Author: Flip van der Enden

MOOON – Surfin’ With You

De surfrock sluimert al een paar jaar in de Nederlandse indie-scene maar begint nu toch echt naar boven te borrelen. Surf Aid Kit boert heel aardig, net als Mexican Surf en nu schaart het Brabantse MOOON zich ook onder de surfvlag met nieuwe single Surfin’ With You.

De oorspronkelijk Amerikaanse surfgolf van begin jaren zestig kende twee afdelingen, de vocal surf van o.a. The Beach Boys en de instrumentale surf van o.a. Dick Dale. Het is die laatste die ‘onze’ jongens op ideeën heeft gebracht. MOOON legt ook een logisch verband tussen Dick Dales vibrerende gitaarsound en de iets latere garagerock van bands als The Seeds en The Sonics. Behalve los verkrijgbaar is Surfin’ With You ook te vinden op de eerste EP van MOOON.

LIVEDATA 13/10 Stoomhuisje/Effenaar, Eindhoven (releaseshow) 14/10 V11/Rotown, Rotterdam 21/10 Gebr. Nobel, Leiden 28/10 OJC Niks, Horst

Julia Jacklin – Cold Caller

Je moet ergens beginnen. Zo begon Julia Jacklin als meisje van 10 met het zingen van liedjes van Britney Spears. Ietsje ouder stapte over op het repertoire van Avril Lavigne en Evanescence. Naast zingen pikte ze ook de gitaar op. Iets was haar opvallend makkelijk viel. Net als liedjesschrijven.

In 2011 begon ze een band met een vriendin, maar het was solo en onder eigen naam dat ze in 2016 voor het eerst Australië verliet voor een wereldtournee. Haar eerste album leverde singlesuccessen op met Pool Party en Leadlight, twee sterke staaltjes van Julia’s lekker lijzige stijl van zingen, maar ook van haar pittige en gepassioneerde gitaarstijl en laconieke indiesongs, die qua stijl niet heel erg veel verwijderd zijn van landgenote Courtney Barnett. Met Cold Caller borduurt ze voort op dit patroon. Helaas is de nieuwe single geen voorbode van een tweede album, maar een geïnspireerd tussendoortje dat ze opnam tijdens een kraambezoek aan haar zus op Nieuw Zeeland.

Happy Camper – What Mattered Most

Happy Camper laat zich vertalen met iets als blije eikel. Achter die schijnbaar onnozele naam gaat een project schuil dat al drie memorabele albums heeft opgeleverd. De happiest camper is Job Roggeveen. Op zijn initiatief begon de boel te draaien in 2011 en op zijn lokroep gaf ook dit jaar weer een aantal collega’s gehoor, die je mag rekenen tot de crème de la crème van de Hollandse indie-scene.

Voor de eerste single van wat hopelijk een vierde album wordt, heeft Roggeveen de hulp ingeroepen van mr Moss, Marien Dorleijn en Tessa Douwstra van het onvolprezen Luwten. What Mattered Most is Happy Camper op zijn best, niet vernieuwend, maar met zijn vintage synthesizerriedel, funky gitaren en spannende opbouw heerlijk verfrissend. En je kunt er nog op dansen ook!

LIVEDATA 15/12 Hedon, Zwolle 23/12 Paradiso-Noord, Amsterdam

The Brahms – Sleep

Sleep, de nieuwe single van The Brahms mag dan een kleine stap zijn voor de mensheid, voor de band zelf is het een behoorlijke sprong voorwaarts. In het nieuwe nummer zijn de makers van Feels Like Home en Golden nog makkelijk te herkennen, maar wat je vooral hoort is een nieuw elan en een zelfvertrouwen van bijna onhollands proporties.

De voorloper van het eerste Brahms album is een urgente indietrack waarin werkelijk alles klopt, de gitaarsound, de stuwende drums, de song zelf en niet op de laatste plaats de gepassioneerde zang van David Westmijer. The Brahms koppelt ambitie aan ambacht, talent aan aspiratie en gaat daar dus heel ver meekomen.

Gengahr – Carrion

Gengahr is terug voor de tweede ronde. De Britse band deelde een rake eerste klap uit met debuutalbum A Dream Outside, een plaat vol slimme, in falset gezongen liefdesliedjes met een twist en lekker veel gitaren. Singles als She’s A Witch en Heroine horen inmiddels tot de Pinguin canon.

Op de eerste single van het nieuwe album, Carrion zet de band deze lijn voort en doet er een schepje er boven op. Het geluid is voller en harder en de productie ambitieuzer. Met zijn breed waaierende gitaren en compacte samenzang klinkt het up tempo Carrion bijna symfonisch. Een indie E.L.O!

Dat belooft dus veel goeds voor het nieuwe album van Gengahr (dat inderdaad is vernoemd naar een Pokémon). Veel is er is nog niet bekend over album twee van Felix, John, Huge en Danny, maar de kans dat de plaat nog dit jaar zal verschijnen is klein. Iets om ons op te verheugen voor 2018 dus.

YUNGBLUD – I Love You Will You Marry Me

De Britse indie-scene kan wel wat YUNGBLUD gebruiken zal Dominic Harrison hebben gedacht toen hij op zoek was naar een naam voor zijn muzikale avontuur.  YUNGBLUD stelde zich voor met de single King Charles en heeft nu net een opvolger wereldkundig gemaakt, het opzwepende I Love You Will You Marry Me.

YUNGBLUD recyclet The Clash, Arctic Monkeys, The Specials en andere Britse smaakmakers en voegt daar zijn eigen onstuimige energie aan toe. De 19-jarige rocker heeft het herrie maken niet van een vreemde. Hij is in feite derde generatie muzikant. Zijn opa(!) zat in het legendarische T-Rex en zijn vader dealt in vintage gitaren. Het verhaal van de appel en de boom dus.

Ook live spelen zit de debutant in het bloed. Wie hem zag beesten op Metropolis, Lowlands of twee weken geleden nog in de Melkweg zal dat beamen. YUNGBLUD is er dus zeker een uit de categorie, ‘bands to watch’.

Wolf Alice – Beautiful Unconventional

Visions Of a Life, onder die titel gaat een dezer dagen het tweede album van Wolf Alice online en in de platenbakken. Na een bijzonder succesvol debuutalbum, de bron van hits als Bros, Moaning Lisa Smile en You’re a Germ mag je wel stellen dat de verwachtingen hooggespannen zijn. De band voerde die spanning langzaam op door de laatste twee maanden maar liefst vier nieuwe songs vrij te geven, elk met een compleet eigen smaak.

Yuk Fu is zoals de titel doet vermoeden een oefening is woedebeheersing. Opvolger Don’t Delete The Kisses is een seminaïef liefdesliedje met hypnotische keyboards, een halve rap en een cheerleadersrefrein. Single drie komen we zo op terug. Vers verschenen single vier is een geslaagde shoegaze-oefening, die breekt met de traditie door toevoeging van een saxofoonsolo. Heavenward is zeker een plek op onze playlist waard, maar we hebben single drie nog niet gehad.

Beautiful Unconventional zou ook een goede albumtitel zijn, want onconventioneel is Wolf Alice zeker op hun nieuwe album, en behoorlijk beautiful. Wat opvalt aan de nieuwe nummers is hoe verschillend ze zijn. De band heeft er duidelijk voor gekozen om diverse facetten te laten horen, liever dan voort te borduren op de succesformule van het eerste album. De songs zijn dus uiteenlopend, maar kennen een duidelijke rode draad in de zang van Ellie Roswell, die op ieder nummer haar geur achterlaat. Van het kwartet nieuwe nummers is Beautiful Unconventional het conventioneelst. Hier blijft de band het dichts bij de powerpop die hen gouden bergen bracht.

Producer van al het moois is Justin Meldal-Johnson, een man die gespecialiseerd lijkt in muzikale avonturiers en grensopzoekers gezien zijn werk met o.a. Beck, Nine Inch Nails en AIR.

LIVEDATA 28/10 La Botanique, Brussel 03/11 Melkweg, Amsterdam

Destroyer – Tinseltown Swimming In Blood

Dan Bejar – uit het verre Vancouver – is zo’n artiest, die aan één outlet niet genoeg heeft. Hij is kernlid van het New Pornographers-collectief, zit in de Canadese supergroep Swan Lake en vormt samen met zijn vriendin het duo Hello, Blue Roses. Zijn belangrijkste bezigheid en succesvolste onderneming is echter Destroyer, een tot band geëvolueerd soloproject waarmee hij al weer zo’n twintig jaar actief is. Destroyer maakt Bowie-esque luistermuziek met veel elektronica en teksten waarover je makkelijk een avond kunt discussiëren. Zoals nieuwe single Tinseltown Swimming In Blood, die drijft op een typische jaren tachtig-, aan Depeche Mode verwante synthesizersound.

20 oktober verschijnt weer een nieuw album onder de Destroyer-vlag, Ken. De plaat werd geproduceerd door Josh Welsh van de cultband Black Mountain en sinds een paar jaar drummer van Destoyer. De avonturen van Destroyer zijn hier niet onopgemerkt gebleven, want Amsterdam is een van de haltes van de Europese najaarstour.

LIVEDATA 09/12 Paradiso Noord, Amsterdam

YUNGBLUD – I Love You Will You Marry Me

Veel Britser dan YUNGBLUD wordt het niet. I Love You Will You Marry Me, de nieuwe (tweede) single van YUNGBLUD alias Dominic Harrison klinkt als een cross tussen The Clash, Arctic Monkeys en The Specials. De 19-jarige rocker is derde generatie muzikant. Zijn opa(!) zat in het legendarische T-Rex en zijn vader dealt in vintage gitaren. Niet vreemd dus dat Dominic ook iets met muziek wilde.

Als de zoon van een slager in pa’s voetsporen treedt, vindt niemand dat raar. Als een nakomeling van een muzikant het familiebedrijf wil voortzetten, wordt hij vaak met scepsis begroet. De geschiedenis leert dat dat niet zelden terecht is, talent blijkt zelden erfelijk. Vraag maar aan de erven Lennon en McCartney. YUNGBLUD heeft echter wel degelijk creatief bloed door d’aderen stromen, zoveel is wel duidelijk na twee singles. Ook live weet de debutant van wanten. Wie hem zag beesten op Metropolis, Lowlands of afgelopen week nog in de Melkweg zal dat zeker beamen. YUNGBLUD is er dus zeker een uit de categorie, ‘bands to watch’.

Superorganism – Something For The Mind

Doorgaans gaan we voor IJsbrekers waar de gitaren het winnen van de samples, maar soms zien we ons gedwongen van ons voornemen af te wijken, want dan verschijnt er een plaat die zo bijzonder is, zo anders en baanbrekend dat we niet anders kunnen dan desbetreffend nummer omhoog houden en te roepen van ‘dit is mooi dit moet je horen’. Something For Your Mind van Superoganism is er zo’n plaat.

Something For Your Mind dook begin februari op op Youtube, een week later was hij weer weg. Pogingen van fans om het nummer online te houden liepen op niets uit. Probleem bleek later was dat de samples niet gecleared waren. Er volgden twee aardige andere tracks, maar van debuutsingle van Superorganism werd niks meer vernomen. Tot hij vorige week weer opdook. Officieel en ongecensureerd. Blijkbaar zijn nu alle juridische hindernissen genomen. En gelukkig maar, want met zijn bubbelbeat, lijzige leadzang en superieure break is Something For Your Mind een van de opvallendste en beste platen van het jaar. Naar onze bescheiden mening.

Volgens de berichten zou Superorganism een 8-koppig collectief zijn, 7 man/vrouw uit Londen en een 17-jarig Japans meisje uit de Amerikaanse staat Maine, dat luistert naar de naam Orono (zie foto). Ja ja. Waarschijnlijk is gaat er achter de bandnaam gewoon een nerd schuil met goede smaak, een sample-apparaat en een vriendin met een sexy stem. Zeker weten doen we dat eind volgende maand als Superorganism naar London Calling komt.