Author: Flip van der Enden

De naam van Laura Marling wordt vaak in één adem genoemd met die van Marcus Mumford. Zij is namelijk zijn ex. Zonder Mumford fans tegen de schenen te willen schoppen, willen we wel zeggen dat Laura meer verdient dan de geschiedenis in te gaan als scharrel van Marcus. Sterker nog, misschien heeft zijn wel meer in haar mars, of een langere adem dan de man die de banjo salonfähig maakte. Marling componeert en zingt diepgravende songs, veelal te introvert voor airplay, maar live en op plaat weet ze diep te raken. Master Hunter is voor haar doen een extroverte song, een sneer naar een oude liefde met een citaat van de oude meester, It Ain’t Me Babe van Bob Dylan. Steek die maar in je zak Marcus. Op Youtube staan verschillende live uitvoeringen van Master Hunter, waaronder een hele mooie, recente bij Jools Holland.

Het nieuws dat Wolfmother uit elkaar was, maakte op ons niet veel indruk. De band had immers toch maar één vast lid, Andrew Stockdale. Die is nu dus solo. Feitelijk is het enige dat is veranderd de naam. Stockdale’s ‘debuut’ is opgenomen met de laatste incarnatie van Wolfmother, was ook bedoeld voor het derde album van de band, maar halverwege de opname heeft Andrew dus besloten alle schijn van een band te laten varen en onder eigen naam door te gaan. Niet onlogisch want de zanger/gitarist heeft alle songs geschreven en het hele album ook zelf geproduceerd. We hoeven ook niet bang te zijn dat hij geen oude nummers speelt tijdens zijn concerten. Dus eigenlijk is er niks veranderd. En dat is goed nieuws.

Het uur van de waarheid is aangebroken voor CrystalFighters. Gaat de band de annalen in als een One hit wonder of krijgt Plage gezelschap? Het lijkt op het laatste. You & I klinkt een beetje als Plage Part 2, maar wat maakt dat uit als het resultaat lekker zomers is en op de meezingspieren werkt? You & I staat op Cave Rave, het langverwachte 2e album van de Brits/Spaanse band, die eind deze maand in de winkels ligt. Dat is goed nieuws. Beter is nieuws is misschien wel dat Crystal Fighters weer gaat toeren. Op 17 mei komt het circus naar de Paradiso en op 15 augustus staat het hippie orkest op Pukkelpop.

Australische hip hop, dat hadden we nog niet. Bliss n Eso maken dat gemis goed met House Of Dreams, een stevige track met gitaren in plaats van samples. Hoewel die gitaren kunnen natuurlijk gesampled zijn. Anders dan de naam doet vermoeden is Bliss n Eso geen duo maar een trio. MC Bliss is een Amerikaan, MC Eso komt uit Australië en DJ Izm is een Moccro. Rappen doen ze sinds 2004. De oorspronkelijke inspiratie komt van Public Enemy, wat het stevige en militante karakter van House of Dreams en de andere tracks van het Circus In The Sky album verklaart. Down under is House een giga-hit en hier is het nummer alles behalve kansloos, zeker niet als de mannen hun woorden kracht komen bijzetten met een optreden, want live schijnen ze dubbel dope te zijn.

The Wonder Years, genoemd naar de nostalgische tv-serie uit begin jaren 90 is een poppunkband uit Philadelphia. Het geboortejaar van de band is 2005. De teller staat op vier albums, inclusief het recente The Greatest Generation. Met dit album hoopt de band een deuk te slaan in de mainstream. Verschenen de vorige drie nog op een indie-label, The Greatest Generation is opgepikt door de grootse van de vier major labels. Gelukkig heeft de band nauwelijks water in de wijn gedaan om een groter publiek te pleasen. Geholpen door producer Steve Evetts (Sepultura/Dillinger Escape Plan) is het The Wonder Years gelukt om een album te maken vol songs op het breukvlak van pop, punk en metal. Dismantling Summer is daar een prima proeve van.

Jacco heeft niet teleurgesteld. Nog voordat iemand ook maar één noot gehoord had, doken er verhalen op in de pers dat het debuut van de baroque-er uit Hoorn ook in Amerika zou uitkomen. Waar hadden we dat eerder gehoord? Inderdaad bij de schoenenverkoopster uit Almelo. In geval van Jacco blijkt het echter echt waar te zijn. En de Britse pers was werkelijk heel enthousiast over Cabinet Of Curiosities. Even leek er toch nog sprake van een hype toen bleek dat Jacco en band nog niet helemaal waren ingespeeld tijdens een show op de Noorderslag, maar op SXSW sloeg de vonk wel over. Conclusie Jacco Gardner is inderdaad een Nederlandse held in overzeese gebieden. En alhier, de single Clear The Air is via de vox-populi de Graadmeter binnen gekomen en haalde met vereende stemmen de eerste plaats. Dat is alweer een tijdje geleden, tijd dus voor een opvolger. Die heet Chameleon en is ook mooi.

Sprokkelpop, zo zou je de stijl van Born Ruffians kunnen noemen. De Canadezen laten zich door alles en iedereen inspireren, van de springpop van Vampire Weekend via de turbofolk van Mumford tot en met de baardige harmonieën van Fleet Foxes. En alles wat daar tussen zit. Luke Lalonde leent echter met zoveel flair en hoorbaar plezier, dat we hem zijn gebrek aan originaliteit graag vergeven. Dus vergeet dat gevoel van ‘waar heb ik dat eerder gehoord’ en geniet van de Needle en de andere pure pop liedjes op Birthmarks, album nummer vier van deze geboren boeven.