Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

Phantastic Ferniture – Fuckin ‘N’ Rollin

Als je Google hebt kunnen overtuigen dat je toch echt op zoek bent naar Phantastic Ferniture en niet naar fantastic furniture dan stuit je op de volgende informatie. Phantastic Ferniture komt uit Sydney. De band begon als grap. Ze boekten hun eerste optreden voordat ze nog maar één song hadden geschreven. Op de poster stond “The Phantastic Ferniture Christmas Extravaganza First and Last Gig! Dat was twee jaar geleden.

Je voelt hem al aankomen, de band is nooit meer uit elkaar gegaan en is nu een van de leidende lichten van de Australische indie-scene. Daar zijn ze momenteel dolenthousiast over de nieuwe single van de band. Wij willen bij het begin beginnen, bij debuutsingle Fuckin’ n Rollin. Als je het snel uitspreek klinkt het als rockin’ and rollin’, maar het is toch echt fuckin wat er staat en wat ze zingen. De airplay in Engels-talige landen valt dan ook tegen.

Dat Phantastic Ferniture als grap is begonnen, wil niet zeggen dat hun songs wegwerp zijn. Ondanks de ludieke titel is Fuckin’ n Rollin een sterk stukje werk. Zangeres Julia Jacklin kan niet alleen heel goed zingen, maar is ook behept met een fijn stemgeluid. Haar zang plus de prettig gestemde gitaren maken dat Fuckin’ n Rollin een beetje klinkt als een indie- Fleetwood Mac.

Als je denkt de naam Julia Jacklin komt me bekend voor dan klopt dat. Onder eigen naam maakt ze namelijk ook muziek en met succes. Vorig jaar stond Julia op onze playlist met Cold Caller.

Een teken dat Phantastic Ferniture zichzelf -of in ieder geval hun manager- nu wel degelijk serieus neemt, leiden we af uit het feit dat de zelf geproduceerde single naar de V.S. is gestuurd om te laten masteren door Brian Lucy, die dat eerder met goed gevolg deed voor o.a. The Black Keys, Liam Gallagher, Triggerfinger en Royal Blood.

White Denim – Magazin

White Denim is niet voor één gat te vangen. Was het vorige album van het viertal uit Austin, Texas een hard rockende affaire en die daarvoor deels gevuld met ballads. Afgaande op nieuwe single Magazin tapt de band dit keer weer uit een ander vaatje.

Magazin is lomp en funky tegelijk, zit best wel ingewikkeld in elkaar -psychedelisch kan je het ook noemen- en heeft dankij een prominent blazersarrangement een jazzy karakter. Wat vrijwel alle up-tempo White Denim tracks delen is de energie van een stoomlocomotief. Ook Magazin walst weer op een prettige manier over je heen. Met de release van de single kondigt White Denim de komst aan van hun zevende langspeler in tien jaar. De opvolger van Stiff komt onder de titel Performance on line en in de winkels op 24 augustus.

LIVEDATA: 31/8 Into The Great Wide Open, Vlieland. 10/11 Paradiso, Amsterdam. 11/11 Doornroosje, Nijmegen.

Tape Toy – Crazy Bae

Fris, vrij vrolijk en goed gek, dat is Crazy Bae, de debuutsingle van Tape Toy, een nieuwe naam uit de hoofdstedelijke indie-scene. De zangeres begint Crazy Bae bijna fluisterend, maar ontpopt zich snel als licht bezeten. De ritmesectie houdt haar in toom met een strakke beat, maar wordt tegengewerkt door de gitarist die met zij opruiende riffs maar net binnen de lijntjes blijft.

Er zijn vier Tape Toys, Roos de zangeres, Wesley de gitarist, Marc de drummer Marc en Maurice de bassist. Tape Toy won vorig jaar de prestigieuze Amsterdam popprijs net als o.a. Mister & Mississippi en Radio Eliza voor hen.

Je zult de band waarschijnlijk deze zomer wel tegenkomen op een festival bij jou in de buurt, zorg dan dat je we bij bent, want Tape Toy wil je niet missen.

LIVEDATA: 26/5 Patronaat, Haarlem. 7/6 Victorie, Alkmaar. 16/6 Minirok, Stamproy. 21/6 Zomerfeest, Amsterdam. 23/6 Op de Töffel, Vierlingsbeek. 14/7 Hongerige Wolf, Groningen. 15/7 Vondelpark, Amsterdam. 21/7 Haarlemmerhout, Haarlem. 29/7 Uit Je Bak Festival, Castricum.

Easy Life – Ice Cream

Easy Life is een nieuwe band uit het Leicester. Het vijftal debuteerde een tijdje geleden met een EP die niet een twee drie te plaatsen is. De zangstijl zit tussen praten en zingen in. Lijkt op rap maar is het niet echt. De backing tracks hebben een duidelijke beat, maar het is niet echt dansmuziek wat Easy Life maakt. Om toch een indruk te geven van de stijl van de band, stel je een kruising voor tussen The Streets en Superorganism. Met blazers.

De naam Easy Life kan niet anders dan ironisch bedoeld zijn net als de opmerking op twitter dat ze de beste band ter wereld zijn. Zo ver is het nog lang niet, maar ambitie is niet verkeerd en talent is duidelijk aanwezig. De zelfverzekerdheid zal ook komen omdat de kern van de band, zanger-gitarist Murray en bassist-saxofonist Sam als sinds de middelbare school samen muziek maken, terwijl ook de rest van Easy Life al langere tijd met het muzikale bijltje hakt.

De debuut EP van Easy Life heet Pockets, telt 6 tracks waarvan het titelnummer een hitje was in de UK en Ice Cream onze favoriet. Ice Cream is een redelijk raar liefdesliedje met toeters en geluidseffecten en het ritme van een strandwandeling. Optreden doet Easy Life nog niet zo veel, hier en daar een festival en onlangs stond de band in het voorprogramma van Liam Gallager. Dat we ongetwijfeld nog heel veel van Easy Life gaan horen is wel duidelijk als je weet dat de grootste platenmaatschappij ter wereld zich over de band heeft ontfermd.

The Frights – Crutch

The Frights is een zooitje ongeregeld uit San Diego. Nieuw kan je de band niet noemen, want ze bestaan sinds 2012 en hebben al twee albums op hun kerfstok. Tot nu toe is de faam van het trio echter beperkt gebleven tot de Amerikaanse westkust. In de loop van hun bestaan is The Frights echter zo goed geworden dat er geen houden meer aan is.

Geholpen door een nieuw label, het gerenommeerde Epitaph lijkt nu niets meer in de weg te staan van een mondiale zegetocht. Het eerste wapenfeit van The Frights heet Crutch. Het debuut voor Epitaph is een supersterke single die je zowel als punk, garage of surf zou kunnen bestempelen.

Volgens zanger Mickey Carnevale kwam het idee voor Crutch tot hem terwijl hij stond te douchen. Met de shampoo nog in zijn haar rende hij de badkamer uit om de tekst op te schrijven. Crutch gaat over zijn ambivalente gevoelens voor de band, die hij tegelijkertijd ervaart als een bron van irritatie en het beste wat hem ooit is overkomen. Te vrezen valt dat beide gevoelens alleen maar zullen toenemen. No problem, zolang het maar topsongs oplevert als Crutch.

Arctic Monkeys – Four Out Of Five

Alex Turner heeft zijn Arctic Monkeys op het nieuwe album van de band een andere richting opgeleid. In plaats van de bekende en gewaardeerde pittige powerpop staan er op het album songs, die meer lijken op wat Turner samen met Miles Kane maakt als The Last Shadow Puppets.

De grommende gitaren zijn vervangen door kabbelende keyboards, het tempo is zo’n beetje gehalveerd en waar Turner ooit bijna bijtend zongt, croont hij nu in zijn beste David Bowie imitatie. De reacties op de plaat zijn op zijn zachtst gezegd gemengd. Terwijl Turner’s bereidheid om van het pad af te wijken zeker wordt gewaardeerd, is men –de muziekpers- het er wel over eens dat de songs nogal mager zijn. De vorm heeft het gewonnen van de inhoud. De album titel, Tranquility Base Hotel & Casino geeft al aan dat de beste plek om de nieuwe muziek van Arctic Monkeys te consumeren liggend is of hangend in een lounge of aan een zwembad en niet zoals tot nu toe gebruikelijk in een club, op een festivalweide of op de dansvloer.De uitzondering -het enige nummer dat modern is en toch leuk- is het op single verschenen Four Out Of Five.

Het is het aloude dilemma van de schoenmaker en zijn leest. Mogelijk heeft Turner het roer gewoon te laat omgegooid, pas na vijf albums die min of meer in elkaars verlengde liggen. Ook kan je stellen dat hij zijn andere ei niet met The Last Shadow Puppets had moeten leggen, maar met zijn eigen band. Desondanks is het zeker te waarderen dat Alex Turner een gok durft te nemen. ook al kleunt hij dus mis. De vraag is nu wat gaat Arctic Monkeys live doen? Een antwoord op die vraag krijgen we binnenkort als de band op Best Kept Secret staat.

LIVEDATUM: 8 juni Best Kept Secret.

The Frights – Crutch

The Frights is een stel sprokkelrockers uit San Diego. Nieuw kan je de band niet noemen, want ze bestaan sinds 2012 en hebben al twee albums op hun kerfstok. Tot nu toe is de faam van het trio echter beperkt gebleven tot de Amerikaanse westkust. In de loop van hun bestaan is The Frights echter zo goed geworden dat er geen houden meer aan is.

Parquet Courts – Mardi Gras Beads

Het wordt tijd om Parquet Courts niet meer als (post)punkband te presenteren, want het is nu wel duidelijk dat het New Yorkse kwartet wel meer noten op hun zang heeft.

Was vorige single Wide Awake een funky, new wave achtige song met Talking Heads trekjes, Mardi Gras Beads is een halve ballad met losse koortjes, een bak keyboards, waaier gitaren, en zelfs een gitaarsolo! Wat natuurlijk niet echt punk is.

Het nieuwe Parquet Courts album, Wide Awake is dus een veelzijdige plaat geworden. Daar zal producer Danger Mouse zeker een hand in hebben gehad. Met zijn staat van dienst kan dat ook moeilijk anders. Brian ‘Danger Mouse” Burton komt uit de hip hop, maar heeft onder heel veel meer producties gedaan voor o.a. Gorillaz, The Black Keys, de Peppers en zelfs Adele. Wide Awake is het zesde album van de voormalige punkband uit New York, het zevende als je hun door Jack White opgenomen livealbum, meerekent.

LIVEDATUM: 6/7 Vera, Groningen. 14-20/7 Valkhof Festival, Nijmegen.

Beach House – Black Car

Nog eentje dan en dan houden we er mee op. Misschien. Black Car is de derde single van het nieuwe Beach House album die we draaien binnen relatief korte tijd. De reden is tweeledig, Black Car is wederom een toptrack van een topband en hij is essentieel anders dan Lemon Glow en Dive.

De Black Car van Beach House rijdt op elektriciteit. Waar eerdere singles van het 7 album synthesizers combineerden met analoge instrumenten komt op Black Car zo goed als alles uit een doosje. Ook wat sfeer betreft biedt Black Car een andere smaak, de clou zit hem in het woord black.

Al met al mogen we vaststellen dat ook de zevende langspeler van Victoria Legrand en Alex Scally weer zeer de moeite waard is. Het duurt nog even, maar op vrijdag 12 oktober kan je heerlijk wegdromen bij Beach House in TivoliVredenburg.

LIVEDATUM: 12 oktober TivoliVredenburg, Utrecht.

Gaz Coombes – Walk The Walk

In de Britse krant The Guardian stonden onlangs een aantal tips voor oudere muzikanten hoe ze (een deel van) hun fans kunnen behouden. Veel rockers op leeftijd hebben ooit triomfen gevierd in beroemde bands, maar zijn nu om welke reden dan ook veroordeeld om solo verder te gaan. Met meestal een fractie van het ooit genoten succes. Denk aan Johnny Marr, de gebroeders Gallagher etc. Een van de tips is ‘probeer niet te concurreren met jongere acts’. Een ander is ‘blijf bij de stijl waarmee je naam hebt gemaakt’.

Als voorbeeld van hoe wel het moet wordt Gaz Coombes opgevoerd, de voormalige voorman van Supergrass. De nu 42 jarige Coombes trok in 2010 na 17 jaar de stekker uit zijn band. De reden? De gebruikelijke muzikale meningsverschillen. Twee jaar later debuteerde hij als solo-artiest. Eerder dit jaar bracht hij zijn derde solo-album uit.

In Engeland is Gaz Coombes, dankzij zijn verleden nog steeds een gerespecteerd artiest. Hier hoor je niemand meer over hem. Een beetje jammer is dat wel, want de man maakt, zoals The Guardian opmerkte fatsoenlijke muziek, die past bij zijn leeftijd en zijn erfenis geen geweld aandoet. Walk The Walk is een mooi voorbeeld van Coombes‘ kunst, een sfeervolle mid tempo track met speelse koortjes, een fijne beat en smaakvolle gitaren. Een hit gaat het hier nooit worden, maar Walk The Walk is goed genoeg om een paar weken mee te draaien.