Author: Flip van der Enden

Vorige week opgenomen in de Pinguin-analen en nu bevorderd tot IJsbreker. Even een korte inhoud van het voorafgaande. Little Green Cars is een nieuwe, jonge band uit Ierland. Men maakt pop met een lichte country twang. Hun debuut single The John Wayne verscheen begin deze zomer in Ierland bij een kleine indie.

Band is ondertussen ingelijfd door het label van Mumford & Sons dat de single nu ook in de rest van de wereld heeft uitgebracht. The John Wayne gaat niet over de beroemdste filmcowboy aller tijden, maar is een liefdeslied waarin ‘s mans faam wordt gebruikt als metafoor.

Laatste nieuws! Little Green Cars staat op de longlist van BBC’s Sound Of 2013, een lijst van acts die volgens kenners, connaisseurs en muziekprofessionals komend jaar gaan doorbreken. (Andere ‘Pinguin’ acts op die lijst van 15 zijn Haim, King Krule, Kodaline, Palma Violets, Peace, Savages en Tom Odell.)

Ons bereikt regelmatig de vraag of het af en toe ook een beetje harder kan. Ja dat kan. Maar niet te hard, want daar hebben we Aardschok voor. De nieuwe IJsbreker valt in de categorie hard edoch niet hersenloos. Violent Soho verscheen een paar weken geleden al op onze radar. Toen met de single Tinderbox, nu is er het nog betere Neighbour Neighbour.

De band komt uit het verre Brisbane (Aus). Het geboorte jaar is 2004. De eerste paar jaar van hun bestaan, besteedden de vier leden aan het perfectioneren van hun kunst en het bestuderen van het werk van hun helden, Pixies, Nirvana en Mudhoney. De stroomversnelling kwam in 2009 toen Thurston Moore van het eveneens bejubelde Sonic Youth hen inlijfde bij zijn Ecstatic Peace label. Daarop verschijnt begin volgend jaar een derde album, waarvan Neighbour Neighbour de krachtige aankeiler is.

Arthur Ashin heeft het verkeerde beroep gekozen. De 30 jarige muzikant uit Brooklyn houdt niet van interviews, niet van optreden en niet van publiciteit. Het liefst sluit hij zich op in zijn studio. Ashin lijdt namelijk aan angstaanvallen, zijn hele leven al. Zijn master in psychologie bracht hem inzicht, maar helaas geen verlichting.

Gelukkig heeft hij zijn muziek. Gelukkig ook voor ons, want Ashin is een hoogbegaafde platenmaker. Dat doet hij overigens niet onder eigen naam, maar als Autre Ne Veut. Onder die vlag heeft hij al een album en een EP uitgebracht.

Een tweede album volgt begin volgend jaar. Titel, Anxiety. Op de hoes staat heel toepasselijk een afbeelding van De Schreeuw, het beroemde schilderij van Edvard Munch. Ashin blijft dus dicht bij zichzelf. De eerste single van Anxiety heet Counting. Het is een intiem en persoonlijke nummer, maar niet zoals je misschien zou verwachten van een getormenteerd zanger/muzikant in de singer-songwriter stijl of met agressieve gitaren.

Counting is een sfeervolle, zelfs zwoele semi-elektronische ballad. Stel Prince en Beth Gibbons van Portishead hebben liefdesbaby, die ook muziek maakt. Zoiets.

Conor J. O’Brien heet hij, de man die furore maakt als Villagers. In 2010 debuteerde Conor met Becoming A Jackhal, een folky luisterplaat, die hem associaties opleverde met Mumford & Sons. Niet terecht bleek al snel. Tijdens zijn live-debuut op de Lowlands dat zelfde jaar bleken O’Brien en zijn band zowel subtieler als uitbundiger dan Marcus & Co.

De drie tracks die tot nu toen bekend zijn van het tweede Villagers album, Awayland (14/1/13) laten horen dat O’Brien het folkpad definitief verlaten heeft. The Wave is bijna electro en in Passing A Message domineren de elektrische gitaren.

Waar deze tracks naar een bijna kakofonische climax toewerken, bereikt de nieuwe single, Nothing Arrived zijn hoogtepunt met hulp van strijkers en een aanzwellend koor. Drie nogal verschillende tracks, sterk dus, sterk afwijkend ook van het debuut. De verbindende factor is en blijft Conor’s indringende stem. Heartfeld zeggen de Engelsen. Het is niet bepaald easy listening wat Villagers ons voorschoteld, maar jee wat goed! En ze komen spelen. 3 shows rond Eurosonic en een reprise op 9 maart in de Tivoli in Utrecht.

Your Sister begint met een riff, die je bekend in de oren zal klinken. David Bowie gebruikte het zelfde loopje in The Jean Genie en The Sweet stopte een lichte variant ervan in Blockbuster. De kans dat Findlay een proces voor plagiaat aan haar broek krijgt is echter niet heel groot. Bowie heeft de riff namelijk van The Yardbirds (I’m A Man), die hebben hem weer van Bo Didley en die heeft hem uit de oersoep van de blues gevist.

Genoeg geschiedenis terug naar het heden. En de toekomst. Want deze eerste single zal wel eens een daalder waard kunnen zijn. Afgaande op Your Sister heeft Findlay de blues, net als Jack White en Black Keys. Echt origineel is het allemaal niet, maar wel opwindend. En de dame stopt zoveel energie en manie in haar performance, dat ze beslist haar eigen mannetje staat.

Op dit moment trekt Findlay door de U.K. als support van Jake Bugg. Je kunt Your Sister gratis downloaden op www.FINDLAYMUSIC.com

Over het algemeen doen we niet aan voorspellingen, maar Team Pinguin meent vrij zeker te weten dat 2013 het jaar wordt van…..(tromgeroffel)…Foals! De band uit Oxford heeft het in zich om langszij te komen naast Radiohead en Muse als goede, geloofwaardige en succesvolle band van Britse herkomst. En waarop baseren wij deze boude uitspraak? Op behaalde resultaten uit het verleden en op de niet normaal hoe goede single die de band deze week heeft uitgebracht. Inhaler heet-ie.

Op het nieuwe Foals album moeten we nog even wachten, dat verschijnt pas in februari. Holy Fire is de opvolger van Antidotes (2008) en Total Life Forever (2010). Uit de titel mag je opmaken dat de band ook het gevoel heeft op stoom te zijn. We zullen niet proberen de muziek te omschrijven, je zult Inhaler nog vaak genoeg horen. Maar om je toch een indruk te geven uit welek hoek de wind waait: Inhaler en Holy Fire zijn geproduceerd door Flood (Pumpkins/NIN/N.Cave) en Alan Moulder (Interpol/Foo Fighters/Dep. Mode). De goede verstaander etc.

Er zijn plaatjes die in één keer vallen en er zijn plaatjes die geven hun schoonheid pas prijs na een aantal draaibeurten. Niet zelden zijn dat de beste nummers, de blijvertjes en beklijvertjes. Sleepwalker van Moon Duo is zo’n single die (bij ons) even nodig had om in te zinken. Begin september zetten we het nummer op onze playlist. Nu twee maanden later maken we er IJsbreker van. Nog niet eerder heeft een plaat zo’n lange aanloop gehad. Beter laat dan nooit, zeg je in zo’n geval.

Wie of wat is Moon Duo ook alweer? Een duo dus, van Sanae Yamada en Ripley Johnson. Ze zitten samen in Wooden Shjips, een space rock band uit San Franciso, maar hadden blijkbaar behoefte aan een verzetje. De sound van het gelegenheidsduo wijkt niet heel erg af van die van het moedershjip. Net als het gros van de gemengde dubbels die momenteel actief zijn, maakt Moon Duo muziek in de dreampop/shoegaze-style.

Dat doen ze echter met zoveel kracht en concentratie dat ze met kop en schouders uitsteken boven het snel vol rakende veld. Wij zijn overigens niet de enige die Moon Duo ‘gemist’ heeft. Ze zijn deze maand uitgebreid op tournee in in Europa, maar als je ze wilt gaan zien zal je naar een buurland moeten. Hun enige Nederlandse optreden (in Vera Groningen) is namelijk al verleden tijd.

Zoals ridders in de vroege middeleeuwen op zoek gingen naar de heilige graal, is de moderne popmuzikant op zoek naar de perfecte popsong. De queeste blijft vaak zonder resultaat, maar soms steekt een talent de kop op, die schijnbaar moeiteloos de ene classic na de ander uit zijn mouw tovert. Het heeft er alle schijn van dat Andy Burrows zo’n unieke componist is die, als we over een jaar of tien terugblikken, een repertoire op zijn naam heeft staan dat zich kan meten met dat van grote voorgangers als Paul McCartney, Ray Davies, Guy Chambers en ja, Chris Martin. Toegegeven niet iedereen is geporteerd van melodieuze, Beatle-esque pop, want te zoet. Het valt echter moeilijk te ontkennen dat de songs van Burrows oorstrelend en memorabel zijn.

Voor wie het gemist heeft; Andy is de voormalige drummer van Razorlight voor wie hij o.a. America schreef. Vorig jaar scoorde hij een grote kersthit samen met Editor’s voorman Tom Smith, When The Thames Froze en hier op Pinguin hebben we zijn vorige single Keep On Moving On grijs gedraaid. Because I Know I Can komt van Andy’s 2e solo-album, Company dat bulkt van de pure popsongs.

Als je dit leest is het mogelijk te laat, maar vrijdag 26/10 en zaterdag 27/10 is hij in het land, in de Bitterzoet in A’dam en Rotown in R’dam respectievelijk. Op 17 december komt hij terug. Dan verzorgt hij het voorprogramma van Muse in de Ziggodome. En voor hen die Andy’s songs een beetje te soft vinden. We zullen proberen om volgende week een IJsbreker te kiezen met wat meer volume.