Author: Flip van der Enden

Wij zijn verliefd op Lykke Li. Niet verliefd verliefd, maar een hoofse liefde zoals Lancelot van Guinevere hield. Ons Pinguin-hart ging dus flink te keer toen de Zweedse prinses niet met één maar met twee nieuwe nummers tegelijk op de proppen kwam. Moesten we kiezen! No Rest For The Wicked is een machtig mooi melancholieke nummer, Lykke zoals we haar kennen en bewonderen.Een dikke 8. Maar. De andere track, Love Me Like I’m Not made Of Stone is het droevigste lied dat we in tijden hebben gehoord. En het mooiste. Hoe diep kan het dal zijn? De keuze was dus niet zo moeilijk, wij gaan voor de ziel.

Happy Camper is de vrolijke vrijetijdsclub van hopman Job Roggeveen. Voor zijn nieuwe muzikale kampeervakantie heeft Job weer een rits getalenteerde jongens en meisjes weten te strikken, die zijn liedjes uit volle borst zingen. We noemen een Tim Knol, een Eefje de Visser, een David Pino en een Ricky Koole. Die dus, plus leden van Moss, GEM en Coparck. Bij zo’n sterrenproject is het meestal dringen geblazen rond de microfoon, maar Job toont zich niet alleen een begenadigd componist, als arrangeur en dirigent weet hij ook van wanten. The Daily Drumbeat is het titelnummer van het derde album dat onder de Happy Camper vlag verschijnt.

Case Mayfield heeft de reputatie moeilijk en onvoorspelbaar te zijn. Dat mag gelden voor zijn optredens -hij duldt geen gelul tijdens zijn concerten- als platenmaker is hij zo betrouwbaar als een Zwitsers uurwerk. De Noord Hollander viel op met twee in eigen beheer uitgebrachte EP’s. Een overstap naar een gerenommeerd label bleek geen goede zet. De vrije vogel laat zich moeilijk kooien. Daarom brengt Mayfield zijn jongste (3e) album maar weer zelf aan de man.
Another Glorious Batlle For The Kingdom wordt voorafgegaan door de single, Close Enough. Tekst, melodie, productie en uitvoering zijn allemaal prima in balans met als gevolg Mayfield’s meest radiovriendelijk nummer tot nu toe. Optreden gaat hij ook weer doen, een rondje langs kerken in heel Nederland. Dat is een slimme zet, niet alleen is de akoestiek erg goed, in kerken is men ook geneigd aandachtig te luisteren.

Het was puur toeval dat Detox Danny, de nieuwe single van Flip Kowlier ons onder oren kwam. Het is geen toeval dat de track nu op onze playlist staat. Kowlier was even bekend boven de grote rivieren zo’n twaalf jaar geleden toen hij debuteerde als zanger-liedjesschrijver. Er was toen veel te doen over zijn West Vlaamse tongval, die buiten de regio onnavolgbaar is. Desondanks werd Welgemeende ook hier een hitje. In die zelfde tijd had Kowlier ook een beetje beet met zijn hip hop crew ‘t Hof van Commerce. Om de een of andere reden zijn we de zanger/rapper daarna uit het oog verloren. In België echter is Flop Kowlier nu een naam van faam met zes albums in de pocket en samenwerkingen met o.a. Michael Franti en Gabriel Rios op zijn naam. Daarnaast is Kowlier actief als producer en kinderboekenschrijver. Detox Danny komt van het album, Cirque dat in zijn geheel van een dusdanig kwaliteit is, dat er snel een serieuze poging moet worden ondernomen deze homo-universalis nar het noorden te lokken.

Ray stelde zwaar teleur vorige maand toen hij eindelijk een nieuw nummer losliet. Supernova is een 100 in een dozijn liedje ver onder de maat van meneer Montagne. De teleurstelling was dubbel zo groot omdat Ray’s nieuwe album geproduceerd is door Dan “Black Keys” Auerbach. Waarschijnlijk was de zanger zelf ook niet blij met de dreuteltrack, dus komt hij vrij snel met een nieuw nummer van zijn aanstaande album en dat is wel helemaal top. Airwaves is Ray LaMontage is zijn Van Morisson mood. En zo horen wij hem graag. Supernova, album nummer 5 van de 40 jarige troubadour uit New Hampshire verschijn in mei.

We hebben het hier regelmatig over de vaak onnavolgbare releasepolitiek van bands en labels. Recente trends zijn onaangekondigd nieuw werk uitbrengen, heel snel na elkaar of in het geval van The Orwells (en Lykke Li) twee songs te gelijk. Dat is nog daar aan toe, vreemd is het pas dat The Orwells wel nummers op Youtube zet, maar dan weer nergens anders. Zoals Dirty Sheets dat al een paar maanden te zien en te horen is op het videokanaal maar nergens te koop is. Er zal wel een diepere gedachte achterzitten. Hoe het ook zit, we willen muziek van The Orwells en veel en snel. Let It Burn is de derde track van de rockers uit Chicago, die we draaien. We begonnen vorige zomer met Blood Bubbles. Who Needs You werd begin januari IJsbreker en nu is daar Let It Burn afkomstig van het nieuwe/tweede album, Disgraceland, dat pas begin juni uitkomt. We kunnen niet wachten.

Cruel City is lange tijd alleen maar in de V.S. uit geweest. Daar bleek het de doorbraak van de band die zijn bestaan begon als We Are Augustines, maar inmiddels gewoon als Augustines door het leven gaat. Cruel City staat op het vers verschenen tweede album van de New Yorkers net als de ex IJsbreker Nothing To Lose But Your Head. Cruel City is net als dat nummer groots en meeslepend, had niet misstaan op een Bruce Springsteen album ware het niet dat Augustines de bombast creëert met zijn drieën i.p.v. een big band. De vraag is kunnen ze dat ook live? Het antwoord weten we over een maandje, op 27 april staat Augustines in de Melkweg.

Nadeel van Eels is dat de songs van Mark E best wel veel op elkaar lijken. Voordeel van de songs van Mr E is dat ze zo verdomd goed zijn. Is het niet kwa sfeer of melodie, dan is het wel wat tekst betreft en meestal gewoon alle drie. Mistakes Of My Youth is E zoals we hem het best kennen, down maar niet out. Het liedje is afkomstig van album numero elf van Eels, The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett. Op 25 juni kan je de meester aan het werk zien in het Concertgebouw te A’dam.

De feel van Feel, de derde single alweer van het vierde album van Bombay Bicycle Club is Bollywood. Feel is een prima zomers werkje waar je bijna spontaan van gaat buikdansen. Nu met drie rake nummers van het So Long See, You Tomorrow album van de band uit Londen kunnen we vaststellen dat Bombay Bicycle Club flink wat treetjes omhoog is geklommen op de succesladder. Als ze live net zulke stappen hebben gezet, dan zou het best wel eens kunnen dat niet de Stones of Metallica de show gaan stelen op Pinkpop, maar boys van Bombay Bicycle Club.