Author: Flip van der Enden

Geen onbekende, die Only Real a.k.a. Niall Galvin uit Londen. Eind 2012 bracht hij het tot IJsbreker met zijn verleidelijke Backseat Kissers. Ook de opvolger, Get It On vond hier gretig aftrek en nu is er een derde single in de aanbieding, wederom een rake hybride van indie-rock en soort van rap door de bedenker gezongen in zijn platte Londense tongval. We weten eigenlijk niet of Only Real al eens in NL is geweest. Zo niet dan wordt dat hoog tijd, zo wel dan hopen we dat hij snel weer eens terugkomt.

The Men, punkhandelaren uit Brooklyn sinds 2008. De band heeft net hun vijfde album ten doop gehouden, de eerste die in fatsoenlijke studio is opgenomen. De fi is dus flink meer hi, maar verder is er weinig veranderd. Nog steeds spelen The Men alsof hun broek in brand staat en stoppen ze meer informatie en attitude in één song dan Coldplay in een compleet album. Pearly Gates (de hemelpoort) is daar een sterk staaltje van. Dik zes minuten wordt er gerockt in een stijl herinneringen oproept aan in The Beatles in Hamburg periode (leren pakken en peppillen) en Neil toen hij nog Young was. Humor hebben de heren ook, Tomorrow’s Hits heet het album.

Introduceerden we vorige week een band uit de Filipijnen (Eyedress), deze week willen we je graag voorstellen aan een band uit Thailand, een meidengroep nog wel. Aan Eyedress kon je niet afhoren dat ze uit het verre oosten komen, aan Yellow Fang wel. Een beetje. Er zitten wat noten in de song die exotisch klinken, maar het opvallendst is de tekst die Engels lijkt maar niet echt is. Muzikaal is Yellow Fang niet ver verwijderd van een band als Haim. I Don’t Know is een modern rocksong met een mooie melancholieke ondertoon. Hadden we al verteld dat Yellow Fang een trio is? Pimporn zingt en speelt gitaar, Piyamas zingt en speelt bas en Praewa doet de drums en zingt ook. Het album waar we I Don’t Know vanaf hebben gehaald, heet The Greatest. Dat zou kunnen betekenen dat het een verzamelalbum is van de meiden. Helaas is onze Thaise taalbeheersing niet toereikend genoeg om dat zeker te weten.

Ze zijn niet dik en ook geen familie van elkaar, blank zijn ze zeker. The Fat White Family zijn zes muzikale krakers uit Londen die niet vies zijn van wat controverse en heisa. De naam is niet bepaald politiek correct, die van hun debuutalbum al helemaal niet, Champagne Holocaust. Leven in de brouwerij, daar houden we wel van. Veel muziek tegenwoordig is veilig en daarom best wel saai. Af en toe een knuppel in het hoenderkok kan geen kwaad. Gelukkig blijft het bij de Fat White Family niet bij woorden alleen. (Alhoewel hun titels er mogen zijn, Bomb Disneyland, Is It Raining In Your Mouth) De mannen rocken als een malle in een stijl die tegen die van The Libertines en The Birthday Party aanschuurt. Niet voor tere zieltjes dus, maar dat had je al begrepen.

We hoorden de single van Color Reporters en dachten dat is een heel aardig plaatje. Toen ontdekten we dat Bertolf in de band zit en vonden we het nog steeds een aardig plaatje. We kennen Bertolf Lentink als een goede gitarist, heel behoorlijke zanger en liedjesschrijver. Alleen hebben we ons nooit doelgroep gevoeld. Wij hadden het gevoel bij de Zwollenaar dat hij meer met zijn carriere bezig was dan met muziek. Nu die carriere niet helemaal geworden is wat ‘men’ er van hoopte, lijkt hij zijn aandacht volledige te concentreren op het maken van muziek. Mooie muziek, echte muziek. Welkom zeggen wij dan. Color Reporters is overigens niet de band van Bertolf maar de band van Bertolf en Bas Wilberink. Zij zingen, schrijven de songs en spelen gitaar. Dat doen zij op een solide en creative basis die gelegd wordt door Ceasar Rosenboom (keys/Gitaar), Rutger Renden (bas) en Nicky Hustinx(drums). Zingen doen ze allemaal behalve Nicky.

Genre-benders noemen ze bands als The Wyld, die een hele boel stijlen op een hoop gooien en er iets moois van maken. Het Nieuw Zeelandse trio mixt rock en pop en hip en hop en noem maar op. De band heeft blijkbaar goede connecties want hun debuutsingle werd opgepikt door een Amerikaanse tv-serie. Daarna gebruikte een grote energiedrankfabrikant nummers van The Wyld om hun waar aan de man te brengen en Odyssey dook op in een winterspelen commercial van een hamburgermagnaat met een Schotse naam. Aan de ene kant is al die commerciële belangstelling een reden om afstand te nemen van The Wyld, want niet erg indie. Aan de andere kant hebben die reclamejongens wel oren aan hun kop. En omdat de muziek uiteindelijk de doorslag geeft, staat Odyssey van The Wyld vanaf nu op onze playlist.

Bad Things is een nieuwe Amerikaanse band, die waarschijnlijk over een half jaar zo populair is dat wij ze officieel zullen overdragen aan 3FM. Tot het zover is, gaan we Caught Inside gewoon draaien. Het is kitsch, maat wel lekkere kitsch. Bad Things is een poprockband uit L.A. Er zijn vijf Bad Things, vier mannen en een dame, Lena die drumt. De gitarist Shaun White is (of was) professioneel snow en skateboarder. De band heeft een debuutalbum uit op Warner Bros, dat werd geproduceerd door Rob Schnapf (Beck/Elliott Smith).

Emily Wolfe is één van de dik duizend acts die momenteel door de straten van Austin slenteren in hoop ontdekt te worden op het befaamde SXSW festival. Gelukkig voor haar hoefde ze niet ver te reizen, want Emily komt uit Austin, de liberale oase in de republikeinse woestijn. Emily is een singer-songwriter, maar niet van het softe soort. Niet meer. Haar eerste album was meisje met gitaar. Op haar eerste EP kwam daar drums en bas bij. Op haar tweede EP werd sound nog wat voller en op haar nieuwe single, Swoon (gratis download) is ze regelrecht aan het rocken. Zelf speelt ze elektrische gitaar. Emily ontwikkelt zich snel en de goed richting op. Wordt dus vervolgd.

geen clip

De eerste helft van het tweede decennium van de 21ste eeuw zal de popgeschiedenis ingaan als het tijdperk van de duo’s, en dan met name de boy and girl duo’s. Inderdaad we hebben er weer een, Cathedrals is de naam. Zij heet Brody Jenkins, zijn naam is Johnny Hwin. Harlem is hun tweede single, de opvolger van het eerder door ons gesignaleerde Unbound. Harlem begint goed, mooie meerstemmige damespop en eindigt uitstekend. Het keerpunt zit op 2.27 als de gitarist even gas geeft. Behalve een hausse aan duo’s kennen we momenteel ook veel meiden aan het popfront. Cathedrals tikt aan in beide categorieën, wat ons tot de uitspraak verleidt dat we nog veel van ze gaan horen.