Author: Flip van der Enden

Sommige bands doen er wat lang over om op stoom te komen. Neem nou Wintersleep, een serieuze gitaarband uit het Canadese Nova Scotia. De mannen brachten in 2003 een eerste langspeler uit. Twee albums en vijf jaar later mochten ze een Juno (= Canadese Grammy) in ontvangst nemen en nu twee albums en acht jaar later komen ze met hun meest potente single to nu toe. Santa Fé is vooruitgestuurd om de release van het nieuwe album, The Great Detachement (4/3) aan te kondigen. Alles wijst er op dat het Wintersleep eindelijk is gelukt om de ongebreidelde energie die ze al vanaf het begin op de bühne uitventen nu eindelijk ook in de omgeving van een studio hebben weten te creëren. Daarnaast is de fi higher dan tot dusver het geval was. Mocht er iets van gerechtigheid bestaan dan duikt Wintersleep deze zomer op op een van onze betere festivals.

Uit een handvol invloeden waar niet veel mensen van zullen hebben gehoord (o.a. Pharaoh Sanders, Arthur Russel en Floating Points) heeft Beaty Heart een heerlijk nonchalante en sexy poptrack gedistilleerd. Genoemde namen zijn achtereenvolgens een Afro-Amerikaanse jazzpionier, een New Yorkse disco-avonturier en een Britse avant garde DJ. Flora. Dat die voorbeelden nog maar moeilijk traceerbaar zijn in Flora geeft aan hoe snel Beaty Heart zich ontwikkelt. Op Mixed Blessings, hun debuutalbum uit 2014 was de band nog duidelijk zoekende, Flora straalt een en al zelfverzekerdheid uit en laat een band horen die zijn draai gevonden heeft. Speciale vermelding verdienen de anonieme zangeres die Flora injecteert met een dosis erotiek en de producers, David Wrench (FKA Twigs & Jungle) en Dave Eringa ( Manic Street Preachers), die Flora laten klinken als een klok.

Onze eerste reactie toen we de nieuwe single van Mala Vita onder oren kregen was bestaan die nog? Toen we Top Of The World aanzetten en meteen een accordeon hoorden dachten we, bestaat dat nog Balkan Beat? Scepsis alom dus, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen we twee maten verder waren. Ja je hoort nog sporen van de Balkan, wat niet onlogisch is als de helft van je band uit die contreien komt, maar de eerste single in zes jaar van Mala Vita is alles behalve een opgewarmde Balban-beat track. De comeback single van de band uit Delft biedt een mix van stijlen als folkrock, hip hop en zuid-oost Europese zigeunermuziek, die met smaak en kennis zijn vermalen tot een eigen en herkenbaar geluid. Wat ook opvalt is hoe goed Top Of The World klinkt, de schuld daarvan geven we aan de nieuwe drummer Michel Schoots (U.D.S!) en producer Mario Caldato Jr (Beastie Boys, Jack Johnson).

The Dead Weather, de hobby-band van Jack White en Allison Mosshart gaat heel hard momenteel met The Impossible Winner, een track van hun laatste album, Dodge And Burn dat niet voor niks verstopt is als laatste nummer. De track lijkt namelijk in niks op de rest van de nummers, die vallen in de categorie heerlijke herrie. The Impossible Winner biedt violen i.p.v. gitaren, een croonende Allison i.p.v. van een schreeuwende terwijl Jack een omfloerste trom roert. The Impossible Winner had van Chrissie Hynde kunnen zijn, of een Bond-song. Hoe dan ook een onverwachte, maar zeker niet onwelkome uitbreiding van de actieradius The Dead Weather. Of hiermee een nieuwe richting wordt ingezet, zal mede afhankelijk zijn van het succes.

Een up-tempo rocker bedenken kan iedereen, een goede ballad dat is pas een kunst. Deze wijsheid wordt gedeeld door muzikanten in alle naties en de meeste genres. Als het schrijven van een langzaam lied een test is, dan is Mozes and The Firstborn geslaagd, met vlag en wimpel.

Power Ranger is track twee van een nieuwe EP, die weer heerlijk uit zijn voegen rockt met als rustpunt dus de ingehouden ode aan de mythische tv-helden. Het heeft best wel even geduurd voordat Mozes & co met een opvolger kwamen van I Got Skills en Peter Jr, maar met de Power Ranger EP maakt het kwartet uit Eindhoven helder dat ze de tijd nuttig hebben gebruikt. Tig tournees heeft de band alleen maar sterker en strakker gemaakt en al doende hebben ze ook nog eens geleerd om sterke songs te schrijven, waaronder dus deze prachtballad.JTNDaWZyYW1lJTIwc3R5bGUlM0QlMjJib3JkZXIlM0ElMjAwJTNCJTIwd2lkdGglM0ElMjAxMDAlMjUlM0IlMjBoZWlnaHQlM0ElMjAxMjBweCUzQiUyMiUyMHNyYyUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGYmFuZGNhbXAuY29tJTJGRW1iZWRkZWRQbGF5ZXIlMkZhbGJ1bSUzRDMzMTM1OTUwNTAlMkZzaXplJTNEbGFyZ2UlMkZiZ2NvbCUzRGZmZmZmZiUyRmxpbmtjb2wlM0QwNjg3ZjUlMkZ0cmFja2xpc3QlM0RmYWxzZSUyRmFydHdvcmslM0RzbWFsbCUyRnRyYWNrJTNEMTE3Nzk3MjczNyUyRnRyYW5zcGFyZW50JTNEdHJ1ZSUyRiUyMiUyMHNlYW1sZXNzJTNFJTNDYSUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwJTNBJTJGJTJGbW96ZXNhbmR0aGVmaXJzdGJvcm4uYmFuZGNhbXAuY29tJTJGYWxidW0lMkZwb3dlci1yYW5nZXItZXAlMjIlM0VQb3dlciUyMFJhbmdlciUyMEVQJTIwYnklMjBNb3plcyUyMGFuZCUyMHRoZSUyMEZpcnN0Ym9ybiUzQyUyRmElM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Hemelsbreed ligt Brooklyn niet zover van New Jersey. Dus zo vreemd is het niet dat de nieuwe single van Caveman (de a is belangrijk) herinneringen oproept aan The Boss. Maar ook aan War On Drugs en ook Tears For Fears wordt wel genoemd op de internets. Cavemen begon vijf jaar geleden aan een loopbaan die nu het punt heeft bereikt van een derde album, een spannend om niet te zeggen cruciaal moment voor een band. Tot nu toe moesten Matthew Iwanusa en zijn begeleiders het vooral doen met goede recensies. Dat levert dan wel geen brood op de plank op, maar kan wel een gezonde bodem blijken voor de lancering van een nieuw album. Never Going Back geeft de burger moed, het is een toegankelijke track, maar met voldoen bite om ook de meer kritische indie-fans onder ons te bekoren. Het nieuwe album van Caveman, Otero War zal deze zomer het daglicht zien.

De naam is wat flauw, maar de muziek is dat alles behalve. Laten we het maar meteen verklappen, achter The Shitz gaan de gebroeders DeWaele schuil, Soulwax dus. How Long is een van hun muzikale bijdragen aan de film Belgica, een nieuwe film van Felix van Groeningen over twee broers die een café uitbaten in Gent. De film is op het Sundance festival bekroond met een prijs voor de beste regie. Stephen en David DeWaele annex Soulwax, alias 2ManyDJ’s hebben dus de muziek verzorgd voor Belgica, want ook dat kunnen ze. How Long is een rocksong van een relatief oud stempel, maar gebracht met een jeugdig en onweerstaanbaar elan. Volgens Belgische bronnen zien we in de clip o.a. de zoon en dochter van Kamagurka. Of dit alleen voor het plaatje is of dat dit rockmuisje nog een staartje krijgt is onduidelijk. How Long smaakt in ieder geval naar meer.

Lonely The Brave doet een Radiohead. Met Backroads en Trick Of The Light had de Britse band flinke hits in handen. De meeste bands zouden maar al te graag doorgaan op deze weg naar succes. Wat doet Lonely The Brave? Die komen met een single, zo down en duister dat alleen de meest avontuurlijk radiostations hem zullen gaan draaien. Net als Radiohead dus kiezen ze voor de kunst en niet voor de commercie.

Wie de band wel eens live heeft gezien, bijvoorbeeld vorig jaar op ons feest in de Paradiso zal niet echt verbaasd zijn. De zo goed als onbeweeglijke frontman Mark Trotter maakt de indruk met tegenzin op het podium te staan. Tegelijkertijd straalt hij een gedrevenheid uit om angstig van te worden. De totale performance van Lonely The Brave is indrukwekkend, maar dus verre van vrolijk. Net als de nieuwe single van de mannen uit Cambridge. Er is een nieuw album op komst, details zijn er nog niet, maar waarschijnlijk is hij er voor 30 mei, want dan komen ze weer onze kant op voor een drietal concerten.