Author: Flip van der Enden

Pinguin Goes Disco! De beat waar Sofie en Tukker -het is een duo- ons op trakteren is dan ook onweerstaanbaar lekker. Drinkee is al ruim een jaar oud, maar nu pas voorzien van een video, waardoor de track ook buiten de clubs en dance-festivals is doorgedrongen. Als je de clip bekijkt op Youtube check dan ook even de live-filmpjes rechts. Dan zie je dat Sofi Tukker geen act is waarbij alles uit een doosje komt, Sofie zingt en speelt echt gitaar, maatje Tukker heeft een abstracte installatie laten bouwen, waarin hij zijn drumpads heeft geschroefd. Drinkee lijkt niet echt op, maar doet wel een beetje denken aan My Baby. Het duo komt uit New York en werkt nu een jaar of twee samen. Zij heet Sophie Hawley-Weld, zijn naam is Tucker Halpern. Hun stagenaam hebben ze behalve van hen zelf van Sophie Tucker, een Amerikaanse zangeres, die in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw furore maakte in het Burleske-circuit met haar ondeugende liederen. Op Drinkee zingt de bevallige Sofi overigens in het Portugees. Het duo stond vorige week nog op Pitch, helaas al om 17.00 uur, zodat meer mensen hun showtje hebben gemist dan meegemaakt. We hopen dat ze snel terugkomen en voorspellen dat het dan bomvol zal zijn.

Dat Mozes & The Firstborn de mosterd haalt in het verleden wil niet zeggen dat de band niet bij de tijd is. De garagerockers volgende huidige trend door snel achter elkaar met nieuwe songs te komen, ons radiomakers in verwarring achterlatend met de vraag, ‘wat is nou de single’? We vonden Great Pile Of Nothing al playlist waardig, maar dat nummer verbleekt toch een beetje bij de jongste release. All Will Fall To Waste is een wat weemoedig nummer -logisch met zo’n titel- dat door Melle Dielesen wordt gezongen alsof de geest van John Lennon in hem gevaren is. Mozes & The Firstborn is nu ruim drie jaar bezig en heeft bet wel wat bereikt in die tijd, maar de potentie is bij lange na nog niet gerealiseerd. All Will Fall To Waste is een gigantische stap in de goede richting. Het is een volwassen, uitgekristalliseerd nummer van een band, die in rap tempo zijn draai aan het vinden is. Het nieuwe, 2e album van de Nijmegenezen zal op 9 september het daglicht zien Niet lang daarna start de nieuwe tour, maar daarvoor al is de band hier en daar te aanschouwen.

p.s. het geluid van de wekker tegen het einde van het nummer hoort, staat zo op de plaat

Louis Berry is een digitale rockabilly zanger uit Liverpool. Berry oogt een beetje als Mr Spock, maar klinkt als het liefdeskind van Wanda Jackson en Bo Diddley. Op basis van zijn bio zou je denken dat Berry de blues had gekozen als uit te oefenen genre. Hij groeide op in armoede, zijn vader was junkie en een loopbaan als kruimeldief lonkte. Gelukkig was moeders nuchter en doortastend. Zij zorgde er voor dat Louis op het rechte pad bleef en toen hij zijn talent voor muziek ontdekte moedige zij hem aan. Zijn verleden en hoe anders het met hem had kunnen gaan, zijn onderwerpen van zijn songs, en de liefde natuurlijk. Als stijl heeft Berry gekozen voor de muziek, die mede door zijn naamgenoot Chuck is ‘uitgevonden’, rock & roll met een vleugje country en een scheutje blues. Best bijzonder voor iemand die opgegroeid is met hip hop. Het rock & roll licht zag Louis toen hij voor het eerst Elvis hoorde en Johnny Cash. Thuis in de UK wordt Louis wel met Jake Bugg vergeleken, een vergelijking die hij zelf erg mank vind gaan al is het maar omdat hij zijn songs helemaal zelf schrijft en zingt over de echte leven.

OK GO kan je als geen ander vertellen dat clips funest kunnen zijn voor muzikale ambities. Alhoewel nooit echt hoogvliegers maakte de band leuke liedjes die volledig werden overschaduwd door de bijbehorende clips. Miljoenen mensen bekeken de video’s, maar bijna niemand kocht de singles. AJJ (voorheen Andrew Jackson Jihad) maakte een vrij perfecte parodie op de OK GO clips, nu maar hopen dat het succes van het filmpje de potentie van het liedje niet in de weg staat. Want dat Goodbye Oh Goodbye een sterke song is die gehoord mag worden is een ding dat zeker is. AJJ is een punky folkband of vice versa uit Phoenix, Arizona. De band is in enigerlei vorm al bezig sinds 2004. Succes kwam in 2007 met het album, People Who Can Eat People Are The Luckiest People In The World. Humor is vanaf het begin een wapen. Ook het nieuwe album heeft een grappige titel, tenminste we nemen aan dat The Bible 2 humoristisch bedoeld is, maar met Amerikanen weet je dat nooit zeker. Ondanks zes studio-albums, vijf concertregistraties en 12 jaar op de teller heeft de ster van AJJ nooit aan deze kant van de oceaan geschenen. Goodbye Oh Goodbye zou daar wel eens verandering in kunnen brengen.

Garagerock is een van de hipste genres van dit tijdsbestek, maar over wat garagerock nou precies is bestaat verwarring. De term werd voor het eerste gebruikt om Amerikaanse bands aan te duiden, die onder invloed van de Britse invasie ook muziek zijn gaan maken. Dat gebeurde in eerste instantie niet zelden in de garage van pa, waar in het weekend de auto op de oprit werden geduwd om plaats te maken voor bas, drums en gitaren. Vandaar de naam. De Engelse voorbeelden waren The Beatles natuurlijk, maar ook The Stones, The Animals en Them, bands die zich op hun beurt lieten inspireren door oorspronkelijke Amerikaanse r&b. Eerste generatie US garagebands waren o.a. The Seeds, The Shadows of Night en The Leaves. Het gros van de garagebands was en bleef amateur en verdween meestal na een enkel lokaal succes werd onder de horizon. Het was de latere bassist van Patti Smith, Lenny Kaye, die begin jaren zeventig de verzamelaar Nuggets samenstelde, een dubbelelpee met de beste garagarockbands van de late jaren zestig. Dit album bleek zeer invloedrijk met name op de Amerikaanse en Britse punkscenes. Sindsdien heeft garagerock altijd op het rockmenu gestaan met de laatste jaren een prominente plek. Deze lange inleiding brengt ons bij The Mystery Lights, een band die de lo-fi, licht rammelende en psychedelische garagesound tot achter de komma beheerst, inclusief farfisa-orgeltje, fuzz-gitaren en nasale zang. Er zijn vier Mystery Lights. De ene helft van de band komt oorspronkelijk uit California, de andere uit New York, de stad die dienstdoet als uitvalsbasis. Follow Me Home staat op album nummer drie van The Mystery Lights, dat nu overal verkrijgbaar zou moeten zijn.

Verandering van spijs doet rocken, of zoals in geval van de nieuwe single van Allah-Las zacht schuifelen. We kennen het Californische kwartet als gangmakers van de garagerock revival. Met Famous Phone Figure lijkt de band een nieuwe richting te zijn opgeslagen. Famous Phone Figure is een breed georchestreerde ballad in een stijl die wel sunshine pop wordt genoemd, een genre waarvan de wieg in Californië stond en door o.a. The Beach Boys en The Mama’s & The Papa’s in het leven is geroepen een jaartje of 40 geleden. Het verschil tussen de melodieuze kamerpop van nu en de dreinerige surfpop van toen is enorm en hoopgevend. Tenzij Allah-Las ons bewust op het verkeerde been zet met Famous Phone Figure lijkt het er op dat de band heeft gekozen voor een stap vooruit in plaats van een pas op de plaats. Om de vergelijking met voornoemde Beach Boys door te trekken. Album drie zou wel eens hun Pet Sounds kunnen zijn.

Bazart heeft een winnende formule te pakken, een die de Belgische band op hun derde single, Chaos zo’n beetje heeft geperfectioneerd. Ingrediënten van het succesrecept zijn meerstemmige zang, een zachte, rijk geïllustreerde beat, een weemoedige sfeer en een welluidende, edoch multi-interpretabele tekst. Met deze ‘close harmony blues’ heeft de Vlaamse band in korte tijd veel vrienden gemaakt, zowel ten zuiden als ten noorden van de grote rivieren. De meeste (Nederlandse) radiostations moeten Bazart nog ontdekken, maar het festivalpubliek heeft zijn liefde al verklaard. Bazart kwam zag en overwon op muzikale massabijeenkomsten als Pinkpop en Grasnapolski en zal dat ook doen op Rock Werchter, Pukkelpop, Into The Great Wide Open en Lowlands. Het festivalsucces van Bazart is opvallend omdat de band absoluut geen stevige rock, heftige dans of andersoortige publieksparticipatiepop maakt. Het geheim van het succes van Bazart is misschien dat hun muziek melancholiek lijkt, maar uiteindelijk opbeurend blijkt. De beat is dan wel niet prominent, maar wel lekker en elke song heeft een refrein dat uitnodigt tot meezingen, misschien niet uit volle borst, maar wel volmondig.

We zijn vrij zuinig met dance op Pinguin Radio, maar niet vies van een stevige electrobeat. De Deense Anders Trentemöller heeft van het bedenken van beats zijn levenswerk gemaakt. De elektrotechnicus uit Kopenhagen mikt met zijn muziek niet exclusief op de dansvloer, maar maakt ook een soort house voor thuis. Veel van zijn beats komen verpakt in relatief traditionele kop-staart songs inclusief leadvocals. River In Me is een mooi voorbeeld van zijn genre-hopping sound, die in dit geval geworteld lijkt in de vroege 80’s, de tijd van Tubeway Army en Heaven 17. Na vier albums kan je het wel een traditie noemen van Trentemöller om gastvocalistes te werken. Eerder vroeg hij o.a. de zangeressen van Blonde Redhead, The Raveonettes en Lower Dens, voor River In Me heeft hij Jenhhy Beth van Savages laten ‘overvliegen’. River In Me is de voorbode van album nummer van vijf van Trentemöller Fiction, dat we op 26 september mogen verwachten. Zes dagen eerder zal Trentemöller te zien zijn in de Tolhuistuin in Amsterdam Noord.

Misschien is het je ook opgevallen, maar ‘het geluid’ van 2016 is soft. De trend is duidelijk glad geproduceerde popplaatjes met veel keyboards, hoge zang en makkelijk meezingbare refreintjes. Makers deze zijn vaak meisjes met korte rokjes of mannen met lange baarden. Op zich niks mis mee als er maar af en toe wat tegengas wordt gegeven. Om die reden hebben we Nattesferd van Kvelertak aan onze playlist toegevoegd, een fijne bak herrie, die ook voor niet metalheads goed te doen is en zorgt voor de broodnodige peper in ons muziekmenu. Kvelertak komt uit het Noorse Stavanger. Alhoewel er in hun muziek elementen uit de black metal zitten, is Kvelertak geen satanistisch gezelschap en wordt geen enkel bandlid gezocht voor het in brand steken van een kerk. Ook blijft de zang aan de goede, lees verstaanbare kant van het grunten. Voeg daar een sterke instrumentale track en een monster riff aan toe en je hebt een nummer, dat in goede aarde zal vallen bij iedereen die gitaarmuziek een warm hart toedraagt.