Author: Flip van der Enden

Duke Spirit’s Surrender is een van de meest gekoesterde platen van vijf jaar Pinguin Radio. Helaas is de band (nog) niet in staat gebleken die song te evenaren, laat staan te overtreffen. Ook Serenade haalt niet het niveau van Surrender, maar komt wel akelig dicht in de buurt. Er is dus nog hoop! Serenade staat op een nieuwe EP, die de relatieve flop van het eerder dit jaar verschenen tweede album moet doen vergeten. En dat lijkt dus te lukken. De vier tracks op de Serenade EP zijn zonder uitzondering sterk en ook nog eens flink gevarieerd, iets wat je van het KIN album niet kon zeggen. Dit alles brengt ons tot de voorzichtige conclusie dat er nog wel degelijk leven zit in de band van Leila Moss. Mogelijk blijkt achteraf dat de band gewoon last had van het moeilijke tweede album syndroom en worden ze alsnog zo goed als we op basis van Surrender al dachten.

We hadden MICH helemaal gemist. We ontdekten de band pas deze week toen hun tweede single opdook in een van de playlisten, die we volgen. Prima single, de nieuwe van MICH, maar naar onze bescheiden mening, maar niet zo goed als hun eersteling die niets minder is dan uitstekend. Geprikkeld door het opvallend hoge niveau van de debuutsingle gingen we op zoek naar de makers. Nu is MICH niet de makkelijkste zoekterm, maar zet er Gotherdammerung achter en je wordt meteen een stuk wijzer. MICH blijkt gewoon Nederlands te zijn een ook nog eens te bestaan uit een aantal oude bekenden, zoals daar zijn Piet Parra, ontwerper/illustrator en helft van Le Le, Bastiaan Bosman van Aus Raus, Rimer Londen uit het Magnetron/Bas Bron-kamp en Mick Johan van Firestone. Zoals veel supergroepen is ook MICH begonnen als geintje; vier vrienden die uit hun dagelijkse schulp kruipen om samen lol te maken. Alleen drong het besef al gauw door dat de vrucht van hun gezamenlijke ontspanning te goed was om niks mee te doen. Dus werd Gotherdammerung online gezet en begon de zaak te borrelen. Nu is de aap uit de mouw, de teerling geworpen en lijkt er geen weg meer terug. En hoe klinkt MICH? Open en ingewikkeld tegelijk. Gotherdammerung doet denken aan de 80’s, maar is niet echt retro. Je kunt er op dansen, maar het is geen dance.  Je hoort elektronische instrumenten, maar gitaren en analoge drums bepalen de uiteindelijk sound. De nieuwe single, I.D.i.o.T. Klinkt weer heel anders, maar daarover later meer. Conclusie bijzonder bandje dat MICH.

Hippocampus is Latijn voor zeepaardje, hippocampus kan ook slaan op dat deel van onze hersenen dat een rol speelt bij het opslaan van nieuwe informatie. De Hippo Campus waar het ons omgaat echter is de band met die naam (los geschreven) uit Woodbury, een plaats in de Amerikaanse staat Minnesota. De bandleden zijn al samen sinds High School, in totaal nu zo’n drie jaar. Hippo Campus maakt inventieve Amerikaanse indie, mooi geproduceerd en gecomponeerd, maar verre van glad en met genoeg bite om toevallige passanten op afstand te houden. Hippo Campus ziet zichzelf als exponent van het streamingtijdperk, d.w.z. ze brengen liever regelmatig EP’s en singles uit dan om de paar jaar een album. De oogst van een kleine drie jaar Hippo Campus is twee EP’s en een handvol singles. In de V.S. is de band opgeklommen via live-optredens en festivalshows, hier zullen voorlopig de platen het werk moeten doen. Met sterke singles als Boyish moet dat echter geen probleem zijn.

The Orwells gooide hoge ogen met songs als Dirty Sheets en ex-IJsbreker Who Needs You. Dat is alweer twee jaar geleden, tijd dus voor een nieuw offensief. Dat wordt geopend met het korte maar krachtige Buddy. Waarschijnlijk is Buddy geen officiële eerste single, maar wat heet een leadtrack, een nummertje om de fans te laten weten dat er nieuw werk in aantocht is. Bij deze dus. Nog even ter opfrissing van de geheugens. The Orwells is een vijfkoppige rockband uit de buurt van Chicago. Ze begonnen in 2009, best wel even geleden dus, maar de boys zaten toen nog op school. In 2013 deden ze vervroegd eindexamen om daarna full time herrie te kunnen gaan maken. Pitchfork en Lolapalooza waren er als de kippen bij en na een optreden in de show van David Letterman en een tourtje als support van Arctic Monkeys was de basis gelegd voor een lucratieve toekomst. Debuutalbum sloeg goed aan, tweede plaat was een doorslaggevend succes. En nu staat album drie voor de deur, nou ja voor de deur. Voorjaar 2017 is de planning.

Op het Europese vaste land heeft punk nooit zo huis gehouden als in Engeland en de V.S. Tegen de tijd dat we hier de geest te pakken hadden was punk al geëvolueerd in new wave. Een van de schaarse continentale punkhits was Ça Plane Pour Moi van Plastic Bertrand uit België. Aan dat nummer moeten we sterk denken bij het horen van Tatiana de nieuwe single van La Femme ( en niet alleen vanwege de taal). De rest van hun overigens uitstekende album laat zich niet zo makkelijk definiëren, maar Tatiana is duidelijk punque maar dan moderne en dus net zo jolie als het single succes van Plastic Bertrand. La Femme komt uit Biarritz in Frans Baskenland. Met zijn ledental dat varieert tussen de zes en negen is La Femme is meer een collectief dan een band. Het gezelschap legt zich toe op het maken van hypnotische rock naar voorbeeld van The Velvet Underground en de Duitse krautrockers uit de jaren zeventig. In 2013 bracht La Femme hun debuutalbum uit, daarvan haalden Nous Etions Deux en Sur La Pianche onze playlist. Het is dat we er wat laat achter kwamen dat er een tweede album uit is van La Femme anders waren we er wel eerder ingedoken. Het recente Mystére album van La Femme is namelijk een uitermate boeiende plaat, rijk aan stijlen en stemmingen en dankzij de inbreng van de dames bij tijd en wijle ook flink sexy. Tatiana is dus niet echt representatief voor het bonte album, maar wel een goed nummer om mee te beginnen.

Jo Goes Hunting is een van de bands die is komen bovendrijven in de Popronde 2017. Dat is best knap, want het deelnemersveld is groot, maar niet onverwacht. Jo Goes Hunting (geen connectie met Jo Marches) nam ons al vorig jaar voor zich in met de debuutsingle, Act Of Leaving, een track die op Spotify al meer dan een half miljoen keer is beluisterd. We zullen het nog één keer zeggen en daarna houden we er over op, want Jo Goes Hunting is er volledig op eigen kracht gekozen. Maar, Jo Goes Hunting is een eenmanszaak. Eigenaar en uitbater is Jimmy ‘Jo’ Heuting, de broer van Rocco Heuting, de rechterhand van Torre in De Staat. Het is niet helemaal waar om te zeggen dat de muziek van beide broers mijlenver uit elkaar ligt, maar de verschillen zijn groter dan de overeenkomsten. Winner, hopelijk de voorbode van een langspeler is een ambitieuze track, een mini electro-opera vol wendingen in tempo en stijl. Speciale vermelding ook voor het (kinder?)koor op drie-kwart van de compositie en voor Jo’s zang, die doet wel denken aan de legendarische Frank Zappa. Vorig jaar stond Jo Goes Hunting op Noorderslag. Het zou verstandig zijn en terecht als het gezelschap in januari op Eurosonic mag aantreden. Jo Goes Hunting is namelijk grensoverschrijdend goed.

In de herkansing! Dakota is een hoofdstedelijke band, die een paar jaar geleden best wel wat opwinding veroorzaakte met een sterke debuut EP en een aantal imposante optredens. Een zonnige toekomst lag in het verschiet. Helaas kwamen er een paar wolken opzetten en werd het hele feest uitgesteld. Maar uitstel bleek gelukkig geen afstel, want nu is er een nieuwe EP, die meer dan uitstekend is. Technisch verantwoordelijk voor de Leda EP is Holland’s heetste producer, JJJ Sielcken, die zijn ‘magic touch’ eerder losliet op plaatwerk van Jett Rebel, Echo Movis en Lucas Hamming, om er maar een paar te noemen. De songs en sound van Dakota laat zich niet een twee drie in woorden samenvatten, maar we zullen toch een poging wagen. Met zijn melancholieke ondertoon, Afrikaans aandoende gitaarfills en subtiel stuwende ritmesectie is de single Icon exemplarisch voor de gepatenteerde Dakota-sound. Daarnaast is Icon met zijn verslavende gitaarriedel en heldere refrein ook nog eens zo’n liedje dat langzaam maar zeker bezit van je neemt. Meer van dit moois op de Leda EP.

Achter de naam Beyond The Wizard’s Sleeve verschuilt zich een duo dat zijn sporen in de pop al ruimschoots heeft verdiend. De Turk’s Cypriotische Brit Erol Alkan is een succesvolle clubeigenaar in Londen, die de eerste concerten organiseerde van LCD Soundsystem en Bloc Party. Als remixer maakte hij sterke bewerking van songs van o.a. Franz Ferdinand, Tame Impala en onlangs nog Temples. Als producer werkte Alkan o.a. met Mystery Jets. Zijn partner Richard Norris komt uit de in de UK redelijk succesvolle punkband The Grid. Zijn cv maakt melding van samenwerkingen met Joe Strummer van The Clash en Genesis P. Orridge van Throbbing Gristle. Ook heeft Norris de officiële biografie van dj Paul Oakenfield geschreven. Sinds een jaar of tien werken Alkan en Norris samen als Beyond The Wizard’s Sleeve. Na een paar EP’s en een boel remixen voor acts als Chemical Brothers, Midlake en Goldfrapp verscheen eerder dit jaar eindelijk een album. The Soft Bounce verdient meer aandacht dan hij tot nu heeft gekregen. De mix van 60’s psychedelica, 90’s dance en tijdloze popsongs is namelijk zeer geslaagd. Een tip voor fans van Haelos en Moderat bijv. Arkan en Norris kunnen dus heel veel, zingen zit daar niet bij. Voor die taak hebben ze een aantal fijne chanteuse gecharterd zoals de Amerikaanse singer-songwriter Holly Miranda. Zij tekende voor tekst en zang van Black Crow, een song die klinkt alsof The Moody Blues en Massive Attack samen een James Bond tune hebben gemaakt.

5 jaar in de maak, album 3 van Bon Iver, maar als er dit jaar één album verschenen is dat het wachten waard was, is het wel 22, A Million. Knap is dat de band (of eigenlijk main man Justin Vernon) zich zelf opnieuw heeft uitgevonden, zonder dat hij zijn oude fans van zich heeft vervreemd. Je zou kunnen zeggen dat Vernon zijn fans heeft opgevoed en voorbereid op zijn nieuwe album. Debuteerde Bon Iver in 2008 met een organisch album, vol akoestische luisterliedjes, die aan waarde wonnen door de context waarin het album tot stand was gekomen. In zelf gekozen isolatie in een oerbos ergens in de VS. Als er al een genreaanduiding toepasselijk was voor het persoonlijke en indringende album dan was dat folk. Album twee was heavier, elektrischer maar week verder niet heel erg af van het debuut. Album drie is elektronisch, duidelijk een product van de studio. Fans waren echter voorbereid op de verandering. Na zijn samenwerking met James Blake en vooral met Kanye West was al duidelijk dat Bon Iver/Justin Vernon de laptop als instrument had ontdekt en de mixtafel. De enige bossen waarop Vernon uitkeek tijdens de opnamen van 22 A Million waren bossen kabels. Toch zijn For Emma, Forever Ago en 22 A Million duidelijk het werk van de zelfde maker, een waarvan we nu zeker weten dat hij een van de belangrijkste muziekmakers is van dit tijdsbestek.