Author: Flip van der Enden

Lauren Ruth Ward is een rockmeisje dat haar geboortestad Baltimore inruilde voor L.A. om daar haar geluk te beproeven in de wondere wereld van de lichte muziek. Lauren heeft de facie en het figuur van een paalzangeres, maar dat is niet de weg die ze wil bewandelen. Ze heeft gekozen voor het alternatieve speelveld. Na een debuut EP in de traditionele singer-songwriter stijl heeft Laren Ruth haar gitaar nu ingeplugd en rockt ze naar hartenlust. Wat haar anders maakt dan alle andere jonge vrouwelijke rockers is haar stem, die is hees zonder dat het haar bereik beperkt. Voeg daar een opmerkelijke vibrato aan toe en een zangstijl, die suggereert dat ze is opgegroeid in een omgeving waar country koning was en je begrijpt dat we hier niet te maken hebben met een wannabe, maar met een echt talent. Het is allemaal nog zo pril voor miss Ward dat de informatie over haar summier is. Wat we weten is dat ze veel speelt met haar band en dat ze een … eh..opvallende clip heeft gemaakt. Wat we voorspellen is dat Make Love To Yourself waarschijnlijk niet het laatste is dat we van haar dit jaar zullen horen.

De nieuwe single van Dakota is net zo goed als Icon, maar anders genoeg om weer helemaal verliefd te worden op het dameskwartet uit Amsterdam. Een paar jaar geleden was Dakota een zeer veel belovende band, waar door boekers en labels om werd gevochten. En toen hielden ze er mee op. Het is te danken aan de regisseur van een best wel niet zo goede Nederlandse film dat de meiden weer bij elkaar kwamen. Hij had een nummer gehoord van Dakota dat hij graag op de soundtrack van zijn film wilde hebben. Voor de bandleden was dat aanleiding om de instrumenten weer eens te kruisen. Dat beviel blijkbaar, niet alleen volgden er weer optredens ook verscheen er een nieuwe E.P. Daarvan verscheen Icon als eerste single en nu is Dakota samen met Klangstof en Amber Arcades de vaakst genoemde en meest geprezen Nederlandse rockact in de Engelstalige pers. Automatic staat net als Icon op de Lada EP, die eind vorig jaar online kwam. Uit welingelichte kringen hebben we vernomen dat Dakota al weer in de studio is gesignaleerd, werkend aan een nieuwe E.P. Als dat geen goed nieuws is, zit je bij het verkeerde radiostation 😉

Nouveau Velo is een band uit het Brabantse Laarbeek, die goede zaken doet met knap en strak gespeelde rocksongs waarin de elektrische gitaar centraal staat. Ooit heeft iemand de stijl van Nouveau Velo ‘healing pop’ genoemd, een term die wij associëren met beatmissen en E.O. Landdagen en niet met de rijpe en trefzekere sound zoals geëtaleerd op nieuwe single Day At Work. Natuurlijk zijn er lijnen naar het verleden te trekken van The Byrds via R.E.M. tot en met een eigentijdse band als Real Estate, dat toevallig of niet ook deze week met een nieuwe single komt. Maar wat je vooral hoort is een band die zijn draai heeft gevonden, een band die gehoord wil worden. Waar vorig werk nog wel eens gemankeerd werd door een lo-fi productie schittert Day At Work als de zon op het water. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te beweren dat Nouveau Velo deze zomer zijn slag zal slaan.

Eerst het slechte nieuws. Mede-oprichter en gitarist Matt Mondanile heeft Real Estate verlaten om zich volledig te kunnen richten op zijn eigen clubje, Ducktails. Het goede nieuws is dat de band een uitstekende opvolger heeft gevonden in de persoon van Julian Lynch, die een ontluikende solocarrière on hold heeft gezet om deel uit te mogen maken van Real Estate. Ander goed nieuws is dat de tranfer nauwelijks invloed heeft gehad op de sound van Real Estate. Darling kabbelt even superieur als Talking Backwards en Hard To Hear van het Atlas album, waarmee de band twee jaar veel nieuwe vrienden maakte. Voor de opname van album vijf is het vijftal uit New Jersey naar L.A. gegaan, niet alleen omdat het klimaat daar beter past bij hun gepatenteerde after-sun sound, maar ook om te kunnen werken met Cole M.G.N, een producer met een bonte staat van dienst, die o.a. Beck, The Vaccines en Julia Holter tot zijn clientèle mag rekenen. Je zou kunnen zeggen dat Darling de juiste zonnige plaat op het juiste winterse moment is, maar de songs van Real Estate zijn geschikt voor alle jaargetijden.

Laura Marling maakt geen geheim van haar bewondering voor Joni Mitchel op haar nieuwe single, Wildfire. Het is voor een singer-songwriter ook schier onmogelijk om de invloed van de inmiddels 73 jarige Mitchell te negeren, want de Canadese was niet alleen een van de eersten in het metier van singer-songwriter, maar ook nog steeds een van de besten. Wildfire is net zozeer een ode aan Mitchel als een reminder hoe goed de nu 73 jarige zangeres was. Een tijdige reminder, want Mitchell, die haar leven lang heeft gerookt en gezopen als ware ze een bootwerker verkeert helaas niet in goede gezondheid. Laura Marling daarentegen blaakt op alle fronten. Het gemak waarmee de 26 jarige Britse Wildfire zingt is indrukwekkend en maakt duidelijk dat ze niet alleen het vroege oeuvre van Joni Mitchell heeft geabsorbeerd maar ook haar latere jazzperiode. Wildfire is net als voorganger Soothing bestemd voor het nieuwe 6e album van miss Marling, Semper Femina (10/3).

Valerie June is de vooralsnog laatste artieste in een lange lijn, die zo’n honderd jaar geleden begon in de delta van de Mississippi en zich razend snel voortplantte in de kroegen van New Orleans en de krochten van Chicago. We hebben het over de blues en dan met name over de ladies of the Blues. Valerie is dus een verre nazaat van Memphis Minnie en Bessie Smith, een erfgename ook van Tina Turner en Etta James. Typisch voor de blues is dat het een redelijk afgebakende stijl is die uiteindelijk wordt bepaald door de persoonlijkheid van de artiest. En personality heeft Valerie June in overvloed. Haar stem is herkenbaar uit duizenden, haar gitaarstijl is om het met een moeilijk woord te zeggen idiosyncratisch, maar haar songs sluiten aan bij een tientallen zo niet honderden jaren oude traditie van het zingen levenslust, levenservaring en levenshouding. Het is een misverstand te denken dat blues altijd blue is, dat misverstand is in het leven geroepen door blanke fans die een voorkeur hadden voor langzame nummers. Het gros van de bluesartiesten is levensgenieter en dat uit zich in hun muziek. Valerie viert haar bestaan met Shakedown, een uptempo track met zware gitaren, een opzwepende beat, handclaps gospelkoortje en een happy end. Weer heel anders dus dan het mooie melancholieke Astral Plane,waarmee de diva haar nieuwe (4e) album, The Order of Time al eerder aankondigde.

Niet alleen is shoegaze als genre weer helemaal terug van weggeweest, ook de pioniers van het genre roeren zich weer. We hadden onlangs voor het eerst in jaren weer nieuw werk van The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine is  soort van actief, Lush is weer bij elkaar net als Ride en nu is ook Slowdive nieuw leven ingeblazen. En hoe klinkt Slowdive anno 2016? Alsof het 1994 is. Gelukkig maar, want er zit niemand te wachten op een update van de laagvliegende in galm gedrenkte gitaarsound, zoals ooit ontworpen in de gedrogeerde geesten van de gebroeders Reid van The Jesus & Mary Chain. Star Roving is de eerste nieuwe opname van de band uit het Engelse Reading in 22 jaar en mogelijk, maar niet noodzakelijk en voorbode van een vierde album.

Het intro van de nieuwe single van Foxygen is direct afkomstig uit het Elton John songbook. Ook wat volgt is bij elkaar gesprokkeld uit bronnen uit de late jaren zestig en vroege seventies, maar is zo door elkaar gehutseld dat de oorspronkelijke eigenaars niet meer te herkennen zijn. Oh Lakershim is ambitieus, ongrijpbaar en het zoveelste bewijs dat Foxygen een van de interessantste acts is van de jaren 10. Niet alleen muzikaal graven Sam France en Jonathan Rado diep ook hun tekstonderwerpen halen ze van ver. De Lankershim uit de titel is een Duits-Amerikaanse pionier en landbouwmagnaat uit de 19e eeuw. Waar de man de eer aan te danken heeft genoemd te worden in een song van Foxygen? Geen idee, maar dat typeert het duo, logica is vaak ver te zoeken. Talent daarentegen spat er van af. Oh Lankershim is een van de acht tracks die de band met koor en orkest opnam voor hun 5e album, Hang en zal zonder twijfel ten gehore worden gebracht als de band op 22 februari te zien zal zijn in Paradiso.

Als je niet weet dat het Iggy is zou je zweren dat Gold wordt gezongen door Leonard Cohen. Dat Iggy kan croonen weten we al sinds zijn wisselvallige uitstapjes richting Frans chanson, maar zo mooi laag als op zijn bijdrage aan de film Gold (van en met Matt McConaughey) hebben we hem zelden in het Engels gehoord. Vlak voor het eind van Gold borrelt de oude punk nog even naar boven, maar het nummer blijft meer zondagochtend dan zaterdagavond. Gold is een productie van Danger Mouse en lijkt qua sfeer en instrumentatie op het ‘spaghetti western’ album dat de producer opnam met Danielle Lupi. Het is niet de eerste keer dat Iggy met Danger Mouse heeft gewerkt, Iggy is een van de gastvocalisten op het Dark Night Of The Soul album van Danger Mouse en Mark Linkous van Sparklehorse. Iggy heeft laten weten dat het Post Pop Depression album dat hij vorig jaar maakte met Josh Homme waarschijnlijk zijn laatste zal zijn, maar voor kleine klusjes als een nummer voor een soundtracks is hij gelukkig nog wel te porren. Ook het toeren kan de 69 jaar jonge rockgod nog niet laten. In augustus zal Iggy -deo volente- weer te zien zijn op Lowlands.