Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

Goat Girl – Cracker Drool

Goat Girl is een rijzende ster aan het Britse indiefirmament. De band komt uit Zuid-Londen, ze zijn met zijn vieren en heten Clottie Cream, Rosy Bones, Naima Jelly en L.E.D. Niet echt natuurlijk. De meiden hebben allemaal een alias gekozen als ode aan The Slits, een legendarische meidenband uit de oorspronkelijke punktijd, waarvan de zangeres zich als Ari Up voorstelde en de drummer als Palmolive. Nu we toch bezig zijn met naamsverklaringen, bandnaam Goat Girl is geïnspireerd door de vroeg overleden Amerikaanse comedian Bill Hick, wiens alter ego Goat Boy heette. Dat je het weet.

En dan nu de muziek. Na een trio charmant rammelende singles heeft Goat Girl nu de teugels aangetrokken en komt de band voor de dag met een grungy popsong met hoofdrollen voor surfgitaar en meerstemmige leadvocalen. De sound is garage en het tempo een beetje country.

In de U.K. wordt Goat Girl dus behoorlijk serieus genomen, Cracker Dool (kaakjes kwijl) laat horen waarom. De band beleefde vorig jaar zijn Nederlandse podiumdebuut op Eurosonic, waar ze niet wisten op te vallen. Waarschijnlijk stond de band daar gewoon een jaar te vroeg. Maar nu zijn ze wel klaar voor de oversteek. Goat Girl zou een prima act zijn voor London Calling, al is het raar omdat er dan weer eens een band staat die echt uit Londen komt.

Frank Carter & The Rattlesnakes – Spray Paint Love

Frank Carter & The Rattlesnakes nemen wat gas terug op hun nieuwe single en dat vinden we helemaal niet erg. Integendeel eigenlijk. Spray Paint Love is een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van de Britse rocker. Daar is overigens niet iedereen het mee eens. Sommige fans van het eerste uur horen hun helden liever in de stoomwals stand van eerdere songs als Lullaby en Wild Flowers. Wij geven de voorkeur aan de wat meer introverte Frank.

Niet dat de tattood lover boy plotseling een hippie is geworden. De gitaren zijn nog steeds opgetrokken uit beton en wie wil headbangen kan lustig zijn gang gaan, maar in Frank’s zang schuilt diepte en voor een harde rocksong is Spray Paint Love behoorlijk subtiel.

Nog even voor wie nog geen kennis heeft mogen maken met Frank Carter & The Rattlesnakes. De band komt uit de buurt van London, heeft twee albums op hun kerfstok, die ze live met veel verve uitvoeren. Afgelopen zomer stond de bende nog op Lowlands, waar ze zich muzikaal maar ook sociaal van hun beste kant lieten zien. Frank organiseerde namelijk een vrouwvriendelijke mosh-pit, waarbij hij garandeerde dat geen enkele deelneemster ongewenst betast zou worden. En zo geschiedde.

Frank Carter zal midden twintig zijn en is van veraf te herkennen door zijn vuurrode haar. Daarnaast heeft hij meer tattoos dan een erelid van een lid van een Japanse gangsterbende. Behalve muziekmaken, zet Frank zelf ook tatttoos en toont hij talent als kunstschilder.

Twee jaar bestaan Frank Carter & The Rattlesnakes nog maar. In die korte tijd heeft de band al heel wat bereikt. Als de popmuziek een race zou zijn en Frank Cater een paard, zouden wij wel weten op wie we zouden inzetten.

The War On Drugs – Nothing To Find

Feitelijk is het meer van het zelfde wat Adam Graduciel te bieden heeft op het nieuwe The War On Drugs-album, maar aangezien we nog lang niet zijn uitgeluisterd op zijn op zijn hippie meets indierock hoor je ons niet klagen.

Op How Did We Get So Dark horen we The War On Drugs in een hogere versnelling dan we van ze gewend zijn, het recept is onveranderd, beetje Dire Straits, beetje Bruce, vrij veel Dylan. En heel veel gitaren.

Graduciel en band braken vorige week de AFAS Live af, of beter dat deden zijn fans, die getuige waren van een van de beste livebands van dit tijdbestek. Je zou het A Deeper Understanding-album kunnen omschrijven als een prettige pas op de plaats, maar live is The War On Drugs nog een tree hoger geklommen. Laten we hopen dat de band beschikbaar is voor festivals volgend jaar. En een livealbum is misschien ook geen slecht idee.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Fort Knox

Je kunt zeggen van Noel Gallagher wat je wil, maar niet dat hij op safe speelt. Was de eerste single van zijn nieuwe album een naar overproductie neigende ode aan de seventiesproducties van Phil Spector/John Lennon, het semi-instrumentale Fort Knox klinkt als The Chemical Brothers zonder chemicals.

You Got To Get Yourself Together is de enige tekstregel, die meer klinkt als een advies aan de maker dan een oproep aan de fans. Intrigerend. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de boodschap aan Liam is gericht. Fort Knox is het openingsnummer van Noels derde post-Oasis-album, Who Built The Moon?, dat we op 24 november mogen verwelkomen.

LIVEDATA 06/04 Vorst Nationaal, Brussel 19/04 AFAS Live, Amsterdam

Franz Ferdinand – Always Ascending

Franz Ferdinand gooit het over een andere boeg op Always Ascending, het eerste nieuwe nummer van de band in vier jaar . De stem van Alex Kapranos blijft uit duizenden herkenbaar, maar waar eens de gitaren domineerden, strijden die nu om aandacht met elektronische keyboards. De drums zijn deels gedigitaliseerd en de beat is meer disco dan indie. In navolging van Arcade Fire en veel eerder Talking Heads heeft nu ook Franz Ferdinand zijn dansschoenen aangetrokken.

De verandering van stijl van is mogelijk het gevolg van de nieuwe opstelling van Franz Ferdinand. Vorig jaar vertrok lid van het eerste uur, gitarist/keyboardspeler Nick McCarthy. Voor hem zijn twee nieuwe gitaristen aangetrokken, waarvan er een dubbelt als toetsenist. Het discocomplot broeide waarschijnlijk al langer. Het zal niet vanwege zijn metal-credentials zijn geweest dat de band Philippe Zdar heeft aangetrokken als producer. De Fransman -zelf actief in danceduo Cassius- werkte eerder met o.a. Phoenix en Beastie Boys. Of het hele nieuwe (vijfde) Franz Ferdinand-album -waarvan Always Ascending het titelnummer is- wordt geleverd met een dansbeat weten we uiterlijk 9 februari 2018, de dag van release.

LIVEDATA 03/03 Tivoli/Vredenburg, Utrecht 04/03 Oosterpoort, Groningen

Jane Weaver – The Architect

Niet dat ze het niet heeft geprobeerd. Ze heeft in twee bands gespeeld en is sinds begin deze eeuw actief als soloartiest. Toch zal je buiten haar woonplaats Liverpool maar weinig mensen treffen die hebben gehoord van Jane Weaver.

Jane leek veroordeeld tot een bestaan als muzikant met een ‘echte’ baan om in haar levensonderhoud te voorzien. Leek, want bijna een kwarteeuw na haar eerste schreden op het muzikantenpad lacht het geluk haar eindelijk toe. Nou ja, geluk. Geduld en talent spelen natuurlijk ook een rol.

Het is Jane Weaver eindelijk gelukt een album te maken dat ook in goede aarde valt bij anderen dan fans van best wel complexe aan krautrock refererende artrock. Er springen twee verschillen in het oor, Jane heeft zich op haar nieuwe (9e!?) album, Modern Kosmology op de elektronica gestort. En. Ze heeft zich dit keer gehouden aan de conventies van de traditionele popsong.

The Architect heeft een intro en een outro, een refrein en zelfs een radiovriendelijke lengte. Dat plus Jane’s zwoele zang en de pittige 80’s elektrobeat zal haar op plekken brengen, die tot voor kort onbereikbaar leken. Zoals de radio. Bijna een kwarteeuw na haar ontdekking door Rob Gretton, de manager van Joy Division en later New Order lijkt het toch nog goed te komen met Jane Weaver.

LIVEDATA 12/11 Le Guess Who?, Utrecht 14/11 Bonnefooi, Brussel

Jackle Bow – Insane

Jacle Bow is een no-nonsense rock-‘n-roll band uit België. Het trio is al even bezig en ook in onze contreien niet geheel onbekend meer. Begin dit jaar verscheen hun door Mario – Triggerfinger – Goossens geproduceerde debuutalbum, dat aanleiding gaf tot een show op Eurosonic en een minuut in DWDD. Helaas zonder verstrekkende gevolgen. De plaat telde een aantal toffe tracks, maar bevatte niet die vonk die de band live zo bijzonder maakt.

Op de bühne is Jacle Bow niks minder dan brandgevaarlijk. Nieuwe single Insane laat horen dat het trio nu ook in de studio de juiste knoppen heeft gevonden om hun muziek te laten vlammen. Insane klinkt zoals Oasis had geklonken als de Gallagher-broertjes Stones-fan waren geweest in plaats van Beatles-fan. Meer van dit graag.

LIVEDATA 10/11 De Roma (support Madness) Antwerpen 29/11 Muziekodroom, Hasselt 30/11 De Singer, Rijkevorsel 02/12 Zik Zak Club, Ittre 22/12 Koers for Life,

Deinze

Livingmore – Gone Too Fast

Zij heet Alex Moore en hij Spencer Livingston. 1+1 = Livingmore. Het lijkt er op dat ze niet heel veel tijd hebben besteed aan het zoeken naar een bandnaam. Des te meer moeite hebben ze geïnvesteerd in het vinden van een eigen sound. Gone Too Fast is het bewijs dat ze op de goede weg zijn.

Livingmore -behalve Alex en Spencer, die zingen en gitaarspelen zijn ook drummer Mike en bassist Rodrigo van de partij- wordt door de Amerikaans pers omschreven als een kruising tussen Blondie en The Everly Brothers. Die vlieger gaat een heel eind op, maar laat ongenoemd dat de sound van Livingmore mede wordt bepaald door een stel stevige gitaren, die behoorlijk doordenderen in een song als Gone Too Fast en die van een goed liedje en vrij geweldig liedje maken.

Livingmore is nog niet veel verder dan een handvol single op basis waarvan we wel durven te voorspelen dat het laatste woord over de band nog niet is gevallen.

Lohaus – Crumble

Goed nieuws uit het Zuiden. Lohaus is een verse Vlaamse band, die behoorlijk goed uit de hoek komt met een 4-track debuut EP. Met hun grootstedelijke electropop baadt Lohaus in het zelfde neonlicht als het Frans-Duitse Her of om dichter bij huis te blijven de solisten van Balthazar.

Van navolging is echter geen sprake. De songs zijn opvallend uitgekristalliseerd voor een debuut en kennen alle vier iets eigens, variërend van een sax-solo tot een onverwachte gitaaruitbarsting. En dan is er nog het onderscheidende stemgeluid van Tomas Lauwers. Het op single vooruitgestuurde Crumble is een mooie introductie tot de meezingbare melancholie van de Antwerpenaren, die hopelijk niet al te lang zullen wachten met het oversteken van de grote rivieren.

Royal Blood – How Did We Get So Dark

De IJsbreker van deze week is de nieuwe single van Royal Blood. Doorgaans kiezen we voor beginnende bands of bands die in onze ogen onvoldoende aandacht krijgen, maar deze week gaan we voor een band die onze steun al lang niet meer nodig heeft. Het is eerder andersom. Wij kunnen een beetje Royal Blood gebruiken. Niks mis met instrumenten waar knoppen en toetsen aan zitten, maar af en toe wat snaargeweld doet wonderen.

Ondanks berichten dat gitaarbands op sterven na dood zouden zijn, gaat het behoorlijk goed in de wondere wereld van de rock-‘n-roll. Oudgedienden als Foo Fighters en Queens of The Stone Age hebben dit jaar prima albums uitgebracht. Wie van gitaren houdt kan niet om het laatste album van War On Drugs heen en Royal Blood heeft met hun nieuwe album bewezen over een lange adem te beschikken. Het duo is nog maar twee albums oud en nu al een grote naam.

Het gaat dus helemaal niet zo slecht met de rock als wel wordt beweerd. Naast de kopgroep is er ook een snel groeiend peloton bestaande uit jonge bands, die niet op een decibelletje meer of minder kijken en staan te trappelen om gehoord te worden. Denk aan bands als Highly Suspect uit de V.S. en het Engelse Wolf Alice.

Het einde der rock-‘n-rolltijden is dus nog lang niet nabij, mede dankzij heerlijke Royal Blood-infusies als nieuwe single How Did We Get So Dark.

LIVEDATUM 10/11 AFAS LIVE, Amsterdam (uitverkocht)