Author: Flip van der Enden

Portugal The Man is een opvallende band. Het begint al met de naam. Portugal The Man komt dus niet uit Portugal, zelfs niet uit Europa, maar uit Alaska, een Amerikaanse staat die om heel veel dingen bekend staat, maar niet om het muzikale klimaat. De band komt binnenkort met hun 8ste album, op zich niet zo bijzonder, maar dat hun meest recente plaat ook hun meest succesvolle is, is dat weer wel. En dan is er de muziek. Hokjesgeesten worden gek van ze. Er is geen enkel label dat de lading denkt. Wij hebben het meestal over smartpop, omdat de muziek super slim is en in sound meer pop dan rock, maar dan wel pop van het freaky soort, zoals je die maar zelden tegenkomt in de hitparade. Ook de songtitels en tekstonderwerpen zijn niet erg des pop’s, Purple Yellow Red and Blue, Modern Jesus en Creep In A T-shirt. Toch anders dan Castle On A Hill of Love Yourself. Je kunt je zelfs afvragen op Portugal The Man wel een band is, het personeelsverloop is gigantisch en de harde kern bestaat feitelijk maar uit één man, John Gourley. Toch zijn dit allemaal pluspunten. Er zijn al veel te veel gewone bands in omloop. Er is zelfs een chronisch gebrek aan muzikale mafkezen, geniale gekken of ander creatief volk dat opruit i.p.v. altijd maar weer wil behagen. Goed nieuws dus dat Feel It Still, de nieuwe single Portugal The Man weer prettig gestoord is. Het is de voorbode van het nieuwe album, Woodstock, de opvolger van Evil Friends uit 2013.

 

Growing Up In Public, zo heet een van de albums van Lou Reed. Dat is wat ‘echte’ artiesten doen; opgroeien en publiek. Zo ook Laura Marling. Laura was 18 was toen ze debuteerde, nu is ze 27 en heeft ze net haar zesde album uitgebracht. Laura’s ontwikkeling als mens, vrouw en muzikant is goed te volgen op haar platen en al herken je de debutante nog wel degelijk op Semper Femina (altijd vrouw), de verschillen met toen zijn minstens zo groot als de overeenkomsten. Op Semper Femina is een volwassen vrouw aan het woord, gepokt en gemazeld, ouder en wijzer, maar nog steeds ongetemd en onverminderd nieuwsgierig. Laura’s nieuwe album is ook minder folky dan we van haar gewend zijn. De elektrische gitaar speelt dit keer een belangrijke rol, zeker in de single Nothing Not Realy, die klinkt al een verloren gewaande samenwerking tussen Neil Young en Joni Mitchell.  Het Semper Femina album is uit. Helaas staat er binnenkort geen optreden gepland.

Alt-J zit op een moment in hun carrière dat ze weinig kwaad kunnen doen. Al zouden ze het telefoonboek voordragen van hun geliefde Leeds, dan nog zou het trio op een gewillig oor kunnen rekenen. De band maakt gebruik van hun vrijheid door met een nieuwe single te komen die nooit en te nimmer op de radio zou komen als het een debuutsingle zou zijn of een song van een minder succesvolle act. Best wel gewaagd dus, maar na een paar draaibeurten wordt wel duidelijk dat het experiment volledig is geslaagd. 3WW is moody, subtiel, avontuurlijk en toch herkenbaar als het werk van de makers van Breezeblocks en Tesselate. Speciale vermelding verdient Ellie Rowsell van Wolf Alice, die de heren vocaal assisteert. 3WW is de eerste single van derde studioalbum van de Britten, plaat gaat Relaxer heten en begin juni uitkomen.

 

Tien jaar na het debuut en ruim zes jaar na het tweede album komt Fleet Foxes eindelijk weer eens met nieuwe muziek. Mosterd na de maaltijd of is het het wachten waard geweest? De vraag laat zich makkelijker stellen dan beantwoorden. Toen Fleet Foxes debuteerde, liftte de band mee op de (freak)folk- alternatieve Americana golf waarvan ook Bon Iver, Band Of Horses en Sufjan Stevens deel uitmaakten. En hoewel het respect voor die acts is gebleven, is de belangstelling wel wat terug gelopen. Garage en psychedelisch zijn nu de toverwoorden. Third of May/Oidagahara is geen poging om een nieuw geluid te introduceren. Het verschil tussen nieuwe single en ouder werk zit hem meer in de ambitie dan in verandering van stijl. De track duurt in de oorspronkelijk versie bijna negen minuten (de radio edit 4). De koortjes zijn nog intact, de country twang is weer present en ook is Robin Pecknold  de kunst van het componeren zeker niet verleerd. Maar of het genoeg is? Album 3 van Fleet Foxes is Crack-Up gedoopt. Het wordt de eerste van de band zonder drummer Josh Tillman , die nu zelf heel behoorlijk aan de weg timmert als Father John Misty.  Fleet Foxes is ook geswitcht van label. De twee vorige album zijn uitgekomen op het het hippe Sub Pop, Crack-Up zal half juni verschijnen op een van de labels van de Warner Music Group.

In 2012 verscheen het debuutalbum van Clock Opera. Veel succes had de band van Guy Connely niet met hun eerste oefening. De pers was nog wel enthousiast, maar het volk bleef weg. Er kwam nog een beetje geld in kas toen de BBC een van de songs van het album adopteerde voor een van hun Olympische uitzendingen, maar daar bleef het bij. De verwachting was dan ook dat Clock Opera na één album zou sneuvelen. Tot de band eind 2105 een crowdfundactie begon. Het zou nog twee jaar duren voordat er nieuwe muziek uit zou komen, maar nu er een tweede album is , mogen we de band alleen maar dankbaar zijn voor hun zelfvertrouwen een uithoudingsvermogen. Het Venn album van de band uit Londen is namelijk een vrij geweldig; poppy, maar niet plat, emotioneel, maar niet sentimenteel en ook nog eens flink veelzijdig. Doelgroep? Fans van Elbow, de vroege Coldplay en oude Arcade Fire.  Whippoorwill (een soort nachtzwaluw) is niet de nieuwste single, dat is Closer, maar volgens ons wel een beter nummer om in te stappen bij een band die het verdiend om gehoord te worden.

Wavves is gedropt door hun label, het grote Warner Bros. Reden? Tegenvallende verkopen. De band haalt stiekem opgelucht adem, want het punkkwartet uit San Diego heeft zich nooit echt happy gevoeld in een omgeving waar omzet en winst de alles bepalende factoren zijn. De nieuwe vrijheid hoor je in het korte maar opwindende Daisy en zie je ook in recente acties van de band, die niet zozeer met muziek te maken hebben maar alles met hun politiek activisme, iets waar labels doorgaans ook niet zo dol op zijn. De band heeft een game ontwikkeld waarin je (neo)nazi’s een knal voor hun kanis kan verkopen en twee anti Trump Billboards gefinancierd. Het lijkt er op dat het muzikale verzet tegen Trump in eerste instantie uit de punkhoek komt. Het nieuwe album van Wavves gaat You’re Welcome heten en komt op 19 mei uit op hun eigen label, Ghost Ramp.

Je wenst het niemand toe, liefdesverdriet, maar het levert doorgaans wel mooie platen op. Ryan Adams maakte in 2000 een vrij verpletterd solodebuut met Heartbreaker. Thema van de plaat was ‘love gone bad’. Alhoewel latere albums altijd hun momenten hadden, werd het emotionele niveau van zijn eersteling nog maar zelden bereikt. Naar nu blijkt is het artistiek het beste voor Ryan als hij af een toe een blauwtje loopt, als de liefde van zijn leven toch niet de ware blijkt te zijn, als hij noodgedwongen herontdekt, dat als puntje bij paaltje komt hij er toch echt alleen voor staat. Gelukkig heeft Adams in zijn muziek een uitlaatklep voor zijn verdriet. Zijn nieuw verschenen Prisoner album kent nauwelijks zwakken plekken en is dan ook een van zijn beste albums sinds Heartbreaker.

Er is een nieuw album op komst van The New Pornographers. White Out Conditions (7 april) wordt alweer de zevende langspeler van de Canadese supergroep, hun eerste sinds 2014. De grootste verandering is het vertrek van Dan Bejar. Bejar is tijdelijk afgehaakt vanwege werkzaamheden aan een nieuw album van zijn eigen band, het lichtelijk onderschatte Destroyer. Dat maakt Nico Case dus het meest prominente lid van de band, naast voorman Carl Newman. Single High Ticket Attractions is een droevig liefdesliedje vermomt als luchtige popsong. Mede door de call and response zang van Carl en Nico en het springerige ritme doet de single wel aan The B52′ denken. The New Pornographers komen minus Bejar, maar plus Nico Case onze kant op. Op 10 mei kan je ze gaan zien in Paradiso Noord.

 

In ons taalgebied is de moordballade een zo goed als non-existent genre. Als er bij ons iemand dood gaat in een lied is dat meestal door de drank. Misschien zijn we te nuchter voor de crime passionele. In de Engelse taal daarentegen bestaat de murder ballad al sinds de middeleeuwen.  Via de country en de blues overleefde het moordlied en soms duikt er zelfs een op in de hitparade. Zoals Where The Wild Roses Grow van Nick Cave en Kylie Minogue. Dat duet lijkt model te hebben gestaan voor misschien wel de eerste moordballade in de Nederlandse taal, Ballade Van De Moord van orgelrocker Thijs Boontjes en smartlappenzangeres Roxeanne Hazes. Hun ballade begon waarschijnlijk als grap, maar is eigenlijk te goed om als geintje af te doen. De tekst, de dubbele gitaren, het grote orkest, het is allemaal zwaar overdone en nijgt naar edelkitsch. En toch werkt het. Sterke jongen die niet mee wiegt, knap meisje dat het droog houdt.  Wat ons betreft vallen er meer doden.