Author: Flip van der Enden

Goat – Let It Burn

Let It Burn van Goat is een behoorlijk maf nummer van een behoorlijk maffe band. Het is zo’n song die de ene keer indruk maakt en de andere keer irriteert. Liever dan Goat links te laten liggen, willen we Let It Burn een paar keer draaien om te kijken wat de reacties zijn.

Goat komt uit het moderne Zweden, maar klinkt alsof ze met een tijdmachine naar het heden zijn gereisd vanuit het Engeland van 1974 toen de dwarsfluit nog hip was en de Wah Wah pedaal een redelijk recente uitvinding. Even voor de goede orde, de band heet dus Goat, niet te verwarren met Ghost dat ook uit Zweden komt en er vergelijkbaar uitziet met maskers en rare kostuums en dergelijke. Muzikaal lijken de bands totaal niet op elkaar.

Let It Burn is een lied met een verhaal. Dat verhaal grijpt terug op een christelijke traditie met voorchristelijke – lees heidense- wortels. In Gävle, een klein stadje in midden Zweden wordt er jaarlijks rond kerst een beeltenis van een geit gebouwd. Het ruim tien meter hoge, van stro gemaakte gevaarte is al decennia lang onderwerp van conflict. Onbekenden steken het beest in brand of maken het kapot, tot verdriet en woede van de bouwers en bewoners. Wie of wat er achter zit weet niemand. Het kan een vorm van vandalisme zijn of baldadige jeugd, maar men vermoedt dat het het werk is van aanhangers van Odin en ander Noorse goden. De songtitel, Let It Burn verraadt aan welke kant Goat staat.

Een beetje vreemd dus. Dat geldt ook voor de song. Let It Burn laat zich het best omschrijven als  heksenrock met voornoemde dwarsfluit en gitaarsolo’s, tribale drums en getormenteerde (waarschijnlijk) dameszang. 

De platen van Goat worden internationaal uitgebracht door Sub Pop. Sinds 2012 heeft Goat 5 studio en 1 live-album uitgebracht. Let It Burn is nieuw. mogelijk de voorbode van een nieuw album.

In Zweden staat Goat binnekort in het voorprogramma van Foo Fighters, Hun vooralsnog enige show buiten Scandinavië vindt op 15 juni plaats op het Citadel festival in Londen. 

Honeymoan – We

Honeymoan komt uit Zuid Afrika. Bij Zuid Afrika denk je wellicht aan Soweto beat, Die Antwoord of de acts die Paul Simon gelanceerd heeft met zijn Graceland album. Vergeet dat alles, want Honeymoan is hele andere koek.

Het vijftal uit Kaapstad maakt funky shoegaze. Ja dat bestaat dus. We is de debuutsingle van de band die koud een jaar bestaat. Honeymoan is begonnen door een stel vrienden en vriendinnen die eerder in andere bands speelden. Geen van die bands bracht het tot buiten de scene van Kaapstad, maar Honeymoan heeft de potentie mondiaal te gaan.

We is een onthaast, Tame Impala-achtig werkje met als extra’s een vernuftig basloopje, gestoorde gitaren en de heerlijk coole zang van. Tja namen moeten we je voorlopig schuldig blijven zo pril is het nog allemaal. Hun Facebook geeft geen details, net als hun Soundcloud. De enige site waar we iets van informatie over Honeymoan konden vinden is Spaanstalig, maar ook daar wordt niemand met name genoemd. Echter, als Google-translate geen fout maakt, zou de componist van We in Amsterdam wonen. Mocht hij/zij dit lezen, graag even melden bij de redactie.

Zeal & Ardor – Built On Ashes

Vrij veel zo niet alles is uniek aan Zeal & Ardor. Als je de naam ziet, denk je van doen te hebben met een duo.  Zeal & Ardor is echter een eenmansbedrijf. Eigenaar en uitbater is Manuel Gagneux, een man met zowel Zwitserse als Afro-Amerikaanse roots -wat ook niet alledaags is- maar het meest bijzonder aan Zeal & Ardor is toch wel dat het een blackmetalband is, die absoluut niet zo klinkt.

Wat Zeal & Ardor anders maakt dan alle andere metalbands, black of niet is hun mix van gospel en heavy metal; van Mahalia Jackson en Black Sabbath om het in termen van muzikale voorgangers te zeggen.

Het barst natuurlijk van de metalbands met christelijke, lees duivelse invloeden, maar die beperken zich altijd tot de lyrics. De kerkelijke invloed op Zeal & Ardor is dus ook muzikaal. Het is op zijn minst spraakmakend, de fusie Afro-Amerikaanse kerkmuziek met de muziek van de duivel. Zeal & Ardor heeft vorig jaar dan ook heel wat stof doen opwaaien met hun debuutalbum, Devil Is Fine. Toen dat stof weer was neergedwarreld, bleef er vooral bewondering over. Ook omdat Zeal & Ardor live vrij sensationeel is. Gospel is namelijk een stijl die in ons DNA zit. Het is een oergenre waar niemand die van muziek houdt ongevoelig voor is, net als rock overigens. Het werkt dus, en hoe!

Built On Ashes is nieuw, maakt deel uit het het tweede Zeal & Ardor album, Stranger Fruit dat volgende week op ons zal worden losgelaten. Dat is vlak voordat Gagneux en zijn huurlingen het woord weer live gaan verspreiden en o.a. diensten zullen houden op Graspop, Dour en Lowlands.

LIVEDATA: 22/6 Graspop. Dessel, België. 14/7 Dour festival, België. 19/8 Lowlands, Biddinghuizen.

Vistas – Tigerblood

Vistas is een energieke nieuwe band uit de Schotse hoofdstad Edinburgh. Er zijn vier Vistas. Ze beoefenen een genre dat niks meer en niks minder is dan indierock. In geval van Tigerblood betekent dat een stevig rockend nummer met enerverende leadzang, dikke lagen keyboards en gitaren en mooie  meerstemmige refreinen. Omdat Vistas wel iets wegheeft van zowel Biffy Clyro als Franz Ferdinand zou je kunnen spreken van een typisch Schots geluid.

De meerwaarde van de achtste single van de Schotse band zit hem in de tomeloze energie. Een ander pluspunt is het prettige stemgeluid van zanger Prentice Robertson. Al is Tigerblood al de achtste single van Vistas, toch treffen we de band redelijk vroeg in hun carrière. Ze hebben net hun eerste tour als headliner door Schotland achter de rug en hebben nu hun zinnen gezet op het land ten zuiden van de muur van Hadrianus. Voor hun eerste test, een optreden op ontdekkingsfestival The Great Escape zijn ze met vlag en wimpel geslaagd. Hopelijk zijn wij later dit jaar aan de beurt. Een show van Vistas op London Calling zou een goed begin zijn.   

Donna Blue – Baby

Donna Blue denkt met weemoed terug aan de periode tussen het einde van de rock ‘n roll en het begin van de Britse invasie. Voor wie die tijd, net als de leden van Donna Blue niet heeft meegemaakt even een lesje popgeschiedenis.

Rond 1960 kwam er vrij plotseling een einde aan de rock ‘n roll. Men vermoedde een complot van de Amerikaanse regering, die niets moest hebben van de vermaledijde nieuwe popmuziek. Elvis moest het leger in, Chuck Berry belandde in de gevangenis en Buddy Holly kwam om bij een vliegtuigongeluk. Jerry Lee Lewis draaide zelf zijn carrière de nek om door met zijn 13 jarige achternichtje te trouwen. Normaal in zijn thuisstaat Louisiana, maar nergens anders. Het zou nog een jaar of vier duren voordat The Beatles de Britse invasie zou inluiden. Het interbellum tussen het einde van de rock ‘n roll en de komst van de Britten wordt vaak gezien als een periode waarin niks gebeurde.

Donna Blue denkt daar heel anders over. Het was de tijd van de girlgroups, door platenbazen bij elkaar geraapte meidengroepen van drie of meer teenagers. Acts als The Shirelles, The Ronettes en The Shangri-las maakten in principe wegwerpmuziek, bedoeld voor directe consumptie. Hun songs zijn echter onbeperkt houdbaar gebleken en een bron van inspiratie voor tal van artiesten, die na hen kwamen waaronder The Beatles en dus ook Donna Blue.

De belangrijkste attractie van de girlgroups was onschuld, de meiden waren nog onbevangen en onbevlekt. Het enige wat ze deden was dromen. De girlgroup sound is de belangrijkste, maar niet de enige invloed op Baby, de opnieuw uitgebrachte single van het Nederlandse Donna Blue. De historisch bewuste luisteraar hoort (en ziet in de video) ook sporen van Twin Peaks, een tv serie die zich afspeelt in die ogenschijnlijk onschuldige tijd waarin de hardste drug een glas whiskey was. Donna Blue rijdt in het najaar de Popronde, doe je petticoat aan of je corduroy broek, spring op je Vespa en ga ze zien.

LIVEDATA 01/06 Patronaat @ Haarlem 03/06 Vrije Geluiden @ Utrecht

The Minutes – Love Hope & Other Plans

Met nieuwe single Love Hope & Other Plans laat het Ierse Minutes weten dat ze nu echt terug zijn. Na vier jaar stilte hebben Mark Austin, Tom Cosgrave en Shane Kinselle de krachten weer gebundeld voor een nieuw offensief. Waarom die stilte? Net op het punt dat de band op doorbreken stond, is niet duidelijk. Erg verstandig was het niet, maar het feit dat ze daar schijt aan hadden heeft ook wel weer wat. Verstand en rock & roll gaan lang niet altijd samen.

The Minutes maakte naam met boogie-ende rocksongs met gelijke delen energie en melodie. Hun debuutalbum (met daarop oud-IJsbreker Black Keys) kwam uit in 2011, drie jaar later gevolgd door een live-plaat, een logische zet, want in de tussentijd had het trio de naam en faam vergaard als Ierland’s beste liveband. En toen kwam dus die pauze die een maand of wat geleden lekker ruw werd verstoord met de single Got My Love.  

De nieuwe single Love Hope & Other Plans is weer lekker stevig, maar wat avontuurlijker dan we van het drietal zijn gewend. Het nummer opent vertrouwd met een muur van gitaren, waarna Mark zijn mond opentrekt, maar dan volgt er een synthesizerbreak gevolgd door een psychedelische passage. Het blijkt de opmaat naar een euforisch einde. Wie op meer van het zelfde had gehoopt heeft dus pech, wie zijn band graag scherp en vernieuwend heeft, zit goed bij The Minutes.

Supermoon – Feel

Eerst wilden we het niet geloven, maar Supermoon is toch echt Hollands, Noord-Hollands om precies te zijn. Je zou echter zweren dat de band uit de V.S. komt, zo soepel loopt alles en zo makkelijk klinkt het. Dat is ook de reden dat we door de vingers zien dat Feel qua stijl op het randje zit en er dat wat plays betreft ook nog wel het een en ander te halen valt.

Die stijl is wat je noemt sophisticated, gelikt in het Hollands. Steely Dan lijkt een lichtend voorbeeld voor Supermoon, inclusief de jazzy gitaarsolo’s, barokke breaks en tempowisselingen. In het rijtje voorkeuren op Facebook ontbreekt Steely Dan overigens. Daar noemen de maanmannetjes namen als Porcupine Tree, The Meters en CS&N. De laatsten lijken van invloed op de zang van Feel, die mooi meerstemmig is en het countryrock verleden verraadt van een aantal bandleden.

Al met al een opvallende plaat dat Feel van Supermoon en vergeleken met de vorig jaar verschenen EP op alle fronten een enorme sprong voorwaarts. North Sea Jazz zou er verstandig aan doen de band een te gaan checken, en misschien Lowlands ook wel.

LIVEDATA: 30/5 Woodstock69, Bloemendaal. 8/6 Paradigm Shift festival, Arnhem. 9/6 Music In The Backyard, Zaltbommel. 15/6 Puddingpop, Leusden. 1/7 Muze Missie , Oss.

Chromatics – Black Walls

Chromatics is een geval apart. Niet alleen is het Amerikaanse duo na twee albums van stijl geswitcht van lo-fi hard-core punk naar mysterieuze synthi-pop ook heeft de band tot nu toe vooral succes geboekt met covers, van songs van Neil, Bruce en Kate Bush o.a. Het meest opmerkelijk is echter het verhaal dat de mannelijk helft van het duo -tevens producer- Johnny Jewel al twee keer de mastertapes van een beoogd album zou hebben vernietigd, omdat hij niet tevreden was met de opnames, de mix of whatever. 

Waar of niet waar, zo creëer je legendes. Nieuwe Chromatics single, Black Walls zou een nieuwe versie zijn van één van de songs van het geaborteerde en daarom legendarische Dear Tommy album, dat twee jaar geleden had moet verschijnen, maar nu dus echt uit lijkt te gaan uitkomen.  In november. 

De release van Black Wall  is echter niet meer terug te draaien. De nieuwe Chromatics single is zoals we de band het liefst horen; onderhuids en onderkoeld, mysterieus en magisch. Op een beheerste beat en begeleidt door hypnotiserende keyboards en minimalistische gitaren zing Ruth Radelett alsof ze ijspegels op haar stembanden heeft. Meer van dit moois dus in het najaar, hoewel het met Chromatics eerst zien is en dan geloven.

Mitski – Geyser

Mitski is inmiddels geen onbekend meer. Geyser is het vierde nummer van de Japans-Amerikaanse zangeres die onze playlist haalt. Toen we haar ‘ontdekten’ in 2014 was Mitski nog flink obscuur. Het zou niet hebben verbaasd als ze dat nog steeds zou zijn, want haar muziek ligt alles behalve makkelijk in het gehoor. Hoewel dat met Geyser wel mee valt. Misschien zijn we zijn aan elkaar gewend.

Mitski is haar voornaam, haar volledige naam luidt Mitski Miyawaki. Ze werd 27 jaar geleden geboren in Japan, waar haar vader – een Amerikaan- was gestationeerd. Ze studeerde compositie aan een conservatorium in New York, een stad die ze nu haar thuis noemt. Na twee in eigen beheer uitgebracht albums verscheen haar derde langspeler op een ‘echt’ label. Bury Me At Makeout Creek (2014) werd uitzonderlijk goed ontvangen.

Toen Mitski’s vierde album uitkwam, Puberty 2 was er dan ook sprake van iets als een gespreid bed. Het nummer dat de deuren definitief opende was Your Best American Girl, een solide indie hit, die ook ter ore kwam van Lorde en Iggy Pop. Zij namen haar mee  op sleeptouw als supportact, wat haar actieradius rigoureus vergrootte. Album vijf, Be The Cowboy staat voor release op 17 augustus. Geyser is alvast vooruit gestuurd om de aandacht te vestigen op dat heugelijke feit.

LIVEDATUM: 2/10 Tolhuistuin, Amsterdam.

Black Orchid Empire – My Favourite Stranger

Het rijk van de zwarte orchidee, het klinkt als de titel van een spannende film. Mocht die film er ooit komen, weten wij wel een kandidaat voor de soundtrack,  My Favourite Stranger, de nieuwe single van de drie hard rockende Britten die als Black Orchid Empire een spoor van verrukking achterlaten.

Bendeleider Paul Visser*, basbeest Dave Ferguson en drumdier Billy Freedom halen hun mosterd in de jaren 90 toen de zware muziek grotendeels uiteenviel in grunge en telrock. Black Orchid Empire smeedt deze metal-varianten om tot een eigen geluid, dat we bij gebrek aan een betere vergelijking zullen omschrijven als Alice In Chains meets Tool.

Beroemd zijn de Britten nog lang niet, maar wat niet is kan komen. Het tweede Black Orchid Empire album, Yugen is nog geen week uit, en met songs als My Favourite Stanger lijkt erkenning slechts een kwestie van tijd.

* we hebben het nergens kunnen vinden, maar met Visser als achternaam zou Paul best wel eens uit Nederland kunnen komen.