Author: Flip van der Enden

Het festivalseizoen is nog in volle gang, maar we kunnen nu al vaststellen dat er momenteel geen betere liveact is dan Arcade Fire. Overal waar de Canadezen komen kijken boeken ze een overwinning. Terwijl de Butler-clan live de ene triomf na de andere viert, worden hun nieuwe songs met enige reserve ontvangen. De eerste reacties op Everything Now waren vrij lauw. Het zelfde geldt voor Creature Comfort.  Maar. Ook in dit geval doet herhaling wonderen.

Diverse keren draaien maakt duidelijk dat de nieuwe nummers van Arcade Fire weliswaar de vorm van een ‘gewone’ popsong hebben, maar over zaken gaan die in de popwereld zelden worden bezongen, van ongewenste ingrediënten in ons voedsel  tot en met sociale vervreemding. ‘We Can Dance But We Can’t Feel The Beat’ zingt Win Butler in de beste David Byrne traditie. Ook muzikaal zijn er opvallende overeenkomsten tussen Arcade Fire anno 2017 en de neurotische postdisco sound van Talking Heads. Het nieuwe album van Arcade Fire, Everything Now verschijnt op 28 juli.

Zelden klonk dreampop zo dromerig, zwoel of relaxt als op You Deserve This, de nieuwe single van Men I Trust. Men I Trust uit Montreal begon zijn bestaan als herendubbel zonder vaste zanger of zangeres. Dragos en Jessy brachten twee albums uit met vocals van vrienden en bekenden tot ze twee jaar geleden Emmanuelle Prouix tegen het muzikale lijf liepen.

Emma is behept met het soort stem waarvan de koning der zuchtmeisjes, Serge Gainsbourg behoorlijk opgewonden zou raken. Toen bleek dat de klik er niet alleen muzikaal was maar ook op persoonlijk vlak kreeg Emma een officieel aanzoek om te blijven. Dat wilde ze wel met als gevolg dat Men I Trust van een leuk lokaal bandje uit Quebec een act is geworden met internationale aantrekkingskracht.

Een fris geluid uit Vlaanderen. Equal Idiots is een stel genre-overschrijdende lawaaimakers, dat met Put My Head In The Ground een uitstekend visitekaartje aflevert. Uit ruwe materialen als punk, garage, glam en hardrock smeden de jonge honden een sound die even brutaal als opwindend is. All you need is bluf, maar een goed liedje is ook belangrijk en met Put My Head In The Ground hebben Thibault en Pieter een song in handen waarmee de band ook in Nederland de handen op elkaar moet kunnen krijgen. Of The Sore Losers en Triggerfinger zich nu al zorgen moeten staat te bezien, maar feit is dat België er met Equal Idiots een rock ‘n’ roll animal bij heeft.

Humongous is single nummer vijf van de uiterst getalenteerde Declan McKenna. Toen hij in 2015 debuteerde met Paracetamol was vooral zijn leeftijd een issue. Hoe kon een pikkie van 15 zo overtuigend uit de hoek komen? Het antwoord is eenvoudig, kwestie van talent. Na vijf nummers weten we dat hij gezegend is met de gave puntige popsongs te schrijven, die ook nog eens ergens over gaan. Hem een protestzanger noemen gaat misschien wat ver, maar zo’n behaagzieke hoogzanger (met of zonder baard) waarvan er momenteel veel te veel rondlopen is hij zeker niet.

Na nummers over armoede, corruptie, transseksualiteit en politiegeweld zingt Declan in Humongous over (de behoefte aan) emancipatie. Muzikaal is Humongous de meest avontuurlijke en misschien wel beste productie van de jonge Brit tot nu toe. Op 21/7 verschijnt het eerste album van het voormalige wonderkind, What Do You Think About The Car, met daarop alle tot nu toe verschenen singles.

Wie nu nog niet in de ban is van King Gizzard and The Lizard Wizard houdt niet van gitaarmuziek en hoeft niet verder te lezen. Als je er nog bent, willen we je graag attenderen op het feit dat de Australische bigband weer nieuw werk in de aanbieding heeft. The Lord of Lightning is een van de 21 nieuwe nummers, die tezamen het vers verschenen (driedubbel) album Murder Of The Universe vormen. Het is zo langzamerhand net zo moeilijk om zicht te houden op het King Gizzard-releasebeleid als op de verhaallijn van de Star Wars-cyclus, maar als we goed hebben geteld is het Master album nummer 10 in totaal en het 2e dat dit jaar is verschenen. Murder Of The Universe is een conceptalbum, of space-rockopera met voornamelijk korte songs, die aan elkaar gepraat worden door singer-songwriter Leah Senior. Het zou niet verbazen als de band onderzoek heeft gedaan naar het oeuvre van Hawkwind, het hippieorkest waar Lemmy ooit zijn illustere loopbaan begon.

The Lord Of The Lightning is een van de langere nummers van het nieuwe album, hoewel 5.07 min. voor King Gizzard’s doen  relatief kort is. Lord Of The Lightning klinkt zoals we KG het liefst horen, op oorlogspad met dit keer naast de dubbele drums en een batterij gitaren ook een krioelende synthesizer en een sexy voice-over. King Gizzard and The Lizard King, vorige week nog zegevierend op Best Kept Secret en in Paradiso heeft nog meer platen in de planning dit jaar, te beginnen met een door Miles Davis geïnspireerd jazzalbum, Sketches of Brunswick East dat mogelijk al volgende maand verschijnt.

Van Common is een nieuw project van Sebastiaan van Ravenhorst, de voorman van Grote Prijs van Nederland winnaars Bluepaint. Dat moet je weten, want te horen is het niet. Waar Bluepaint zich specialiseert in puntige, radiovriendelijke rocksongs, creëert Van Common op This Afternoon een prachtig muzikaal droomlandschap met keyboards, gestapelde zang en uitwaaierende gitaren. Producer van deze zomeravondsoundtrack is Jurriaan Sielcken, wiens naam hier regelmatig opduikt, vanwege zijn gewaardeerde producties voor o.a. Dakota, IX en Radio Eliza.

Van Common is ontstaan als eindexamenproject van Van Ravenhorst ter afsluiting van zijn studie aan het Conservatorium van Amsterdam (net als o.a. The Mysterons en EUT). Laten we hopen dat debuutsingle van Van Common niet alleen de afsluiting is van een tijdperk, maar ook het begin van een nieuwe periode, want dit smaakt heel erg naar meer.

Twintig jaar geleden waaide er plotseling een extreem creatieve wind uit Frankrijk, met name uit de hoek van Versailles bereikte ons mooie dingen. Dat was opvallend, want tot dusver was de bijdrage van Frankrijk aan de mondiale muziekcultuur min of meer beperkt gebleven tot het chanson.Nou ja beperkt. Plots bleek La Douce France ook een levendige popscene te herbergen, die een brug sloeg tussen dance en rockmuziek. Air, Daft Punk en Phoenix kwamen rond 2000 met albums, die nu onderdeel zijn van de internationale rockcanon. Air is helaas niet in staat gebleken om hun klassieke debuut te overtreffen, Daft Punk is enig in zijn soort gebleken en nog steeds immens succesvol, als ze iets doen.

Phoenix zit er een beetje tussen in. De band heeft meerdere succesalbums, geniet mondiaal respect, maar moet wel iedere keer hard werken om hun succes te prolongeren. Nieuw album, Ti Amo heeft zijn zwakke plekken, maar telt ook een aantal songs die akelig dicht in de buurt van het niveau van If I Ever Feel Beter en 1901 komen. Het verschil zit hem eerder in de afwezigheid van de verassing, dan in het gebrek aan kwaliteit. Toen Phoenix debuteerde in 2000 was er gewoon geen andere band die klonk zoals zij. Nu is hoog zingen de norm en een lichte discobeat in een rocksong bijna een cliché. Goodbye Soleil heeft alles wat Phoenix zo bijzonder maakt, een perfecte balans tussen synths en gitaren, een zonnige beat en een watervaste riff.

Een groot verschil tussen sixties hits en moderne successen is de tijdsduur. In de middeleeuwen van de popmuziek was twee en halve minuut de standaard. Nu is de verlangde radiolengte drie en halve minuut, maar vaak wordt er een edit gemaakt van een song, die op het album nog langer duurt. Het is niet zo dat eigentijdse songschrijvers meer componeren, ze herhalen vooral. Gelukkig zijn er ook band als Together Pangea, dat op nieuwe single Better Find Out ruim onder de twee minuten blijft en in die tijd alles zegt wat gezegd moet worden. Wie meer wil, drukke op repeat.

Together Pangea staat al bijna vier albums garant voor punky rock met garage en surf invloeden naar voorbeeld van de legendarische Replacements. In de V.S. is het kwartet uit L.A. er vrij beroemd mee geworden, hier is nog wel wat terrein te winnen. Better Find Out, de voorbode van nieuw album Bulls and Roosters (25/8) is een prima instappunt.

Toen Everything Everything aftrapte in 2010 was de band min of meer uniek in hun soort. Nu begint smartrock een zelfstandig genre te worden en verkeert het Britse kwartet zich in het goede gezelschap van gelijkgezinde bands als Portugal The Man, Swim Deep en Foster The People. In ons land wordt  smartrock beoefend door acts als IX en EUT. Can’t Do is Everything Everything in optima forma, vernuftig, opwindend en twee stappen voor op de rest.

Vanaf het begin heeft productie een grote rol gespeeld in de muziek van de makers van Kemosabe en Distant Past, ook Can’t Stop leent zich prima voor een test van je geluidsinstallatie of de kwaliteit van je koptelefoon. Verantwoordelijk voor de klank als een klok is ditmaal Jim Ford, die eerder projecten van o.a. Arctic Monkeys, Florence & The Machine en Haim in goede banen leidde.

Gemengde gevoelens beslopen ons toen we het bericht zagen dat Josh Homme de politiek buiten de deur wil houden en van het zevende album van Queens Of The Stone Age ‘an escape from the bullshit of the day’ wil maken. Aan de ene kant lijkt een zorgeloos album van Homme en co precies wat we nodig hebben in deze woelige tijden. Aan de andere kant kan je als weldenkende Amerikaan niet je ogen sluiten voor de groeiende chaos die Trump aan het veroorzaken is. Ook zijn we niet vergeten dat Jesse Hughes, Homme’s maat uit Eagles of Death Metal er vrij bizarre ideeën op na houdt. Anders gezegd album 7 van QOTSA moet wel verdomde goed zijn, willen we meegaan in Hommes vlucht van de realiteit. The Way You Used To komt een heel eind. Het is stevige, door een boogie ritme aangedreven rocker, die doet denken aan ouder werk het Masters Of Reality, de band van Hommes  mentor Chris Goss en het begin van wat later dessertrock is gaan heten. Niet echt opzienbarend dus, maar wel lekker.

LIVEDATA 12/11 Ziggo Dome, Amsterdam