Author: Flip van der Enden

Nachtschade is een bijzondere band en dat is het. Het Amsterdamse kwartet, dat zich vorig jaar behoorlijk in de kijker speelde tijdens de Popronde staat met één been in het bier en zweet circuit en met het andere in de theaterwereld. Voor een band die rockt al een malle en niet vies is van een gitaarsolo meer of minder zijn hun songs bij tijd en wijle flink gelaagd. Opvallend is ook dat alle vier bandleden componeren en zingen. Net als het verwante en bevriende DeWolff haalt Nachtschade de mosterd vooral uit de V.S. Geheid dat er regelmatig muziek van Little Feat en The Meters door de bandbus schalt. Het kwartet blijft echter niet steken in blinde bewondering, maar gaat met de invloeden aan de haal en brouwt er iets van met een geheel eigen smaak.

Binnenkort verschijnt het derde album van The Districts. Vol verwachting klopt ons hart, want de Amerikaanse band maakte een paar jaar geleden diepe indruk met songs als Funeral Beds en 4^th and Roebling en de bijbehorende langspelers. Het kwartet uit Pennsylvania maakt subtiele indierock met een hoofdrol voor de elektrische gitaar. Invloeden zijn de rijke blues en country tradities, maar de band is ook niet vies van een beetje punk en een weinig grunge. The Districts zit niet voor niks bij Fat Possum Records. Een belangrijk pluspunt is ook de doorleefde stem van Rob Grote. Ordinary Day klinkt behoorlijk anders dan genoemde nummers, beter geproduceerd maar ook eigenzinniger dan eerder werk. The Districts is dus een band in beweging en zo hoort het. Album 3, een productie van The Districs en de van St Vincent en Future Islands bekende producer John Congleton is Popular Manupilations gedoopt en staat gepland voor half augustus. Waarom The Districst dan al eind deze maand opLondon Calling staan is een raadsel, maar beter vroeg dan nooit.

Kan Wakan is het alias van Gueorgui Linev. Kan is geboren en heeft zijn jeugd doorgebracht in Bulgarije. Zijn kennismaking met popmuziek kwam via platen van The Beatles en Eric Clapton, die door vrienden van zijn ouders het toen nog communistische land werden binnen gesmokkeld. Na de scheiding van zijn ouders verhuisde Kan met zijn moeder naar de V.S. Net bekomen van de cultuurshock werd er bij hem een zeldzame vorm van kanker geconstateerd. Tijdens de chemo begon hij met gitaarspelen met Stevie Ray Vaughn als voorbeeld. Kan had gelukkig mazzel en werd uiteindelijk schoon verklaard. Toen besloot hij om serieus werk te maken van een loopbaan in de muziek. Hij was 18. Na een periode in Engeland, dook hij begin deze eeuw  op in L.A waar hij naam maakte als componist van muziek voor film en tv. Tussen de bedrijvigheden door werkt hij ook aan zijn eigen muziek. In 2014 verscheen het eerste Kan Wakan album, het tweede komt binnenkort. Het succes van zijn debuut leverde Kan o.a een tournee op in het voorprogramma van o.a. Royal Blood en Lianne La Havas. Ook  werd hij ontdekt als producer en werkte hij in die hoedanigheid voor o.a. Thundercat. Still Feather is de eerste single van het tweede Kan Wakan project, Phantasmagoria. De song is exemplarisch voor Wakan’s stijl, een gedragen, breed georkestreerde pianoballade met elementen uit de moderne klassieke muziek, prog-rock en trip hop, opgediend met een vleugje soul. Kan Wakan denkt groots en barst van de ideeën. Het is dan ook geen toeval dat zijn nieuwe album een drie dubbelaar is. Release datum t.b.a. Concerten hopelijk later dit jaar.

De grote namen komen er aan! Het eerste kwartaal van 2017 was op zijn zachtst gezegd nogal mager. Er is heel veel muziek uitgekomen, maar veel eindejaarslijstplaten zaten er niet tussen. Nu met het festivalseizoen voor de deur gaan de sluizen open en wordt het weer spannend. Het is namelijk altijd maar de vraag of verwachtingen worden waargemaakt, of helden op hun voetstuk blijven staan en of er nieuw talent komt aanstormen. Dat laatste houdt nog niet over, maar veel veteranen pikken de draad weer op. Zo ook Phoenix, makers van tot nu toe vijf albums waarvan er minstens vier klassiek mogen worden genoemd. Helaas was het Bankrupt, het laatste album van de Fransen dat een beetje tegenviel. Het uur van de waarheid is dan ook aangebroken voor Phoenix. Live staat de band nog steeds al een maison, maar blijven ze ook op plaat meedoen met de grote jongens? Alhoewel geen instant classic is nieuwe single J-Boy wel een sterke eerste stap. J-Boy is een riant geproduceerde track, gepolijst maar niet glad en met een mooie balans tussen analoog en digitaal en een beat die de voeten ongemerkt laat meetappen. Hoopgevend.

Eerlijk gezegd vonden we de eerste single van het tweede album van Dan Auerbach een beetje tegenvallen. Shine On Me is een prettig in het gehoor liggend niemendalletje, dat niet had misstaan op een album van George Harrison uit 1975. King Of A One Horse Town is een stuk beter. Ook met deze nieuwe single gaat Dan de oorlog niet winnen, maar het nummer is met liefde en zorg gemaakt en mede door zijn sterke refrein een geslaagde ode aan de countryrock van de jaren zeventig. Wie viel voor de blues van Black Keys heeft misschien moeite Dan te volgen op zijn countrypad, maar alleen al het feit dat hij meerdere wegen verkent verdient waardering.

 

 

 

Foster The People heeft meteen maar drie nieuwe nummers online gezet als teken van leven. Een 3e album zal nog wel even op zich laten wachten, want deze zomer zal de band vaker op de bühne te vinden zijn dan in de studio.  In principe zouden we alle drie songs op de playlist kunnen zetten, want alle 3 goed, maar dat zou ten koste gaan van anderen en er komen de laatste weken nou net eindelijk weer eens goede nieuwe platen uit. Dus hebben we een keuze moeten maken. De winnaar is SHC geworden, een track die in ritmisch beïnvloed lijkt door Talking Heads. Foster The People heeft altijd een goed oor gehad voor refreintjes, niet vreemd als je weet dat frontman Mark Foster voor hij de band begon zijn geld verdiende als schrijver van reclamejingles. SHC is een soort van liefdeslied. Waar de letters uit de titel voor staan is onduidelijk, Wiki geeft tientallen mogelijke definities waarvan Sponteneous Human Combustion ons het meest aanspreekt. Dat is de controversiële theorie dat mensen spontaan kunnen ontbranden, een lot dat veel drummers van Spinal Tap overkwam, maar waarvan het bestaan dus nooit officieel is bewezen. Maar wie weet weet Foster The People meer.

Het is misschien overdreven om Number One te omschrijven als het geluid van 2017, maar de nieuwe single van Portugal The Men heeft alle kenmerken van de overheersende trend van dit moment: gastoptredens, samples, citaten uit andere songs, een dansbare beat en een gelikte productie. Wat Number One alles behalve doorsnee maakt, is Portugal The Man zelf, een superslimme band met meer smaak en fantasie dan de meeste vakbroeders. Het gastoptreden is van Son Little, een eigentijdse bluesartiest, die je zou moeten kennen van Lay Down en The River. De sample is van Richie Havens. Number One begint met een stukje van zijn optreden op het legendarische Woodstock festival. Het citaat komt uit Motherless Children, een klassieke gospel song. De rest komt uit de koker van de neo hippies uit Alaska, die na Feel It wederom hoge ogen gooien met een track van hun aanstaande album, Woodstock. Plaat verschijnt op 16 juni. Een paar weken eerder al zal Portugal The Man hier te zien zijn, op 25 mei in Paradiso Noord.

Nu is het de gewoonste zaak van de wereld, het ‘featuren’ op andermans platen, maar toen UNKLE eind jaren 90 een album uitbracht waarop gezongen werd door gastmuzikanten was het nog een vrij nieuw fenomeen. Voor James Levelle, de man van UNKLE was zelf zingen geen optie, want behept met het stemgeluid van de bekende kraai. Zo werd de nood een deugd en stuitte Levelle op een succesformule die nog steeds niet sleets is.

Waar op eerdere albums de stemmen te horen waren van o.a. Thom Yorke, Josh Homme en Nick Cave telt het nieuwe album, The Road Part 1 gastoptredens van o.a. Andrew Innes van Primal Scream, Liela Moss van The Duke Spirit en Mark ‘have voice will travel’ Lanegan. Lanegan was overigens al eerder op een album van UNKLE te horen.

Looking For The Rain is een ambitieuze track, een soort alternatieve James Bond tune uitgevoerd door Lanegan in een stijl die tussen zingen en voordragen inzit. Het nieuwe album van UNKLE , zijn eerste studioplaat sinds 2011 wordt eind juni verwacht.

All We Are is een internationaal trio dat elkaar tegen het muzikale lijf liep tijdens hun studie aan het Liverpool Institute For Performing Arts, waar Sir Paul curator is. De drummer komt uit Ierland, de zangeres/bassiste uit Noorwegen en de gitarist is een Braziliaan. Hopelijk krijgt het Britloze All We Are geen last van de Brexit. Mocht dat onverhoopt wel zo zijn, mag de band wat ons betreft naar Nederland komen. In 2015 debuteerde All We Are met een album waarvan we een paar singles hebben gedraaid. Nieuwe single Human is een stuk pittiger dan de songs van het debuut, meer rock dan pop. Ook verdwenen zijn de hoge stemmetjes en de discobeat. Wat daarvoor in de plaats is gekomen is een drive, een drift en een drang om de zaken bij de naam te noemen. De ontwikkeling van All We Are is net zozeer politiek als muzikaal. Het zal het Trump-effect zijn.