Author: Flip van der Enden

We vreesden met grote vreze dat Foster The People voor de makkelijkste weg zou kiezen en hun langverwachte tweede album vullen met remakes van Pumped Up Kicks en Houdini. Dat lijkt mee te vallen. Tenminste Coming of Age is dat duidelijk niet. Het trio uit L.A. blijft aan de goede kant van de pinguingrens. Kan natuurlijk altijd nog zo zijn, dat het album als doel heeft het grote en onverwachte succes van Foster The People te consolideren en de band doet ook niet echt een MGMT-tje met Coming Of Age, maar vooralsnog verdienen ze het voordeel van de twijfel. In ieder geval tot 18 maart wanneer het Supermodel album uitkomt.

Nieuw werk van Elbow. Fly Boy Blue/Lunette laat geen wezenlijke veranderingen horen. Het is de oude vertrouwde Elbow sound die tegelijk episch en melancholiek is. Dus hoef je verder alleen nog te weten dat het nummer vooruitloopt op de release van het zevende Elbow album, The Take Of And Landing Of Everything dat dat album op 10 maart uitkomt en dat de band op 2 juni op Best Kept Secret staat.

Lost In The Tree is een band uit North Carolina, zo’n beetje het meest achterlijke deel van de V.S. als het om politiek en emancipatie gaat. Hun samenstelling wisselt, maar met mannetje/vrouwtje of zes zijn ze meestal wel. Lost In The Trees maakt goed verzorgde orkestrale luisterpop met Past Life als prima voorbeeld. In het nummer zit een gitaarlick waarvan je je niet kunt voorstellen dat er nooit iemand eerder iemand op is gekomen. Past Life is tevens het titelnummer van album nummer vier van de band uit dixieland, die voor inspiratie zegt te luisteren naar o.a. Beethoven, Radiohead en Outkast.

Als er ergens geen gebrek aan is op dit moment is het wel aan meiden met machines, zangeressen die gedragen ballads zingen op de klanken van elektronisch keyboards. Daarom moet je wel van goede huize komen om op te vallen tussen al die gevoelige dames. Miss Lowe komt een heel eind. Right Thing is het titelnummer van de debuut EP van de zo te zo te zien nog jonge zangeres uit London. Ze nam de vier tracks op meteen paar grote namen uit de Britse dancescene, maar een dansplaat is het niet geworden meer een vrouwelijk antwoord op James Blake. En dat was er nog niet.

Calm It Down begint als een nummer van N.E.R.D. maar slaat halverwege om in iets heel anders, pastorale koorzang met elektronische geluidseffecten en zo wat. Raar plaatje. Maar als je weet dat Sufjan Stevens er achter zit dan wordt het al wat minder vreemd. Sisiphus is de naam van een nieuw muzikaal verbond tussen Serengeti, Son Lux en Stevens dus. We gaan even het rijtje langs. Serengti is David Cohn, een rapper maar niet van de straat. Hoewel, hij komt van de South-Side of Chicago. Maar zijn lyrics zijn literair en zijn beats doorspekt met invloeden uit andere genres. Hij is de achterneef van de trompettist van jazzlegende Count Basie. Son Lux heeft ook een hip hop achtergrond. Hij komt uit NYC en boert goed als maker van muziek voor commercials. Sufjan Stevens is Sufjan Steven, een van de meer enigmatische types uit de Amerikaans alternative muziek scene. Het trio heeft eerder samen dingen gedaan onder de naam s/s/s. Calm It Down is een gratis download. Het Sisiphus album, gemaakt in opdracht van een kunststichting volgt half maart.

En plots is daar een nieuwe single van The Dead Weather. Niet spectaculair ook niet echt anders dan eerder werk, maar weer lekkere langharige recht toe recht aan poespasloze rock ‘n’ roll. Mogen we op korte termijn nog meer verwachten van Jack White en Allison Mosshart. Ja dat mogen we. Op 10 maart komt er een tweede TDW album uit, Sea of Cowards. Maar daar staat Open Up (That’s Enough) dus niet op.

Opgenomen in de studio waar The Beach Boys aan hun opus magnum hebben gewerkt, Pet Sounds en geproduceerd door de legendarische Gil Norton (Pixies) is het niet vreemd dat het nieuwe album van Surfer Blood klinkt als de spreekwoordelijke klok. Maar mooi geluid is het halve werk, er moeten ook nog fatsoenlijke songs komen. Laat dat maar aan de mannen uit West Beach over. Say Yes To Me is net zo’n vrolijk springerig surfpop liedje als Demon Dance en de oud-IJsbreker Miranda. Dat wordt wel wat, dat tweede Surfer Blood album, Python.

De zaak Ferreira. Eigenlijk dachten we dat de de geblondeerde zangeres uit L.A. zo’n hitparadepoppetje was a la Katie Perry en La Gaga. Niks mis mee, maar als je dat soort consumptie pop prefereert, ben je bij Pinguin aan het verkeerde adres. En Sky (= haar echte naam, ze heeft waarschijnlijk hippie ouders) heeft de nodige nummers die hard zouden vloeken tussen de indie, die wij op het menu hebben staan. Maar Sky heeft ook andere noten op haar zang. Zo komt er binnen kort een duet met Ariel Pink’s Haunted Graffity en is Night Time Right Time -het titelnummer van haar debuutalbum- een track die veel te duister en subversief is voor al te jeugdige luisteraars. En zo heeft ze er nog wel meer. Op de hoes van dat album staat Sky topless afgebeeld, maar niet op een seksuele wijze, zoals de Jeugd zou zeggen. Sky is ook pas nog opgepakt wegens drugsbezit samen met haar vriendje Zachary Smith, de zanger van Diiv. Ze lijkt dus bepaald geen lieverdje, deze hartsvriendin van Miley Cyrus. Of het echt iets wordt tussen Sky en Pinguin valt nog te bezien, maar een beetje flirten kan geen kwaad.

Het zal de vaste pinguinluisteraars niet zijn ontgaan dat we het Vlaamse Balthazar hoog hebben zitten. Grote kans dat je ons zal zien als de band op 12 feb in de Oosterpoort staat of een dag later in Paradiso. Leipzig ist ganz neu. Hun site vermeldt niet of er ook een opvolger aan zit te komen van het Rats album uit 2012. Waarschijnlijk wel, want Balthazar gaat uitgebreid op tournee met naast de twee shows in NL en een handvol in B ook een hele serie in D maar ook in P en F en UK. Kortom de band die in 2006 Humo’s Rockrally won is ver gekomen.

Meditatieve muziek uit het hoge noorden. Het Friese vijftal geeft The xx en James Blake op als referentie, maar dat is gelukkig niet zo te horen. Niet omdat het geen goede voorbeelden zouden zijn, maar omdat The Future’s Dust een eigen klankentapijt weet te weven, een sound die je associeert met een nog hoger noorden dan het Friese land, Finland bijv. of IJsland. We zouden best lyrisch kunnen doen over The Fields, want echt bijzonder en bijzonder echt, maar we houden het bij de opmerking dat Rosan, Nick, Abel, Jochem en Olaf een EP uit hebben met nog drie tracks, die minstens zo betoverend zijn als The Fields.