Author: Flip van der Enden

Mastodon stond op de metal maandag van Pinkpop. En terecht de Yanks vormen een van de weinige harde rockbands van de laatste paar jaar die niet klinken als een coverband met eigen nummers. Het reguliere repertoire van Mastodont is te heavy voor dagelijks gebruik op Pinguinradio, daar hebben we Pinguin/Aardschok voor, maar de nieuwe single van de band valt wel net aan de goede kant van de gehoorgrens. Er wordt nauwelijks gegrunt, het refrein is meerstemmig en meezingbaar en de dubbele gitaarsolo een lust voor ieders oor. Van het nieuwe Mastodon album, Once More Round The Sun.

De gevoelige plaat komt deze week van Hundred Waters, een kwartet uit Gainsville, Florida. Murmur is een hypnotisch nummer dat eerder Brits klinkt, denk The xx en Portishead dan het werk van een band uit een stad waar de wieg stond van Tom Petty en waar de helft van the Eagles geboren is. Hundred Waters bestaat uit vier muzikanten, daarvan is Nicole Miglis vocaal en visueel de meest dominante. Haar heldere fluisterzang bepaalt de dromerige sound van de band. Voor de verandering is de single dit keer representatief voor het complete tweede album van Hundred Waters. Dus als je Murmurs mooi vind, dan sla je met The Moon Rang Like a Bells een goede slag.

Muzikale duizendpoot Conor Oberst heeft een nieuw album, een nieuw label en een nieuwe producer, respectievelijk Nonesuch records (idem Black Keys), Upside Down Mountain (zijn 6e) en Jonathan Wilson (die zelf ook prachtplaten maakt). Wat sound en stijl betreft is alles bij het oude gebleven. Conor zingt nog steeds met een prettig beverige stem en toont zich onveranderd schatplichtig aan de oude Neil Young. In een recent interview zegt de platenmaker dat hij geen geweldige zanger is en dat er veel betere gitaristen en pianisten zijn, maar dat hij als componist en tekstschrijver wel iets in de melk te brokkelen heeft. Waarvan akte.

Tune-Yards is een van de vreemdste bands van dit tijdsbestek. Misschien moeten we dat iets anders stellen. Tune-Yards is een van de vreemdste succesvolle bands van dit moment. De band wordt aangevoerd door een niet meer zo jonge dame, die het ook niet van haar looks moet hebben. De muziek gaat vaak alle kanten op, met elementen uit folk, hip hop, wereldmuziek en al wat nog meer in de kraam te pas komt. We zeggen band, maar behalve op de bühne is Tune-Yards het werk van één persoon, Merrill Garbus. Over die bühne gesproken, een van de factoren die mogelijk een rol spelen in de niet onaanzienlijk populariteit van Tune-Yards is de tomeloze energie van Merrill en haar muzikale makkers, een energie die ook op plaat ruimschoots aanwezig is. Hey Life is de opvolger van Water Fountain en ook te vinden op het 3e Tune-Yards album Nikki Nack.

Een indie-meezinger, het is bijna om het maar eens mooi te zeggen een contradictio in terminis. Toch is dat precies wat Bleachers ons voorschotelt. Net als hun debuutsingle, I Wanna Get Better is Shadow een meebrul lied met een raffelig randje, waardoor het makkelijk binnen onze grenzen valt.
Bleachers is de succesvolle bijband van Jack Antonof, die in het dagelijks leven flink aan de weg timmer met de band Fun. Als je het verschil wil weten tussen goed en glad moet je Bleachers en Fun maar eens vergelijken. Dan begrijp je ook meteen waarom Jack behoefte heeft aan een band naast zijn reguliere klus.

Van het sterke tweede Poliça album is een luxe editie verschenen met vier nieuwe nummers waaronder een cover van de emancipatie klassieker You Don’t Own Me van Leslie Gore (bij ons beter bekend al Zeg Maar Niets Meer van Andre Hazes) en het funky Raw Exit dat extra dienst doet als nieuwe single. Poliça is een project van zangeres Channy Leaneagh en producer Ryan Olson. De band komt uit het Bon Iver Kamp. Justin Vernon doet mee op het album dat in zijn studio is opgenomen. Poliça zou je kunnen zien als een elektronische (en sensuele) tegenhanger van Bon Iver. De sound mag dan wel verschillen, de melancholie is identiek.

Raar plaatje van een best wel rare band. Grouplove wordt wel vergeleken met Arcade Fire en Modest Mouse. Wij plaatsen de band eerder in ons geliefde smartpophoekje waar we ook Portugal The Men en Foster The People hebben onder gebracht. I’m With You van het ondergewaarde Spreading Rumors album van Grouplove begint als een pianostuk van Philip Glass en eindigt een beetje als Tusk van Fleetwood Mac. Prachtig dus. Grouplove is een band die al een tijd op doorbreken staat. Het is een groepje rijkeluiskinderen dat na een eerste kennismaking in NY naar Kreta vertrok om in de Griekse zon aan repertoire te gaan werken. Terug in de VS lijfden ze een professionele surfer annex muzikant in. Hij nam een jeugdvriend mee, die behalve drummer ook producer is (en zoon van een gitarist van de band Yes) en Grouplove was een feit. Debuutalbum verscheen in 2011, de opvolger eind vorig jaar. Die opent met I’m With You, waarna er nog12 andere toptracks volgen waaronder het bij pinguinpeople niet onbekenden Tongue Tied.

Een paar maanden geleden dook er op Youtube een meer dan behoorlijke cover op van I Need My Girl van The National door een band genaamd Bixby. Nu is er een eerste EP met eigen werk, die laat horen dat de geslaagde cover geen toevalstreffer was. Bixby is in het leven geroepen als afstudeerproject van Simone van Vugt voor het conservatorium van Amsterdam. Dat ze kan zingen weten we sinds de National cover (en haar werk als tweede vrouw in de band van Tessa Rose Jackson), dat ze ook kan componeren maakt de Drawing Lines EP in één klap duidelijk. Alle vier de songs zijn sfeervol en sterk en buitengewoon mooi gezongen. We willen meer!

La Sera is Katy Goodman en Katy Goodman is de ex bassiste van Vivian Girl, een punky damestrio dat helaas de handdoek in de ring gooide voordat ze hun piek bereikt hadden. Met haar soloproject La Sera vervolgt Katy haar zoektocht naar het snijvlak van hard-core punk en onschuldige sixties meisjes zang. Fall In Place is meer de meisjes dan de punkkant, klinkt als een gemoderniseerde Pretenders, maar op andere nummers van het Hour Of The Dawn album schiet Katy wel met scherp. Wie Lana Del Rey te….(vul maar in) vindt, zou eens bij La Sera te rade moeten gaan.

Na het zeer geslaagde comeback album van Dinosaur Jr acht J Mascis de tijd rijp om weer eens te gaan soleren. Every Morning is de eerste track die de tandartszoon vrijgeeft van zijn 2e soloalbum, Tied To A Star. Waar veel rockers solo niet veel anders doen, klinken de platen van Mascis best anders dan die van zijn band al is het maar omdat J veelal de akoestische ipv de elektrische gitaar hanteert. Masic mag deze keer dan wel solo zijn, hij is zeker niet alleen. Bij de opnamen kreeg hij assistentie van o.a. Kurt Vile, Sophie Trudeau van Broken Social Scene en Ben Bridwell van Band Of Horses. Het album komt overigens pas eind augustus uit. Voor de die-hard fans van Joseph Donald Mascis zijn het gouden tijden, niet alleen zit er een nieuw album van hun held in de pijplijn, hij is ook te horen op het nieuwe album van Strand Of Oaks en heeft een tweede album klaar met zijn bijband Sweet Apple. Daarover later meer.