Author: Flip van der Enden

Heet op de hielen van het fantastische Drinkin’ Time verschijnt er deze week weer een compleet verse track van Indian Askin. Was hij vorige week uitgekomen i.p.v. Drinkin Time hadden we Crazy gebombardeerd tot IJsbreker, want wat een geweldig nummer weer! Crazy is een ballad en etaleert een andere kant van de Amsterdamse hoogvliegers, die tot dusver hoge ogen gooiden met nucleaire boogie tracks als Asshole Down en Really Wanna Tell You. Dat Indian Askin ook weg weet met de rustigere tempi weten we van albumtracks als Island en Smudge. Crazy is nog weer een stap vooruit, broeierig, spannend en prettig unheimisch. Er wordt wel beweerd dat iedere halve zool een up tempo song kan bedenken, maar dat de ware meester zich toont in de ballads. Als dat zo is, mag Indian Askin die titel voor hun naam zetten. We mogen er van uitgaan dat Drinkin’ Time en Crazy over niet al te lange tijd op een album (of EP) terecht zullen komen en we hebben het vermoeden dat die release Pinata Disco Derby gaat heten, want zo heet de nieuwe tour die half april van start gaat. Vooralsnog is Crazy b/w Drinkin’ Time overal te streamen en te koop op wit vinyl, maar dan moet je wel snel zijn want de oplage van de 7” is slechts 350.

Declan McKenna is de anti-Ed Sheeran. Niet dat de jonge Brit geen succes wil hebben, maar niet tegen elke prijs. Waar Sheeran uit de lange traditie komt van rasentertainers als Tom Jones en Robbie Williams volgt jonge Declan meer het spoor van Bob Dylan en Morrissey. McKenna’s debuutsingle, Brazil gaat over corruptie, opvolger Paracetamol over het beeld van transgenders in de media, Bethlehem gaat over religie en zo heeft tot nu toe elke release van de 18 jarige Brit een politiek of actueel thema. Declan ziet zichzelf niet als protestzanger, maar voelt wel de behoefte om zijn gedachte en meningen in zijn songs te verwoorden. Eerlijk gezegd zijn het niet de onderwerpen van zijn songs die hem binnen korte tijd een vrij groot publiek hebben bezorgd, maar de kwaliteit van de composities en productie. Declan kwam speelde en overwon vorige week op Eurosonic en is nu ook op andere zenders dan Pinguin te beluisteren. Ondertussen blijft hij een van de productievere artiesten van dit moment en kwam hij vorige week met alweer een nieuwe single, The Kids Don’t Wanna Go Home, zijn respons op de aanslagen in Parijs. Het is niet alleen bewonderenswaardig dat Declan ernstige onderwerpen aansnijdt, maar ook dat hij de kunst verstaat zijn boodschappen zo te verpakken dat ze te horen zijn op plekken, die doorgaans bezet worden gehouden door de Ed Sheerans van deze wereld.

Misschien zijn de muzikanten van MICH net niet beroemd genoeg om van een supergroep te kunnen spreken, maar een stel zwaargewichten is het zeker. Neem Bastiaan Bosma, bekend van de Amsterdamse herriemakers Aux Raus, of Piet Parra, een succesvolle illustrator/grafisch ontwerper, tevens partner van Pepijn’ Faberyayo’ Lanen in Le Le. Zij vormen de helft van MICH dat gecompleteerd wordt door producer Rimer London ook lid van Le Le en afkomstig uit het Bas Bron kamp en skater, rocker en kunstenaar Mick Johan (Firestone). MICH begon als hobbyband, maar bleek al snel te goed voor een bestaan binnenskamers. De hobby is muziek uit de jaren 80, de tijd dat mannen make-up droegen en vrouwen mannenkleding. Synths waren nog analoog, de muziek veelal monotoon en de toekomst leek er geen een om naar uit te kijken. Dat laatste is achteraf best meegevallen, net als de houdbaarheid van de new wave, die de 80’s van een soundtrack voorzag. Tumbled, met zang van Sofie Winterson is de derde en meest publieksvriendelijke single van MICH (dat je waarschijnlijk op zijn Duits uitspreekt) en net als de voorgangers binnenkort terug te vinden is op het naar de band vernoemde debuutalbum.

Laten we er maar geen doekjes omwinden. Marianne de nieuwe single van Mozes and the Firstborn doet ontzettend aan Nirvana denken. En daar is helemaal niks mis mee. Mozes & co zullen de laatsten zijn die de invloed van het trio uit Seattle ontkennen, daarnaast is Marianne geen schaamteloze rip off, maar gewoon een songs waarin de oorspronkelijk inspiratie van de rockers uit Nijmegen doorsijpelt. Net als Cobain werken de songs van Mozes and Firstborn op verschillende niveaus. Ze rocken stevig genoeg voor podium en zaalactiviteiten, maar hebben ook vrijwel allemaal een ondertoon, die de songs tot meer maken dan een alibi om te headbangen of stagediven. Bij langere blootsstelling blijken de songs van Mozes een emotionele lading te hebben, die vrij zeldzaam is in de wereld van punk en garage. Marriane vormt daar ondanks zijn testosteron-intro geen uitzondering op. De nieuwe single staat overigens niet op het recente Great Pile Of Nothing album, maar is het openingssalvo van een nieuwe EP, die tegelijk met de single is verschenen.

Heet op de hielen van het ijzersterke My Decision komt Moss met The Promise. Twee toptracka maakt nog geen topalbum, maar er is alle reden om aan te nemen dat de band rond Marien Dorleijn een nieuw hoogtepunt gaat toevoegen aan hun toch al niet onaanzienlijke oeuvre. Dat mag bijzonder heten want er zijn niet veel bands waar het vlammetje na 13 jaar nog zo fel brandt. Zowel My Decision als The Promise lijken zowel wat pittiger als conventioneler dan we van Moss gewend zijn, beide songs zijn ronduit dansbaar, terwijl de refreinen vrij lastig zijn om niet mee te zingen. Meer van dit moois mogen we over niet al te lange tijd verwachten. ~Het nieuwe album van Moss is Stike gedoopt, het wordt hun 5e, de recente verzamelaar Collected Short Stories niet meegerekend. De plaat is opgenomen in Antwerpen in het atelier van dEUS met Arne “Styrofoam” van Petegem als opnameleider. Op 30 maart trapt Moss de nieuwe toer af met een show in de stad waar Strike is opgenomen. Daarna reizen ze weer noordwaarts en zal de band te zien zijn in alle gerenommeerde zalen in vrijwel alle grote steden.

Je hoeft geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat de naam Luwten nog vaak zal vallen komend jaar. Het mooie oud-Hollandse woord voor windstiltes is de benaming van het nieuwe project van Tessa Douwstra. Misschien zegt haar naam je niet zoveel, maar de kans dat je haar hebt horen zingen is vrij groot, is het niet als prominent lid van het Wooden Saints collectief dan waarschijnlijk wel als aanvoerster van de band Orlando. Zowel Wooden Saints als Orlando zijn gestopt voordat ze hun potentie hebben kunnen realiseren. De kans dat dat ook met Luwten gaat gebeuren is niet heel groot. Was Tessa in voornoemde bands slechts een radertje in het geheel in Luwten deelt zij de lakens uit en hoeft ze dus met niemand anders rekening te houden dan zichzelf. Tessa heeft niet alleen een prachtstem, maar kan ook nog eens heel goed zingen, een combinatie die minder vaak voorkomt dan je zou denken. De debuutsingle van Luwten is een rijk geïllustreerd luisterlied met een licht exotische beat, een achtergrondkoor dat in dialoog lijkt met de leadzangeres en een productie waarin de dansachtergrond van producer Frank Wienk (Binkbeats) doorsijpelt. Helaas staat Go Honey nog niet op Spotify. Als je de track gratis wilt luisteren kan je terecht op Soundcloud. Wie de artiest wil steunen kan Go Honey kopen op Bandcamp.

zijn Na een handvol goede tot uitstekende singles is er nu een eerste album van Sundara Karma. De jonge Britse honden met zanger en blikvanger, de hoogblonde Oscar Lulu maakt deel uit van de zelfde golf jonge Britse gitaarbands als Circa Waves en Catfish & The Bottleman. Het kwartet uit Reading mag dan nog niet zo succesvol zijn, dat lijkt echter slechts een kwestie van tijd zeker als ze zulke sterke singles uitbrengen als Deep Relief. Dit moeten we anders zeggen, zeker als ze Deep Relief op single uitbrengen, want vooralsnog is het alleen een albumtrack. Het album debuut van Sundara Karma (sundara is Sanskrit voor prachtig, karma is well… a bitch) heet Youth Is Only Ever Fun In Retrospect en telt 12 tracks waarvan er 8 al eerder zijn verschenen, hetzij als single of op E.P. Deep Relief is helemaal nieuw en minstens zo goed als Flame, Loveblood of She Said en zou wel eens het nummer kunnen zijn waarmee Sundara Karma de lage landen bij de zee gaat veroveren, zeker als de band ook weer eens een keer komt spelen.

Niet veel mensen van onder de veertig zullen de band Het kennen, maar Jerry Hormone waarschijnlijk wel. Het leverde midden jaren zestig twee Nederlandse beatklassiekers af met Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan en Kejje Nagaan. Zingen in je moerstaal was toentertijd redelijk revolutionair zeker als de begeleiding meer als Stones/Outsiders klonk dan als Rob De Nijs. De hits van Het waren komisch bedoeld, maar hebben juist vanwege hun ruige gitaararrangementen de tand des tijds opvallend goed doorstaan.

Net als Het maakt The Jerry Hormone Ego Trip Nederlandstalige rock met grappige teksten en serieus goede muziek. Is Dit Nou Je Vriend is de derde track die we van de Rotterdamse rockers oppikken, eerder gingen we aan de haal met Dood Dood Dood en Josefien. Jerry Hormone is een alias van Jeroen Alberst, voormalig punk en aanstormend bestsellerauteur, populair bij zowel de jongste als de wat oudere lezers. De Egotrip is niet Albers eerste avontuur in de muziekwereld. Als lid van o.a. The Apers en het roemruchte Anna Frank Zappa mocht hij aan het rock ‘n’ roll bestaan ruiken en dat is hem blijkbaar zo goed bevallen dat hij de draad weer heeft opgepikt. Je bent nu eenmaal rocker of niet.