Author: Flip van der Enden

Misschien is het je wel eens opgevallen dat meer dan de helft van de songs die in de top 10 staan van de Top 2000 (veel) langer zijn dan 5 minuten. In het huidige radioklimaat zouden de beste nummers van Queen, The Doors, The Eagles etc. alleen nog maar in verminkte radio-edits te horen zijn. Niet omdat het volk geen lange versies verdraagt, maar omdat een of ander adviesbureau een keer heeft geopperd dat een radiohit onder de vier minuten dient te zijn. Dus waren wij zo’n beetje de enige zender, die Thinking Of A Place van The War On Drugs in zijn volle glorie van 11 minuut en 14 seconden draaiden. Ook de nieuwe T.W.O.D. single neemt zijn tijd, hoewel Holding On met zijn 5.40 een vrij bescheiden nummer is voor de band van Adam Granduciel. De songs van The War On Drugs zijn niet zo lang omdat de band er geen eind aan kan breien, maar omdat er wordt toe gewerkt naar een climax en dat duurt vaak even. Holding On klinkt als een Dire Straits song, gespeeld door Sonic Youth en gezongen door (70’s) Dylan. Deze op papier misschien niet erg aansprekende combinatie pakt in de praktijk weer prima uit.  Op 25 augustus is het zover dan verschijnt, A Deeper Understanding, de langverwachte opvolger van Lost In A Dream, het album waarmee The War On Drugs zijn huidige status verwierf. Op 1 en 2 november staat de band in de voormalige HMH.

Met de release van I Promise als aankeiler van de super de luxe edities van OK Computer maakt Radiohead twee dingen duidelijk: ook zij zijn niet vies van een beetje marketing en een afgekeurde opname van Radiohead is altijd nog beter dan een officiële release  van…..(vul zelf maar in ;). Het is ongeveer precies 20 jaar geleden dat OK Computer werd onthuld, het album waarmee de band uit Oxford bewees uit het zelfde hout te zijn gesneden als  bijv. The Beatles en Nirvana, bands die zowel bij de fans als bij de critici weinig fout kunnen doen. Tijdens opnamesessies worden vaak meer songs opgenomen dan uiteindelijk worden uitgebracht. Meestal verschijnen die nummers dan als b-kantjes, maar Radiohead doet niet echt aan singles, dus bleven de hun afgevallen tracks op de plank. Het jubileum van OK Computer was een goede aanleiding om in de archieven te duiken en dat wat bruikbaar is als onderdeel van een luxe rerelease alsnog uit te brengen. Op 23 juni, de dag dat Radiohead op Glastonbury staat, komen de speciale edities van OK Computer uit met als extra 11 min of meer onbekende tracks. I Promise stond in 1996/97 op de setlist en was dus bestemd voor OK Computer, maar heeft de eindlijst nooit gehaald. Hadden we I Promise willen ruilen voor een van de andere tracks? Dat niet, maar we zijn wat blij dat het nummer alsnog boven water is gekomen, want zoals gezegd een afgekeurde opname van Radiohead is nog altijd beter dan…

Superfood begint met een schone lei. Vergeet de band, die in 2014 sterk debuteerde met een album vol geslaagde variaties op het thema Britpop. Superfood anno 2017 heeft de gitaren ingeruild voor keyboards, de drummer een syndrum gegeven en de zanger naar zangles gestuurd om te oefenen op de hoge noten. Verstandig of niet? Afgaand op twee tracks die de band onlangs heeft uitgebracht heeft Superfood er goed aan gedaan om zo rigoureus van stiel te veranderen. Met songs als Moodbomb en Right On Satelite plaatste de band zich ergens halverwege het Britpop peloton, met nieuwe tracks als Double Dutch en I Can’t See begeven ze zich in het zelfde vaarwater als modernistische landgenoten Glass Animals en Metronomy. En met succes. I Can’t See is een lekker lome zomertrack met en verre reggae-feel en een zo’n koortje dat je meezingt zonder dat je het zelf door hebt.

Washed Out is het pseudoniem van Ernest Greene, een producer uit Georgia, die opvallend veel succes heeft met muziek die je zowel excentriek als excentrisch zou kunnen noemen. Zijn grootste hits, Feel It Around en It Feels Allright klinken als vinylplaten waar het gaatje niet helemaal in het midden zit. Dat geeft een zweverig/dromerig effect dat de muziek uitermate geschikt maakt voor buitenactiviteiten als strandfeesten of lange autoritten in een cabriolet. Chill wave is de naam van het genre. Hoewel de songs van Washed Out altijd al een duidelijke beat hadden, heeft Evens het tempo van Get Lost nog iets opgevoerd, waardoor de track net iets dansbaarder is dan voorgaande successen. De prettig irritante sax-solo aan het eind van Get Lost zorgt er voor dat het niet te gezellig wordt en maakt tevens duidelijk dat Washed Out ook na een afwezigheid van 4 jaar zijn streken nog niet verloren heeft.

Pleaser is de debuutsingle van Wallows, een nieuwe band uit L.A. onder aanvoering van Dylan Minette. Minnette is regelmatig in het nieuws geweest de laatste tijd, niet vanwege zijn muziek maar omdat hij een hoofdrol speelt in de nieuwe Netflix serie 13 Reasons Why. Waarschijnlijk is Minnette’s kostje als acteur wel gekocht, want 13 Reasons Why is niet alleen controversieel maar ook enorm succesvol. Dat zou jammer zijn, want de 20 jarige rocker-acteur heeft het wel hoor, een prima stem, lekker losse handjes op de gitaar en een goed gevoel voor wat een song laat rocken. Pleaser is een nummer in een stijl, die je zomerpunk zou kunnen noemen, niet te licht niet te zwaar en geschikt voor algemeen gebruik.

Thunder Dreamer is het uit de hand gelopen soloproject van Steve Hamilton, een ingezetene van Evansville, Indiana, een stad in het hart van Trump’s country. De band debuteerde in 2105 met een album in de categorie veelbelovend. Nu twee jaar later maken ze die belofte meer dan waar met Capture. De nieuwe plaat laat een zelfverzekerde band horen, die een eigen stijl heeft gevonden ergens tussen shoegaze en americana in. Voor de goede verstaander hebben de meeste tracks een politieke ondertoon, wie met een half oor luistert, hoort goed uitgevoerde en bevlogen songs, die leunen op sterke gitaarpartijen en regelmatig opstijgen door de gepassioneerde zang van Hamilton. You Know Me is onze favoriet, maar lang niet de enige sterke track op het album. Thunder Dreamer heeft nog een lange weg te gaan, maar met het Capture album heeft de band een reuzenstap gezet.

Het is geen toeval dat Real Estate wacht met het releasen van nieuwe werk tot vlak voor de zomer. Niet dat hun muziek niet wintervast zou zijn. Het is meer dat songs als Stained Glass en de Pinguin hits, Had To Hear en Talking Backward het best tot hun recht komen op zwoele zomeravonden in gezelschap van goed volk en een idem glas. Real Estate, afkomstig uit New Jersey maakt luxe popmuziek zoals die is ontstaan begin jaren zeventig onder de inspirerende zon van L.A. Bands als de vroege Steely Dan, solisten als Jackson Browne, maar ook het toen door velen als te glad afgedane Bread ontwikkelden het laid-back geluid waarvan Real Estate een moderne exponent is. Vorig jaar brak er trouwens trouble uit in paradise, toen gitarist Matt Mondanille besloot de band te verlaten en zich volledig te richten op zijn eigen band Ducktails. Hij is vervangen door Julian Lynch die al eerder invaldiensten had verricht. Met hem zal Real Estate acte de présence geven op Best Kept Secret later deze maand. Hopen dat het zonnetje schijnt.