Author: Flip van der Enden

We hebben al eerder een nummer van Glass Animals gedraaid, van hun debuut EP. Psyla komt van EP nummer 2 die uit is op het label van Paul Epworth, de stille kracht achter het succes van Adele en vele anderen waaronder Friendly Fires, Florence & The Machine, The Rapture en Bloc Party. Sind kort heeft Epworth dus een label, Wolf Tone. Artiesten vinden het uiteraard een grote eer om bij hem in de stal te komen. Epworth gaat niet voor het grote geld, maar voor kwaliteit, getuige zijn eerste signing Glass Animals. Het Engelse kwartet maakt zinnelijke softpop, die in de verte aan trip hop doet denken, maar op geen enkele manier retro of nostalgisch is. Mocht je behoefte hebben aan vergelijkingen denk dan aan Alt J en/of James Blake.

White Nose, witte neus dus is de garagerockhobbyband van Yorick van Norden. En wie is Yorick? Een jonge singer-songwriter uit Haarlem die momenteel het land door trekt in het kader van de Popronde. Yorick is een sixties freak, maar niet zo eenkennig als Dave von Raven. Zijn belangstelling is breder en omvat ook bands die niet klinken als The Beatles in 1964. Zoals de protopunk-garagerockgolf die in de jaren 60 door de Amerikaanse provincies raasde. Daar heeft Yorick in geval van White Nose de mosterd vandaan. File next to Trauma Helicopter, Mozes & The Firstborn etc.

Kerst is in zich, dat betekent dat het ballad seizoen is aangebroken. KOL doet een duit in het kerstzakje met Beautiful War, een track van het best wel erg okaye Mechanical Bull album. De Followill broers nemen er de tijd voor, het nummer klokt 5.10, maar verveelt geen seconde. En de moraal van het verhaal? “Love don’t mean nothing, unless there’s something worth fighting for”

Family band, zo spreek je het uit, is een zeskoppig ‘electronic grunge’ monster uit Isla Vista, Californië. De bandnaam verwijst naar de hechte band tussen de muzikanten, maar ook naar het feit dat een aantal van hen netjes getrouwd is. Als ze geen herrie maken is de familie op het strand of op straat te vinden, de heren en dame zijn namelijk surfers en skaters. Come Alive staat op het vers verschenen debuut EP van de happy family.

Een van de beter bewaarde geheimen van de Britse indiescene staat op het punt om publiek te gaan. We hebben het over Metronomy. Het meest recente album van de band, The English Riviera met daarom de modern classic Everything Goes My Way is na drie jaar een stiekeme bestseller geworden. Opvallend is dat Metronomy in Frankrijk net zo populair is als at home. Metronomy is een electro popband, maar klinkt warmer en humaner dan menig eikenhouten/geitenwollen sokken orkest. Ze zijn met zijn vieren, oprichter Joseph Mount, Oscar Cash, Anna Prior en Olugbenga Adelakan. Allemaal zijn ze multidisciplinair. I’m Aquarius is een voorloper van een vierde album (Loveletters maart ’14). Naast zelf muziek maken, doet Metronomy ook aan remixen o.a. voor Franz Ferdinand, Lykke Li, Lady Gaga en Gorillaz.

Carry me is een raar plaatje en dat pleit voor Bombay Bicylce Club, een band die nu zo succesvol is dat het verleidelijk moet zijn om een veilige weg te kiezen. Dat heeft het Britse trio dus niet gedaan. Carry Me is een hortend en stotend poprock plaatje dat zijn kwaliteiten pas na diverse draaibeurten prijsgeeft. Volgens de site van de Bombays is het nieuwe album klaar voor release, wanneer staat er niet bij. Wij hebben een donkerbruin vermoeden dat dat begin 2014 zal zijn, want op 10/2/14 staat BBC in de Melkweg, grote zaal uiteraard.

Sivu kennen we van de oorwurmtrack Better Man Than He. De Britse singer-songwriter heeft die single opgevolgd met twee EP’s. De meest recente heet net als de nieuwe single I Lost My Self. Siva is Fins voor pagina en pagina op zijn Engels is de echte naam van de zanger, Page dus, James Page. James is binnenkort in het land. Hij zal te zien zijn op Rotterdamse Songbird Festival. Dat evenment is dit jaar zeker de moeite van een bezoekje waard, want behalve Sivu zullen daar ook net als Valerie June en Sam Amidon te zien zijn. Data? 23 en 24 november in de Doelen in 010.

Meestal is het vertrek van een leadzanger de nekslag voor een band, maar heel soms gebeurt er een wonder en wordt de verminkte band beter een succesvoller dan ooit. Dat is bijvoorbeeld met Pink Floyd gebeurd en Fleetwood Mac. Of Midlake een zelfde lot beschoren is? Het is nog iets te vroeg om daar iets zinnigs over te zeggen, maar het zou zo maar kunnen. Antiphon het eerste Midlake album zonder zanger/componist Tim Smith is een vier sterren album. Gitarist Eric Pulido heeft zich opgeworpen als nieuwe frontman en dat doet hij zo goed dat je je afvraagt waarom hij al die jaren in de schaduw van Smith heeft geopereerd. Zijn plaats ingevuld door twee nieuwe bandleden, een gitarist en een keyboardspeler, zodat Midlake er ook numeriek beter op is geworden.