Author: Flip van der Enden

Fool’s Errand laat horen dat we van Fleet Foxes geen gekke dingen hoeven te verwachten op hun lang verwachte nieuwe album. En waarom zouden ze ook, het is pas hun derde. De band brak door mede dankzij zij hun messcherpe samenzang, die is weer in volle glorie te horen op de nieuwe single van het collectief uit Seattle. Dat er zes jaar gaapt tussen Helplessness Blues en Crack Up is dus niet echt te horen. Toch is er wel het een en ander veranderd in die tijd. Andere freakfolkies als Sufjan Stevens , Beirut en zelfs Bon Iver hebben of een stapje terug moeten doen of een pas op de plaats gemaakt, terwijl de carrière van Father John Misty na zijn vertrek uit Fleet Foxes een grote vlucht heeft genomen. Om een beroemde bard te parafraseren, de tijden zijn veranderd. Fleet Foxes is nu bezig meet een aantal try-out concerten om goed beslagen ten ijs te komen voor de wereldtournee die binnenkort begint. In Nerderland zal de band vooralsnog alleen op Down The Rabit Hole te zien zijn op 23 juni. Het Crack Up album is dan net een week uit.

Midas wordt wel omschreven als Jett Rebel met liedjes en daar zit wel wat in. Net als Jett Rebel kan Midas prachtig zingen. Hij kan ook minstens zo goed gitaarspelen en hij is net als Jett Rebel live gewoon geweldig. En Midas schrijft dus uitstekende songs. Op zijn debuutalbum, Heavy Moon staan er 12. TV On Demand is zo’n sterk liedje, pure powerpop met Beatle harmonieën, een new wave orgeltje en gorgelende gitaren. Het zal wel geen hit worden, want daar is het te goed en te gek voor. Op het album staan echter nog genoeg songs die wel breed kunnen aanslaan, Lost In The High bijvoorbeeld, het hoogtepunt van de live-sets van Midas of het tedere Caroline. Aan die Midas daar gaan we dus nog een hoop lol beleven. Mocht je de kans krijgen, check hem dan ook live, bijvoorbeeld op Pinkpop 2017.

Kids is ongetwijfeld een van de betere debuutsingles van een Nederlandse band in deze nog prille eeuw. Opvolger I Don’t Care was ook niet verkeerd, maar bleef onderbelicht omdat Kids maar niet weg wilde gaan. Het hit-leven van het debuut werd keer op keer werd verlengd omdat steeds weer nieuwe volksstammen het nummer ontdekten. Nu de rust een beetje is weergekeerd, acht Radio Eliza het tijd om weer eens iets van zich te laten horen. De titel van Give Me Attention geeft de gretigheid van de band aardig aan. Aandacht is wat ze willen en aandacht is wat ze verdienen. Give Me Attention is fris en vernuftig, springerig en opwindend en klinkt veel volwassener dan je zou mogen verwachten van een band die eigenlijk nog maar net komt kijken.

2017 wordt het jaar van de waarheid voor Royal Blood. Het duo moet bewijzen echt van koninklijke bloede te zijn en geen eendagsvlieg. Het plotselinge succes van Mike Kerr en Ben Thatcher met hun debuutalbum is namelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend. Het duo brak door met een stijl, die vrij ver verwijderd is van de mainstream. Het is ook niet zo dat de doorbraak van Royal Blood de sluizen opende voor soortgelijke bands. Het aantal rockduo’s is zeker gestegen, maar de gitaar heeft het nog steeds zwaar. Royal Blood heeft twee hindernissen te nemen, die van het moeilijke tweede album en de mannen moet bewijzen over een lange adem te beschikken. Lights Out, de eerste single van het nieuwe album, How Did We Get So Dark laat horen dat de band doorgaat op de ingeslagen weg, maar dat ze wat sound betreft wel enige concessies richting radio hebben gedaan. Dat die opzet is geslaagd, blijkt wel uit het feit dat 3FM Lights Out tot Megahit heeft uitgeroepen. De kans dat dat met Hook, Line & Sinker ook gaat gebeuren is een stuk kleiner. Single # 2 van het nieuwe album is een paar tandjes heavier en een stuk opwindender. Is Lights Out gemaakt met de radio in het hoofd, Hooks, Line & Sinker is een voor de festivals. Het tweesporenbeleid van Royal Blood lijkt te werken, want to nu toe is everybody happy, de hitkids en het bier en zweet publiek.

Met hun nieuwe single voegt het Britse Nothing But Thieves zich in het rijtje muzikale notabelen zoals David Bowie, Coldplay, Daughter, Van Halen en Crowded House, die een ode hebben gebracht aan onze hoofdstad. Wij vlijen ons met het idee dat we een kleine rol hebben mogen spelen in de liefde van de band voor Amsterdam. Het eerste optreden van Nothing But Thieves in Amsterdam vond namelijk plaats op ons initiatief tijdens Pinguins In Paradiso twee jaar geleden. Dat was het begin van de Hollandse victorie voor Nothing But Thieves. Ondanks de titel gaat Amsterdam niet echt over de Mokum. Het thema van de song is frustratie. Binnen die context staat Amsterdam symbool voor rust en ontspanning, een plek waar je je zelf kan zijn. Amsterdam als metaforische oase zeg maar. De single is de voorloper van Broken Machine, album # 2 van de band uit Essex, dat begin september uit moet komen. Dat duurt dus nog wel even. Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten op het volgende bezoek aan Amsterdam. Op 14 juni al staat Nothing But Thieves in de Tolhuistuin a.k.a. Paradiso Noord. De kaartverkoop is begonnen.

 

My Baby heeft zich in 3 jaar en evenzo vele albums opgewerkt van beginnend bandje tot internationaal vermaarde live-attractie. Dat het trio dit jaar als eerste Nederlandse act ooit op het hoofdpodium van het befaamde Isle Of Wight festival staat, is geen geslaagd opzetje van een slim netwerkende manager, maar niks meer en ook niks minder dan dik verdiend. Begonnen als bluestrio is My Baby nu een band die met vele facetten. Het doel is echter onveranderd, ‘dance to the music’! Als ware ze de liefdesbaby van John Lee Hooker  en Armin van Buren gaat My Baby’s blikvanger, hoge priesteres en femme fatale Cato van Dijk de menigte voor in een muzikale seance, die zonder uitzondering leidt tot gevoelens van euforie en extase. De ontwikkeling die My Baby live heeft doorgemaakt vindt ook zijn weerslag op de albums van het trio. De recente LP , Prehistoric Rhythm is minder bluesy, maar niet veel minder rootsy. Cosmic Radio is een sterk staaltje van de nieuwe My Baby sound, bluesrock met een scheutje electro, een vleugje reggae en geserveerd met een pittige cajun saus.

 

Het regent bekende namen aan het releasefront de laatste paar weken. Ook Grizzly Bear acht het tijd om weer eens iets van zich te laten horen en gelijk hebben ze, want hun laatste release is ook alweer 5 jaar oud. Grizzly Bear een one hit wonder noemen is de band te kort doen, maar dat neemt niet weg dat in hun catalogus het nummer Two Weeks hoog boven de rest uit torent. Het is redelijk aan te nemen dat Three Rings in die situatie geen verandering zal brengen. Gelukkig heeft de band uit Brooklyn ook geen poging gedaan een remake of zelfs maar een sound alike van hun claim to fame te maken. Three Rings is een weelderig geproduceerde art rocksong met een drums ‘n’ bass- achtige ritmetrack, waarvan het ritme maskeert dat we feitelijk te maken hebben met een ballad. Hoewel verwant aan ouder werk laat Three Rings  een band horen die nog volop op zoek is naar nieuwe stijlen en sounds. Three Rings is het sein dat er een nieuw album in aantocht is van Grizzly Bear, details volgen.

Highly Suspect is niet zo’n instant hit als Royal Blood, niet zo hip als The War On Drugs en kan vooralsnog alleen nog maar dromen van het succes van Queens Of The Stone Age, maar als we over een jaar of wat terugblikken op de rockscene van de vroege 21ste eeuw dan is de kans groot dat het New Yorkse trio in één adem genoemd zal worden met voornoemde bands. Highly Suspect bracht binnen relatief korte tijd twee albums uit vol no nonsense rock uitgevoerd in het powertrio format, dat in de jaren 60’s werd geïntroduceerd door Eric Clapton’s Cream en vervolmaakt door Jimi Hendrix en zijn Experience. Met oud IJsbrekers Lydia en My Name Is Human maakt Highly Suspect niet alleen duidelijk, dat ze kunnen rocken als de beste, maar ook dat ze songs schrijven die gewapend zijn tegen de tand des tijds. Ook de laatste single release van het trio is een ieders aandacht waard. Little One begint bescheiden met een akoestische gitaar, maar dat blijkt stilte voor de storm te zijn. Na een kleine minuut gaat de beuk er in en is het riemen vast en remmen los. Een band als Highly Suspect moet je ook live zien en gelukkig kan dat binnenkort. Op 27 juni staat het trio in de Effenaar in Eindhoven. Gaat dat zien als je kunt, want het is het voorlopig enige optreden van Highly Suspect in ons land.

IX is de nom de plume van de hoogbegaafde alleskunner Marnix Dorrestein. Pinguin-luisteraars kennen hem zo onderhand van songs als Sense en Love You Simple, de rest mist nogal wat. Even een korte indruk van de veelzijdigheid en activiteit van MarnIX. De zanger/gitarist is co-auteur van Cosmic Radio, de nieuwe single van My Baby, als producer mede verantwoordelijk voor het comeback album van Herman van Veen, werkte met Kris Berry en Perquisite, zat ooit in een band met Jett Rebel, won met een van zijn eerdere bands (Über-Ich) de Grote Prijs van Nederland (waar hij eerder al de prijs voor beste drummer in de wacht had gesleept) en voerde pas nog liederen uit de vroege barok uit gearrangeerd voor stem en gitaar met een bona fide operazangeres. En dat is slechts een greep uit zijn immer indrukwekkender wordende staat van dienst. Ondertussen bouwt IX hard aan zijn eigen carrière, die met Difference een boeiend en bijzonder nieuw hoofdstuk krijgt. Difference is een muzikale onafhankelijkheidsverklaring waarin de zanger zegt zich niet te herkennen in de traditionele verdeling van de seksen, ‘I don’t feel no difference’. De muziek is even sterk als de tekst, een dansbare neo-glamrocksong met elektronische bedding en een dressing van elektrische gitaar. Difference is ook fysiek uit, niet op vinyl cd of cassette, maar als USB stick gestikt in de door IX zelf ontworpen unisex jasje.