Author: Flip van der Enden

Ook een radiostation kan zich vergissen. Op basis van vorige singles dachten wij dat het Groningse Orange Skyline een band was die mikte op een zo groot mogelijk publiek. Het succes van songs als I Don’t Mind en Sound & Fury gaf aan dat die ambitie niet te hoog gegrepen was en de weg naar de Ziggodome leek geplaveid. Niks mis mee, alleen vissen wij in een andere vijver. En dan verschijnt er een nieuwe single en blijkt ons oordeel weer eens een vooroordeel te zijn geweest. Waar genoemde songs prettig, maar in onze oren wat anoniem klinken imponeert Embrace met karakter, klank en eigenzinnigheid. En dat is niet alles. Met zijn ijzersterke vocalen, smaakvolle arrangement en licht psychedelische door gitaren aangejaagde climax, die ook bij herhaling weet te bevredigen is Embrace gewoon een van de beste songs van 2016, een jaar waarin we wat polderpop betreft toch al weinig te klagen hebben.

Mondo Cozmo is de band van Joshua Ostrander, een in Philadelphia getogen artiest, die vanuit L.A. probeert om de wereld aan zijn voeten te krijgen. Dat lukt vrij aardig. Met nog maar drie singles op hun conto heeft de band al meer dan een miljoen bezoekers weten te trekken op de best bezochte streamingsstite en ook hun clips vallen in goede aarde. Mondo Cozmo brengt het soort hedonistische gospelrock waarmee The Stones rond 1970 furore maakten en waar 20 jaar later een band als Primal Scream een chemisch schepje bovenop deed. Het zijn grootse en galmende producties, die Mondo Cozmo op ons afvuurt, een beetje kitscherig zelfs, maar ook heerlijk anarchistisch en duidelijk geïnspireerd. Higher is de jongste en zeker niet de minste. Als de band live net zo goed is als de singles suggereren, dan gaan we nog een hoop plezier beleven aan Mondo Cozmo

Veel authentieker dan Valerie June komen ze niet. De zangeres uit Memphis oogt en klinkt als een directe afstammeling van de bluesartiesten, die midden vorige eeuw mensen als Eric Clapton, Keith Richards en Jimmy Page op ideeën bracht. Met een stem die tegelijkertijd wereldwijs en naïef klinkt, zingt Valerie zelfgeschreven songs over leven en overleven, afkomst en toekomst en uiteraard over de liefde. Haar stijl is een samenvloeiing van oergenres als blues, gospel, folk en country. Americana is het officiële etiket, maar Valerie is moderner dan die term doet vermoeden. Het is dan ook niet toevallig dat eigentijdse, maar traditiebewuste muzikanten als Jake Bugg en Dan Auerbach (Black Keys) fanatieke voorvechters zijn van de vrouw die je zou moeten kennen van (door Auerbach geproduceerde) topsongs als Wanne Be On Your Mind en You Can’t Be Told . De elegante troost track Astral Plane is de eerste single van miss June’s vijfde album, The Order of Time, die eind januari uit moet komen.

Eerder dit jaar bracht Conor ‘Bright Eyes’ Oberst zijn 7e solo-album uit. Met de nadruk op solo, want Oberst was de enige muzikant op de plaat. Hij maakte het album nadat hij wegens angstaanvallen en oververmoeidheidsverschijnselen voortijdig de tournee moest verlaten van zijn meest recente band, Desaparecidos. Ruminations is een indringend ego-document over de fysieke en psychische toestand van de maker. De kale songs en de aangrijpende onderwerpen leenden zich niet echt voor airplay en andersoortige publieke vertoning. Toen hij weer licht aan het einde van de tunnel zag, nam Oberst een bandversie op van het openingsnummer van het album, Tachycardia speciaal voor Record Store Day. Het onderwerp (hartritmestoringen) blijft onveranderd ernstig, maar met band zijn de somberste randjes er af en als je (zoals de meeste Nederlanders) niet naar de tekst luistert dan heb je een song die duidelijk maakt waarom de freakfolk en neo-Americana pionier in zo’n hoog aanzien staat bij veel muziekfans. Het lijkt er op dat Oberst echt uit zijn dal is gekropen, want hij gaat ook weer op tournee. Op 19 januari zal hij te zien zijn (solo) in TivoliVredenburg.

Chelou is de zoveelste artiest die kiest voor een zekere vorm van anonimiteit. Net als Daft Punk, Sia en Elohim wil hij waarschijnlijk gewoon ongestoord over straat kunnen gaan. Niet dat hij nu al achterna gezeten wordt door hordes fans, maar wat niet is kan nog komen. Eerlijk gezegd verwachten we niet dat de mysterieuze Londenaar zal doorbreken met Halfway To Nowhere, daarvoor is de song te subtiel en introvert, te goed eigenlijk. Ook de ontstaansgeschiedenis van Half Way is in nevelen gehuld. Chelou zou de vocals hebben opgenomen op een dictafoon tijdens een trip in Colombia. Door een godswonder of andere onverklaarbare loop der omstandigheden, kwam de demo in handen van Mary Jane Coles, een Brits-Japanse dame die doorgaans alleen maar dansdingen doet, zoals het remixen van tracks van Amy Winehouse, Massive Attack en The xx. Met haar productie van de nieuwe single van Chelou treedt miss Maya duidelijk buiten haar comfortzone, je kunt veel op Halfway maar niet dansen. Niet dat de track gespeend is van beats, enigszins verwant aan trip hop is de muziek van Chelou wel, maar net als oudere songs als The Quiet en Telstar maakt Chelou toch vooral luistermuziek in een stijl en met een sound, die niet al te ver verwijderd is van die van (de dance ontvluchtte) Fink.

The Ballad of East an West, zo heet het gedicht van Ruyard Kipling dat begint met de beroemde regels, ‘East is east and west is west, and never the twain shall meet’. Wat voor de auteur van Jungle Book een weet was, is voor het globalistische rockkwintet The Mysterons nog maar de vraag. Of beter een uitdaging. De Amsterdamse Mysterons debuteerden vorig jaar met een EP waarop Oosterse stijlen als Bollywood en K-pop in een westers jasje werden gestoken met hier en daar wat Afrikaanse franjes. Deze op papier oneerbiedige vorm van cultuurshopping pakt in de praktijk prima uit. Dat blijkt niet alleen uit het succes van songs als Thunderbird 1 en Mellow Guru, maar ook uit de drukke speellijst van The Mysterons. Dat het de laatste tijd wat stil is geweest rond de band komt omdat de diverse leden ook elders actief zijn. Drummer Sonny, bassist Peter en toetsenist Pyke zitten ook in Jungle By Night, gitarist Jordy rockt flink aan de weg met Orange Maplewood en zangeres Josephine lanceerde eerder dit jaar haar eigen esoterische combo, Odile. Ondanks de drukke bedrijven heeft de band kans gezien een album op te nemen, dat begin 2017 het licht zal zien. De opmaat naar het nieuwe avontuur heet Turkish Delight en geeft de mondiale burger moed met zijn (noord) Afrikaanse gitaren, (oost) Aziatische zang en zijn tot (buik)dansen uitnodigende (west) Europese beat. Exotica a go go!

Het is niet iedere dag dat een Nederlandse singer/songwriter zijn nieuwe single in première ziet gaan op een gerenommeerd Brits blog. Toch is dat precies water gebeurde afgelopen week. De artiest in kwestie is Kim Janssen, het nummer heet Bottle Rocket en is Janssen’s eerste release in drie jaar. Kim kennen we als pilaar van The Black Atlantic en als zanger-auteur van twee prachtalbums waarop hij zijn Hollandse achtergrond, internationale opvoeding en liefde voor Americana laat samensmelten tot een een muzikaal luisteravontuur zonder weerga in de lage landen. Bottle Rocket ademt een zelfde soort melancholie, maar klinkt wijzer, misschien wel troostrijker dan zijn oudere werk. Kim’s buitenland connecties rijken verder dan bewonderende blogs, ook heeft hij verre vrienden gemaakt in zijn eigen vakgebied. Zo is Bottle Rocket gemixt door Chris Coady (o.a. Beach House) en is de engel-achtige stem aan het slot van Marla Hansen, die ook te horen is op platen van The National en Sufjan Stevens, waarmee we gelijk twee namen te pakken hebben van acts aan wiens vele fans wij Kim Janssen van harte aanraden. Tot slot Kim gaat ook weer optreden te beginnen op Noorderslag-Eurosonic 2017

Come van de Franse zangeres JAIN was een van de grote hits van de zomer van 2016. Wie in het buitenland vertoefde zal het nummer zeker hebben gehoord. In ons land is JAIN alleen bekend bij luisteraars van Pinguin Radio. Om de een of andere reden heeft Come de publieke en commerciële zenders nooit bereikt. Die krijgen nu een herkansing in de vorm van Makeba, een aanstekelijke ode aan de Zuid-Afrikaanse zangeres en activiste Miriam Makeba. Je kent haar vast van Pata Pata (1967) misschien wel de eerste wereldmuziek hit ooit. Jeanne ‘JAIN’ Galice (Toulouse 1992) is een bijzonder innemende performer. Ze treedt in haar eentje op in Frankrijk in arena’s en op grote festivals en ze krijgt iedereen in beweging. Vooral als ze Makeba inzet, blijft er geen voet meer op de vloer en geen arm meer langszij. JAIN’s songs hebben een duidelijke Afrikaanse flavour, die ze persoonlijk heeft mogen proeven toen ze als kind een tijd in Congo woonde. Hopelijk komt Makeba verder dan Come, JAIN verdient het