Author: Flip van der Enden

Cold War Kids vuurt zo’n beetje om de twee weken een nieuw nummer op ons af. Het begon in februari met Love Is Mystical, deze week kwam Restless online, nieuw nummer nummer 4. Niks mis met Restless, maar wij gaan voor nieuw Cold War Kids nummer nummer 3, So Tied Up, een track die de band opnam met Bishop Briggs. Miss Briggs ken je misschien nog gewoon als Bishop, de maakster van de Pinguin hit, River. In Europa waren we zo’n beetje de enigen die de track draaiden. In de V.S. was het een enorm succes en betekende het de doorbraak van Bishop, die sindsdien ook haar achternaam gebruikt. Hoe het contact tussen de indie veteranen en de nieuwkomer tot stand is gekomen, weten we niet. Wel dat het een vrij gelukkig combi is. Ook heeft Bishop een bijrol, haar gospelachtige stijl is goed herkenbaar in de call and response koortjes. Waarschijnlijk zullen er voorlopig even geen verse singles meer van Cold War Kids uitkomen, want deze week verschijnt het nieuwe (6e) album, LA Divine.

Een van de betere debuutalbums van 2016 kwam van Whitney, een band die gevormd werd door muzikanten met connecties met Smith Westerns en Unknown Mortal Orchestra. Op het eerste gehoor leek Whitney de zoveelste band met een kopstem zanger. Mannen met hoge stemmen zijn schering en inslag momenteel dus als je op wilt vallen kan je beter gaan grunten. Toch kwam Whitney vrij snel bovendrijven. Dat kwam omdat de band ondanks het feit dat hun frontman regelmatig op zijn tenen moest gaan staan om de hoge noten te halen toch nooit geforceerd overkwam. Voeg daar opvallend sterke songs aan toe, een prettige melancholie en dit alles binnen een genre, country-rock dat aan een update toe was en het succes van Whitney blijkt eerder terecht dan toevallig. Bijzonder is dat Whitney ondanks een bizar druk jaar toch nog tijd heeft gevonden om nieuwe nummers op te nemen. You’ve Got A Woman is de a-kant van een single waarvan de b-kant (Gonna Hurry) ook helemaal niet verkeerd is. Gonna Hurry is een song van Dolly Parton, You’ve Got A Woman is een cover van een obscuur Nederlands duo, Lion. Het origineel staat op Youtube. Als je de oorspronkelijke 12″ wilt kopen dan moet je op zo’n 120 euro rekenen, een prijs die nu Whitney het nummer heeft gecoverd alleen nog maar omhoog zal gaan.

De kans dat Future Island ooit nog over het succes van Seasons heen zal gaan is niet erg groot. Het was de introductie tot de band en vooral tot de super dynamische performance van frontman Sam Herring. De katalysator achter het plotselinge en mondiale succes van het trio waren hun optredens in de shows van de Amerikaanse tv -host Jimmy Kimmel en die van Jools Holland. Dat Seasons onovertrefbaar lijkt, wil niet zeggen dat we de band daarom voor gehoord kunnen houden. Zo is er een nieuwe single, Cave die helemaal niet verkeerd is. Het genre zou je droevige disco kunnen noemen, de sound is weer behoorlijk 90’s. Sam is en blijft het belangrijkste wapen van de band, hij zingt weer uit volle bots en uit volle overtuiging en met een urgentie alsof zijn broek in brand staat. Cave is de voorloper van een nieuw album van Future Islands, The Far Field. Dat wordt de 5e langspeler van de band en de opvolger van het doorbraak album, Singles uit 2014. In het najaar komt het trio naar Paradiso, maar zal deze zomer al te zien zijn op Rock Werchter en op Lowlands.

Balthazar heeft een sabbatical ingelast. Dat lijkt jammer, maar als je weet dat de bandleden hun vrije tijd gebruiken om solo-expedities op touw te zetten dan hebben we eigenlijk geen klagen. Drie van de vijf Balthazars hebben nu eigen muziek uit, Maarten Devoldere als Warhaus, Simon Cassier onder het pseudoniem Zimmerman en Jinte Deprez, die opereert onder het alias J Bernhardt. Terwijl zijn collega’s al albums in de aanbieding hebben zijn er van J Bernard tot nu toe alleen nog maar singles verschenen. Wicked Street is de derde. Van de alleen opererende Balthazars wijkt J Bernardt het meest af van het groepsgeluid. J Bernardt toont zich een muzikaal omnivoor, die gretig grasduint in de pophistorie op zoek naar de rode lijn tussen The Doors en Daft Punk. Wicked Streets heeft een r&b feel en valt in goede aarde met zijn funky beat, toffe toeters en smaakvolle synths. De drie tot nu toe verschenen songs verschillen behoorlijk van elkaar, wat aangeeft dat het albumdebuut van J Bernard niet alleen goed maar ook gevarieerd zal zijn.

Reaction is de derde single van een nieuw Brits trio dat luistert naar de naam The Pale White, een naam die ons doet denken aan A Whiter Shade Of Pale, maar dat zal wel niet de bedoeling zijn. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat we de eerste twee singles van de band hebben gemist. Stom en zonde, want ook die waren niet voor de poes. The Pale White uit Newcastle Upon Tyne maakt gitaarmuziek, kop en staart songs van rond de drie minuten met couplet, brug, refrein, een riff en minimaal één solo. Waar hebben we dat eerder gehoord? Overal en nergens sinds 1965. Het trio maakt echter duidelijk dat de stijl nog niks aan waarde heeft ingeboet en dat het aantal variaties op het thema nog lang niet is uitgeput. The Pale White is dus nog maar drie singles oud en staat nog maar aan het begin van hun carrière. Die drie singles laten echter een band horen vol zelfvertrouwen en een goede hand in het schijven van rocksongs met pit en power. Het zal nog wel even duren voordat ze op eigen kracht zalen kunnen vullen, maar niet heel lang is onze verwachting. Let je op London Calling?

En toen was er nog maar één. Ooit begonnen als sextet is The Shins anno 2017 een eenmanszaak. Uitbater is uiteraard de initiatiefnemer en belangrijkste componist van de band, James Mercer. Het zal dan ook geen toeval zijn dat het nieuwe Shins album, Heartworms een vrij persoonlijk album is geworden met songs over vrouwen en kinderen en de rol en het belang van muziek in zijn leven. Mercer is sinds 1996 op zoek naar de perfecte popsong, een zoektocht die geïnspireerd is door bands als The Beach Boys en de onvermijdelijke Beatles, alhoewel op het Heartworms album ook sporen zijn te horen van een slackerbands als Pavement of het popunkkwartet Weezer. Met nummers als New Slang, Simple Song en Australia heeft Mercer zijn missie overigens al een aantal keer volbracht. Ook Name For You heeft in potentie eeuwigheidswaarde, maar zal nog even moeten rijpen voordat we dat met zekerheid kunnen vastellen. Op een incidentele single na is Heartworm het eerste nieuwe werkt van the Shins sinds 2012. In de tussenliggende jaren is Mercer vooral druk geweest met Broken Bell, zijn muziekavontuur met producer Danger Mouse dat ook de nodige pareltjes heeft opgeleverd. Mercer verliest dan wel zijn haren en bandleden, maar gelukkig niet zijn muzikale streken.

Dat metal meer kan zijn dan een dot herrie waarmee je de buren de gordijnen in jaagt, bewijst Mastodon met hun zeer verteerbare nieuwe single Show Yourself. Iedereen met een zwak voor gitaren zal moeten erkennen dat wat die Yankees nu weer uitvreten ook spekkie voor het bekkie is voor hen die hun rock doorgaans graag wat lichter verteren. Het is niet zo dat de metalmannen van slag af zijn of van koers veranderd. Soms sluimert er gewoon een melodie in het brein van het kwartet, die een tedere benadering behoeft. Vrees niet fans, de rest van het nieuwe Mastodon album is business as usual, snoeihard, maar geïnspireerd en een paar tandjes spannender dan het werk van de concurrentie. Een aantal jaar geleden is de vermoeidheid ingetreden in de metalwereld, niet dat de stijl met uitsterven bedreigd wordt, maar de aanwas stokt en het contact met de buitenwereld wordt steeds schaarser. Daarom valt deze poging van Mastodon extra te waarderen, zodat ook wij metal mietjes weer eens worden gewezen op de kick van volume en de oerkracht van de elektrische gitaar.

We werden via twitter geattendeerd op het bestaan van Rolling Blackouts Coastal Fever. Journalist en trouwe luisteraar Jan Eikelboom schreef dat wij als liefhebbers van Australische acts als King Gizard en Courtney Barnett ook eens moesten luisteren naar Rolling Blackouts Coastal Fever uit Melbourne. Het bleek een gouden tip, want French Press van Rolling Blackouts Coastal Fever is simpelweg een van de beste rocktracks van het nog prille jaar; ruim vijf minuten lang duurt het nummer, meer dan de helft van de speeltijd is gevuld met geïnspireerde gitaarsolo’s. French Press is het prijsnummer van de 2e EP c.q. mini-album van de tegenvoetse rockers. De band met de lange naam bestaat uit een ritme sectie en drie gitaristen, iedereen zingt. RBCF maakt muziek in een traditie die te herleiden is tot midden jaren zestig. Toen mixte men voor het eerst drugs met gitaren en ontstond er een door gitaren gedomineerde rockvariant, waarin improvisatie en precisie hand in hand gaan. Soms leidde deze rockloot een sluimerend bestaan, maar verdwenen is hij nooit helemaal. De laatste jaren herstelt de elektrische gitaar zich als het dominante instrument van de rock ‘n’ roll. Die herwaardering is grotendeels te danken aan bands als Parquet Courts, War On Drugs en het King Gizard circus. Recente berichten dat gitaarmuziek op sterven na dood zou zijn, zijn dan ook sterk overdreven. Nu we toch namen noemen, mogen ook die van Televison, The Allman Brothers Band en The Grateful Dead niet ontbreken als verlichte voorbeelden en illustere voorgangers van bands als RBCF.