Hookworms – Each Time We Pass

Wie Hookworms kent van de Pinguin hit, Negative Space zal waarschijnlijk even moeten wennen aan Each Time We Pass. De songs zijn namelijk als dag en nacht, als yin en yang. Negative Space is een up-tempo track met een redelijk normaal spelverloop en behoorlijk wat gitaren, naar voorbeeld van krautrock bands Can und NEU en Bowie in zijn Berlijnse periode.

In het eveneens van het nieuwe, 3e Hookworms album Microshift afkomstige Each Time We Pass is het tempo traag en domineren de keyboards. Feitelijk gebeurt er weinig in het nummer, de kracht van de track zit hem in de suggestie dat er een grande finale komt, een climax met de bevrijding van een goed geplaatste drop. Maar die blijft dus uit. Als een dreigend onweer dat uiteindelijk overdrijft, zo kan je de nieuwe single van Hookworms misschien het best omschrijven.

In Engeland wordt het nieuwe, derde album van Hookworms binnengehaald als een meesterwerk van de zelfde orde van grootte als Psychocandy van The Jesus & Mary Chain en Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space van Spiritualized. Dat is misschien een tikkeltje overdreven, maar dat de band uit Leeds met Microshift een belangrijk album heeft afgeleverd moge duidelijk zijn.

 

 

 

 

Wooden Shjips – Staring At The Sun

Van alle bijdragen van Lou Reed aan de pophistorie is zijn riff voor Sweet Jane misschien wel de meest beklijvende. Ook Wooden Shjips maakt dankbaar gebruik van misschien wel Lou’s beste ingeving. Aan het uiterst relaxte tempo van Staring At The Sun zou je kunnen opmaken dat de band ook bekend is met de cover van Cowboy Junkies, terwijl de galm op de stem sterk doet denken aan rockabilly punk van Alan Vega in zijn vroege dagen. Mocht je genoemde namen niet kennen, maar de nieuwe single van Wooden Shjips prachtig vinden, dan moet je ze zeker even googelen.

Wooden Shjips werd iets meer dan 10 jaar geleden gelanceerd in voormalig hippiecentrum San Francisco. De band borduurt lustig voor op de psychedelische rock zoals midden jaren zestig geïntroduceerd door stadgenoten als The Grateful Dead en Jefferson Airplane (van wie Wooden Ships een song is). De carrière van de band bestrijkt vier albums met een vijfde op komst. V wordt in mei verwacht. Eerste single Staring At The Sun is een compositie van gitarist, Erik ‘Ripley’ Johnson, die ook actief is in Moon Duo en gaat over de recente bosbranden in Californië.

Teenage Wrist – Dweeb

Teenage Wrist is een nieuwe band uit L.A. Na een salvo singles volgt binnenkort een eerste album, Chrome Neon Jesus getiteld. Als je weet dat Teenage Wrist het nieuwe paradepaardje is van Epitaph Records dan weet je waarschijnlijk ook dat de band uit de punkhoek komt.

Punk er in vele smaken, Teenage Wrist zit ergens tussen de shoegaze en emo in. De meest in het oor springende inspiratiebron van Kamtin, Marschall en Anthony lijkt Dinosaur Jr te zijn, een band die net als Teenage Wrist niet zuinig is met gitaren en de tempo’s liever wat lager houdt. Dweeb is overigens een synoniem van nerd.

Dat Epitaph hoog inzet op Teenage Wrist blijkt wel uit de keuze van producer. Die honneurs worden waargenomen door Carlos de la Garza. Garza is gespecialiseerd in het slaan van bruggen tussen punk en pop. Hij speelde een grote rol in de opkomst en het succes van o.a. Paramore, Jimmy Eat World en meer recent Wolf Alice. Chrome Neon Jesus verschijnt op 9 maart.

Peace – Power

Het is even stil geweest rond de Britse band Peace, een kleine drie jaar om precies te zijn. Maar ‘the boys are back in town’ en hoe! Eind vorige jaar kwam Peace met een eerste single van hun nieuwe (3e) album, een stemmig nummer over psychische problemen. Nu is er een tweede track uit, die je het best kunt omschrijven als een euforische meebruller. Geïnspireerd door een spectaculair onweer en de energie van fans tijdens concerten heeft chef Peace, Samuel Koisser een song geschreven die we waarschijnlijk nog jaren lang zullen horen bij sportevenementen en op andere plekken waar een overwinning wordt gevierd.

Peace‘s Power is een indie antwoord op I’ve Got The Power van Snap, familie van Harder Faster Stronger van Daft Punk/Kanye en een vervolg op We Will Rock You van Queen. Zoals de meeste strijdliederen zal Power geen prijs krijgen voor de complexiteit van de compositie, maar hij doet precies wat hij moet doen; mensen op de barricades krijgen.

Zoals gezegd is Peace een tijdje uit de running geweest. Wij kregen de band op onze radar in maart 2013 toen ze debuteerden met het frisse Wraith. Een jaar later scoorden ze een IJsbreker met Money. Ook de releases daartussen en na hebben we trouw gedraaid. Peace is een indie band aan het poppy spectrum van het genre, soortgenoten zijn o.a. Blossoms, The Magic Gang en Black Honey. Power is geproduceerd door Simone Felice (Bat For Lashes, The Lumineers) in zijn studio in de heuvels van Woodstock N.Y.

Een van de redenen dat er zo’n lang witje zit tussen het vorige album en Kindness Is The New Rock And Roll (4 mei) is dat de band uit Worcester is gedropt door hun platenmaatschappij, een major label in Japans eigendom. Hier gaat iemand zwaar spijt krijgen.

Django Django feat. Self Esteem – Surface To Air

Django Django kennen we als een clubje muzikale mafkezen, dat ondanks -of dankzij- het feit dat ze rare liedjes maken, zenuwachtige synhtipop met een tic (en een tac en een toe) behoorlijk succesvol is. Self Esteem, de gastvocaliste op Surface To Air, de nieuwe single van de Schotse Londenaars behoeft waarschijnlijk wel een nadere introductie.  Self Esteem is het alias van Rebecca Lucy Taylor van de band Slow Club.*

Met zijn verkapte riverdance ritme en housey keyboards zou je Surface To Air kunnen rubriceren onder het kopje electro folk. De single heeft het vertrouwde barokke karakter van Django Django, maar is door ‘the female touch’ minder neurotisch dan we van de band zijn gewend. Maar minstens zo boeiend.

Surface To Air is tegelijk verschenen met het nieuw album van de Django’s, Marble Skies, waarop ook Tic Tac Toe en In Your Beat te vinden zijn.

LIVEDATA: 6 maart Doornroosje, Nijmegen. 7 maart Melkweg, Amsterdam.

*Mocht je Slow Club niet kennen, de band is absoluut de moeite waard, relaxed waar Django Django grillig is, maar net zo eigenzinnig (check Everything Is New).

The Voodoo Children – Tangerines & Daffodils

Wham bam, thank you Mam! The Voodoo Children maken een uitstekende eerste indruk met Tangerines & Daffodils, een garagerock miniatuurtje van krap 2 minuten waarin zo’n 60 jaar rock ‘n’ rol historie zit gepropt. Afhankelijk van je leeftijd, belangstelling en instapmoment zal je in de debuutsingle van het duo Chuck Berry, Stones, Jimi, Iggy en Ziggy, Ty en tig andere gitaardragers herkennen. Noem het retro, wij zeggen tijdloos.

Er zijn twee Voodoo Children, JT Daily en zangeres Nikki Barber. Eerst genoemde is ook leider van Paper Route, een vrij gladde Amerikaanse emo-band. JT is de leider van dit project. Partner in crime Nikki is kunstenares en zangeres-gitariste van The Minks, een vooralsnog obscure band uit Nashville. Tenminste als we de goede Nikki hebben gevonden. Info over The Voodoo Children is namelijk nog uiterst schaars. Daarom weten we niks over verdere plannen van het duo. Album? Tour? Nada! Maar een ding weten we zeker, dit smaakt naar meer!

Middle Kids – Mistake

Sydney Calling! Middle Kids is een kakelverse Australische band wier waar ook hier gretig aftrek vindt. De flair en het gemak waarmee de band een song als Mistake uitvoert, maskeert het feit dat Hannah, Tim en Harry nog maar net twee jaar samen zijn. Ongeveer net zolang als ze van school af zijn.

Middle Kids is de zoveelste female fronted rockband, maar zeker niet de eerste de beste. In hun korte bestaan heeft het trio al behoorlijk wat reuring veroorzaakt, bij het Australische publiek, maar ook bij de collega’s Ryan Adams en The War On Drugs, die voor de bijl gingen toen ze Middle Kids zagen optreden in hun voorprogramma.

Mistake is een gedreven powerpopsong met in de verte een vleugje country, dat tegen het einde teniet wordt gedaan door een ontploffende gitaarsolo. De nieuwe single is het eerste voorproefje van het debuutalbum van Middle Kids dat op 4 mei wordt uitgebracht door Domino Records, het label van o.a. Arctic Monkeys en Franz Ferdinand. Op een bliksembezoek aan Londen op 2 april na zal Middle Kids waarschijnlijk niet eerder dan najaar 2018 inEuropa te zien zijn.

Unknown Mortal Orchestra – American Guilt

We kennen Unknown Mortal Orchestra als een vernuftig clubje dat zich onderscheidt met eigenwijze indieliedjes, die net zo poppy zijn als arty. Bepalend voor de sound van de band is de kopstem van Ruban Nielson. En toen verscheen American Guilt. De eerste release van 2018 van de Nieuw Zeelanders begint met een riff rechtsreeks uit het Black Sabbath songbook, die de meters ver in het rood doet springen. Dat is het begin van een song, die in niks lijkt op wat we van UMO zijn gewend. Arty is UMO nog steeds maar de pop is vervangen door rock van het meest ruisende soort.

De vraag is nu natuurlijk, is American Guilt representatief voor dat wat komen gaat op het nieuwe album? Of moest Ruban even stoom afblazen en is de rest van de nieuwe songs meer in lijn met Multi-Love, So Good At Being In Trouble en Can’t Keep Checking My Phone, de nummers die UMO een miljoenenpubliek bezorgden? De tekst van American Guilt geeft niet veel duidelijkheid, maar het lijkt aannemelijk dat de song geïnspireerd is door de huidige politieke situatie in de V.S.

Unkown Mortal Orchestra houdt de spanning er dus in. Overigens is er nog niets bekend over een nieuw, vierde album. Wel begint de band eind april aan een wereldtournee. Zo’n trektocht gaat meestal gepaard met een nieuwe plaat, maar met een band als UMO weet je het nooit.

LIVEDATUM: 10 juni, Best Kept Secret, Hilvarenbeek.

The Voidz – Leave It In My Dreams

The Voidz is de niet bijster succesvolle bijband van Julian Cassablancas van The Strokes. Tot voor kort ging de band door het leven als Julian Cassablancas & The Voidz. Toeval of niet, de eerste release van The Voidz  is de beste track van de band tot nu toe.

Op het vier jaar geleden verschenen debuut van JC & The V stonden in galm gedrenkte garagerocksongs, die meer attitude dan richting uitstraalden. Leave It In My Dreams daarentegen is een goed opgenomen levenslustige powerpop song. Cassablacas zingt nog steeds alsof hij zich verveeld, maar zijn nonchalance past prima in het niks aan de hand sfeertje van Leave It In My Dreams. Speciale vermelding ook voor de fijne gitaren.

Min of meer tegelijk met het poppy Leave It In My Dreams is er een tweede track verschenen, QYURRYUS, die compleet anders is, opgefokt en vol electro maar ook gewoon supergoed. Misschien heeft Julian zijn naam gedropt om te illustreren dat The Voidz nu meer is dan zijn speeltje en dat de overige bandleden een grotere rol spelen. Hoe het ook zit, het beloofd veel goeds voor Voidz album twee, Virtue dat we op 30 maart mogen verwelkomen.

Jonathan Davis – What It is

Jonathan Davis is de zanger van Korn, maar dat wist je waarschijnlijk al. Vaak gaan bandleden door op het pad dat ze als bandlid hebben ingeslagen, maar niet Jonathan Davis.

De eerste single van zijn eerste soloalbum is een ouderwetse power ballad. De drummer hoeft niet op zijn tellen te letten, de bassist kan lekker melodieus meespelen en de gitaristen hebben het relatief rustig. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat What It Is een doorsnee riedeltje is. Davis zingt met hart en ziel en wie hem een beetje kent weet dat hij nooit over koetjes en kalfjes zal zingen. De tekst van What It Is is redelijk cryptisch, maar herkenbaar als persoonlijk en autobiografisch, geschreven door een man die niet vrij is van demonen.

Davis werkt al jaren aan zijn solo-album. De release van What It Is kan er op duiden de opnamen ver gevorderd zijn, maar maar zeker is dat niet. Het nummer komt namelijk van de net verschenen soundtrack van de film American Satan. Hoe dan ook de eerste solo-release van Jonathan Davis is een feit.

 

LIVEDATUM: 20 juni Melkweg, Amsterdam.