Author: Flip van der Enden

Er zijn maar liefst acht Mowgli’s! Ze komen uit Californië en hebben zich genoemd naar de hond van een van de leden, die op zijn beurt weer genoemd is naar de hoofdpersoon uit Jungle Book. Eind vorig jaar brachten The Mowgli’s in eigen beheer hun debuutalbum uit. Een van de songs daarvan, San Francisco werd een gigantische hit in de V.S. Hier bleef het bij een bescheiden notering in de Graadmeter. Dat plotselinge succes trok de aandacht van een heel leger platenmaatschappijen. The Mowgli’s kozen voor het van oorsprong Engelse Island Records, dat in juni het album opnieuw uitbracht met nieuwe versies van sommige songs. Er is ook een nieuwe single, The Great Divide die in de zelfde aanstekelijke meezing toppop toverdrank ketel is gedoopt.

Half Moon Run is inmiddels een oude bekende van Pinguin. Maar er is wel wat gebeurd tussen de tijd dat we de band voor het eerst gingen draaien een jaar geleden en nu. Ze zijn succesvol geworden. De vonk sloeg voor het eerst over toen de Canadezen in het voorprogramma stonden van Mumford & Sons. Een eigen show in A’dam legde de band ook geen windeieren, maar de genadeklap deelden ze uit op Lowlands, met als gevolg NL aan hun voeten. De liefde is wederzijds want ze komen weer terug. Op 27 oktober staat Half Moon Run in de Melkweg. Reken er op dat ze de eerstvolgend keer in een veel grotere tent staan. Hopelijk hebben ze dan wel een tweede album uit.

Society is de naam van de band/project/ding van James Girdner, een Britse mooiboy die onze aandacht heeft getrokken met zijn single 14 Hours. James doet het met computers, hij samplet de hele boel bij elkaar, maar het eindproduct is organisch en atmosferisch en prachtig. Portishead meets The Verve. Zoiets. Er schijnt ook een album te zijn/komen maar dat weten we niet zeker. Society is namelijk geen naam die zich lekker laat googelen en de site van Society levert veel mooie plaatjes op en clips van King Krule en Parquet Courts, maar geen harde info. Maar dat komt later wel, want van Society gaan we nog veel meer horen.

Het nieuwe album van Cults, Static schijnt een break-up album te zijn. Brian en Madeline begonnen in 2010 aan hun Cults avontuur als stelletje, maar nu is het uit. Blijkbaar zijn ze nog wel on speaking en composing terms, want als band gaan ze gewoon door. Je moet het maar kunnen opbrengen met je ex op wereldtournee. Aan de andere kant hebben liefdeperikelen en scheidingsdrama’s in het verleden veel mooie muziek opgeleverd. Ieder nadeel heb zijn voordeel, sprak ooit een orakel. We gaan het meemaken. Het Static album verschijnt op 15 oktober, op 4 november staat Cults in de 013 te Tilburg. Of niet.

Met een naam als Still Corners verwacht je geen snoeiharde metal of gruizige grunge, alhoewel je dat laatste zou kunnen, want Still Corners zit op Sub Pop, ooit de geboorteplaats van grunge. Maar niet dus. Het Engelse duo Greg Hughes en Tessa Muray maakt muziek op fluisterniveau, mooi ingetogen en eigen. Met hun in 2010 verschenen debuutalbum legde Still Corners de lat meteen akelig hoog. Veel bands zouden last krijgen van het moeilijke tweede album syndroom, maar afgaande op de eerste single van de opvolger kunnen Greg en Tess opgelucht ademhalen. Still Corners is/was te zien op het Incubate Festival op 16 september.

Een paar apart. Moby, toch niet je doorsnee popartiest laat zich op zijn nieuwe single in met Wayne Coyne van Flaming Lips evenmin a regular guy. Moby doet gewoon zijn sfeervolle dansding, Coyne zingt, maar houdt zich in en blijft voor de verandering eens binnen de lijntjes. Je herkent zijn levendige fantasie wel in de vrij bizarre clip van The Perfect Life. Moby en Coyne, bevriend sinds 1995 lopen in de video verkleed als Mexicaanse Mariachi-muzikanten door downtown L.A. als een soort rattenvangers van Hamelen. Het soort mensen dat ze aan trekken is eh…bijzonder, voluptueuze bikers in zwembroek bijvoorbeeld, maar ook naakte geesten op rolschaats en niet te vergeten gymmende gehandicapten. The Perfect Life is de tweede single van Moby’s elfde album, Innocents.

Een paar apart. Moby, toch niet je doorsnee popartiest laat zich op zijn nieuwe single in met Wayne Coyne van Flaming Lips evenmin a regular guy. Moby doet gewoon zijn sfeervolle dansding, Coyne zingt, maar houdt zich in en blijft voor de verandering eens binnen de lijntjes. Je herkent zijn levendige fantasie wel in de vrij bizarre clip van The Perfect Life. Moby en Coyne, bevriend sinds 1995 lopen in de video verkleed als Mexicaanse Mariachi-muzikanten door downtown L.A. als een soort rattenvangers van Hamelen. Het soort mensen dat ze aan trekken is eh…bijzonder, voluptueuze bikers in zwembroek bijvoorbeeld, maar ook naakte geesten op rolschaats en niet te vergeten gymmende gehandicapten. The Perfect Life is de tweede single van Moby’s elfde album, Innocents.

Vrolijke hip hop is best zeldzaam, zeker in de V.S. Hier hebben we De Jeugd en The Opposites die regelmatig voor een vrolijke noot zorgen. In Engelssprekende landen is er misschien minder om om te lachen zeker als je uit de da hood komt. Fam Jam van Shad klinkt heerlijk zonnig, als een niks aan de hand plaatje. Maar schijn bedriegt. De track is een ode aan immigranten, een groep die het in de V.S. buitengewoon moeilijk heeft. Shad rapt hoe succesvol immigranten kunnen zijn als ze maar een kans krijgen (1 in 3 refugees is a Lauren Hill) en de kleur die ze aan de maatschappij geven. Hopelijk reikt zijn boodschap verder dan de eigen parochie. Nog even voor de boekhouding, Shad is Shadrach Kabango, een Canadese rapper, geboren uit Rwandese ouders en oorspronkelijk afkomstig uit Kenya. Hij is dus zelf immigrant. Fam Jam staat op album Flying Colours album nr vier van Shad.

We niet van bloed houdt of van horror doet er verstandig aan de clip te vermijden. Wie van dromerige, melancholieke fluisterpop houdt gezongen door een aardse engel kan zijn/haar (gebroken) hart ophalen aan Bad Weather van Superhumanoids uit L.A. Niet alleen past de video niet erg bij de muziek, de naam Superhumanoids is ook misleidend. Sarah, Cameron, Maz en Evan zijn muzikanten van vlees en warm bloed en geen op mensen gelijkende robots. Hun muziek heeft weliswaar een elektronische onderlaag, maar is zeker geen electropop. Wat dan wel? Goede vraag, want elk nummer van Superhumanoids klinkt weer anders. Bad Weather vormt met twee remixen en twee andere songs de derde EP van het dus intrigerende Superhumanoids.