Author: Flip van der Enden

Hoewel het barst van de bands met broers in de popmuziek zijn veel bands, die zich afficheren als broers in werkelijkheid alles behalve. The Doobie Brothers, The Righteous Brothers, The Chemical Brothers, de bandleden zijn nog geen eens familie van elkaar. Nee dan The Ruen Brothers. Henry en Rupert zijn wel degelijk broertjes. Alleen heten ze geen Ruen, maar Stansall. The Ruen Brothers hebben net een nieuwe single uitgebracht, hun vierde. Een album of EP hebben ze nog niet. Het duo komt uit Scunthorpe, een stadje in Noord Engeland. Op zoek naar inspiratie gaan de broers, beiden begin twintig behoorlijk ver terug in de pophistorie. Elektronische instrumenten lijken taboe net als moderne smaakversnellers als samplers en autotune. Wat de luisteraar wel krijgt is rootsy rock met strak gezongen koortjes, vette slidegitaar en een heldere beat. Henry en Rupert hadden zonen kunnen zijn van Chris Isaak of peetkinderen van Roy Orbison. Of, met een beetje fantasie, ondeugende neefjes van Douwe Bob.

Als je een aantal jaren uit de picture bent geweest dan moet je behoorlijk goed voor de dag komen wil je weer de aandacht trekken. Je zult de bands te eten moeten geven, die nooit meet het niveau van hun eerste releases halen. Het is dan ook met veel plezier dat we kunnen zeggen dat de comeback missie van Japandroids geslaagd is. Near To The Wild Heart Of Life laat helemaal niets te wensen over. Het is niet zo dat de makers van The House That Heaven Built de laatste jaren op hun lauweren hebben gerust. Juist niet. Brian King en David Prowse zijn constant op tournee geweest in het kielzog van hun succesvolle Celebration Rock album. Ze hebben alle vijf werelddelen aangetikt met in totaal zo’n 228 shows. Na een witje om even op adem te komen is het duo weer begonnen met het schrijven van songs voor het nieuwe album. Toen ze een nieuwe voorraad liedjes hadden, zijn ze niet meteen de studio ingedoken, zoals de meeste collega’s zouden doen, maar juist weer de baan op gegaan om de nieuwe songs de road test le laten onder gaan. Pas daarna hebben ze zich teruggetrokken in een studio om te werken aan Near To The Wild Heart Of Life, dat op 27 januari uit gaat komen en waarvan het titel nummer deze week verscheen. 3 keer raden wat de band gaat doen als het album uit is? Inderdaad op 27 april zal Japandroids te zien zijn in de Melkweg.

Vijf jaar zit er tussen het laatste album van The xx en het nieuwe, dat in januari het daglicht zal zien. Het is niet zo dat de band vijf jaar heeft gewerkt aan de opnamen van album 3, I See You. Terwijl Romy en Oliver uit hun neus zaten te eten wachtend op het verlossende woord van Jamie heeft die laatste hard aan de weg getimmerd als producer, dj en remixer. Die carrière heeft Jamie nu even on hold gezet om de draad weer op te pikken met The xx. On Hold , de eerste single van het aanstaande album is stilistisch geen grote stap vooruit of opzij. Je herkent meteen de zwoele beat van The xx en de prettige stemmen van Jamie en Romy. On Hold is dansbaar maar geen dancetrack in de EDM zin des woord’s. Het nummer, met een sample van I Can’t Go For That (Hall & Oates) heeft een lichte trip hop sfeer, Romy’s stem doet denken aan die van Tracy Thorn van EBTG en Massive Attack, terwijl Jamie’s timbre wel iets wegheeft van dat van Robbie Williams. Conclusie een redelijk sterke comeback single, maar niet een waarmee The xx hun voorhoede positie continueert. We wachten het album af.

Al zijn wij een ruimdenkend radiostation, ook wij werken met grenzen. Zo valt extreme metal buiten onze actieradius net als hitparade pop, volkszangers en de meeste hiphop. Pinguin Radio heeft een gitaar/bandjes-verleden en dat koesteren we. Dat neemt niet weg dat er af en toe een r&b of hiphop-plaat op onze radar verschijnt, die we onze luisteraars niet willen onthouden. De nieuwe single van Childish Gambino bijvoorbeeld is zo’n plaat waarbij zelfs de meest verstokte rocker zijn oren zal spitsen. Normaal rapt Gambino en goed ook, maar op Me And Your Mama zingt hij met een stem en een vuur die doen denken aan Living Colour en Lenny Kravitz in hun hoogtijdagen. De roots van Me And Your Mama liggen bij Funkadelic, de rockafdeling van George’s Clinton’s funkimperium. Oorspronkelijk heeft Me And Your Mama een lang intro, dat hebben we ge-edit zodat mister Gambino gelijk met de deur in huis valt, een robuuste gitaarrif gevolgd door een van de intensiefste zangpartijen sinds Purple Rain. Dan volgt een duizelingwekkende opbouw die eindigt in een hartenkreet van de maker. Maar dan zijn we er nog niet. Er is ook nog een part 2, dat met zijn rustgevende tempo en warme melodie volledig contrasteert met het voorafgaande, net als part 2 van Clapton’s Layla of deel 2 van Fleetwood Mac’s Oh Well. Kortom een plaat met de potentie om een classic te worden in rock zowel als in rapkringen.

Salwater was een van onze zomerhits. Lange tijd was het het enige bekende nummer van het Australische duo, maar niet meer! Deze week verscheen eindelijk de opvolger van het uitstekende Saltwater. En? En? Prima plaat weer. Instant herkenbaar als het werk van Toma en Star met zijn zwoele beat, dromerige atmosfeer, Beatle gitaren en net niet naïeve meisjeszang.

Het duo schreef Don’t Talk About You in Kopenhagen, namen de demo op in Stockholm en maakten de uiteindelijk opname in Londen. Star Kendrick en Toma Banjanin kennen elkaar al heel lang. Ze zijn opgegroeid in het stadje Noosa in Queensland aan de Australische ‘Sunshine Coast’. Hun beider ouders zijn muzikant, de appel is dus niet ver van de boom gevallen. Geowulf beweegt zich aan de poppy kant van het dreampopgenre en noemt bands als Best Coast en Mazzy Star, maar ook Fleetwood Mac als lichtende voorbeelden. Star en Toma hebben hun vaderland tijdelijk de rug toegekeerd en pendelen nu tussen Londen, Gothenburg en Berlijn. Aan optreden doen ze nog niet, waarschijnlijk vanwege een te kort aan repertoire. Het duo is nog geen jaar samen. Maar met twee zulke sterke singles op hun conto, zal dat een kwestie van tijd blijken.

Young & Thriving is de eerste release onder eigen naam van Rodes Rollins. De Amerikaanse zangeres heeft een verleden in de danswereld, maar getuige haar debuutsingle heeft ze meer noten op haar zang. Op haar debuut kiest Rodes voor aansluiting bij de traditie van zwoele California girls, die pogen te verleiden met lustig gearrangeerde en zwoel gezongen songs, denk Nancy Sinatra of van recenter datum Lana Del Rey en Angel Olsen. Miss Rollins heeft haar begeleiding organisch gehouden met echte drums, spaghetti-western gitaren en levende strijkers. Binnen dit sensuele decor schittert de diva in spe met onderkoelde vocalen. Young & Thriving is een eigen compositie, het is de voorbode van een EP waaraan o.a. Warpaint drummer Stella Mozgawa heeft meegewerkt. Producer was Alen Goose, bekend van zijn werk met Weezer, maar waarschijnlijk gekozen is vanwege zijn succes in Hollywood als componist van muziek voor film en tv. Rodes Rollins is getogen in Colorado, maar verdeelt tegenwoordig haar tijd tussen New York, L.A. en Buenos Aires. Amsterdam zou niet misstaan in dat rijtje, al is het maar voor een concert.

Je kunt er bijna gif op innemen. Als een band de -1 positie van onze Graadmeter bereikt dan verschijnt er een nieuwe single. Het een heeft natuurlijk niks met het ander te maken, maar opvallend is het wel. Afgelopen zondag bereikte Highly Suspect de top van onze alternatieve hitlijst met My Name Is Human. Eerder gooide de band hoge ogen met Lydia. Min of meer tegelijkertijd kwam er dus een nieuw nummer uit van de binnenkort te verschijnen 2e langspeler van het powertrio uit Cape Cod. Wolf is het ‘soort van titelnummer’ van het nieuwe album van The Boy Who Died Wolf. Met zijn trage tempo zou je Wolf een ballad kunnen noemen, ware het niet dat het bijna zeven minuten durende epos eindigt in een orgie van gitaargeweld. Highly Suspect is al een keer in onze contreien gesignaleerd. De band stond vorig jaar op Lowlands, redelijk verstopt in de Charlie op een tijdstip, half 3 vrijdagmiddag waarop de meeste rockers nog aan het indrinken waren. De tekenen, -1 in de Graadmeter, een handvol nieuwe toptracks in aanloop tot het nieuwe album, waaronder het zwaar overtuigende Wolf wijzen erop dat Highly Suspect in aanmerking komt voor promotie, de band is er klaar voor en wij ook.

Margaret Glaspy is een singer-songwriter uit Sacramento, Californië, die tegenwoordig vanuit New York opereert. Haar instrument van keuze is de elektrische gitaar. In haar korte en bondige songs herken je nog wel iets van de folkie van vroeger, maar de rudimentaire en grungy arrangementen doen eerder denken aan Patti Smith dan aan Joni Mitchell. Emotions & Math is het titelnummer van Glaspy’s eerste langspeler, waarvan we ook You & I draaien. De zangeres produceerde haar album samen met Shawn Everett, een jonge kracht uit Canada die naam maakte als mixer/producer voor o.a. Warpaint, Alabama Shakes en Julian Casablancas. Miss Glaspy begint deze week aan een uitgebreide tournee door Europa waarbij ons land niet wordt overgeslagen. Op 26 november zal ze te zien zijn in de kleine zaal van Paradiso en een dag later op het Songbird festival in Rotterdam. Voor onze Belgische luisteraars, op 25 november staat Margaret in TRIX Centrum voor Muziek in Antwerpen.

Kate ‘Tempest’ Calvert is een kleine sensatie in Engeland. Ze is een woordkunstenares, die opereert in het grijze gebied tussen rap en spoken word, tussen song en poëzie. Kate een rapper noemen is maar een kant van haar talent belichten. Naast haar muziek schrijft ze ook toneelstukken en gedichten. Muzikaal lijkt ze net zo beïnvloed door rappers als door beatdichters als John Cooper Clarke en Linton Kwesi Johnson. Kate is dus niet de eerste, die speelt met literaire vormen, maar wel een van de beste. Ze groeide op als een van vijf kinderen in, zoals ze zelf zegt ‘a shitty part of East London’. Als kind was ze redelijk losgeslagen, galg en rad leken haar lot tot ze door een sympathieke docent op het literatuurpad werd gezet. Min of meer in de zelfde tijd ging ze in een platenzaak werken en begonnen de dingen samen te vallen. Kate bezocht de BRIT School Of Performing Acts (net als Adele en Amy Winehouse) en haalde een master Engelse literatuur aan de universiteit van Londen. Optreden doet ze al vanaf haar 16e, ze is nu 30. Haar invloeden lopen van Shakespeare tot Wu Tang Clan, haar teksten zijn sociaal bewogen en vaak autobiografisch, haar stijl mag uniek worden genoemd. Lionmouth Door Knocker is een van de meer ‘poppy’ tracks van Kate’s tweede album, Let Them Eat Chaos en derhalve een prima introductie tot een bijzonder talent.