Author: Flip van der Enden

Laura Marling is pas 27 en heeft al vijf albums haar naam staan met een zesde op komst. Daarnaast timmert de neo-folkie behoorlijk aan de weg als actrice en debuteert ze als regisseur met de clip van haar nieuwe single, Soothing. Marling is het soort artieste dat niet afhankelijk is van hits en airplay. Haar publiek bestaat voornamelijk uit liefhebbers van luisterliedjes, concertgangers en albumluisteraars. Laura’s roots zijn typisch Brits. Ze maakte deel uit van folkrevival, die een paar jaar geleden resulteerde in het mondiale succes van bands als Mumford & Sons, The Lumineers en Edward Sharpe etc. Die folkboom bleek van korte duur en terwijl genoemde bands een probleem lijken te hebben, heeft Laura de hype overleeft. Haar nieuwe single, de aanzet naar album zes, Semper Femina (altijd vrouw) is wat de titel zegt, kalmerend, troostend. De grotendeels akoestische instrumentatie sluit aan bij Laura’s folkverleden, terwijl de productie tegen de trip hop aanleunt. Zoals altijd is de ster van de show Laura’s stem. Soothing is de perfecte soundtrack voor kerst, wit of niet.

My Decison, de nieuwe single van Moss is een prima plaat, uitstekend zelfs. Na het opvallende en internationale succes van Moss afsplitsing Klangstof lag er best wel iets van een druk op Moss main man Marien Dorleijn, maar van die pressie is alleen in positieve zin iets te merken. My Decisons combineert Cure-achtige waaier gitaren met een beat die aan War On Drugs doet denken en staat garant voor ruim 5 minuten luisterplezier. Moss vierde onlangs haar 12 ½ jarig bestaan met een aantal sterke optredens. Wie nog mocht twijfelen aan het belang van de band voor de Nederpop hoeft alleen maar het vers verschenen Best Of album, Collected Short Stories op te zetten voor een lesje vaderlandse pophistorie. My Decison is geen extra track op het verzamelalbum, maar de opmaat naar een compleet nieuwe, vijfde langspeler, Strike, die in februari het licht zal zien.

The Amazons is een stevig kwartet uit het Britse Reading. De band wordt door de smaakmakers van de BBC getipt als een van de acts die het wel eens zou kunnen gaan maken in 2017. In een begeleidend schrijven typeert men The Amazons als een ‘raucous rock revivalists’. The Amazons is dus lid van de ruige rock gemeente, maar helemaal recht in de leer zijn ze gelukkig niet. Uit bouwstenen, die zijn aangeleverd door bands als Arcade Fire en Queens Of The Stone Age, Biffy Clyro en U2 hebben de mannen een eigen paleisje opgetrokken waar niet alleen rockers welkom zijn, maar ook ruimdenkende muziekfans en zelfs dagjesmensen, die een song als Little Something heel goed trekken maar de rest net even te ruig vinden. The Amazons zijn zo vers dat een album nog in het verschiet ligt, wel is er een EP en een handvol singles van oplopende kwaliteit. Daarvan is Little Something de meest recente.

Als je van songs houdt die meteen inkicken hoef je niet verder te lezen. Methyl Ethel specialiseert namelijk in groeidiamandjes. Dat wil niet zeggen dat hun songs niet prettig klinken op het eerste gehoor, maar herhaling wordt beloond met nuances, subtiliteiten en slijtvaste melodieën. Ook tekstueel graaft Methyl Ethel dieper dan we ook in indie-land zijn gewend. De beste omschrijving komt van het Amerikaanse smaakmakers blog Pitchfork, ‘ dreampop for insomniacs’. Methyl Ethel is een trio en komt (net als het bevriende Tame Impala) uit het Australische Perth. Eerder dit jaar brachten Jake Webb, Thom Stewart en Chris Wright een eerste album uit, maar No 28 is helemaal nieuw, stap één in fase twee van de mondiale veroveringstocht van het trio. Hopelijk is het tweede album af en uit als Methyl Ethel op 12 maart in Paradiso staat, de plek waar de band eerder dit jaar schitterde tijdens de voorjaarseditie van London Calling. Onze Vlaamse vrienden kunnen een dag eerder terecht in Muziekcentrum Trix in Antwerpen.

Better Now is de nieuwe single van Cloves uit Australië. De zangeres nam het nummer op in Londen met Justin Parker (Lana Del Rey/Sia) in de controle-kamer. Better Now is gedragen ballad over angst en onbehagen binnen een relatie.  Cloves probeert de luisteraar gerust te stellen, maar met een tekst als “I Swear That I’m Better Now” lukt dat niet erg. Better Now geeft de richting aan van het nieuwe album van Cloves, een plaat die tekstueel autobiografisch is en muzikaal geïnspireerd door o.a. Alabama Shakes en Black Keys. Cloves is de artiestennaam van de 20 jarige Kaity Dunstan uit Melbourne, Australië. Kaity heeft een donker timbre en een groot volume en zo te horen een turbulent liefdesleven. Dat Cloves ondanks haar schaarse jaren klinkt als een van wanten wetende diva komt omdat ze een harde leerschool heeft doorlopen, het kroegencircuit van haar thuisstad Melbourne. Als 13 jarige al moest ze proberen over het geroezemoes heen te komen. Het was haar stem die de aandacht trok, het waren haar songs die de aandacht vasthield. Inmiddels is Australië te klein geworden voor Cloves of Cloves te groot voor ‘down under’. Een album is in aantocht, een tour in voorbereiding.

QTY staat voor quality, de afkorting is algemeen gangbaar in Engelstalige landen. QTY is ook de aanspreektitel van Dan Lardner en Alex Niemetz, een nieuw duo dat debuteert met de single Rodeo. QTY komt uit New York. Dat willen ze weten en dat kan je horen. Rodeo is een variatie op een thema dat Lou Reed ooit introduceerde met zijn Velvet Underground en waar door Big Apple legendes als Richard Hell, Tom Verlaine en The Strokes fantasievol  op is gevarieerd. Anders gezegd QTY maakt nasaal gezongen, gruizige gitaarmuziek met de glans van neon en de geur van verval. Meer dan de single Rodeo is er nog niet. Ondanks de naam verkiest het duo dus kwaliteit boven kwantiteit. ‘File under’ veelbelovend.

Een stukje ska op zijn tijd valt niet te versmaden, niet in het festivalseizoen, maar ook niet in donkere dagen zoals deze. The Interrupters uit L.A. voldoen aan de behoefte met een sterke single van hun eerder dit jaar verschenen tweede album. By My Side heeft drie sterke troeven, een heerlijk huppeltempo, een oorwurm refrein en de stoere zang van frontvrouwe Aimee Allen. Er zijn vier Interrupters, Aimee en de gebroeders Kevin Justin en Jesse Bovine. Aimee is een vrouw met een verleden. Ze heeft goed geboerd met songs voor film en Tv (o.a Hairspray en 22 Jump Street) en prettig samengewerkt met uiteenlopende types als Black Eyed Peas, Linda Perry (4 Non Blondes) en reggae-legende Jimmy Cliff. Ook heeft Aimee een solo-album uit en wordt ze, sinds haar bekering tot punk een paar jaar geleden regelmatig gespot in het gezelschap van Tim Armstrong (Rancid), die haar band strikte voor zijn Hellcat Records. Het debuutalbum van The Interrupters verscheen in 2014, album numero dos kwam eerder dit jaar uit en is de bron van het aanstekelijke Side By Side. Het hopen is op een festival komend jaar, maar met een clubtour zijn we ook tevreden.

WEIRDO maakt zijn naam weer waar op de nieuwe single. Sapphires is een behoorlijk raar plaatje. WEIRDO is de schuilnaam van Josh Christopher (26) een producer uit het Britse Birmingham met een trip hop verleden, die zijn tijd verdeeld tussen Londen en Berlijn. De naam WEIRDO is niet zomaar gekozen. Het alias geeft Christopher de ruimte op zijn muze te volgen, waarheen zij hem ook leidt. Was WEIRDO’s vorige single een gitaarrijke rocksong in de stijl van Arctic M. en Franz F, Sapphire is heel andere koek. De song begint als een elektro-ballad en eindigt als een jazzy jam met gierende gitaren en een hyperactieve drummer (Debbie Knox-Hewson uit het Charli XCX kamp). ‘Phil Collins meets Metronomy’ lazen we op een Britse blog en zo is het. Over WEIRDO valt verder nog niet veel te vertellen, er is nog geen album aangekondigd, optredens doet hij nog niet aan, mogelijk omdat hij nog maar vier liedjes uit heeft, te weinig voor een concert. Maar het zou ons niet verbazen als we in 2017 wel heel veel gaan horen van de gekke maar zeker niet achterlijke WEIRDO.