Author: Flip van der Enden

Baby Did A Bad Bad Thing is een minder bekende hit van Chris Isaak, die door Queen Kwong in een sexy jasje is gehesen. Queen Kwong afficheert zich als band, maar is feitelijk een alias van Carré Calloway, een protegee van Trent Reznor, die de multi-instrumentaliste ontdekte toen ze nog maar 17 was. Queens reputatie rust op haar enerverende live-shows, haar singles en EP maakten minder indruk. Tot nu toe. Met Baby Did A Bad Bad Thing lijkt ze echter een goede troef in handen te hebben, het nummer lijkt op haar bevallige lijf geschreven en de clip is ook niet verkeerd.

Het is nog steeds niet duidelijk of er ook een album zit aan te komen van TV On The Radio. Steeds minder bands willen wachten met het uitbrengen van nieuw werk tot ze genoeg songs hebben voor een album, klaar is uit. Voordeel is dat bands dan nieuwe nummers kunnen introduceren in hun liveshows en dat is voor alle betrokkenen alleen maar goed. Million Miles is het twee nieuwe nummer van TV On The Radio in korte tijd en een mijlen ver verwijderd van Mercy, hun eerste nieuwe nummer in ruim twee jaar. Was Mercy een hoekig postpunkerig liedje, Million Miles is een sfeervolle ballad. Allebei zijn ze zeer sterk. Laat maar komen die nieuwe nummers per stuk of per dozijn, maakt niet uit.

Een witje van vijf jaar laten vallen tussen twee albums is niet verstandig, careerwise. Zeker niet als je de pers op de hand hebt, genoeg optredens en een spraakmakend optreden op SXSW in de pocket. Waarom Pretty & Nice uit Boston zich sinds 2008 min of meer schuil heeft gehouden, vermelden de internetten niet. Maakt niet uit, belangrijk is dat de band terug is en een album uit heeft dat weinig zwakken plekken vertoond, zeker niet als je uit bent op vernuftig samenspel en pakkende melodietjes in een uit de jaren zestig daterende traditie. Het comebackalbum van Pretty & Nice heet Golden Rules For Golden People en is hun derde.

Een witje van vijf jaar laten vallen tussen twee albums is niet verstandig, careerwise. Zeker niet als je de pers op de hand hebt, genoeg optredens en een spraakmakend optreden op SXSW in de pocket. Waarom Pretty & Nice uit Boston zich sinds 2008 min of meer schuil heeft gehouden, vermelden de internetten niet. Maakt niet uit, belangrijk is dat de band terug is en een album uit heeft dat weinig zwakken plekken vertoond, zeker niet als je uit bent op vernuftig samenspel en pakkende melodietjes in een uit de jaren zestig daterende traditie. Het comebackalbum van Pretty & Nice heet Golden Rules For Golden People en is hun derde.

Het lijkt wel alsof er elke week een nieuwe single verschijnt van Portugal. Modern Jesus is alweer de vierde track van het Evil Friends album en weer raak. We hebben het hier eerder vermeld, het is opvallend hoe lang sommige Amerikaanse bands er over doen om internationaal door te breken. Evil Friend is het zevende album van de band uit Wasilla, Alaska maar de eerste die echt aanslaat. Dat langverwachte en dikverdiende succes komt mede op het conto van producer Danger Mouse (Black Keys/Gnarls Barkley/Gorillaz) die zijn magic touch op de band heeft losgelaten. Het succes van Portugal.The Man is dus langverwacht en dik verdiend. Nu nog even de livetest (15/9 Paradiso) doorstaan en we hebben er een band bij waarvan we nog lang plezier zullen beleven.

Achter Porcelain Raft gaat de Italiaanse moodmuzikant Mauro Remiddi schuil. Remiddi (1972) heeft een lange leerschool doorlopen. Net 20 ging hij op tournee door Italië als accordeonist in een klezmerband. Later kwam hij in Londen terecht, waar hij zich aanbood als gitarist en drummer. In 2000 belandde Mauro in Brooklyn NY en daar zit hij nog steeds. Sinds 2010 is Mauro voor zichzelf bezig. Drie jaar later is er een tweede Porcelain Raft album, Permanent Signal en geen weg meer terug. Remiddi heeft in relatief korte tijd een wereldwijd publiek gevonden voor zijn donkere droompop.Dat publiek zal alleen nog maar groter worden, dankzij sterke optredens van de doorgewinterde muzikant en zijn band. Op 1 november legt Porcelain Raft aan in de Paradiso.

Everything doet sterk denken aan Elvis Costello toen hij nog een angry young man was, maar aan de piepjes en knorretjes, de breaks en het abrupte einde herken je toch de hand van de meester, Trent Reznor. Nine Inch Nails is bezig aan een zeer geslaagde comeback. Zowel de liveshows als het nieuwe album, Hesitation Marks worden opvallend goed ontvangen. Dat is best bijzonder, want veel van Reznor’s tijdgenoten zijn weggezakt in het nostalgiecircuit. Wellicht dat zijn bijbaan als filmcomponist de druk van de ketel heeft afgehaald, feit is dat NIN weer een kracht is om rekening mee te houden.

Lanterns On The Lake is zo’n band die zijn fans via het internet vindt en via non-conformistische radiostations als uw eigen Pinguïnradio. De band komt uit Newcastle en is drie man en twee vrouw sterk. Het jaar van oprichting is 2007. The Lanterns hebben in eigen beheer twee EP’s uitgebracht waarna ze werden opgepikt door het Bella Union label (M.Ward/Fleet Foxes/Veronica Falls). Dat bracht in 2011 een eerste album uit, dat een dezer dagen gezelschap krijgt van Until The Colours Run. Het titelnummer doet dus dienst als smaakmaker en smakelijk is de track zeker. Tenminste als je van Noord Britse indiepop houdt met zachte dameszang, wat extra keyboards en een beetje galm.

Wait For Me is misschien niet zo goed als Supersoaker, maar alleen al door de prachtstem van Caleb Followill ruimschoots de moeite waard. Beide songs zijn voorbodes van het 6e K.O.L. Album, Mechanical Bull dat eind deze maand moet verschijnen. Het zijn spannende tijden voor Kings Of Leon. Twee jaar geleden zakte de band een soufflé ineen. Caleb kon het succes niet aan en zocht zijn heil in heilloze middelen. Nu schijnt hij weer boven jan te zijn en beginnen de domineeskinderen aan een nieuwe fase in hun bestaan. De eerste indruk is dat ze geen gekke dingen van plan zijn, maar dat is gezien de toch wat fragiele zanger, misschien wel zo verstandig.

Pay No Mind is niet het gelijknamige nummer van Beck, maar de 3e single van het tweede album van Hanni El Khatib. Je herinnert je misschien nog dat dat album is geproduceerd door Dan Auerbach. De inmenging van de Black Key heeft ongetwijfeld een positief effect gehad op het Head In The Dirt album, maar onderschat ook niet de sluipende songs van de surfpunk zelf, zijn aantrekkelijke enthousiasme en de superleuke clips die hij bij zijn singles bedenkt. Als hij nu ook nog op de bühne weet te boeien, dan weten wij wil wie we volgend seizoen op de festivals willen tegenkomen. Dat wordt dus even kijken en keuren op 3 december in de bovenzaal van de Paradiso.