On Drugs. Upon The Shoulders klinkt zoals The War On Drugs waarschijnlijk had geklonken als Vile gewoon was gebleven, pittig maar relaxed, rijkelijk bestrooid met gitaren en met het tempo van een pick-up truck op een Amerikaanse highway. Chris is overigens niet de enige man met ervaring in de Kichenette, dat verder bestaat uit (ex)leden van Bombay, Tales That Are Not Supposed To Be Heard en Sen Dubaj.

LIVEDATA: 15/7 Hongerige Wolf festival, Groningen. 20/7 De Meester, Almere.

Villagers – Trick Of The Light

Villagers weet weer de juiste snaar te raken met hun eerste nieuwe opname in drie jaar. Nieuwe single Trick Of The Light heeft alles wat Villagers zo bijzonder maakt, het nummer is zo ambachtelijk als een Paul Simon song, zo melancholiek als Elbow op zijn best en gezongen met een gevoeligheid waar ooit alleen Roy Orbison patent op had.

Trick of The Light is dan ook de best denkbare aankondiging van een nieuwe episode in het bestaan van de band van Connan O’Brien. Het vierde* hoofdstuk in de Villagers saga zal geen grote verandering brengen. Het elegante en verzorgde Trick Of The Light laat horen dat Connon O’Brien nog dezelfde bevlogen vocalist is, rusteloos en beschouwend tegelijk, die tien jaar geleden grote indruk maakte met Becoming A Jackal. Drie jaar later volgde {Awayland} met daarop Nothing Arived, het nummer dat Villagers beroemd en onmisbaar maakte. Darling Arithmetic verscheen in 2015 en consolideerde die positie zodat we nu met recht kunnen zeggen dat er halsreikend wordt uitgekeken naar elk nieuw levensteken van de Ierse band.

D Day wordt 21 september, op die dag komt het nieuwe Villagers album uit onder de titel The Art Of Pretending To Swim. Fans doen er verstandig aan de site van Villagers te bezoeken voor speciale uitgaven met extra songs.

* live album niet meegerekend.

LIVEDATA 12/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Melkweg, Amsterdam 28/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Mooon – She Makes Me Feel

Mooon is niet van deze tijd. Het trio oogt en klinkt alsof de klok is blijven stilstaan in 1965, vlak voordat de hippies het muzieklandschap definitief zouden veranderen met hun ellenlange liedjes, drum en dwarsfluitsolo’s. In talloze Amerikaans garages waren wannabe rockers bezig een antwoord te formuleren op de Britse invasie. De lieverdjes wilden klinken als the Beatles, de stoere jongens probeerden de Stones naar de kroon te steken. Terwijl de Beatle-klonen roemloos zijn verdwenen, zijn de Stones-adepten op hun beurt weer bronnen van inspiratie geworden. Bijvoorbeeld van het Brabantse Mooon.

Een eerste inventaris van wat later garagerock is gaan heten, verscheen begin jaren zeventig als dubbelalbum onder de naam Nuggets. Samensteller was Lenny Kay, de latere gitarist van Patti Smith. We kunnen Mooon waarschijnlijk geen groter compliment maken dan te zeggen dat She Makes Me Feel prima op Nuggets had gepast ergens tussen I Want Candy van The Strangeloves en Psychotic Reaction van Count Five.

Net als die tijdloze tracks is She Makes Me Feel  van Mooon een aanstekelijke no nonsense rocksong met smaak gemaakt, met flair gebracht en dus riekend naar garage. Voor wie nog meer Mooon wil, de band heeft een album uit en speelt volop. 

LIVEADATA: 14/Loungefest, Noordwijkerhout. 15/7 Valkhof festival, Nijmegen. 21/7 Summerbeek, Oosthuizen. 4/8 Zoomeravond, Artis, Amsterdam.

David Byrne – Gasoline & Dirty Sheets

David Byrne toonde zich de Julius Caesar van Down The Rabbit Hole. Hij kwam, zag en overwon. Dat een 66 jarige veteraan zijn jongere collega’s even een poepie laat ruiken als het gaat om overtuigend optreden is opmerkelijk. En onverwachts. Hoewel, als je in Byrne‘s verleden duikt ook weer niet helemaal.

Het opvallende is dat Byrne niet eerder met zo’n dynamische, gechoreografeerde show is gekomen. Het repertoire heeft hij al jaren en met de concertfilm Stop Making Sense, die hij maakte met Talking Heads is er ook een precedent. De vraag is dus eigenlijk waarom nu pas? Het antwoord ligt waarschijnlijk besloten in zijn nieuwe album, American Utopia, wederom een conceptplaat –Byrne doet niet aan losse liedjes- en deel van een multi-mediaproject dat als doel heeft mensen te wijzen op de goede dingen des levens.

Byrne‘s nieuwe album is geïnspireerd door Reasons To Be Cheerful een song van Ian Dury, je kent hem van Sex & Drugs & Rock & Roll.  Bij zo’n blijde boodschap past een enerverende show, die iedereen met een warm gevoel naar huis moet laten gaan. Dat is dus goed gelukt.

Een neveneffect van Byrne‘s overrompelend optreden is dat zijn American Utopia album weer in de belangstelling staat. Of eigenlijk nu pas. Het album heeft bij release niet veel aandacht gekregen. Het is alweer het elfde soloalbum van de voormalige Talking Heads leider en hoewel altijd interessant is Byrne‘s recente werk niet altijd relevant.  Dachten we. 

American Utopia is dat dus wel een belangrijk album, zeker in de context van de tour van Byrne en band. Dus gingen we op zoek naar een nummer dat past bij Pinguin. Onze keus viel op track 2, Gasoline & Dirty Sheets, een spannende song met een funky beat, een sterk refrein en mooie mysterieuze achtergrondzang. 

Het is even wennen, de metamorfose van David Byrne van neurotische onheilsbode, die ons waarschuwde voor Psychokillers, Roads to Nowhere en Life During Wartime naar positivo eerste klasse en we willen ook niet uitsluiten dat er enige ironie in het spel is, die mogelijk in een vervolg aan de oppervlakte komt, maar ook dan is de oude Talking Head anno 2018 weer net zo relevant als in 1978. En net zo goed.

LIVEDATUM 04/11 AFAS Live, Amsterdam

Donna Blue – Holiday

Je hebt dreampop en je hebt dromerige pop. Dromeriger dan Holiday van Donna Blue is fysiek-psychedelisch niet mogelijk. Holiday heeft het tempo van een ronddobberend bootje in een blauwe baai en de sfeer van een lange lome zomeravond aan de Côte d’Azur.

Nu we toch aan het mijmeren zijn, het jaar is 1964. De zangeres ligt in haar itsy bitsy teenie weenie yellow polka dot bikini op het strand en droomt van die leuke jongen, die ze de avond daarvoor heeft ontmoet in de bar van Hotel Shangri-la. Ze wacht met smacht, waar blijft hij met zijn lachende ogen en ongekamde haar? Straks roept haar vader dat ze terug naar het hotel moet komen. Wordt vervolgd. 

In minder liefdevolle handen dan die van Donna Blue‘s Danique van Kesteren en Bart van Dalen zou Holiday een pastiche geworden zijn, maar nu verraadt het nummer een grote kennis van en diepe affiniteit met muziek uit de eerste helft van de jaren zestig, toen in de V.S. teenagers als Carole King en Ellie Greenwich liedjes schreven voor meisjes zoals zij, naïef maar niet wereldvreemd en in Frankrijk slimme producers de Britse beat een Franse slag gaven en met yé yé girls een fenomeen schiepen dat tegen alle natuurwetten in de tand des tijds heeft weten te doorstaan.

Donna Blue speelt dit najaar in de Popronde, benieuwd hoe ze deze droom tot leven gaan wekken.

The Struts – Body Talks

Een zwaluw maakt nog geen glamrevival, maar het zou zo maar kunnen dat The Struts andere bands helpt hun schroom te overwinnen en net als zij weer een beetje glamour in de hardrockwereld willen brengen. Boze mannen en stoere vrouwen genoeg, het is wel weer eens tijd voor een beetje glans en glitter. Aan beiden geen gebrek bij Luke, Adam, Jed en Gethin van The Struts en na negen jaar samen is er ook voldoende ervaring. Combineer dat met een fysiek, die zich leent voor strakke pakken en kekke kapsels plus een koffer vol hard rockende songs en je hebt je de voorwaarden voor een topband.

Vreemd genoeg hebben de Amerikanen dat eerder door dan de landgenoten van The Struts uit het oer Engelse Derby. Dat komt waarschijnlijk omdat ze in de VS minstens zoveel waarde hechten aan show als aan business. Ook het feit dat Dave Grohl Strutsfan is, heeft voor wind in de zeilen gezorgd. Dave roept tegen iedere die het maar horen wil dat The Struts de beste support act is waarmee hij ooit te maken heeft gehad. De relatie gaat verder dan voetballen voor de optredens. Dave heeft zanger Luke, die in zijn vrije tijd gitaren beschildert ook gevraagd een paar van zijn instrumenten op te pimpen. The Struts is net klaar met de opnamen van hun tweede album.

Body Talk is een uitstekende opwarmer voor het album dat The Struts ook voet aan de grond in Engeland en Europa moet brengen. Body Talk heeft swing en schwung en lijkt dankij de stem van frontman Luke Spiller meer dan een klein beetje op Queen. Het tempo is in bruikleen van Iggy’s Lust For Life en de koortjes roepen prime time Stones in herinnering. Wie niet de neiging krijgt bij het horen van Body Talk van The Struts om op te springen en te gaan dansen is hier aan het verkeerde adres.

Miles Kane – Cry On My Guitar

Miles Kane‘s Cry On My Guitar heeft een weekje proefgedraaid. Dat gaf ons de kans om te horen dat de nieuwe single van de Britrocker meer is dan een lekker tussendoortje of een luxe advertentie van zijn nieuwe album. 

Terwijl zijn maat Alex Turner met Arctic Monkeys is opgeschoven in de richting van de weelderige jetset rock, die ze hadden ontwikkeld voor The Last Shadow Puppets betreedt Kane solo het gebied dat Arctic Monkeys heeft verlaten, dat van de krokante indierock.

Cry On My Guitar heeft een eigentijdse sound, maar is gemarineerd in een stijl die de boeken is ingegaan als glamrock. We spreken van de vroege jaren zeventig toen Bowie als Ziggy uit de kast kwam en bands als the Sweet en Slade hun kans schoon zagen. Kane zingt zelfs over een Ballroom Blitz. Volgens de credits schreef hij het nummer samen met Jamie T, maar als er Marc ‘T Rex’ Bolan had gestaan hadden we het ook geloofd. Benieuwd of Kane in de clip met eyeliner, schoenen met plateauzolen en een nauwsluitend glitterpak zal verschijnen. Cry On My Guitar is single drie van soloalbum drie, dat rond tien augustus gaat uitkomen onder de titel Coup De Grace.

LIVEDATA 01/10 Melkweg, Amsterdam 02/10 Botanique, Brussel (BE)

Blonde Redhead feat. Ludovico Einaudi – Where Your Mind Wants To Go

In de kwart eeuw van hun bestaan heeft het New Yorkse art-rock trio Blonde Redhead een lange weg afgelegd. De eerste releases van de in Japan geboren zangeres Kazu Makino en de van oorsprong Italiaanse tweeling Armedeo en Simone Pace laten een noisy, experimentele band horen, opererend in de New Yorkse post punk/no wave traditie.

In de loop der jaren is Blonde Redhead steeds toegankelijker geworden, maar niet minder experimenteel. Even leek het erop dat de band door het leven zou gaan als  ‘artist’s artists’, geliefd bij de collega’s, maar geschuwd door het publiek. In 2000 echter lukte het de band om bovengronds te komen. Dat gebeurde met hun vijfde album Melody Of Certain Damaged Goods.

Sindsdien is Blonde Redhead één van de grote namen in het dreampop/shoegaze genre. Op het doorbraakalbum sijpelden invloeden door uit de klassieke muziek (de ‘hit’ van het album Damaged Goods Coda is gebaseerd op een nocturne van Chopin). Die invloed verdween op latere albums onder een laag van elektronica, maar dook vorig jaar weer op op een van de songs op de 3 O’Clock EP, Where Your Mind Wants To Go.

Dat nummer is nu opnieuw uitgebracht voorzien van een strijkersarrangement van Ludovico Einaudi. Voor wie de laatste jaren onder een steen heeft geleefd. Einaudi was de eerste en is om die reden verantwoordelijk voor de huidige hausse van impressionistische pianisten. Zijn solo pianostukken zijn immens populair en hij kent vele volgelingen. een van zijn discipelen, Joop Beving stond zelfs op Down The Rabbit Hole. Op zondagochtend uiteraard.

Einaudi‘s arrangement voor Where Your Mind Wants To Go is sfeervol en smaakvol en stilistisch verwant aan de minimal music van Philip Glass. Blonde Redhead heeft nu zo’n tien albums uit plus wat EP’s. Wat ontbreek is een mooi verzamelalbum. De Ludovico Einaudi versie van Where Your Mind Wants To Go zou daarop één van de pronkstukken zijn.

LIVEDATUM: 21/8 Paradiso, Amsterdam.

Dilly Dally – I Feel Free

Dilly Dally is een band uit Toronto, die we al enige tijd in het vizier hebben. De band maakt punky powerpop, die een extra kick krijgt door de lekker snauwerig leadzang van de bazin van de band, Katie Monks. I Feel Free is de opmaat naar een nieuw Dilly Dally album. Het nummer begint voorzichtig maar eindigt heerlijk onstuimig met een lang uithalende Katie, die net als de gitarist neigt naar hysterie, maar de boel nog net in de hand weet te houden. Het effect is -de titel indachtig- verlossend.

Het album waarvoor I Feel Free de aandacht vraagt heet Heaven en zal in september verschijnen. Het wordt de opvolger van het alweer drie jaar oude de debuutalbum, Sore, waarvan we het nummer Desire hebben gedraaid. Producer van Heaven is Rob Schnapf, die ook een vinger in de pap heeft gehad bij Beck, Elliott Smith en Fidlar. Voorwaar geen kleintje dus, daarom en op basis van I Feel Free dichten we Dilly Dally een hoopvolle toekomst toe.