Author: Flip van der Enden

Het feit dat we ook de nieuwe single van Youth Lagoon aan onze playlist toevoegen kan je zien als pure propaganda. Rotten Human gaat nooit en te nimmer een succes worden, maar is weer zo’n lijpe toptrack dat we vinden dat hij gewoon gehoord MOET worden. Youth Lagoon is het alias van Trevor Powers uit San Diego. Trev maakt dreampop, die regelmatig tegen een nachtmerrie aanschurkt. Hij zingt zijn songs met een omfloerste falsetto, waarmee hij net aan de goede kant van de hysterie blijft. Dat maakt dat zijn muziek niet erg geschikt is voor de massa, die niet graag geconfronteerd wil worden met donkere gedachten. Wereldwijd gezien zijn er echter genoeg lotgenoten, sympathisanten en avontuurlijke muziekliefhebbers om Youth Lagoon van een soort van loopbaan te laten genieten. Voor wie dieper op de materie in wil gaan, Rotten Human komt van het Savage Hills Ballroom album, dat is Youth Lagoon langspeler nummer 3. En op 13 februari kan je Trevor Powers en band lijfelijk ondergaan in Tivoli/Vredenburg in Utrecht.

Het gros van de artiesten verschiet hun kruit op hun eerste, soms tweede album. Al wat volgt is een herhaling van zetten, om niet te zeggen minder van het zelfde. Het zijn alleen de ‘echte’ acts die zich blijven overtreffen. Zoals Polly Jean Harvey, maakster van niet de makkelijkste, maar immer boeiende rockmuziek van Britse origine. PJ debuteerde als soliste in 1992 met het album Dry (daarvoor zat ze in een band). Er zouden er nog negen volgen, waarvan de meest recente, Let England Shake haar beste en misschien ook wel succesvolste album is. Inmiddels is ook album # 10 in zicht, The Hope Six Demolition Project. PJ nam het album op in een kelderstudio in Londen in vol zicht van het passerende publiek. PJ maakt serieuze muziek over serieuze thema’s. Haar nieuwe album biedt een muzikale weerslag van haar reizen naar oorlogsgebieden in Kosovo en Afghanistan. Een van de redenen van PJ’s artistieke uithoudingsvermogen is dat ze gelijke aandacht schenkt aan vorm en inhoud, aan tekst en muziek. Zo is The Wheel wederom een sfeervolle post-punk track met een waardevolle tekst, waarvoor je geen woord Engels hoeft te spreken om hem toch te waarderen. Als je het Engels wel beheerst is de bevrediging dubbel zo groot.  PJ staat dit jaar op Down The Rabbit Hole en op Rock Werchter.

Lawrence ‘JT’ Taylor is de naam van een gelauwerde Amerikaanse football-speler, maar ook de naam van een jonge Brit die met Bang bang een sluiphit in handen heeft. Even ter verduidelijking , een sluiphit is een nummer dat op eigen kracht, dus zonder veel steun van de media een opmars maakt. Bang Bang verscheen in de zomer van vorig jaar op single en is op Spotify al meer dan 6.500.000 x gestreamd. Inmiddel is er ook een EP, die het bewijs vormt dat er meer is waar Bang Bang vandaan komt. De 22 jarige Taylor onderscheidt zich van de huidige kudde knuffelbare jonge Britse solo-zangers door songs te schrijven met pit en een hoofdrol voor zijn elektrische gitaar. Wat ons betreft is de sluimertijd van Bang Bang voorbij en krijgt Lawrence de eer en aandacht die hem toekomen.

Grote kans dat die-hard Ray LaMontagne fans een beetje teleurgesteld zullen zijn als ze Part One – Hey Pressure horen. Ray maakte naam als zanger van het gevoelige lied. Zijn forte was eerlijk en oprecht over te komen zonder te vervallen in vals sentiment. Ray zou niet de eerste zijn geweest, die zich vastklampt aan een winnende formule om die vervolgens ad infinitum uit te melken. De 42 jarige Amerikaan is echter een echte artiest, een die zijn muze en niet de money volgt. Dus klinkt Part One Hey – No Pressure weer anders dan bijvoorbeeld Supernova en Airwaves, de singles van zijn vorige album (die weer anders klonken dan die van het album daarvoor). De verschillen zijn niet hemelsbreed. Ray blijft binnen de grenzen van de Americana. Deze ronde lijkt Ray echter in de ban van de blues, een genre dat prima past bij zijn doorleefde stem en indringende performance. Part One – Hey, No Pressure is de voorpost van Ouroboros, album # 6 van Ray LaMontagne, dat als release datum 4 maart 2016 heeft mee gekregen.

In den beginne was er Metro Mortale, een driemansband uit de regio 035. Door een overmaat aan onstuimig talent was de band geen lang leven beschoren. Het scheiden der wegen ging gepaard met het behouden van de vriendschap en wederzijdse waardering. Je kunt treuren over de niet gerealiseerde potentie, maar ook blij zijn dat de losse delen nu ieder voor zich meer dan memorabele muziek maken. Zoals bijvoorbeeld drummer Willem Wits, die zich heeft ontwikkeld to multi-media artiest, projectdenker en all-round kunstenaar. Over zanger/toetsenist Jelte Tuinstra kunnen we volstaan met de opmerking dat hij zich tegenwoordig Jett Rebel laat noemen. De laatste maar allerminst minste van het illustere trio is Marnix ‘IX’ Dorrestijn. Marnix is zo’n muzikant, die je ‘s ochtends een willekeurig instrument geeft en die daar dan ‘s avonds een nummer op heeft geschreven. Als zanger/gitarist won hij de Amsterdam PopPrijs met Über -Ich, speelde hij in de band van Pieter Perquin, als producer is hij mede verantwoordelijk voor de artistieke wederopstanding van Herman van Veen en als platenmaker heeft hij een handvol single en een paar EP’s uit, gevuld met eigenzinnige, maar toegankelijke indie-synthi-popsongs. Onze favoriet tot dusver is Love You Simple, een nummer dat zich in je geheugen nestelt als een distel in en wollen trui.

Terwijl veteranen als Underworld, Prodigy en Basement Jaxx proberen te klinken als toen lukt het The Chemical Brothers heel aardig om met hun tijd mee te gaan. Nu hebben Tom en Ed het iets makkelijker dan hun collega’s. De boys kunnen namelijk absoluut niet zingen en hebben daarom vanaf het begin dankbaar gebruik gemaakt van gastvocalisten. En dat doen ze nog steeds.

Door nu eigentijdse helden en heldinnen te vragen blijven ze bijna vanzelf relevant, daarnaast hebben de veertigers wel door dat ze hun jeugdige overmoed kwijt zijn en dat het derhalve onverstandig is de competitie aan te gaan met moderne beatmakers. En. Willen ze naast relevant blijven ook hun oude publiek nog blijven bedienen dan moeten hun nieuwe producties geschikt zijn voor consumptie op ander plekken en tijden dan in duistere clubs tijdens nachtelijk uren. Dit alles ter inleiding van de uitstekende nieuwe single van het big beat duo, Wide Open met een prominente gastrol van Beck. Het is een van de meest poppy singles van de Chemies, met kop staart en refrein. De net niet ontsporende synthesizers maken de track herkenbaar des Chemical Brothers, de hoge zang van Beck geeft de track een eigentijds elan. Anders gezegd, Wide Open lijkt meer op Let It Happen van Tame Impala dan op Block Rocking Beats en dat is goed nieuws.

Op papier is de nieuwe single van Young And Heartless een weinig aantrekkelijke affaire over verlatingsangst, verslaving en andere zaken waarvan je hoopt er nooit mee te maken te krijgen. Op plaat is Fevers een bescheiden meesterwerkje, die de band uit Harrisburg, Pennsylvania wel eens een hoop fans zou kunnen gaan bezorgen.

De vorm waarin de ogenschijnlijk morbide boodschap is gegoten is afgeleid van de new wave zoals geïntroduceerd door Britse bands als Joy Division en Gang Of Four en uitgewerkt door discipels als Editors en Interpol. Young And Heartless is niet nieuw, de band begon in 2011 en heeft sindsdien twee EP’s en een album laten verschijnen. Fever is de voorloper van een tweede volledige langspeler, die op 25 maart uit moet komen onder de titel Stay Away.

Een supergroep! Na The Arcs en EL VY is er nu Whitney! Whitney is een nieuw samenwerkingsverband tussen oud leden van Smith & Westerns, Unknown Mortal Orchestra en het minder bekende Touching Voids. De verbindende factor is het duo Julian Ehrlich en Max Kakachek, dat in alle drie de bands heeft gezeten. No Woman is een fijne indie-ballad met country fiddle en soul-blazers door drummer Ehrlich gezongen met een overtuigende kopstem. Muzikaal schurkt de song tegen Unknown Mortal Orchestra aan, maar dan zonder elektronica. Een album ligt in het verschiet en aan een tour wordt gewerkt. Enne, nee Whitney komt niet uit Houston, maar uit Chicago.

.

Nieuw, Nederlands en meer dan uitstekend is de debuutsingle van Amber Arcades. Amber Arcades is de pennaam van Annelotte De Graaf, een creatieve eenling die vorig jaar de stoute schoenen aantrok en naar New York vloog om daar aan haar debuutalbum te werken. De eerste vrucht van die arbeid staat nu online en heet Turning The Light. De track wordt door Annelotte lekker lijzig met een meisjes-achtige stem gezongen. De kick komt van de elektronische backing, die naarmate het bijna zeven minuten durende nummer vordert aanzwelt en opwindt. Amber Arcades was een van de buzzbands op Noorderslag, ook omdat Turning Light een laaiende recensie kreeg van de gerenommeerde Amerikaanse site Stereogum. Het was dus vol in de zaal, en het bleef vol. File under: eerste klap en daalder. (nog geen video)