Author: Flip van der Enden

De naam Grouplove is niet toevallig gekozen, de vijf muzikanten vormden al een vriendengroep voordat ze de band begonnen. De kennismaking vond plaats op Kreta, waar de muzikanten in spe de zomer doorbrachten in een kunstenaarscommune. Voor vier van de vijf Grouplovers was de muziekbizz relatief nieuw, drummer Ryan Rabin wist als zoon van Yes gitarist Trevor Rabin al aardig van wanten. In 2012 verscheen een eerste album, vorige week kwam nummer 3 uit. Was het debuutalbum dankzij hits als Colours en vooral Tongue Tied een groot succes, plaat twee viel in minder aarde. Probleem was dat Grouplove eigenlijk twee bands was, een platte popband en een slim indie-orkest. Fans zijn ruimdenkend genoeg om beide kanten te waarderen, de rest is slachtoffer van verwarring. Op het nieuwe album, Enlighten Me lijkt Grouplove keuzes te hebben gemaakt. Werd het tweede album nog opgenomen in de nagloei van commercieel succes, de verwachtingen voor de nieuwe langspeler zijn duidelijk minder hoog gespannen. Grouplove heeft er voor gekozen het hitpad te verlaten en als indie-band verder te gaan. Een verstandig besluit, want het heeft een sterk een gevarieerd album opgeleverd, smartpop in een stijl die verwant is aan die van Foster The People en Portugal The Man. De band durft ook weer te rocken, zij het nergens zo hard en heftig als op de uitstekende single Traumatized.

De debuut EP van Pumaroso is een feit. De release telt vier songs, de hits Priestess en Cecile, een demo van Sinking Heart en de nieuwe single Honey. Honey is Pumarosa zoals we ze graag horen; een eigentijdse update van het klassieke 80’s new wave geluid, een gemoderniseerde en opgevoerde Siouxie zeg maar. Over de kwaliteit van de debuut EP van Pumarosa hebben we niks te klagen, wel hadden we graag wat meer nieuw werk gezien dan een demo een slechts één nieuwe track. Waarschijnlijk heeft de band het te druk met spelen om de studio in te duiken en een fatsoenlijk album op te nemen. Maar er gloort hoop aan de horizon, de ogenschijnlijk oneindige tour lijkt eind oktober te worden stilgezet. Na een welverdiende rust hopen we dat Isabel en haar boys dan eindelijk de kans krijgen en grijpen om al die toptracks, die van hun shows zo’n succes maken vast te leggen voor het nageslacht.

Tien jaar geleden trok Jason Lytle de stekker uit zijn band Grandaddy. Redenen waren er ten over. Ondanks het succes was Grandaddy nooit een vetpot. Het constant op tournee zijn had zijn tol, drank en drugsgebruik dreigden problematisch te worden. Kortom de gebruikelijke problemen, die je krijgt als je tien jaar lang op elkaars lip leeft. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus kwam de band in 2012 weer voor elkaar voor wat een korte reünietour zou moeten worden. Lytle maakte er geen geheim van dat geld zijn belangrijkste motief was voor de doorstart. Al snel bleek dat het publiek het fantastisch vond en de band niet minder. Toch wilde Lytle niet terug naar het oude stramien van nieuw album tournee, nieuw album etc. Nieuw album okay, maar niet die hele heisa daarna. Dat was het plan. Dus ging de band deze zomer op minitournee in Europa zonder nieuwe plaat. Wie getuige was van het Grandaddy optreden in Paradiso had de avond van zijn leven en zal hopen dat een volgend bezoek niet weer zo lang op zich zal laten wachten. De shows blijken ook Lytle’s muze te hebben geprikkeld, hij is weer songs gaan schrijven. Twee van die nieuwe songs zijn nu uit op single en laten een Grandaddy in topvorm horen. Volgend jaar volgt een compleet nieuw album op 30^th Century Records, het label van fan van het eerste uur, Danger Mouse. Of de band dan ook weer gaat toeren? In principe niet dus, maar wij denken stiekem van wel, want niets is zo verslavend als succes.

Elohim is Hebreeuws voor goden. Elohim is ook de artiestennaam van een jonge electro-artieste uit L.A. waarvan we de echte naam niet hebben weten te achterhalen. Net als Sia en Daft Punk is ook Elohim er veel aangelegen om onherkenbaar te blijven. Op foto’s heeft ze of een hamstermasker op of gaat haar gezicht schuil achter haar lange donkere lokken. Elohim debuteerde met Xanax, een popliedje over angstaanvallen waarvan de serieuze tekst nogal contrasteert met de niks aan de hand melodie en de lichte productie. Later werk is eveneens tekstueel interessanter dan muzikaal. Het was dan ook zonder veel verwachting dat we Hallucinating aanklikten. Maar goed dat we het hebben gedaan anders hadden we een van de leukste singles van de lange hete zomer van 2016 gemist. In Hallucinating zingt Elohim dat er waarschijnlijk iets in het water zat waardoor ze is gaan hallucineren. Wat weten we niet, maar het werkt wel. Onder invloed waant de artieste zich in Mexico waar ze wordt binnengehaald door een vrolijk trompettend mariachi-orkest, een enthousiaste violist en een feestelijke menigte, de droomster ondergaat alles met de blijde verwarring van een Alice in Wonderland en wij met haar.

Attitude is een niet te onderschatten onderdeel van de rock ‘n’ roll beleving. Het was attitude waardoor Elvis King werd en niet Bill Haley. Het was attitude dat The Stones de reputatie bezorgde van ‘greatest rock ‘n’ roll band in the world’, en zonder attitude was The Sex Pistols niet veel meer geweest dan een rock en rommelband. Aan attitude ook geen gebrek op de nieuwe gelijknamige single van WEIRDO, een mysterieus project van een in Berlijn wonende Brit. ‘If You Want Attitude I Give You Attitude’ zingt hij wiens naam niet genoemd kan worden omdat hij die liever geheim houdt. Attitude is de derde release van WEIRDO en met afstand de beste. Waren de eerste twee singles aardige oefeningen op het vlak van dansbare pop, Attitude, door de anonieme artiest gezongen met een van de Britpop bekende bravoure is een puntige, rijk geïllustreerde rocksong, die de oren doet spitsen en het vermoeden voedt dat WEIRDO misschien wel gek is maar niet achterlijk. Kwestie van attitude.

De nieuwe single van Delicate Steve is een heerlijk, pretentieloos instrumentaaltje dat het niet verdient om ongedraaid te bijven alleen maar omdat het niet gebruikelijk is om instrumentale muziek te draaien op de radio anno 2016. Het leuke van zo’n innemende zomerse riedel als Winners is dat iedereen er zijn eigen verhaal bij kan bedenken. Winners is de soundtrack vul zelf de film maar in. Winners heeft een lekkere seventies feel, het nummer met zijn hoofdrol voor de slidegitaar had niet misstaan op een van de vroege soloalbums van George Harrison. Delicate Steve is het alias van Steve Marion, een veelspeler uit New Jersey. Steve’s eerste twee albums kwamen uit op het Luaka Bop label van David Byrne. Nieuw werk zal voortaan verschijnen op het Anti-label, dat er een eigenzinnige artiestenstal op nahoudt met paradepaarden als Nick Cave, Tom Waits en Spoon. Naast het opnemen en uitbrengen van muziek onder de naam Delicate Steve is de multi-instrumentalist een veel gevraagd supportact, die het podium heeft gedeeld met soortgenoten als Tame Impala, Mac DeMarco en Sigur Ros.

Zoals vrijwel elke band is Highly Suspect begonnen met het naspelen van nummers van anderen. Zoals maar weinig bands bleek het trio in staat om de muziek van hun helden te evenaren en zelfs te overtreffen. Case in point, de daverende debuutsingle, Lydia. Highly Suspect werd zes jaar geleden in het leven geroepen door de tweeling Rich en Ryan Meyer en hun beider kompaan Johnny Stevens. Toen hun band begon te broeien leek het ze beter om van Cape Cod naar Brooklyn te verhuizen, een wijs besluit bleek al snel. Na wat lokale releases kwam Highly Suspect op de radar van het hippe 300 Entertainment als zo’n beetje de enige rockband op een label dat naam maakte met hip hop. Vorig jaar verscheen het eerste album, Mister Asylum dat aangejaagd door de singles Lydia en Blood Feather de band op de Amerikaanse kaart zette. Laten we hopen dat Highly Suspect deze ronde hun pijlen ook op Europa richt, het liefst in de vorm van een clubtour. De nieuwe single My Name Is Human is een uitstekend begin van de volgende ronde, stevig genoeg voor fans van QOTSA, rootsy genoeg voor aanhangers van (het oude) Kings Of Leon en energiek genoeg voor het Royal Blood volk.

Onze favoriete Britse smart-rockband, Everything Everything houdt niet van stilzitten, of smeedt het ijzer als het heet is, zo kan je het ook zeggen. Terwijl redelijk recente singles als Distant Past en Regret nog nagloeien, komt de band aanzetten met alweer  een gloednieuw nummer. Met het bekende voorbehoud dat je wel van de stem van zanger Jonathan Higgs moet houden, is het er wel weer eentje hoor, vernuftig, energiek en springerig als een kangoeroe op een trampoline. Everything Everything is in de studio voor de opnamen van een vierde album, maar I Believe It Now zal daar waarschijnlijk niet op komen. De song is speciaal opgenomen voor sportzender BT Sports voor gebruik tijdens uitzendingen van de Britse Premiers League.

Mick Jenkins is een rapper uit Chicago, niet de coke snuivende, billen knijpende, creditcard zwaaiende variant, maar een man met een hart en een geweten. De titels van zijn aanstaande debuutalbum The Healing Company spreekt wat dat betreft boekdelen. Ook muzikaal bewandelt Jenkins geen platgetreden paden. De single Drowning, opgenomen met het Canadese fusion trio Badbadnotgood bevat elementen uit 100 jaar zwarte muziek historie, van field hollers via gospel en soul tot funk en r&b. De toon is donker, de boodschap zoals verbeeld in de indrukwekkende clip uiteindelijk positief. Do not do unto others… Mick Jenkins staat niet alleen in zijn strijd, steeds meer rappers keren de commercie de rug toe en proberen met hun muziek de wereld te verbeteren, als is het maar een beetje. Jenkins zit in een scene waar ook Chance The Rapper, Vic Mensa en Kaytranada deel van uitmaken. De release datum van het officiële album debuut van de 25 jarige Mick Jenkins, hij bracht al wel wat mixtapes uit is 23 september.