Johnny Marr & Maxine Peake – The Priest

Sinds zijn voortijdige en onprettige breuk met Morrissey lijkt Johnny Marr constant op zoek naar creatieve partners en/of bands. Hij was tijdelijk lid van The Pretenders, Modest Mouse, The The en The Cribs. Als gitarist heeft hij op platen gespeeld van Oasis, Pearl Jam en Talking Heads. Ondertussen maakte Marr ook solo-albums, maar een carrière als solo-artiest lijkt hij nooit echt te hebben geambieerd.

Marr is duidelijk een teamplayer. Met Maxine Peak heeft hij een nieuw artistieke maatje gevonden, een die hem lijkt te inspireren om nieuwe wegen te verkennen, zoals in dit geval ‘spoken word’. Maxine is een jonge actrice die net als Marr uit Manchester komt. Hij zag haar in een film, liet per mail zijn waardering weten. Dat leidde tot een ontmoeting die uitmondde in de opname van The Priest, een track die waarschijnlijk later op Marr’s derde solo-album terecht zal komen. Voor Smiths fans en mensen die hopen dat Marr met een Easy Money deel twee zou komen, valt hier niet heel veel te beleven, maar voor hen die open staan voor iets nieuws -muzikaal en tekstueel- heeft Johnny Marr weer een mooi hoofdstuk aan zijn toch al imposante oeuvre toegevoegd.

Shannon & The Clams – The Boy

Shannon & The Clams is een band uit Oakland in Californië voor wie de popmuziek zo rond 1957 begon en in 1977 ophield. Alles wat daartussen gebeurde, rock & roll, doo wop, girl groups, Britse beat, surf, garage en punk vindt gretig aftrek en wordt met smaak gerecycled.

De naamgeefster van de band is de flamboyante Shannon Shaw. Zij zingt en speelt bas en drukt met haar lijf en persoonlijkheid een zwaar stempel op de band. Ty Segall, die in de zelfde kringen verkeert is groot fan van de band. Maar net zoals Ty te groot is gegroeid voor de locale scene, heeft ook Shannon het punt bereikt om verder te kijken dan de west-coast. In dat licht bezien kwam het voorstel van superfan Dan ‘Black Keys’ Auerbach om het nieuwe album van Shannon & The Clams te produceren als geroepen.

The Boy is het eerste resultaat van de samenwerking tussen Dan en The Clams, een overtuigende midtempo rocker met (vroege) Beatle harmonieën, surfgitaren en halverwege een authentiek elektrisch orgelsolootje. Het nieuwe, vijfde dus door Dan Auerbach geproduceerde Shannon & The Clams album, Onion volgt op 16 februari.

Breaking Benjamin – Red Cold River

Als ware zijn band een voetbalteam, zo vaak wisselt naamgever en aanvoerder Benjamin Burnley de leden van zijn band, Breaking Benjamin. De talloze personeelswisselingen hebben echter nauwelijks effect op de sound en het succes van de Amerikanen. Integendeel eigenlijk, de hits worden alleen maar groter net als de zalen en arena’s waar Benjamin en zijn huurlingen aantreden.

Red Cold River is het waarschuwingsschot voor een nieuw album. Ember wordt album no. zes van Breaking Benjamin, dat 2002 noteert als startdatum. Na een bedrieglijk soft begin gaan de poorten van de hel snel open en wordt duidelijk dat Breaking Benjamin met Red Cold River weer een sterk stukje edelmetaal heeft gesmeed. Verwacht het Ember album zo rond maart/april.

The Visual – No One Knows

Ondanks de naam maakt The Visual muziek, die misschien wel het best met gesloten ogen kan worden ondergaan. Zangeres-gitarist Anna van Rij heeft een buigzame stem met een donker timbre waarin je kunt verdrinken, terwijl keyboardspeler Timon Persoon tovert met toetsen.

No One Knows is representatief voor de stijl en de sound van The Visual; sober en serieus, muzikaal verwant aan The Doors, de eerste ‘ernstige’ rockband en aan Jeff Buckley, de meester van emotie en expressie. Ondanks het feit dat hun sombere en indringende songs niet voor een groot publiek bedoeld zijn, was The Visual een van de vaakst geboekte en meest gewaardeerde bands van de Popronde 2017. Er is dus hoop.

Phoebe Bridges – Motion Sickness

De tweede IJsbreker van het nieuwe jaar komt op naam van Phoebe Bridges, een 23 jarige singer-songwriter uit L.A. Met fans en vrienden als Ryan Adams en Cono Oberst heeft Phoebe een streepje voor, maar dat is niet de reden dat ze momenteel gaat als een komeet. Dat komt simpelweg omdat ze prachtige songs schrijft, die ze ook nog eens overtuigend weet te brengen.

Na wat losse liedjes bracht Phoebe in september vorig jaar haar debuutalbum uit, Stranger In The Alps. Centraal in alle songs staat Phoebe‘s stem, die ze regelmatig dubbel (double track) heeft opgenomen, een effect dat de nummers body en soul geeft.

Maar er is meer. Minsten zo sterk als haar zang en melodieën zijn haar teksten. Haar meeste nummers zijn (semi) autobiografisch, maar soms laat ze ook haar fantasie de vrije loop en duiken er figuren op in haar songs als David Bowie en Lemmy. What’s not to like? Met zijn prominente gitaarriff is Motion Sickness overigens een van de ‘zwaardere’ songs op het Strangers In The Alps album.

In de V.S. is er flink wat ophef over Phoebe Bridges, wat ons betreft is dat helemaal terecht.

LIVEDATUM: 13 maart in het voorprogramma van Pinegrove in Paradiso Noord.

Ball Park Music – The Perfect Life Does Not Exist

Ball Park Music is de zoveelste band uit Australië met de potentie om ook hier veel vrienden te maken. Dankzij het succes van acts als Courtney Barnett, DMA’s, King Gizzard & The Lizard Wizard, Rolling Blackouts Coastal Fever en uiteraard Tame Impala is de Europese grond erg vruchtbaar voor bands van down under. Wat natuurlijk ook helpt is dat elke release tegenwoordig meteen wereldwijd is. Zo kan iemand uit Zwolle net vaak de singles en albums van Ball Park Music streamen als iemand uit Brisbane, de stad van herkomst van de Ball Parkers.

The Perfect Life Does Not Exist is een poppy indie-song met folky inslag en mooie meerstemmig gezongen refreinen. De vijf leden kwamen zo’n tien jaar geleden bij elkaar, op initiatief van Sam Cromack, die begeleiders zocht voor zijn soloproject. Jennifer, Paul en de tweeling Dean en Daniel bleven hangen en zijn vier albums en de nodige singles later nog steeds bij elkaar. Zoals de meeste bands in Australië kreeg ook Ball Park Music een kontje van het radiostation Tripple J met uiteindelijk nationale faam als beloning. Of de band zelf al denkt aan internationale avonturen weten we niet, maar mocht men het voor februari geplande nieuwe album Good Mood ook boven de evenaar willen promoten, dan zijn ze hier meer dan welkom.

Khruangbin – White Gloves

Hipper dan Khruangbin hebben we ze niet momenteel. Het Texaanse trio oogt cool en klinkt hot. Bassiste Laura Lee ziet er uit als Miss Perzië 1970, gitarist Mark Speer lijkt zo weggelopen uit het Swinging Londen van de jaren zestig, terwijl drummer DJ Johnson zo door kan als boef in een spaghetti-western.

Zo archaïsch en intrigerend als het trio er uit ziet, zo klinkt ze ook. Qua periode blijven de invloeden beperkt tot de jaren zestig, maar de bronnen waaruit wordt geput variëren van Thaise funk via Turkse Psychedelica en Franse yé yé tot en met Californische surf, eerste generatie garagerock en niet op de laatste plaats klassieke soul. Khruangbin (Thais voor vliegtuig) specialiseert zich in midtempo instrumentals, slecht twee songs op het debuutalbum, zijn gezongen en maar één is een echte ballad, het als single geselecteerde White Gloves.

Dat debuutalbum stamt overigens al uit 2015, maar begint nu pas op stoom te komen. Dat geldt ook voor de populariteit van het trio dat binnenkort uitgebreid door Europa gaat toeren. Vooralsnog staan er drie shows gepland in de lage landen. Eerst komt Khruangbin naarEkko, Utrecht  en dan naar Paradiso Noord . Beide shows zijn uitverkocht.  Begin juni komen ze terug voor een optreden op Best Kept Secret.

 

LIVEDATA: 10/2 Ekko, Utrecht. 27/2 Paradiso Noord, Amsterdam. 8-10/6 Best Kept Secret, Hilvarenbeek.

Phoebe Bridges – Motion Sickness

Phoebe Bridges is een 23 jarige singer-songwriter uit L.A. die met een beetje hulp van vrienden als Ryan Adams en Cono Oberst begonnen is een naam voor zichzelf te maken. Na wat losse liedjes bracht Phoebe in september vorig jaar een uitstekend debuutalbum uit, Stranger In The Alps. Centraal in alle songs staat de stem van Phoebe, die ze regelmatig dubbel (double track) heeft opgenomen om zo een optimaal harmonieus effect te krijgen.

Naast een uitstekende zangeres is Phoebe ook een bovengemiddelde tekstschrijfster. De meeste songs zijn (semi) autobiografisch, maar soms laat ze ook haar fantasie de vrije loop en duiken er figuren als David Bowie en Lemmy in haar songs op. Met zijn prominente gitaarriff is Motion Sickness is een van de ‘zwaardere’ songs op een album dat kale folksongs afwisselt met eigentijdse producties. In de V.S. is er flink wat ophef over Phoebe Bridges, wat ons betreft is dat helemaal terecht.

Francis & The Lights – Just For Us

De lijst met wapenfeiten en wetenswaardigheden van Francis Farewell Starlite is net zo divers als imposant. Hij heeft hits (mee)geschreven voor Drake, Ed Sheeran en Birdy, tracks geproduceerd voor Frank Ocean en Chance The Rapper, is bevriend met de twee leden van MGMT bij wie hij op school zat, close met Kanye West en dik met Bon Iver, die te horen was op zijn doorbraakhit Friends en die ook nu weer van de partij is.

Voorwaar geen kleintje, die Francis Farewell Starlite (niet zijn echte, wel zijn officiële naam) die 38 jaar geleden ter wereld kwam in Oakland, Californië. Op de valreep van 2017 brachten Francis & The Light een tweede album uit,  Just For Us, de opvolger van zijn debuut, Farewell Starlite uit 2016.

Francis produceerde de plaat zelf met hulp weer van o.a. Bon Iver, die ook als zanger te horen is op het als single verschenen titelnummer van de plaat.  Oudere popliefhebbers zullen zweren dat het Peter Gabriel is die Just For Us zingt en niet onze Francis, zoveel lijken de stemmen op elkaar. Met zijn retro-synthesizer sounds lijkt Just For Us ook wel een beetje op Sledgehammer.

De scheidslijnen tussen pop en indie, mainstream en underground beginnen steeds meer te vervagen, omnivoren en alleskunners als Justin Farewell Starlite spelen een grote rol in die crossovers, die lang niet altijd geslaagd of welkom zijn, maar in dit geval dus wel.

Papa Roach – Traumatic

De eerste Breekijzer van het nieuwe jaar komt op naam van Papa Roach, een band die inmiddels alweer zo lang meeloopt dat ze door sommige fans liefkozend Grandpapa Roach worden genoemd. Deze volume vretende veteranen hebben sinds hun debuut in 1997 een constante stroom albums op ons afgevuurd, de een beter dan de ander, maar nooit ruk.

Album 8, Crooked Teeth dat in mei vorig jaar het daglicht zag bevatte met Traumatic een van de betere Papa tracks van de jaren 10. Waarom Jacoby Shaddix en de zijnen zo lang hebben gewacht om het nummer als single uit te brengen is een raadsel, maar nu het lekker doordenderende Traumatic alsnog in de losse verkoop is gegooid en voorzien van een clip zal je ons niet horen klagen. Integendeel, we gaan hem gewoon lekker vaak draaien