Author: Flip van der Enden

Black Honey – Dig

And the hits just keep on coming! Black Honey raakt hem weer behoorlijk met single numero 7. Dig is een heavy ballad met zoals gebruikelijk prima vocaal acteerwerk van Izzy B Philips en smaakvolle begeleiding van gitarist Chris Ostler.

De band uit Brighton is twee jaar en 12 liedjes onderweg en ziet zijn aandelen per single stijgen. Vooralsnog lijkt de band in losse liedjes te denken, van een officieel debuutalbum is nog geen sprake. Hoewel? Zet alle nummers van Black Honey in een playlist en je hebt een prima langspeler.

Het succes van Black Honey is een combinatie van flair, sterke songs en hard werken. Sinds de oprichting is de band bijna constant op tournee geweest, van kleine clubtourtjes via middelgrote festivals tot megahallen, dit laatste als support act van Royal Blood. Oefening baart kunst, Black Honey wordt dan ook steeds beter, you Dig?

 

 

 

Ten Fé – Single No Return

En toen waren er vijf. Begonnen als duo is het Londense Ten Fé uitgegroeid tot een klein orkest van vijf man. De drie nieuwe leden kregen een vast contract aangeboden na een geslaagde tournee door Amerika en Europa.

Niet alleen op de bühne vormen de drie nieuwelingen een welkome aanvulling. Ook in de studio blijkt hun bijdrage van belang. Nieuwe single, Single No Return  is een stemmige neo-country/folksong met Beatles-bas en mooie meerstemmige vocalen, breder is in sound en groter in ambitie dan alles wat Ten Fé eerder heeft uitgebracht

Het mag bijzonder heten dat er nu alweer nieuw werk voor handen is. Ten Fé  is namelijk de laatste 18 maanden ononderbroken op tournee geweest, doorgaans blijft er dan weinig tijd over om aan nieuwe songs te werken. Maar blijkbaar inspireerde de banduitbreiding het oorspronkelijke duo,  Ben Moorhouse en Leo Duncan tot het schrijven van nieuwe liedjes voor de nieuwe band, achterin de bus of op een hotelkamer. Ook konden ze niet wachten één van die nieuwe songs op te nemen en met ons te delen.

Na een verdiende rust trekt Ten Fé binnenkort naar Noorwegen om aan een nieuw album te gaan werken, de opvolger van de begin het begin jaar verschenen debuutalbum, Hit The Light. Nieuwe single Single No Return suggereert dat Ten Fé plaat 2 wel eens heel bijzonder kan gaan worden.

Arlie – Didya Think

Een zoekactie naar Arlie levert niet veel meer op dan een Facebookpagina. En daar begint het mysterie. Een zeer uitgebreide bio blijkt niet over de band te gaan, maar over een stel mijnwerkers uit begin 19e eeuw. Ook onzin is dat de band ‘unsigned’ is. Ze hebben een deal bij Atlantic, onderdeel van megamuziekbedrijf Warner Music. En dan is er nog de bewering dat de band beïnvloed zou zijn door Coldplay en John Mayer. Dus niet. Arlie maakt Beatlesque powerpop zo retro als Jacco. Wat waarschijnlijk wel klopt, is dat de band uit Nashville komt en  vier leden telt.

Arlie lijkt zichzelf dus niet zo serieus te nemen. Wij doen dat wel. De twee tracks, die online staan zijn namelijk behoorlijk goed. Nieuwe single Didya Think is de beste van de twee, een absolute aanrader voor fans van Foxygen, The Lemon Twigs en andere muzikale tijdreizigers.

We treffen Arlie vroeg in hun loopbaan. De band is nog nauwelijks buiten hun oefenhok gesignaleerd en een album hoeft niet te worden verwacht voor eind volgend jaar. Maar dat wachten zou dus wel eens zeer de moeite waard kunnen zijn.

Ten Fé – Single No Return

En toen waren er vijf. Begonnen als duo is het Londense Ten Fé uitgegroeid tot vijfkoppige band. De drie extra leden waren gerekruteerd voor de Amerikaanse en Europese tournees en hebben hun plek dus letterlijk verdiend.

De personele uitbreiding lijkt ook gevolgen te hebben voor de sound van Ten Fé. Single Single No Return is een stemmige, meerstemmige neo-country/folksong met Beatles-bas. Geschikt voor fans van Mumford en War On Drugs.

In totaal is Ten Fé 18 maanden op pad geweest. De meeste bands hebben geen tijd om tijdens tournees nieuwe nummers te schrijven, Ben Moorhouse en Leo Duncan dus wel. Geïnspireerd door nieuwe omgevingen, nieuwe indrukken en nieuwe bandleden heeft het duo genoeg materiaal verzameld voor de opvolger van het begin dit jaar verschenen debuutalbum. Single No Return is een van de nieuwe nummers, de rest volgt a.s.a.p.

Island – The Day I Die

Island uit Londen is nu nog vrij onvindbaar op internet -de naam helpt niet echt- maar dat lijkt slechts een kwestie van tijd. Zonder veel naamsbekendheid dus, zonder veel promotie, zonder album en zonder noemenswaardige hits verkoopt de band behoorlijke zalen uit, zoals vorige week in Amsterdam nog de Sugarfactory.

Hoe Island aan zijn Nederlandse fans komt weten we niet precies. Het zou de nasleep kunnen zijn van die keer dat ze op Londen Calling stonden. Waarom het volk warm loopt voor de band weten wel. Met Rollo Doherty heeft Island simpelweg een dijk van een zanger in de gelederen, ouderwets goed zouden we bijna zeggen. Rollo is een zanger van het type volle borst. Niks voorzichtige kopstem, maar passie en dynamiek. En dat maakt indruk, blijkt, want de zalen stromen vol en levert uitstekende singles op zoals het nieuwe The Day I Die.

Het is opvallend dat Island door Europa trekt nog voordat hun debuutalbum uit is. Dat komt pas in april. Waarschijnlijk weet de band dat als ze na de release van Feels Like Air terugkomen er nog meer mensen voor ze zullen uitlopen en wordt het Paradiso i.p.v. de Sugarfactory. Geef ze een jaar, grote kans dat als je dan Island googlet je meteen terechtkomt bij de band uit Londen

The Limiñanas – Shadow People

The Limiñanas is een retroduo uit het diepe zuiden (Perpignan) van Frankrijk. Marie (zucht)zingt en roert de trom, Lionel (praat)zingt en tokkelt. Vocale assistentie op Shadow People wordt verleend door Emmanuelle Seigner, een diva uit de Franse filmwereld.

In de jaren zestig, de periode waardoor Marie en Lionel zich laten inspireren was Frankrijk zo’n beetje het enige niet-Engelstalige land met een interessante popscene. Die scene werd voor een belangrijk deel bepaald door een kettingrokende, alcoholistische, anarchistische rokkenjager, inderdaad Serge Gainsbourg. Zijn geest waart vrij rond in de muziek van The Limiñanas, maar de goede verstaander hoort ook midperiode Beatles en The Velvet Underground.

Wat The Limiñanas bijzonder maakt, is dat de band niet herkauwt, maar hertaalt. Wat er uit hun koker komt is eigen en vaak spooky, om niet te zeggen gothic in klank en intentie. Het zwoele en hypnotische Shadow People staat op de vers verschenen EP Istanbul Is Sleepy.

King Krule – Dum Surfer

Niet iedereen zal blij zijn met onze nieuwe IJsbreker. Dum Surfer van King Krule is namelijk wat de Engelsen noemen ‘an aquired taste’. Je moet er van houden, dus. Doe je dat niet, dan kan de single van King Krule je behoorlijk op je zenuwen gaan werken. Sta je open voor een nieuw geluid, dan zit je snor bij King Krule. Wat hij doet is namelijk minder dan uniek.

De 23 jarige Brit -Archy Marschall is zijn echte naam- klinkt als geen ander. Letterlijk. Zijn stem is donker en vaak vervormd, zijn stijl een vreemde melange van indie, hip hop, dub, punk, jazz, rock en al het andere dat in zijn kraam van pas kan komen. Dansen is vrij moeilijk en meezingen vrijwel uitgesloten. Krule‘s teksten gaan veelal over mentale en fysieke ongemakken. Hij zingt ze met een tongval waarin zijn Londense roots doorschemeren.

Ondanks het feit dat King Krule vrij compromisloze muziek maakt, is hij behoorlijk populair aan het worden. Het kan dus wel. Op 10 december geeft hij een concert in de Melkweg, dat al lang en breed is uitverkocht. Op de zwarte markt gaan de kaarten voor een veelvoud van de oorspronkelijke entreeprijs van 2 tientjes. Ook op internet weten de mensen hem te vinden, in behoorlijk grote aantallen. Zijn streams lopen in de miljoenen, zijn clips idem dito.

Dat er in deze tijd van plastic pop, domme dance en risicoloze rock zo veel bijval is voor de vuurrode Brit met zijn averechtse muziek is opvallend. En bemoedigend.

LIVECONCERT: 10/12 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht).

 

Hookworms – Negative Space

Als je wil weten wat voor band Hookworms is, hoef je alleen maar te kijken naar hun prominentste fans. Zowel Bobby Gillespie (Primal Scream en ex-Jesus & Mary Chain), (voormalig) klassiek zangeres Carlotte Church en de legendarische Julian Cope (Teardop Explodes) hebben publiekelijk hun liefde verklaard aan de band uit Leeds. Van Charlotte weten we het niet, maar Gillespie en Cope zweren bij de heilzame werking van geestverruimende middelen.

Zo ook als Hookworms, dat zich in 5 jaar en 2 albums heeft opgewerkt tot een van de toonaangevende bands van de Britse neo-psychedelica-scene, een status die ze delen met The Moonlandingz en TOY.

Negative Space is de prelude op langspeler 3, Microshift, die begin volgend jaar zal volgen. De nieuwe single is iets poppier dan we van Hookworms gewend zijn, wat absoluut niet wil zeggen dat de band extra water in de paddothee heeft gedaan. Negative Space combineert een muur van gitaren met een ongenadige beat en de energie van een formule 1 wagen. Riemen vast en genieten maar.

Faces On TV – The Image Of Boy Wonder

Zoals dEUS school maakte in de jaren ’90 en ’00 zo is Balthazar een ijkpunt voor de huidige Vlaamse muziekscene. Niet alleen de Balthazar-offshoots, Warhaus en J Bernhart maken waardevolle variaties op de door Balthazer gepatenteerde neon-wave, ook bands als het nieuwe Lohaus en het iets oudere Faces On TV maken sfeervolle soundtracks voor nachtelijke ritten door de bebouwde kom.

Net als voornoemde band is ook Faces On TV een als band vermomd individu. Zijn naam is Jasper Maekelberg -een ingezetene van Gent- die als zanger, gitarist en producer voor o.a. Mintzkov, Warhaus en Bazart al de nodige faam had verzameld voordat hij besloot voor zichzelf  te beginnen.

Debuut-EP van Faces On TV, Travelling Light herbergt maar liefst drie radiohits. De lat ligt dus behoorlijk hoog, maar Maekelberg bewijst ook onder druk te kunnen presteren. The Image Of Boy Wonder is een elegante, seculiere gospeltrack waarmee hij zijn vrienden, voorbeelden en voormalige werkgevers naar de kroon steekt.

LIVEDATA 16/11 Vooruit, Ghent 17/11 Annabel, Rotterdam 18/11 TivoliVredenburg, Utrecht 30/12 Paradiso, Amsterdam

Afterpartees – Life Is Easy

Afterpartees kondigt de komst van een nieuw album aan met het besmettelijke Life Is Easy, een song die niet zou misstaan in het songbook van The Replacements.

Life Is Easy (maar niet heus natuurlijk) is een warme rammelrocksong, die rustig, maar onvermijdelijk naar een climax toewerkt. De zang van Niek Nellen is lekker los, de Stones-achtige oe-oe-oe-koortjes zorgen voor de puntjes op de spreekwoordelijke i.

Het album dat op stapel staat is de tweede langspeelrelease van het vijftal uit Limburg. De geschiedenis leert dat veel bands niet in staat zijn de met hun debuut opgebouwde status vast te houden, laat staan uit te bouwen. Afgaande op Life Is Easy lijkt Afterpartees weinig moeite te hebben met het nemen van deze horde. Het nieuwe album staat gepland voor februari volgend jaar.

LIVEDATA 09/12 Come As You Are, Eindhoven 16/12 Grenswerk, Venlo