Author: Flip van der Enden

Fraai nieuw lawaai van onze favoriete Belga-rockers, The Sore Losers. Helemaal nieuw is Got It Bad niet, want het staat op de eerder dit jaar verschenen Skydogs album. Los geweekt van de andere songs komt Got It Bad helemaal tot zijn recht. Got It Bad is een vuige rocksong met een pesterig tempo en een knetterende gitaarsolo. De zang van Jan Staetemans maakt het geheel af en brengt band en song in de bloed, zweet en rock traditie, die mid sixties begon met Britse rhythm & bluesbands als Them, The Stones en Pretty Things. De Limburgse Losers hebben inmiddels drie albums op hun kerfstok en een handvol songs die ook bekend zijn buiten eigen parochie. Hoe overtuigend The Sore Losers op plaat ook zijn, en dat zijn ze, de natuurlijke biotoop van Jan, Cedric, Kevin en Alessio is niet in de opnameruimte noch in het oefenhok, maar op de bühne. Daar valt alles samen en op zijn plaats, daar komen songs als Emily, Tripper en ook Got It Bad het best tot hun recht. Goed nieuws dus dat de bende bühnebeesten in november weer gaat toeren. Daarover binnenkort meer, veel meer.

Long time no hear, maar Dirty Projectors blijkt dus nog te bestaan. De band of beter bandbaas David Longstreth acht de tijd rijp voor een nieuw offensief. Wat opvalt aan Keep Your Name, het eerste levensteken in vier jaar is dat Longstreth niet stil is blijven staan. De muziek van Dirty Projectors liet zich altijd al moeilijk rubriceren, maar Keep Your Name is zo mogelijk nog ongrijpbaarder. Het is bijvoorbeeld niet duidelijk wie er zingt. Het lijkt Longstreth, maar de zang is zo vervormd dat het ook Bon Iver kan zijn, die op zijn nieuwe album vergelijkbare stemexperimenten uitvoert of Kanye West, wiens invloed hoorbaar wordt halverwege de song als er plotseling een rapper opduikt. Van de oorspronkelijke Dirty Projectors lijkt alleen Longstreth over. Hij nam Keep Your Name op met avant-rocker Tyondai Braxton (ex Battles) en Mauro Refosco, de drummer van Thom Yorke’s Atoms For Peace. Daarnaast zijn er samples van Dan Deacon en van een ouder nummer van Dirty Projectors. Mocht er inderdaad een nieuwe Dirty Projectors album komen, dan wordt dat hun 8ste.

Temples is terug! Nu nog psychedelischer! Het Britse Temples bracht twee jaar geleden de juiste plaat op het juiste moment uit. Aangevoerd door Tame Impala beleefde de geestverruimende rock zijn eerste bloeiperiode en Temples sloot daar naadloos bij aan met songs als Keep In The Dark en Shelter Song. Hoorde Temples toen nog bij de kopgroep, na het wereldwijde succes van Tame Impala is psych-rock (en broertje garage-rock en zusje beach-pop) een van de meest beoefende genres. Verstandig dus dat Temples niet al te ver van de oorspronkelijk boodschap is afgeweken. Toch is er wel degelijk sprake van ontwikkeling. Op Certainty is het accent verschoven van gitaren naar keyboards, is de sound meer sophisticated en de zang ongeveer een octaaf hoger. Frontman James Bragshaw zei in een recent interview dat hij zich heeft laten inspireren door hele oude Disney soundtracks, harmonieus maar met een duistere draai. Dat is dus aardig gelukt. Certainty is de voorloper van een tweede album van de band uit de Midlands. Een releasedatum is nog niet bekend, een titel evenmin.

Na jaren aan de rand van de afgrond te hebben geleefd, lijkt het erop dat Pete Doherty tot rust is gekomen. Zijn naam duikt nog maar zelden op in de bladen en als het over hem gaat is dat meestal naar aanleiding van zijn muziek. De vrees van veel junkies, die succes hebben is dat hun talenten hen verlaten zodra ze nuchter zijn. Hoe droog Peter precies staat weten we niet, maar zijn muziek heeft er zeker niet onder te lijden. Opvallend is wel dat de leider van rammelrock bands, The Libertines en Babyshambles tegenwoordig vooral ballads uitbrengt, introverte, introspectieve songs, die vrijwel gespeend zijn van de bravoure, die Pete’s oude werk typeert. Om te laten zien dat er sprake is van een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk in de Pete Doherty Sage laat hij zich tegenwoordig Peter noemen, een subtiel maar belangrijk verschil. Eindelijk volwassen. Begin december verschijnt Doherty’s tweede soloalbum, Hamburg Demonstration, van dat album is I Don’t Love Anyone (But You’re Not Anyone) de officiële single.

Soms kan het snel gaan. Neem nou Black Honey. Het is niet heel veel langer geleden dan een jaar dat we hun single Madonna in de smiezen kregen. Bingo, dachten wij. Het bleek een begin van een waar offensief dat deze week een vervolg krijg met het wederom ijzersterke Hello Today. Bleef  Madonna een beetje bungelen, de opvolger Corrine nam veel mensen in voor de band de band uit Brighton. Met de volgende single,  All My Pride begonnen Izzy en haar band serieus te oogsten. Een show op ESNS en een blitztour door het land namen de laatste twijfels weg en nu is Black Honey een attractie van topformaat.  Hello Today is uit het zelfde hout gesneden als de voorgangers, een straf tempo, zware gitaren en zang van miss Izzy in de beste Blondie traditie. Als Black Honey zo door gaat wordt hun debuutalbum gewoon een Greatest Hits.

We overdrijven niet als we zeggen dat Diwa Meijman, de frontvrouw van Darlyn gezegend is met een van de mooiste stemmen van de lage landen. Gelukkig verbergt ze haar zangkunst niet in zwaar geproduceerde hitparade pop of vol gemetselde gitaarrock, maar heeft ze een genre gekozen dat haar de ruimte biedt om voluit te schitteren, Americana. Gelukkig gaat Darlyn niet al te eerbiedig om met de materie. Hun songs volgen het gevoel en niet de mal, de teksten gaan niet over hobo’s en cowboys maar gewoon over de liefde, een onderwerp dat onuitputtelijk is. Tot nu maakte Darlyn vooral furore als liveband, Stepping Stone is een track waarmee de band ook de ether en het internet gaat veroveren. Stepping Stone, niet te verwarren met de gelijknamige classic van The Monkees is een bluesy track waarin Diwa’s zangkunsten volledig tot hun recht komen, inclusief de gospel feel en de country snik. Bonus punten ook voor de prachtige slidegitaar, die de song naar een nog hoge niveau tilt. Een debuutalbum is in de maak.

PAUW heeft niet alleen vrienden gemaakt onder het streamende, platen kopende en concert bezoekende publiek, ook veel collega’s blijken geporteerd van de huismerk retro-psycho van de band uit Haaksbergen. In het begin van hun bestaan kreeg PAUW al een duwtje in de rug van Temples, nu blijken ze ook vrienden voor het leven met Mystery Jets. De band tussen beide bands heeft zijn beslag gekregen op een nieuwe EP waarop PAUW een liedje doet van Mystery Jets en vice versa. PAUW covert Bubblegum en Mystery Jets High Tide. Leuk is dat de originelen ook op de EP staan. Dat maakt vergelijken mogelijk, en het is niet alleen chauvinisme als we zeggen dat PAUW’s Bubblegum beter is dan het origineel. De track laat sowieso horen dat PAUW reuzensprongen aan het maken is, de sound nadert perfectie en op de productie valt ook weinig af te dingen. Misschien moet PAUW de banden met Temples ook maar weer eens aanhalen.JTNDaWZyYW1lJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZlbWJlZC5zcG90aWZ5LmNvbSUyRiUzRnVyaSUzRHNwb3RpZnklMjUzQWFsYnVtJTI1M0E3dEh3eXhjMVU0ZXJXNVNRVHlqZDRQJTIyJTIwd2lkdGglM0QlMjIzMDAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIzODAlMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlMjBhbGxvd3RyYW5zcGFyZW5jeSUzRCUyMnRydWUlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Een van de meest bijzondere releases van deze nazomer komt van GOSTO, een band rond multitalent Roel ‘GOSTO’ Vermeer. Eerdere releases van GOSTO lieten invloeden horen uit EDM en trip-hop. Zijn sfeervolle songs en GOSTO’s expressieve zang leverden hem vergelijkingen op met een modernist als James Blake en een schoolmaker als Jeff Buckley. Critici zullen er een flinke kluif aan hebben om de bronnen te achterhalen, die GOSTO inspireerden tot het maken van Tell Me What You’re Made Of. Het is wederom een down tempo song, maar de wind waait dit keer duidelijk uit het Oosten, een vrij ver oosten. De sfeer is super relaxed, bijna Zen, de instrumentatie bijna minimal, maar het effect is groots. GOSTO is al best beroemd, niet alleen hier maar ook in de ons omringende landen, deels dankzij blog tot blog reclame. En dat terwijl het debuutalbum nog moet uitkomen! Het is dan ook niet moeilijk om te voorspellen dat  2017 het jaar wordt van GOSTO.

The Great Communicators hebben een nieuwe single uit, maar die slaan we even over, want net te poppy voor onze doeleinden. The ‘Commies’ hebben ook een eerste album uit, Lucky Horse dus gingen we daar even grasduinen op zoek naar een geschikte track. Keuze ten over ontdekten we al snel. Uiteindelijk zijn we voor Loose Ends gegaan, een nummer dat alles heeft wat The Communicators zo Great maakt, messcherpe samenzang van Gaia en Arend, een geweldige melodie, een zeer spannende opbouw, onverwachte wendingen en meer energie dan een windmolenpark. The Great Communicators gingen er op ons laatste feest in Paradiso met een deel van de show vandoor. Sindsdien is de band eigenlijk alleen nog maar gegroeid en daarom een bezoekje meer dan waard. Er staat een klein dozijn shows op de bandagenda, waaronder een paar instores. Grote kans dus dat The Great Communicators binnenkort ergens bij jouw in de buurt opduiken, doe je zelf een plezier en ga ze even checken.