Author: Flip van der Enden

Nothing More – Don’t Stop

Nothing More is -voor wie het nog niet weet- een Texaanse band, die een heel scala aan metalstijlen beoefent, maar zoals Breekijzer Don’t Stop laat horen ook niet vies is van een beetje hip hop op zijn tijd.

Nothing More werd in 2003 tot leven gewekt door teenager Mark Vollelunga en wat vrienden tijdens een door de kerk (!?) georganiseerd kamp. In 2004 verscheen een eerste album, maar het werd pas echt serieus met de release van The Few Not Fleeting in 2009. Don’t Stop staat 2 albums later op het kersverse The Stories We Could Tell Ourselves. Gastzanger op Don’t Stop is Jacoby Shaddix, die je zou moeten kennen als aanvoerder van Papa Roach, een band die net als Nothing More meerdere smaken metal in de aanbieding heeft.

LIVEDATA 4/12 Melkweg, Amsterdam

Spoon – I Ain’t The One

Spoon is dit jaar definitief doorgebroken. Niet dat de band al die jaren aan het sappelen was. Er was succes en respect, maar in 2017 is duidelijk geworden dat de band uit Texas meer is dan een voetnoot. Het opmerkelijke is dat Spoon al zo’n kwart eeuw actief is en dat het album nummer 9 is dat hun status als topband bevestigd. Dat en de recente optredens, die een band lieten horen met een ijzersterk repertoire en een gretigheid, die je doorgaans alleen bij jonge honden ziet en niet bij rockers met Abraham in het vizier

Hun grootste hit is Inside Out van hun voorlaatste album, They Want My Soul. Op zich is dat al opmerkelijk want de ruime meerderheid van het popvolk scoort met het eerste of tweede album om vervolgens met lede ogen te moeten aanzien dat de koek langzamerhand op raakt. Spoon dus niet. Zij stijgen per album in aanzien en dat al negen platen lang. Dat betekent o.a, dat er een constante vraag is naar optredens.

De band tilde eerder dit jaar Down The Rabit Hole al naar een hoger plan, volgende maand staan de Texanen op Crossing Border en in Paradiso. Als lokkertje voorde nieuwe tour heeft Spoon een video gemaakt bij I Ain’t The One, een van de allerbeste tracks op het Hot Thought album. De clip, live in de studio opgenomen herinnerde ons er aan hoe goed I Ain’t The One wel niet is. IJsbreker waardig.

LIVEDATUM: 10/11 Paradiso, Amsterdam.

Teleman – Bone China Face

Teleman is terug en behoorlijk goed ook. De Britse band, die indruk maakte met songs als Düsseldorf en Christine is uit duizenden te herkennen. Dat komt door hun unieke fusie van indie en electro, maar vooral door de zang van Thomas Sanders wiens stembanden een aangeboren afwijking hebben waardoor alles wat hij zingt melancholiek overkomt.

Toch is Bone China Face geen droevige ballad. Het nummer is de perfecte soundtrack voor een trip na zonsondergang door een moderne wereldstad als Londen waar de band vandaan komt, of Düsseldorf, the scene of the crime van hun doorbraakhit.

Wolf Alice – Heavenward

Single vier van album twee van Wolf Alice is de meest ambitieuze van het kwartet en met zijn lengte van een kleine 5 minuten ook de langste. Heavenward is het openingsnummer van het album en zou derhalve representatief moeten zijn voor dat wat volgt. Wie echter de andere singles kent, weet dat de band van Ellie Roswell diep en breed gaat, van behoorlijk bot in Yuk Foo tot speels en sexy in Don’t Delete The Kisses.

Heavenward is Wolf Alice in de rock modus. De kracht van de song zit in de dynamische opbouw, gehuld in een mantel van zware gitaren zingt Ellie het nummer naar een vrij euforisch einde. Heavenward is een gedoodverfde live-favoriet.

The Night Game – Once In A Lifetime

Aan het plaatsen van de nieuwe single van The Night Game op onze playlist is wel enige discussie voorafgegaan. Kunst of kitsch was de vraag. Waar we overigens niet aan twijfelen is de potentie van de band. The Night Game kan wel eens heel groot gaan worden, waarschijnlijk juist vanwege het kitschaspect van hun muziek. Once In A Lifetime is een langzaam opbouwende en opbeurende Amerikaanse indie track in een stijl ergens tussen Interpol en Elbow in. Met een vleugje rawk.

Het is pas de tweede track van de band uit Boston, die ondanks hun geringe output toch een deal kreeg van een nogal groot Amerikaans label. Dat zal te maken hebben met het feit dat baas van de band, Martin Johnson alles behalve een groentje is. Hij boerde behoorlijk goed met zijn vorige band, het emo-orkestje Boys Like Girls. Daarnaast heeft Johnson muzikaal maatwerk afgeleverd voor hitparade-paardjes als Avril Lavigne en Taylor Swift. De vraag is dus eigenlijk niet of, maar wanneer The Night Game gaat binnenlopen. Waarschijnlijk zijn wij tegen die tijd al afgehaakt, maar dit Once In A Lifetime wilden we toch even signaleren.

Tom Speight – My Side

De loopbaan van Tom Speight leek lekker op de rit toen bij hem de ziekte van Crohn werd geconstateerd, een infectieziekte die het darmstelsel aantast. In plaats van op tournee moest hij naar het in het ziekenhuis. Speight ging de medische molen in als volbloed rocker, hij kwam er uit – noodgedwongen- als geheelonthouder en gezondheidsfreak.

Het heeft een paar jaar geduurd, maar inmiddels is hij voldoende hersteld om de draad weer op te pakken. Tom treedt weer op, is weer veelvuldig in de studio te vinden en ook weer beschikbaar als sparringpartner en co-componist voor derden. Voor zijn ziekte hielp hij o.a. Mumford & Sons en Travis uit de brand, dit jaar droeg hij zijn steentje bij aan de comeback van Turin Breaks. Tom was altijd van de akoestische muziek, maar lijkt met zijn nieuwe single te breken met zijn verleden als folky. Met zijn speelse synthesizer loopje, elektrische ritmesectie en tot meezingen dwingend refrein is My Side  een vrij perfecte popsong.

High Tyde – Young Offenders

Ouwe lullen moeten weg, dat is in het kort de boodschap van Young Offenders, de nieuwe single van High Tyde uit Bristol. Toen de band begon in 2012 waren de vier leden nog te jong om bier te mogen kopen. Nu moet de oudste nog steeds twintig worden, maar heeft de band al wel genoeg singles uitgebracht om een album te vullen.

High Tyde is een typisch Britse bluf en bier band, die wat ze missen aan eigen smoel ruimschoots compenseren met levenslust en een grote bek. High Tyde maakt deel uit van een nieuwe lichting jonge Britse honden bands, waartoe ook Sundera Karma, The Sherlocks en JAWSb horen. Niet baanbrekend wat ze doen, maar wel lekker.

Ezra Furman – Driving Down To L.A.

Joods, gay en links. Ezra Furman is alles wat neo-nazis haten. Op zijn nieuwe single Driving Down In L.A. maakt de 31 jarige muzikant duidelijk dat de haat wederzijds is. De directe aanleiding voor Furman‘s felle protestsong zijn de rellen in Charlottesville waar een demonstratie van racisten en fascisten uitmondde in de dood van een tegendemonstrant. Inmiddels zijn er al veel meer incidenten geweest die onrust, angst en ongeloof zaaien onder de Amerikaanse bevolking. Gevoelens die nog eens worden aangewakkerd door de sympathie die Donald Trump lijkt te hebben voor de haatdragers.

Zelden was de tijd zo rijp voor muzikanten om net als hun voorgangers in de jaren zestig en zeventig gebruik te maken van hun podium om het onrecht te bestrijden. Helaas houden de meesten artiesten zich op de vlakte; bang als ze zijn om hun carrière schade te berokkenen. Ezra Furman heeft het blad voor zijn mond verwijderd en al zijn gevoelens van angst, woede en verdriet in een song van een kleine 3 minuten gepropt. Een urgenter nummer dan Driving Down in L.A. zul je deze herfst niet snel horen, een beter nummer ook niet.

Isaac Gracie – Silhouettes Of You

Sorry uitverkocht, dat hoorden veel mensen, die na het concert van Isaac Gracie op Into The Great Wide Open de Concerto-winkel opzochten om plaatwerk te kopen van hun nieuwe held.

Dat Isaac Gracie een boeiende artiest is wist de organisatie, die hem boekte, maar dat zijn optreden zo zou aanslaan -misschien is inslaan een beter woord- kwam toch wel als een verrassing. We willen niet al te hard op onze borst kloppen, maar wel even kwijt dat we in december 2015 zijn begonnen met het draaien van de begaafde Brit. Last Words was het nummer dat ons over de streep trok, zijn debuutsingle.

Isaac Gracie is een droefzanger, maker van introverte ballads, die sterk in waarde stijgen door zijn gepassioneerde uitvoering. Op zijn eerste opnamen begeleidde Gracie zichzelf op gitaar en besteedde hij niet veel aandacht aan de productie, het ging hem vooral om de intentie. Maar op zijn laatste paar releases illustreert de singer-songwriter zijn doorleefde songs met meerdere instrumenten, gearrangeerde achtergrondzang en productietechnieken. Het levert niet alleen betere platen op, maar ook een groter publiek, mensen vooral die hun zangers graag muzikaal en authentiek hebben, zoals fans van Jeff B, Fink e.a.

LIVEDATA 12/10 Forest National (Angus & Julia Stone support) 15/10 AFAS Live (Angus & Julia Stone Support), Amsterdam

She Drew The Gun – Sweet Harmony

Als She Drew The Gun doorbreekt met een cover dan moet dat maar, want de band van Louisa Roach verdient ieders aandacht. Sweet Harmony is een 90’s pillenpopclassic van The Beloved. Zoals het hoort speelt She Drew The Gun het nummer niet klakkeloos na, maar geeft de band er een eigen draai aan. Die draai is muzikaal licht psychedelisch en tekstueel flink poëtisch.

She Drew The Gun –dat in de huidige opstelling actief is sinds 2013- kreeg vorig jaar een belangrijk kontje van de Britse pers toen ze werden geselecteerd voor een optreden op de John Peel Stage op Glastonbury. Sindsdien zit de band in een stroomversnelling, die nog eens extra is aangewakkerd door debuutalbum Memories Of Another Future. Aan de opvolger van die plaat wordt nu hard gewerkt.

De Sweet Harmony-cover staat er overigens los van. She Drew The Gun nam het nummer op voor het 25-jarig jubileum van de studio waar ze werken. Gelukkig staat de song nu online zodat iedereen  kan meegenieten, en zo kennis kan maken met een band die wij in staat achten tot grote daden.