Author: Flip van der Enden

Milo Greene. Niet dat we ze zijn vergeten, alleen hebben we al een tijdje niet meer aan ze gedacht. Het is dan ook dik drie jaar geleden dat we voor het laatst iets van het Californische kwintet hebben gehoord. De band met maar liefst vier leadzangers -die ook nog eens allemaal verschillende instrumenten bespelen- haalde onze playlist in november 2012 met het aanstekelijke 1957. De nieuwe single, Parent’s House lijkt wel gemaakt door een ander orkest. Was 1957 vrolijk op een folky manier, de nieuwe track is best duister, maar ook spannend en avontuurlijk. Geen hit dus maar wel raak. Parent’s House komt van een album, Control dat we eind deze maand tegemoet mogen zien.

Een kleine 10 jaar geleden was Mark Ronson de heetste producer op aarde. Alles wat er uit zijn handen vloeide veranderde in goud. Vooral zijn producties voor Amy Winehouse en Lily Allen deden de kassa rinkelen zoals die sindsdien nog maar zelden gerinkeld heeft. Helaas kon Ronson dat niveau niet volhouden en een bestaan in de marge leek zijn lot. Tot een week of wat geleden zijn duet met Bruno Mars het daglicht zag en het begin inluidde van in ieder geval een een commerciële revalidatie. Daffodills, een track waarop Kevin Carter van Tame Impala de hoofdrol speelt kan zorgen voor een rehabilitatie van Ronson in kringen van onafhankelijke muziekliefhebbers. Nog even de rest van het album afwachten, maar het lijkt er op dat Mark’s mojo weer werkt.

Bosco Rogers is een duo uit het zuiden van Engeland dat debuteert met een mini-album in de meest letterlijke zin. 4 nummers staan er op de Googoo EP, bij elkaar nog geen 10 minuten muziek. Het gebrek aan lengte van de songs is geen gebrek aan inspiratie. De powerpop songs van Barthélémy Corbelet & Delphinius Vargas duren net zo lang als nodig is. Niet alleen de songlengte doet aan de jaren zestig denken, ook de sound en en stijl refereren aan de mid sixties toen de beat nog nauwelijks aangetast was door geestverruimende middelen. Meer graag.

Bosco Rogers is een duo uit het zuiden van Engeland dat debuteert met een mini-album in de meest letterlijke zin. 4 nummers staan er op de Googoo EP, bij elkaar nog geen 10 minuten muziek. Het gebrek aan lengte van de songs is geen gebrek aan inspiratie. De powerpop songs van Barthélémy Corbelet & Delphinius Vargas duren net zo lang als nodig is. Niet alleen de songlengte doet aan de jaren zestig denken, ook de sound en en stijl refereren aan de mid sixties toen de beat nog nauwelijks aangetast was door geestverruimende middelen. Meer graag.

Fraser A Gorman is een, niet de vriend van Courtney Barnett. Zijn platen verschijnen op het zelfde label als die van Courtney. Doorgaans maken ze flink andere muziek. Courtney is van de slacker-rock, Fraser zoekt het meer in de singer-songwriter hoek. Op Skyscraper Skyline Blues komen ze dichter bij elkaar. Aanvakelijk dachten we ook dat ze lijzige damesstem van Courtney was, nadere bestudering van de liner note wees echter uit dat Fraser’s female partner in dezes Ella Thompson is van de band Dorsal Fins. Skyscraper Skyline Blues, dat sterk aan Jonathan Richman doet denken staat niet op het album van Fraser A, maar zal in februari verschijnen op een verzamelalbum van Milk Records met daarop ook nieuw werk van onze Courtney.

‘Like Belinda Carlisle fronting The Ramones’ zegt ‘Some Guy” op Facebook. En zo is het. De niet erg onaantrekkelijke Colleen Green is de studio ingedoken met Jake Orall van Jeff And The Brotherhood een Casey Weissbuch van Diarrhea Planet en heeft een album gemaakt dat klinkt als de spreekwoordelijke klok. Het is niet debuut van Miss Green, om precies te zijn is het haar vierde album, maar de eerste die ze niet thuis in haar slaapkamer heeft opgenomen. De hi fi past Colleen als een maatpak. Waar eerdere albums harder ruisten dan rockten, kan het volume nu op 11 zonder dat de boxen gaan protesteren. Joey, Johnny, Tommy en Dee Dee zullen zich niet in hun graf omdraaien.

De clip van Lonely van Repeater is een ode aan New Order, een invloed die niet alleen zichtbaar maar ook hoorbaar is. Repeater is actief sinds 2005. Alleen de band van toen lijkt nog maar in weinig op de band van nu. Begonnen als dark wave band, een kloon van The Cure, zeg maar heeft Repeater in de loop der jaren meer licht en melodie in hun muziek toegelaten. De Britse invloeden van de Californische band zijn nog aanwezig, maar minder op de voorgrond. Een keerpunt in het bestaan van Repeater was de komst van Tess Shapiro. Haar female touch heeft de band een gevoelige snaar gegeven die eerder ontbrak. Lonely staat op het zesde album van het nieuwe en dus sterk verbeterde Repeater.

Hozier heeft de last van een gigantische debuuthit. Het is niet te verwachten dat hij ooit nog eens zo’n succes zal scoren als take Me To The Church, een nummer dat een jaar na release nog steeds dagelijks zieltjes wint. Gelukkig is in het afgelopen jaar wel gebleken dat ze sympathieke Ier geen one hit wonder is een ook geen one trick pony. Jackie And Wilson is een uptempo nummer dat in tekst en titel refereert aan de legendarisch soulzanger Jackie Wilson. De track staat op Hozier’s eerste en enige album tot dusver. Een opvolger zal nog wel even op zich laten wachten, want de man heeft het voorlopig nog veel te druk met het verwerken van de verzoekjes van Take Me To The Church.

Ben heeft het moeilijk. Hij stond onlangs drie keer in een uitverkochte HMH. Maar wat bleek het toegestroomde publiek bestond vooral uit 3FM meisjes die zijn hits wilden horen en weinig geduld hadden voor de lange, introverte maar o zo mooie songs van Ben’s nieuwe langspeler. Je kunt je afvragen of hij er verstandig aan doet te weigeren om Keep Your Head Up Te spelen, maar je begrijpt hem wel. Ben hoeft niet bang te zijn dat zijn tweede album een zelfde publiek zal aanspreken als zijn debuut. De meeste songs zijn langer dan 5 minuten wat de kans op airplay bij 3FM et al zo goed al nihil maakt. Waarschijnlijk zit er de volgende keer geen 3 x HMH in, maar slechts een. Het publiek dat dan komt weet dan precies wat het te wachten staat.

Net als Sharon van Etten en Anna Calvi beweegt Angel Olsen zich ook in het introverte en niet zelden melancholieke spectrum van de popmuziek. De singer-songwriter heeft zich eerst warm gelopen als backing vocalist bij Bonnie Prince Billy voordat ze zich op het solopad waagde. Inmiddels heeft ze haar leermeester gepasseerd als het gaat om bekendheid en waardering. Windows vonden we net als Forgiven/Forgotten op het derde album van de zangeres, Burn Your Fire For No Witnesses, dat nu ook in een luxe editie verkrijgbaar is met als extra 5 demo’s.