Author: Flip van der Enden

Vier albums lang positioneerde Daniel Romano zich als een trouw discipel van Gram Parsons, de Byrd die country hip maakte bij het rockpubliek. Parsons zelf heeft door zijn voortijdig overlijden nooit de vruchten kunnen plukken van zijn pionierswerk, noch kunnen aanschouwen hoe ver zijn invloed tegenwoordig rijkt. Romano deed dus nuttig zendelingswerk en werd daarvoor zeer gewaardeerd. Tot zijn nieuw album uitkwam een week of wat geleden. Je zal de mensen de kost moeten geven, die de hoes van Mosey hebben gecheckt om te kijken of de plaat echt van Romano is. Ja dus. Weg zijn de tearjerkers, de truckersongs en de murderballads. Nog steeds graaft de Canadees in het verleden voor inspiratie. De periode die zijn voorkeur heeft is ook niet echt veranderd, 1965-1975, maar de twang heeft plaatsgemaakt voor rootsy rock, luddevedu voor lust en whiskey voor minder legale versnaperingen, lijkt wel. Wat niet veranderd is, is Romano’s talent als verhalenverteller en zijn oor voor melodie. Het is trouwens niet de eerste keer dat Romano een metamorfose ondergaat. Voordat hij een Stetson opzette en een nudie suit aandeed, zat hij in een punkband. Het zou dus zo maar kunnen dat de ‘nieuwe’ Romano een fase is van tijdelijke aard, wat hem eigenlijk alleen maar nog interessanter maakt. Tot slot, Daniel’s sexy partner op Toulouse is actrice Rachel McAdams (True Detective).

We zeggen voorlopig nog geen goodbye tegen Haelos. Ook de nieuwe single van de neo trip-hoppers gaat er in als koek. Earth Not Enough was de eerste die we oppikten, daarna volgde Pray en nu scoort het trio een hattrick met Dust. Haelos heeft twee jaar gewerkt aan hun debuutalbum, waarop de singles zijn terug te vinden. Toen ze begonnen was trip-hop, zoals bedacht en geïntroduceerd door bands als Portishead en Massive Attack net zo actueel als dixieland. Nu is lijkt er zelfs sprake van een ware revival. Denk echter niet dat Haelos een coverband is met eigen nummers. Er is duidelijk sprake van een eigen signatuur en de band heeft in de persona van Lotti Bernardout een intrigerende frontvrouw. Haelos is niet alleen een succes op plaat, stream en radio, ook live hebben Lotti, Arthur en Dom niet over aandacht te klagen. Opvallend is hoe breed Haelos wordt gedragen , het trio is deze zomer te zien op rock, dance en jazzfestivals. In onze contreien zullen ze acte de presence geven op Pitch, dat in het eerste weekend van juli plaatsvindt in de hoofdstad.

Na een dipje van een jaar of wat lijkt het dat de popscene van Vlaanderen zich snel aan het herstellen is. Niet alleen zijn er veel interessante nieuwe namen, ook de veelzijdigheid valt op. Van Bazart tot Tourist LeMC en van The Sore Losers tot misschien wel de beste Belgische band van het moment Balthazar. De laatste lijkt een van de inspiratiebronnen van Faces On TV. De nieuwe single van de jonge band uit Gent laat een zelfde elegance horen, oor voor detail en goede smaak. Voor ons is Traveling Blind een eerste kennismaking, voor onze zuiderburen is het single nummer drie, een geval van scheepsrecht dus. Vorige week stond Faces On TV op een Nederlandse bühne als support van Admiral Freebee en afgelopen weekend waren ze te zien op Vestrock. Op 31 juli komt Faces On TV terug voor een show op het Damaris festival in Amsterdam. Grote kans dat als men Traveling Blind inzet er een herkenningsapplaus zal opklinken uit het publiek, waaronder zich zeker en vast Pinguinluisteraars zullen bevinden.

Sommige songs moeten even marineren om de smaak tot zijn recht laten komen. Case in point, de rare maar uiterst boeiende single van DD Dumbo, waarachter de Australische psychonaut Oliver Hugh Perry schuilgaat. Het is je vergeven als je op basis van de titel denkt dat Satan een metal-song is. Alles behalve. Wel is Satan een op muziek gezette horror-story, maar dan een met een vette knipoog. Satan is een ongrijpbaar werkje van een dikke vier minuten, dat de boeken haalt als eerste song op Pinguin Radio (voor zover we weten) meteen fagot! DD introduceerde zichzelf in 2014 met een EP met vier vrij vage nummers, die het vooral moesten hebben van sound en sfeer. Satan klinkt weer top, maar is ook als compositie geslaagd, heeft een spannende opbouw en dus die fagot (of is het een hobo?). DD’s zit op 4AD, een luxe label dat als sinds 1979 garant staan voor avontuur en kwaliteit en de tegenwoordige thuishaven is van o.a. Daughter, The National en Bon Iver, acts waar DD Dumbo overigens in de verste verte niet op lijkt.

Big Thief komt tot ons met de warme aanbeveling van Sharon van Etten. Als je dat weet, weet je ook ongeveer wat voor soort vlees je in de kuip hebt, een serieuze band die net zoveel aandacht aan de tekst besteed als aan de muziek. Die teksten zijn uit het leven en fanatasie gegrepen van Adrianne Lenker. Big Chief komt uit Brooklyn en debuteerde zeer onlangs met het semi-ironische genaamde album, Masterpiece. De songs van Big Thief zijn melodieuze miniatuurtjes met een begeleiding van bas, drums en elektrische en inventieve gitaren. Samen met de meisje-achtige stem van Arianne zuigen ze de luisteraar in een album dat te vers is om te bepalen of het inderdaad een meesterwerk is, maar goed en bijzonder is het album zeker. Single Paul denkt de lading behoorlijk met z’n trage tempo, vervreemdende gitaarsolo en expressieve zang. Het label dat verantwoordelijk is voor de release van het Big Thief debuut is Saddle Creek van Conor ‘ Bright Eyes’ Oberst.

Lonely The Brave is een zwaarmoedige band. Vergeleken met de club van David Jakes is Elbow een feestorkest en Radiohead een stel lachebekkies. Alles aan Lonely The Brave is donker om niet te zeggen duister: de sound, de songs, de zang en de concerten. Die laatste zijn zelfs vrij letterlijk duister. Jakes, die toch al niet het middelpunt van de band wil zijn is live vaak zo goed als onzichtbaar. Het liefst houdt hij zich op achter op het podium buiten de schijnwerpers. Ondanks of misschien wel dankzij de afstand die dit schept heeft Lonely The Brave in relatief korte tijd een devote fanbase weten op te bouwen. De band kan daardoor min of meer continue op tournee blijven. Ook voor deze zomer staan er zo’n dertig shows in de agenda. in ons land zal Lonely the Brave op 17/7 te zien zijn op Welcome To The Village in Leeuwarden. Vrolijk is niet het woord, maar op het nieuwe album, Things Will Matter is de single Diamond Days een relatief lichtpuntje en derhalve zeer geschikt als single. Maar wil je de ware Lonely The Brave leren kennen? Duik dan diep in een van de twee albums of ga een keer naar een liveshow.

Popmuziek en humor is traditioneel een moeizaam huwelijk, maar als je de grap beperkt tot de songtitel kom je er mee weg. Eleanor Ring Me refereert natuurlijk aan Eleanor Rigby van The Beatles. Toch zouden we The Jacques eerder een band noemen in de Stones traditie, dan muzikale erfgenamen van John & Paul. Toen we de band van de gebroeders O’Brien leerde kennen, een jaar of zo geleden waren ze nog nat achter de oren. Nog steeds mogen de bandleden in de VS niet legaal een biertje bestellen, maar muzikaal naderen ze de volwassenheid. Eleanor Ring Me is een gitaarrijke track die door Fin O’Brien half wordt gezongen en half gesproken. Het intro doet denken aan dat van Love Buzz van Shocking Blue/Nirvana, maar dat kan toeval zijn. Deze nieuwe single is de eerste release van The Jacques in 2016. Het ligt voor de hand dat er op termijn meer singles en misschien wel een album volgen, maar bevestigd is dat nog niet. Wel staat er weer een nieuwe Europese tournee op stapel met twee shows in Nederland: 31/6 op het Damaris Festival in A’dam en op 26/8 op het Zomerparkfeest te Venlo.

Wat is er mooier dan een gitaar? Twee gitaren! Op de eerste release van The Strokes op Cult Records, het label van zanger Julian Casablancas klinken de New Yorkers als een punkversie van Steely Dan. (of als Television meets Phoenix). 15 jaar na hun debuut en drie jaar na hun laatste album komt het kwintet met een EP met drie nieuwe songs die ouderwets gretig klinken ( plus een overbodige remix van het als single geplugde Oblivius (zonder o)). 15 jaar geleden alweer brachten The Strokes de roll terug in de rock om vervolgens een wat labiele carrière op te bouwen, die ook nog eens werd gehinderd door grote ego’s binnen de band der miljonairszonen. Inmiddels lijkt het besef doorgedrongen dat ze samen inderdaad sterker zijn. Dat geeft de EP een urgentie, die op solo-albums zelden of nooit werd bereikt. Of de release van de nieuwe EP een nieuw hoofdstuk van de Strokes story inluidt, is niet duidelijk. Van een album lijkt voorlopig geen sprake en op een tweetal festivalshows na blijven de heren thuis om voor vrouw en kinderen te zorgen. Desondanks is Oblivius een zeer welkom levensteken van een band, die voorlopig nog niet uitgerockt lijkt.

 

PS Oblivius staat nog niet op Youtube en is op Spotify alleen te vinden als je zoekt op titel.