Author: Flip van der Enden

The Delta Riggs komen uit Melbourne. De band bracht vorig jaar een eerste album uit vol gehaaste, overstuurde rammelrock. Wat de Riggs aan eigenzinnigheid miste, maakte ze meer dan goed met een dikke dosis energie. Het debuut van The Delta Riggs deed een band vermoeden, die zijn draai gevonden had en het wel goed vond zo. Zo lang ze konden spelen, hoorde je hen niet klagen. Album twee, Dipz Zebazios lijkt wel van een andere band. We herkennen de stem van de zanger en de gitaren zijn nog steeds de baas, maar verder is er nogal wat veranderd. Klonk het debuut alsof er storm op komst was, de nieuwe plaat is een soundtrack voor een hete zwoele zomer. Een ding is echt onveranderd. The Delta Riggs waren en zijn bij uitstek een live-band. Het hele nieuwe album is dan ook live is opgenomen, wel in een studio in slechts drie dagen. Op 10 mei komen The Delta Riggs naar de hoofdstad voor een optreden onder de vlag van London Calling. Mocht de zanger je bekend voorkomen, dan kan dat kloppen. Hij heet Elliott Hammond en was ooit toetsenist bij Wolfmother.

Ons favoriete Afro-punk trio overtreft het voortreffelijke Romance Dawn met Feed My Brain. De nieuwe single van broers uit Missouri lijkt gemaakt voor de stadions, zo groots is de productie zo dwingend het refrein. Het zal nog wel even duren voordat de massa overstag gaat voor de energieke gitaarpop van de jonge rockers, maar in potentie kunnen ze net zo groot worden als hun helden The Who en The Ramones. Haast heeft Radkey niet, de oudste broer is net 20, de jongste pas 16. Radkey stond vorig jaar op het Let’s Get Lost Festival in Zwolle, dit jaar komen ze terug voor een uurtje herrie op Best Kept Secret. Feed My Brain kan je kosteloos bekomen in ruil voor je e-mailadres.

En toen was er plotseling weer een nieuw album van The Notwist. Daar hadden we na zes jaar radiostilte niet meer op durven hopen. En de geleerden lijken het er grotendeels over eens, Close To The Glass is een nieuw hoogtepunt in het aanzienlijke oeuvre van de Duitse indie-rockers. De band van de gebroeders Acher kwam in 1991 met een eerste album. Er zouden er nog zes (+ een soundtrack) volgen tot het stil werd in 2009. The Notwist is niet alleen terug aan het platenfront, de Herren gaan ook weer optreden. Op 28 mei zijn wij aan de beurt met een show in de Melkweg.

Damon Albarn heeft al veel gedaan in zijn lange werkzame leven, maar van een solo-album is het nooit gekomen. Tot nu. De Blur voorman debuteert als muzikale einzelgänger met een album waarop volgens de bijsluiter zijn meest persoonlijke songs ever staan. Everyday Robots, het titelnummer verscheen een paar weken geleden en nu is er Lonely Press Play. Ook Damon’s nieuwe single is introvert, maar minder impressionistisch. De twee tracks die we nu kennen suggereren een luisteralbum, zo’n plaat die je in alle rust tot je neemt liefst met de teksten bij de hand. Niet echt festival muziek dus. Toch gaan we Damon deze zomer tegenkomen in de buitenlucht. Op 27 juni staat hij op het nieuwe festival Down The Rabbit Hole en op 3 juli komt hij naar het oude vertrouwde Rock Werchter.

Rap op Pinguin, dat hoor je niet zo veel. Dat komt omdat we verschillende doelgroepen hebben die niet erg overlappen. Maar soms, zoals in geval van Cocoa Butter Kisses voelen we een click. Chance The Rapper (Chancelor Bennett Chicago 1993) is een vrij vreemde eend in de rapbijt. Hij heeft humor en zelfspot. Zijn albums brengt hij zelf uit, zonder druk van labels die zsm dollars willen zien. Twee heeft hij er nu, mixtapes niet meegerekend. Een mixtape met Cocoa Butter Kisses is gratis te downloaden via een link op Youtube. Op Spotify vind je een hele serie ‘features’ van Chance op albums van zwaargewichten als Kendrick Lamarr, Childish Gambino, James Blake en van een Canadees tieneridool wiens naam we hier niet willen laten vallen. Cocoa Butter Kisses gaat over roken, stoppen met roken en stoppen met stoppen met roken. O.a.

You’ve Got Nothing To Lose is de vrucht van een samenwerking van Michael en Jack White en uitgekomen op White’s Third Man Records. Hopelijk blijft het niet bij deze ene single, want zanger en producer vormen een perfect koppel. Op You’ve Got Nothing To Lose plaatst Jack Michael in een akoestische setting, die dankzij een mooie vioolpartij een countryklank heeft die prettig contrasteert met Michael’s diepe soulvocalen. You’ve Got Nothing To Lose is uit op 7” vinyl als onderdeel van de Blue Series van Third Man Records, waarop eerder singles verschenen van o.a. Beck, Tom Jones en Jeff The Brotherhood.

Owen Pallett is een klassiek geschoold componist/violist die voorbestemd was grote dingen te gaan doen in de wereld van symfonieorkesten en operagezelschappen. Ergens is er echter bij de Canadees een waarschuwingslichtje gaan branden, een moment gekomen waarop hij zich afvroeg of hij zijn creative leven wel wilde slijten met het uitvoeren van werken van anderen. Niet dus. Wat en wanneer Owen besloot de stekker er in te stoppen, weten we niet precies, maar we zijn blij dat hij is geswitcht. Zijn achtergrond laat zich niet helemaal wegdrukken, The Riverbed is een symfonisch opgezette popsingle met vioolbegeleiding. Doet op een bepaalde manier wel denken aan Rufus Wainwright maar dan op speed. Meer van dit moois komt op het binnenkort te verschijnen 4e album van het 34 jarige wonderkind uit Ontario.

De opvolger van Carousel mag er zijn! Het gebeurt niet veel bands met hun eerste single zulke hoge ogen te gooien als Town ff Saints. Stand Up maakt duidelijk dat het succes van het trio uit Grunn niet beperkt blijft tot één liedje. Maar dat wisten we eigenlijk al, want het bijbehorende album barst van de muzikale diamantjes. Het gaat dus hard met Town Of Saints, stonden ze begin dit jaar nog in huiskamers te spelen, nu staat hun naam op de posters van Tivoli en Paradiso. En Europa lonkt voor de Fins Nederlandse samenwerking. En het begon allemaal toen wij Carousel uitriepen tot IJsbreker :).