Author: Flip van der Enden

Toegegeven Elementary Penguins moet wel een ontzettende zaadplaat maken willen wij hem niet draaien. De band heeft nou eenmaal de naam mee. Gelukkig is Pitch Black weer een prima werkje van de Brits/Amsterdamse trio, hitgevoelig zelfs. Beetje glad maar niet plat.

Mag het ietsje harder zijn? White Lung rockt als een op hol geslagen locomotief. De machinist is een geblondeerde dame, die pas gas terug neemt als het nummer is afgelopen. Drown With The Monster duurt maar twee minuten, langer was onverantwoordelijk geweest. De dame in kwestie heet Mish Way, haar handlangers zijn Kenneth William en Anne-Marie Vassilou. Thuishaven is Vancouver. Dit duivelse trio debuteerde in 2010 met de lp It’s The Evil. De opvolger verscheen in 2012 onder de titel Sorry. Een derde langspeler is in aantocht. Het wordt het debuut van de band voor Domino Records, home van o.a. A. Monkeys en F. Ferdinand. Punk zo noemt het trio hun muziek. Wij zeggen herrie, heerlijke herrie.

Canterbury is een middeleeuwse stad in Engeland, die beroemd is geworden door de gelijknamige Tales die Geoffrey Chaucher er zeven eeuwen geleden liet plaatsvinden. Heel veel later, we spreken van de jaren zestig stond Canterbury bekend om zijn actieve edoch excentrieke muziekscene met bands als The Soft Machine, Caravan en Gong. De band zich noemende Canterbury heeft niets met Chaucer en weinig met de sixties scene. En natuurlijk komen ze ook niet uit de stad, maar uit Farnham nabij Londen. Waarom dan toch die naam? Geen idee! Is ook niet belangrijk, wat telt is dat Expensive Imitation een energieke indie-rocker is van het derde officiële album van Canterbury, dat bij lange na niet zo bekend is de stad of de scene, maar dat wel verdient.

‘What’s In A Name?” zong de oude bard ooit. In die van Soul Sister Dance Revolution zitten vier woorden, maar geen daarvan geeft enige indruk van de stijl van de band. Soul, nee rock ja. Sister? Nope, mannen zijn het het. Dance tja, maar geen dance dance. Revolution? Eerder traditie. De naam klinkt gewoon lekker, net als de muziek, dus wat zeuren we? Submarine is wat rockier dan voorgaande tracks als Hearts en Hold The Line en dat bevalt goed. Je hoort dat de Hagenezen zich een slag in de rondte hebben gespeeld, die bühne-ervaring uit zich in een lekker lichamelijk geluid, dat dan wel niet meteen noopt tot het betreden van de dansvloer, maar wel degelijk dwingt tot het ritmisch bewegen der ledematen.

Bitter Ruin kwam begin dit jaar op onze radar met een werkje dat gelijke delen gek en goed was. Op deze nieuwe single is de gekte wat teruggedrongen, maar de kwaliteit heeft daar niet onder geleden. Bitter Ruin is een duo, jongen/meisje dat theatrale luisterpop maakt met een hoofdrol voor de stem van Georgia Train die niet kijkt op een octaafje min of meer. Stephen Fry is fan net als Sir Elton en Ben Folds. Zelf noemt Bitter Ruin Queen, Buckley Jr en Beethoven als lichtende voorbeelden.

‘The Label that brought you Alt-J, RY X, Vance Joy, Drenge en Local Natives now gives you Superfood!’. Aanbevelingen komen zelden beter dan zo. Superfood is vier jonge honden uit de Britse Midlands. De boys en girl maken pittige punkpop, die ze vergelijkingen oproepen met o.a. Wavves en Pavement. De band heeft zich eerst de blubber gespeeld en is daarna pas de studio in gedoken. Die optredens hebben hen aardig wat publiek opgeleverd en bijval van collega’s. Leden van Swim Deep laten geen gelegenheid voorbij gaan om Superfood in actie te zien en de band Peace schijnt zelfs een ‘bandcrush’ op Superfood te hebben, what ever that may be. Een eerste EP is een feit met daarop o.a. TV en de vorige single, Melting.

Ruby The RabbitFoot komt uit Athens, een stad in de Amerikaanse staat Georgia die door REM op de muzikale kaart is gezet. RabbitFoot is natuurlijk niet haar echte achternaam, dat is Kendrick. Als klein meisje had ze een tante waarvan ze overtuigd was dat dat een heks was, dus heeft ze uit voorzorg maar een konijnenpootje aangeschaft om de boze geesten op afstand te houden. Haar good luck charm is haar bijnaam geworden en nu dus haar artiestennaam. Bijgelovig of niet, het zit Ruby niet tegen. Het hippiekind heeft een sterk tweede album gemaakt vol informele folky songs die prima passen bij haar lieve meisjesstem. En andersom.

Als een band zich noemt naar een stad of land, dan kan je er donder op zeggen dat ze daar niet vandaan komen. Lapland komt dus niet uit Lapland (de naam wordt overigens door de bewoners als beledigend ervaren, zij spreken liever over Saami). De zanger/songschrijver die zich zo noemt heet Josh Mease. Mease is een doehetzelver die zijn opnames maakt in zijn slaapkamer in Brooklyn. Josh heeft ‘het’. Hij is behept met goede smaak, een vrij perfecte intuïtie voor wat werkt en niet werkt in een song en een zeldzaam goed oor voor melodie. Er is nu een handvol liedjes van hem in omloop, kleine, melancholieke kop-staart liedjes, waar Paul McCartney trots op zou zijn. De keus voor Metal Lungs is vrij arbitrair, het was de gitaarsolo die de doorslag gaf. Ergo, als Metal Lungs je interesse opwekt, dan staat je nog heel wat te wachten.

Wat is het toch met die bands tegenwoordig? De ene single is nog maar net uit of er zit alweer een nieuwe aan te komen. Miss Teen Massachusetts is een topplaat met idem clip van Skaters. Maar er is dus alweer een nog nieuwere, Nice Hat eveneens een prima plaatje met geslaagde video. Maar die moet dus even wachten, want hoe zeer we ook fan zijn van Skaters, ze zijn (nog) geen Elbow, Beck of Foster The People, bands waarvan we wel twee nieuwe nummers gelijktijdig op de playlist hebben staan. Gelukkig staan alle songs die we ooit van Skaters hebben gedraaid, dus ook I Wanna Dance op Manhattan, het debuutalbum van het pretkwartet uit NY, dat uit is op een major label en dus makkelijk verkrijgbaar zou moeten zijn.