Author: Flip van der Enden

Palmsy is de Haarlemse dependance van het Amsterdamse Radio Eliza. Dat de bands best wel op elkaar lijken heeft een simpele verklaring. Ze delen een zanger. Frontman van beide bands is Morris Brandt, die blijkbaar te veel noten op zijn zang heeft voor een band. Wat ons betreft mag hij nog een orkest beginnen, want niet alleen heeft Morris een lekkere nasale rock ‘n’ roll stem in de beste John Lennon traditie, hij toont zich ook ver gevorderd in de kunst van het componeren van pakkende popsongs. Radio Eliza’s Kids is een nieuwe nederklassieker en hoewel iets minder catchy mag Ambulance er ook wezen. Wat er gaat gebeuren als Radio Eliza en Palmsy allebei beroemd worden, iets wat helemaal niet valt uit te sluiten, is onduidelijk en een potentieel probleem worden voor Morris en zijn maten, een luxe probleem dat wel. Palmsy houdt op 21 april aanstaande een feestje in Rapa Nui te Zandvoort t.g.v. de release van de Lost In A Cardboard Box EP.

Mocht de term Blue Eyed Indie soul nog niet bestaan, dan voeren we hem nu in. Het is namelijk best passende jasje voor de muziek van JMSN, een muzikale duizendpoot uit Michigan, die officieel Christian Berishaj heet, maar sinds een jaar of tien muziek maakt onder het alias JMSN. Net als Prince doet Christian alles liever lekker zelf, van het componeren tot het opnemen, van het arrangeren tot en met het spelen van vrijwel alle instrumenten. Na een aantal ongelukkig afgelopen avonturen bij verschillende grote platenmaatschappijen besloot Christiaan om voor zijn nieuwe project JMSN ook nog eens platenbaas te worden. Hij startte zijn eigen label en plots lachte het geluk hem toe. Dat was in 2012. Nu zijn we bijna vijf albums verder en staat JMSN aan de vooravond van een internationale doorbraak. Zijn genre hebben we te pakken, maar verwante acts zijn moeilijker te vinden. Zelf zegt de Amerikaanse Albanees gevormd te zijn door de muziek van o.a. Prince, Phil Colins, Fiona Apple en Radiohead. Veel wijzer worden we daar niet van, maar het geeft wel aan dat JMSN behalve soulfull ook flink ongrijpbaar is en voor een artiest is dat een goede eigenschap.

Blazers zijn behoorlijk schaars in de popmuziek tegenwoordig. Dat dat best een gemis is, maakt Woods duidelijk met nieuwe single Bleeding Blue, een sfeervolle midtempo rocksong, die opvalt en indruk maakt dankij een terugkerend trompet thema. Bleeding Blue is een protestsong vermomd als liefdesliedje. Het nummer gaat over de kater, die menig weldenkende Amerikaan had de dag na de verkiezing van Trump tot president. De toon van de song is echter berustend en hoopvol. In de beste Beatle traditie luidt de conclusie van de folkrockers uit Brooklyn dat er niets is dat liefde niet kan overwinnen. Het nieuwe album van Woods, gaat Love Is Love heten en zal zo ongeveer hun tiende worden. Opvallend is dat hun meest recente plaat, Sun Eater In The River Of Light tot nu toe hun succesvolste is. Niet minder opvallend is dat de band een vlucht nam na het vertrek van Kevin Morby, die nu als solist behoorlijk aan de weg timmert. Vaak luidt het afscheid van een kernlid het einde in van een band, maar Woods lijkt er alleen maar sterker door geworden.

Heroïsch trompetgeschal vormt het intro van de straffe en spannende nieuwe single van Kasabian. Kasabian is de missing link tussen technoacts als Chemical Brothers en rockbands als Stone Roses. Van de belofte om de gitaar in ere te herstellen is dit keer niet zo heel veel te merken, het zijn juist de ‘branche vreemde’ elementen die opvallen in Comeback Kid, zoals voornoemde trompetten, een kerkorgel en een break die niet had misstaan op een plaat van de Underworld. Comeback Kid staat op de soundtrack van Fifa 17 en is single twee van het aanstaande album van de band uit Leicester, For Crying Out Loud. Dat wordt overigens het eerste album van Kasabian waar een ‘parent advisory’ sticker opzit, maar dit geheel terzijde. Releasedatum is 5 mei.

Geniaal is misschien wat overdreven, maar een goed idee was het zeker van Public Service Broadcasting om historische nieuwsberichten te combineren met dansbare beats. Het leverde toptracks op als Spitfire en Go en de band bleek mede dankzij welgekozen archiefbeelden ook live een bescheiden sensatie. Helaas bleek de formule sleets en na een paar albums wel uitgewerkt. Dus moest er iets nieuws worden bedacht. De oplossing is even simpel als doeltreffend; men hure een vocalist. De juiste stem werd gevonden in de persoon van Tracyanne Campbell, in het dagelijks leven zangeres van het Schotse Camera Obscura. De tijd zal leren hoe slijtvast de nieuwe formule is, maar nieuwe single Progress is fris en herkenbaar tegelijk. Gingen vorige tracks over onderwerpen als WWII en de vroege ruimtevaart, Progress en de andere songs op Every Valley, het nieuwe, 3e PSB-album gaan over de mechanisatie van de mijnindustrie in Wales, een thema dat symbool staat voor een vorm van vooruitgangsdenken, die misschien goed is voor de industrie, maar niet voor mens en natuur. Aldus PSB-leider J Wilgoose Esq, die zich haastte erbij te vertellen dat een en ander met humor wordt geserveerd en een beat dus.

Tall Ships is een vrij verse Britse band, die wat ons betreft meer aandacht verdiend dan ze tot nu toe ten deel is gevallen. Als je niet van serieuze Britse rock houdt, denk Foals en Lonely the Brave dan hoef je niet verder te lezen, maar als je bij het horen van deze namen je oren spitst, dan staat je een aangename verrassing te wachten. Tall Ships komt uit Cornwall. De band bracht vijf jaar geleden een eerste album uit, dat niet deed wat het had moeten doen, het opstoten van de makers in de vaart der bands. Erg jammer vinden we het niet dat plaat 1 flopte, want het was een muzikaal allegaartje dat nog het best omschreven kan worden met de term tel-rock (math rock). In 2015 verscheen vrij onverwachts een single, die liet horen dat de band bezig was van koers te veranderen. Die nieuwe koers is door gezeten en komt tot volle bloei op het Impressions album. De band blaakt van het zelfvertrouwen en heeft een overdaad aan goede songs op voorraad. Single Home is een goede introductie, maar lang niet het enige nummer van waarde op het album. Als Tall Ships live een beetje in de buurt komt van het gebodene op Illusions, dan hebben we er een band bij waar we nog lang plezier van gaan beleven.

Beth Ditto leerden we kennen we als het volslanke en actief lesbische boegbeeld van The Gossip. In 2011 bracht ze een eerste EP uit onder eigen naam, maar haar vertrek uit The Gossip werd pas vorig jaar bekend gemaakt. Zowel de latere Gossip tracks als haar EP gaven aan dat Beth zich richting dance ontwikkelde. Op Fire is daar niets van terug te horen. Het officiële startpunt van haar solocarrière is rete retro, een rocksong met een bluesbodem, waarin eventuele keyboards worden overschaduwd door zware gitaren en fysieke drums. Het zal door de titel komen, maar soms doet Beth’s Fire wel aan het gelijknamige nummer van The Boss denken (maar dan de versie van The Pointer Sisters). Op 16 juni komt miss Ditto met haar eerste album, Fake Sugar is de raadselachtige titel. Op dit moment doet Beth een aantal try-outs o.a. in Londen en Parijs ter voorbereiding van een zomertour. Nederlandse data zijn nog niet bekend, wel dat Beth en band op 29 juni Rock Werchter met een concert zullen vereren.

Dan Auerbach zoekt de zon op met de eerste single van zijn nieuwe soloalbum. Shine On Me, de titel zegt het eigenlijk al is een heerlijk niks aan de hand liedje, geknipt voor lange lome zomeravonden met de zon in de rug en een glas in de hand. Denk Travelling Wilbury’s en je hebt een aardig idee hoe Dan’ solosingle klinkt. Dit keer is het niet Memphis met zijn lange bluestraditie waar Dan zijn inspiratie vandaan haalt, maar die andere invloedrijke stad in Tennessee, zijn huidige woonplaats Nashville. Wat de status van Black Keys momenteel is, is onduidelijk, maar na 10 albums met zijn vaste partner Patrick Carney kunnen we ons wel voorstellen dat Dan even iets anders wil. Iets heel anders dus. Solo album # 2 van Dan Auerbach gaat Waiting On A Song album heten en op 2 juni uitkomen. Dan nam de plaat op met hulp van een aantal notabelen uit Nashville , waaronder singer-songwriter John Prine met wie hij zeven van de tien songs schreef, rock ‘n’ roll legende Duane ‘Guitar Man’ Eddy en hou je vast, Mark Knopfler de voormalige voorman van Dire Straits.

Het Schotse White is al een tijdje bezig, ze waren ‘new band of the week’ bij The Guardian in 2015, maar aan een volledige album was de band nog niet toegekomen. De oogst tot nu toe was een vijftal singles, waarvan wij er een, Living Fiction met heel veel plezier hebben gedraaid. Dat zullen we ook doen met One Night Stand Forever, dat net als Living Fiction een vreemde maar smakelijke hybride is van new wave, disco en rock. De nieuwe White single, tevens titelnummer van het eerste album klinkt een beetje als New Order dat I Was Made For Loving You van Kiss covert. One Night Stand Forever, de single is nu uit, One Night Stand Forever het album volgt op 21 april. White komt ook hier spelen. Onder de vlag van Pinguin Radio presenteert, kan je de Schotten en de Schotse gaan zien op 25/5 in Cafe Cafe in Hasselt, 26/5 in Merleyn Nijmegen, 27/5 staat White naar London Calling, de 28ste is Rotown aan de beurt en op 3 juni komt White kleur geven aan Vestrock in Hulst.