Author: Flip van der Enden

Courtney Barnett – Nameless, Faceless.

Courtney Barnett is terug. Niet dat ze lang is weggeweest, want tussen haar debuut een aanstaande tweede album zat de samenwerking met Kurt Vile. Courtney is in korte tijd behoorlijk beroemd geworden. Dat deed ze met muziek die nou niet zo 1 2 3 makkelijk in het gehoor ligt.

Bij de Australische singer-songwriter zijn de teksten minstens zo belangrijk als de melodie. Wat dat betreft is ze een (klein) dochter van Bob Dylan. Met de oude bard heeft ze ook een eigenwijze manier van zingen gemeen, het is meer declameren dan feitelijk zingen wat ze doet. Maar het werkt en maakt haar uit duizenden herkenbaar. Courtney heeft zelfs school gemaakt met haar mompelrock stijl, die behalve Dylan ook Lou Reed en Patti Smith als ijkpunten heeft. Nameless, Faceless is Courtney Barnett zoals we haar kennen en nog lang hopen te horen: los, lui en lekker laconiek. Het nieuwe album, Tell Me How You Feel verschijnt op 18 mei.

LIVEDATUM: 31 mei, TivoliVredenburg, Utrecht.

Muse – Thought Contagion

Thought Contagion, de nieuwe single van Muse is custom made voor de stadions. Wie het woordloze refrein niet uit volle borst meezingt is van hout. Of vindt dat Muse dit keer echt over de schreef is gegaan. Het is dus niet zonder reserve dat we de nieuwe single van het mega-trio op de playlist zetten, want alles aan de song riekt naar de drang om te scoren.

Aan de andere kant; het is wel de nieuwe Muse! Duh. Tock wel een van de beste bands van deze eeuw. Wat voor Muse pleit is dat Thought Contagion een soort Trojaans paard is. De bombastische vorm van de song maskeert een tekst waarin Bellamy hard stelling neemt – en niet voor het eerst – tegen (de excessen van) religie, die hij gedachte besmetting noemt. Een vol stadion, dat luidkeels meebrult met een protestsong tegen geloof, dat heeft dan wel weer wat.

Henry Green – Without You

Het is bijna alsof hij niet gehoord wil worden, zo zacht zingt Henry Green op Without You. Mocht dat zo zijn dan heeft Henry pech, want zijn nieuwe single is veel te goed om ongedraaid te laten.

Henry Green trok een jaar of vier jaar geleden de aandacht met een uitgeklede cover van Electric Feel van MGMT. Op zijn eerste claim to fame speelt hij nog gitaar, tegenwoordig is hij volledig digitaal. De 23 jarige singer-songwriter is een spil in de elektronische scene van Bristol, een stad die in de popannalen is opgenomen als geboorteplek van de trip hop. Green‘s versie van elektronische muziek heeft echter nauwelijks een beat, is dan ook eerder droom dan dansmuziek. Without You is de voorloper van Green’s debuutalbum, Shift dat op 30 maart verschijnen zal.

LIVEDATA: 21 april Motel Mozaïque, Rotterdam. 24 april Paradiso: kleine zaal, Amsterdam.

The Magic Gang – Getting Along

The Magic Gang is zo’n band die nog wel een traject heeft af te leggen, maar die alles in zich heeft om behoorlijk groot te worden. De band uit Brighton combineert typisch Britse branie met een sterk ontwikkeld gevoel voor sound en melodie en oog voor traditie.

Licht opgeschroefde gitaren, enthousiaste samenzang en genoeg energie om een rode sportwagen de ruimte in te schieten maken Getting Along tot een song waar je als indie liefhebber niet om heen kan.

Na een handvol singles en een drietal EP’s staat er nu een compleet album in de stijgers. Getting Along is de eerste single van het naar de band genoemde debuutalbum, dat op 16 maart zal worden uitgebracht door Yala Records, het label van The Vaccines.

Papa Roach – Born For Greatness

Papa Roach is altijd goed voor een relletje van het muzikale soort. Met nieuwe single Born For Greatness zorgt de band weer voor de nodige opschudding. Vooral vooraan bij concerten van de veteranen zal het uitkijken geblazen zijn voor rondslingerende armen, abrupte acrobatische beenbewegingen en headbang manoeuvres in velerlei varianten.

Born For Greatness is single # 3 van studioalbum nummer 8 van de metalrappers uit Vacaville, California, die sinds 1993 de ene rake klap na de andere uitdelen. De naam Papa Roach komt overigens van de stiefvader van zanger Jacoby Shaddix, Howard William Roach. De band heette eerst Coby Dick, wat eigenlijk ook een prima naam is.

Barns Courtney – Sinners

 Barns Courtney – niet te verwarren met Courtney Barnett- is een Britse singer-songwriter met een opvallend bronzen stemgeluid. Barns Courtney bracht eind vorig jaar zijn debuut uit als soloartiest. Daarvoor had hij al twee vergeefse pogingen gedaan om van muziek zijn beroep te maken als lid van een band.

Zijn eerste release onder eigen naam, de single Glitter & Gold was een behoorlijk succes, maar het was de opvolger Fire, die de poort naar succes eindelijk op een kier zette. Opvallend genoeg kwam de doorbraak niet via de traditionele  airplay, maar door exposure in de Bradley Cooper film Burn en later in verschillende tv-series.

Nieuwe single Sinners staat niet op het debuutalbum. Het is een song die Courtney schreef met Carl Barat van The Libertines. Sinners is een eigentijds zeemans cq drinklied waarvan tekst en melodie perfect passen bij zijn donkere timbre. Proost!

Beach House – Lemon Glow

Dreampop heeft vele vormen en varianten, maar waar iedereen het over eens is dat de absolute top van de stijl wordt vertegenwoordigd door het uit Baltimore afkomstige duo Beach House. Sinds hun low key debuut in 2006 is de band gegroeid van hip, maar obscuur tot superhip en wereldberoemd. Elk album – het zijn er binnenkort zeven- klinkt eender maar toch anders, en staat vol met zwoele, onderhuidse fluistermuziek, ogenschijnlijk simpele, maar doordachte songs.

Veel bands, die doorbreken met een zo’n specifieke sound als Beach House hebben moeite de aandacht vast te houden. Hen wordt vaak gebrek aan variatie verweten met voorspelbaarheid als gevolg. Beach House heeft dat probleem nooit gehad. De overeenkomsten tussen hun debuut en later werk zijn groter dan de verschillen, het is juist de fine-tuning van hun sound, de verdieping van de stijl die elke release weer de moeite waard maakt, met als voorlopig hoogtepunt het Depression Cherry album uit 2015 met daarop het succesvolste nummer van de band to nu toe, Space Song.

En dan verschijnt er een nieuwe single, die hoewel geen stijlbreuk toch behoorlijk anders is. Zeker wat sfeer betreft. Lemon Glow is hypnotisch en dreigend. Er is spanning en onrust, die worden versterkt door Alex Scally’s glijdende synthesizers en de stem van Victoria Legrand, die na het intro plots van alle kanten lijkt te komen. De tekst over ‘The Color Of Your Mind’ had zo uit 1968 kunnen komen en is dus puur dreampop, maar op de achtergrond loert er iets. Ja wat eigenlijk? De geboorte van een nieuw genre? Nightmare pop? Mogelijk geeft het nieuwe album uitsluiting.

Moss – Why Don’t You

Met een staat van dienst als Moss begint de band behoorlijk op een nationaal instituut te lijken. Het lijkt wel of het heilige vuur na 15 jaar feller brand dan ooit. In 2009 bereikte de band van Marien Dorleijn de massa met de single I Apologise (Dear Simon). Het is nog steeds hun succesvolste song, maar de concurrentie groeit.

Vorig jaar bracht Moss hun zesde en volgens velen sterkste album uit. Met My Decision, The Promise en Bored To Death bevat Strike drie songs, die de band tot in lengte van dagen zal moeten spelen willen ze een opstand onder fans voorkomen. Waar de meeste bands na gedane zaken een tijdje op de lauweren rusten, zijn Marien en zijn mannen gewoon weer de studio ingedoken om vier nieuwe nummers op te nemen, die weer stuk voor stuk raak zijn. Waarschijnlijk zullen in de komende maanden alle vier de songs op onze playlist verschijnen, maar we beginnen bij de eerste favoriet, Why Don’t You waarin Marien zich een licht electro jasje aanmeet, dat zit als gegoten.

EUT – Bad Sweet Pony

Het gaat EUT behoorlijk voor de wind. Na zich te hebben gevestigd als een van de betere live acts in Nederland-muziekland bewijst de band nu dat ze ook in de studio van wanten weet. Eigenlijk wisten we dat al, want de twee voorgangers van Bad Sweet Pony mogen er ook zijn.

Maar nu lijdt het geen twijfel meer dat EUT een act is met een lange adem. Opvallend is dat het Amsterdamse kwintet zich in de kijker heeft gespeeld met een muziekstijl die behoorlijk eigenwijs is. Daarmee lappen ze de conventie aan hun laars dat -wil je succes hebben- je je moet conformeren aan de trends en bands van de dag.

EUT gaat lekker zijn eigen gang met hun prikkelende sprokkelpop. Op hun derde single mixt men 80’s new wave met surfgitaren en poppy koortjes tot een swingend stament, waarmee de band komende zomer menig festival zal opfleuren.

Okkervil River – Don’t Move Back To L.A.

Okkervil River loopt zich warm voor de release van album number 9. De band is actief sinds 1998 dus dat is een behoorlijk gemiddelde. Om alle Okkerervil River releases en die van offshoot Shearwater precies in kaart te brengen, heb je een accountant nodig, want de stroom is zo goed als oneindig. Kwantiteit is echter iets anders dan kwaliteit, maar gelukkig houdt bandbaas Will Sheff het peil goed in de gaten.

Sheff is overigens de enige constante in twee decennia Okkervil River. Verder is het een komen en gaan met inmiddels meer ex dan huidige bandleden. Het nieuwe OR album heet In The Rainbow Rain en is volgens Sheff ‘ the most fun Okkervil River album ever’. Die lol zal op het opnameproces slaan, want de eerste single is niet bepaald een vrolijk werkje. Don’t Move Back To L.A. is een ballad met een The Eels feel gezongen door Sheff met een stem die aan Robert Smith van The Cure doet denken. Ook is te horen dat 20 jaar Texas de oorspronkelijk uit New England afkomstige Sheff niet in de koude kleren is gaan zitten.

Don’t Move Back To L.A. zal zowel het indie-volk als fans van Americana aanspreken. De release van In The Rainbow Rain staat voor eind april. De bijbehorende tournee is vooralsnog beperkt tot de V.S, maar gezien de populariteit van Okkervil River in Europa zal de band waarschijnlijk dit najaar wel onze kant opkomen.