Author: Flip van der Enden

King Gizzard & The Lizard Wizard – Beginner’s Luck

Begin dit jaar beloofde King Gizzard & The Lizard Wizard dat ze in 2017 maar liefst vijf albums zouden uitbrengen. De band heeft woord gehouden. Op de allerlaatste dag van het jaar verscheen album nr 5, Gumboot Soup. Dat betekent dat de band in 12 maanden 64 nieuwe nummers heeft opgenomen en uitgebracht. Zo productief waren zelfs The Beatles niet! Bijzonder is ook dat de albums flink van elkaar verschillen, maar alle vijf gewoon goed zijn.

Eigenlijk zou Gumboot Soup een zootje moeten zijn, want gevuld met songs die op een of andere manier niet pasten op de vier voorgangers. Voor een verzameling muzikale wezen is Gumboot Soup echter een opvallend coherent album, in ieder geval het meest poppy van de vijf. Een officiële single is er niet, maar we hebben wel een (voorlopige) favoriet, de openingstrack Beginner’s Luck. Het nummer klinkt zoals je je voorstelt dat Pink Floyd zou hebben geklonken als het goed was afgelopen met Syd Barret, vernuftig en veelkleurig met als kers op de hasjcake een lekker trippy gitaarsolo.

Wat de prestatie van King Gizzard & The Lizard Wizard om in één jaar vijf volwaardige albums af te leveren extra bijzonder maakt, is dat de band gewoon is blijven toeren. En dat doen ze nog steeds. Op 5 en 6 maart staan ze in Paradiso. Alleen voor de 6e zijn er nog kaarten, maar niet veel meer.

LIVEDATA: 5 en 6 maart in Paradiso

Black Foxxes – Sæla

De laatste IJsbreker van 2017 hebben we mede gekozen omdat we denken dat de makers, het Britse Black Foxxes wel eens hoge ogen zou kunnen gaan gooien in 2018. De band verscheen op onze radar met het meer dan uitstekende Whatever Let You Cope, een kleine twee jaar geleden en bewees afgelopen zomer op Lowlands ook live van wanten te weten.

Black Foxxes maakt stevige, slimme rock met elementen van zowel grunge, emo als Britpop. Hun teksten zijn politiek geëngageerd, maar niet drammerig.

Het wachten was iets nieuws uit Londen. Dat is er nu in de vorm van single Sæla.

Sæla is een kort maar krachtige track, gemaakt naar het beproefde Black Foxxes recept van dikke gitaren en bevlogen zang. Het nummer is afkomstig van het nieuwe, tweede Black Foxxes album dat op 6 maart uit zal komen onder de titel Rei∂i.

Sæla is IJslands, of oud Noors eigenlijk en betekent geluk. De album titel, Rei∂i betekent woede. Daarmee hebben we de twee belangrijkste thema’s van het nieuwe album te pakken. Best een serieuze band dus dat Black Foxxes, maar dan met songs -zoals voornoemde Graadmeter hit Whatever Let’s You Cope en het nieuwe Sæla– die erg goed zijn voor het humeur.

LIVEDATUM 11/03 Melkweg, Amsterdam.

Sufjan Stevens – Tonya Harding

We weten wie Sufjan Stevens is, maar wellicht behoeft de naam Tonya Harding enige toelichting. Tenzij je een fan bent van kunstschaatsen, dan weet je dat de Amerikaanse meervoudig kampioene in 1994 de voorpagina’s haalde met het bericht dat ze haar man had aangezet om haar concurrente uit te schakelen. Hij deed dat door haar een knieblessure te bezorgen. Met een wapenstok.

Harding heeft altijd ontkend in het complot te hebben gezeten, maar niemand die haar geloofde. Toen de rook weer wat was opgetrokken, maakte Harding begin deze eeuw een comeback als bokser. Over de affaire Harding is eerder deze maand een film verschenen, waarin een poging wordt ondernomen tot rehabilitatie van de sportvrouw.

De regisseur van I, Tonya blijkt is niet de enige die gefascineerd is door de gevallen kunstrijdster. Ook Sufjan Stevens blijkt al jaren in de ban van Tonya. Volgens de bijsluiter van ‘Tonya Harding’ houdt de zaak Stevens al 30 jaar bezig. Nu pas echter heeft hij er een liedje over gemaakt, twee eigenlijk die als non-albumtracks zijn verschenen, zo’n drie weken na zijn Greatest Gift-album. Stevens kiest geen partij, maar heeft duidelijk sympathie voor Harding.

Tonya Harding is er dus in twee versies, in D major en in Eb major. De tekst van beide versies is hetzelfde, de tempi, toonsoort en orkestratie verschillen. Tonya Harding past zowel wat onderwerp als wat stijl betreft in het oeuvre van Sufjans Stevens, die eerder thema-albums maakte over de staten Michigan en Illinois en (de dood van) zijn ouders.

Black Foxxes – Sæla

Black Foxxes brengt op de valreep van 2017 nog een even nieuwe single uit, een voorbode voor dat wat komen gaat, een tweede album van de rockers uit Londen. Sæla heet de kort maar krachtige track, die gemaakt is naar het bekende Black Foxxes-recept van dikke gitaren en bevlogen zang.

Het nieuwe album staat voor 6 maart en gaat Rei∂i heten, dat is IJslands (oud-Noors eigenlijk) voor woede. Sæla betekent overigens geluk, waarmee we twee thema’s van het nieuwe album te pakken hebben. Voor wie de band de eerste ronde heeft gemist: Black Foxxes maakt stevige, maar slimme rock met elementen van zowel grunge, emo als Britpop en teksten die politiek geëngageerd, maar niet drammerig zijn. Best een serieuze band dus, maar dan met songs -zoals de Graadmeter hit Whatever Let’s You Cope en het nieuwe Sæla– die goed zijn voor je humeur.

LIVEDATUM 11/03 Melkweg, Amsterdam.

Gus Dapperton – Prune, You Talk Funny

De naam Gus Dapperton zal nu nog geen oren doen spitsen, maar het zal verbazen als daar niet snel verandering in komt. Zo eentje als Gus hebben we namelijk nog niet. Alleen al zijn verschijning. Gus is een boomlange brillendrager met een kapsel – de officiële naam is coupe bloempot- dat ophield hip te zijn in de jaren veertig van de vorige eeuw.

Ook muzikaal valt de 20-jarige New Yorker op. Gus maakt best wel rare liedjes met navenante teksten. Zijn doel is prikkelen en mensen aan het denken zetten. Met Prune, You Talk Funny, een liedje over een pratende pruim, moet dat geen probleem zijn.

Gus’ liedjes doen nog het meest denken aan die van Mac Demarco, met dit verschil dat Gus uit een stad onder de rook van New York komt en Mac uit een provinciestadje in Canada. Live leidt hij een kwartet, maar in de studio doet Gus alles lekker zelf; zingen, spelen, schrijven, produceren, noem maar op. Op 6 februari staat Gus Dapperton in de kleine zaal van Paradiso. Dat zou best wel eens een memorabel concert kunnen worden en mogelijk de eerste en laatste keer dat je Gus in zo’n intiem zaaltje kunt gaan zien.

LIVEDATUM 06/02 Paradiso, Amsterdam

Sir Sly – & Run

High van Sir Sly is een van de grotere Graadmeter-hits van dit jaar. Wie de lijst en de luisteraars kent, zal dat niet verbazen. Synthpop met een lichte 80’s-feel is populair in pinguinland. Decennialang was Engeland de hofleverancier, maar tegenwoordig komt er steeds meer kwalitatieve synthpop van de andere kant van de oceaan. Denk aan Future Islands, LCD Soundsystem, Destoyer en Sir Sly dus.

De laatste is een trio uit L.A. dat meteen al goed boerde met hun debuutalbum, You Haunt Me uit 2014, home of hits als Gold, Ghost en het titelnummer. Plaat 2, Don’t Worry Honey doet het nog beter, dankzij mooie melancholieke liedjes als High en & Run. Ook tekstueel heeft Sir Sly wel iets te melden, nieuwe single & Run bijvoorbeeld gaat over het vinden van vrijheid door te breken met de last van het verleden. Denk daar maar eens over na.

MGMT – When You Die

Little Dark Age, zo heette de eerste single c.q. het titelnummer van het nieuwe MGMT album. De titel zou kunnen slaan op de periode waarin het duo hun tweede en derde album uitbracht, albums die braken met de avontuurlijke en toegankelijke computerrock van het debuut en songs als Kids en Electric Feel. Platen twee en drie waren een stuk psychedelischer om niet te zeggen psychotischer. Je zou de experimentele fase, die liep van 2010 tot 2014 hun korte donkere periode kunnen noemen. Het bracht de band respect, maar weinig luisteraars.

Little Dark Age, het eerste nieuwe werk in 4 jaar was een flinke stap richting een meer behapbare stijl, muzikaal dan, tekstueel zitten Andrew Vanwyngarden en Ben Goldwasser nog steeds in ‘a dark age’.

Met tekstregels als ‘Baby I’m Ready To Blow My Brains Out ‘ en ‘We”ll All Be Lauging With You When You Die is ook nieuwe single When I Die niet echt een party track.

De donkere tekst wordt gemaskeerd door een vrij vrolijke melodie en dito refrein, er wordt zelfs gelachen in de backingtrack. Bijzondere plaat dus op alle fronten en een spannend nieuw hoofdstuk in de carrière van een van de interessantste acts van deze eeuw.

Het album, Little Dark Age verschijnt in februari, in die zelfde maand, de 2e om precies te zijn staat MGMT in Paradiso en als we geluk hebben komen ze terug in de zomer van 2018 voor een festivalletje. Of twee.

Miya Folick – Trouble Adjusting

Miya Folick stond begin dit jaar op London Calling, waar ze behoorlijk indruk maakte met haar gepassioneerde femi-rock. Miya komt uit Santa Anna, California waar ze opgroeide in een boeddhistisch milieu. Dat verklaart wellicht haar korte koppie, maar niet de agressie in haar muziek.

Met haar niet voor de poes-attitude toont Miya zich verwant aan illustere voorgangsters als Patti Smith, Sinead O’Connor en Alanis Morisette. Maar Miya is meer dan een volgelinge. Ze brengt haar eigen angsten en ervaringen in het spel en is zowel taalvaardig als bijzonder muzikaal. Typisch voor haar stijl is dat ze haar stemmingen flink laat wisselen, vaak zelfs in één song.

Nieuwe single Trouble Adjusting hing al een tijdje rond, maar is nu de officiële openingstrack van Miya’s nieuwe ep, Give It To Me waarop ze middels een indringende cover van Joni Mitchells Woodstock ook haar gevoelige kant laat horen. En hoe goed ze wel niet kan zingen.

L.A. Salami – Generation L(ost)

L.A. Salami is geen alias, maar de officiële naam van Lookman Adekunle Salami. De Brit is een discipel van (de oude) Dylan. Net als zijn leermeester schrijft hij maatschappijkritische teksten en begeleidt hij zichzelf op akoestische of elektrische gitaar. Met zijn aandringende ritme, sterke tekst en vocaal vuur is Generation L(ost) representatief voor stijl en sound van L.A. Salami, maar hij kan ook fluisteren en flink uithalen als het zo uitkomt. Check zijn recente Tiny Desk-concert.

Het was Liane La Havas die L.A. onder haar hoede en mee op tournee nam. Dat was in 2012. Nu 1 album, 3 ep’s en flink wat singles later richt L.A. zijn pijlen op de wereld buiten de Britse eilanden. Een tweede album, City Of Bookmakers, is klaar voor release en een internationale tournee is geboekt.

LIVEDATA 20/04 Paradiso, Amsterdam 21/04 Oosterpoort, Groningen

Micky – Fire

Micky is een aanstormend talent uit de V.S. Niet gehinderd door genregrenzen mixt hij powerpop met Motown, hip hop met rock ‘n’ roll en funk met Frank Sinatra. Op nieuwe single Fire bijvoorbeeld combineert hij een My Sherona achtige riff met Stones Swagger en een falsetstem, die sterk aan Prince doet denken. Op papier klinkt het misschien wat geforceerd, maar in de praktijk werkt het als een tierelier.

Micky heet officieel Michael Persall. Hij is geboren in L.A. waar hij werd opgevoed als muzikaal omnivoor. Tegenwoordig woont hij in New York.

Voordat de 23 jarige sprokkelrocker zijn eerste single uitbracht had hij zich bekwaamd in het live-circuit. Alleen al in 2015 stond hij vaker dan 400x op het podium. Die ervaring klinkt door in zijn muziek en is mede de reden dat zijn eerste singles zo volwassen klinken. Opvallend is dat de Amerikaan onderdak heeft gevonden heeft bij een Nederlands label, Big Top Amsterdam van dj/producer Bakermat waar hij met zijn analoge rock een enigszins vreemde eend in de bijt is. Begin 2018 verschijnt Micky’s debuut ep.