Author: Flip van der Enden

Valerie June komt uit Memphis, een stad met een ongelofelijke muzikale historie. Een paar namen: Elvis, Otis, Johnny Cash en BB King. Als kind werd Valerie in de gospel gedompeld en de country van het nabijgelegen Nashville was ook nooit ver weg. Typisch gevalletje dus van de paplepel. Maar waar veel roots-acts zich beperken tot het naspelen van de oude meesters, volgt Valerie een eigen route. Die leidde haar in de figuurlijke armen van Dan Auerbach van Black Keys, die samen met haar songs schreef voor haar nieuwe album en dat ook produceerde. Binnenkort komt hij uit, Pushing Against A Stone. Dan gaat Valerie, die in Europa populairder is dan thuis ook op tournee. In Engeland is dat als support-act van Jake Bugg. In NL staat ze op 25 april als hoofdattractie in de (waarschijnlijk veel te) kleine zaal van de Paradiso.

Terwijl de ene helft van rappend Nederland achter Ali aan de hoek van het levenslied is ingedoken en de andere mokkend ondergronds is gegaan, duikt Diggy Dex in het zo ontstane gat. Diggy heeft de gave van het woord, maar ook een oor voor melodie. Wat ook sterk voor hem pleit, is dat hij zichzelf is. Hij komt niet uit de getto, maar uit Amersfoort, Koen Jansen is zijn naam. Hij is ook geen gangster, maar muzikant. En een ladiesman. Veel mensen leerden Diggy Dex kennen via zijn duet met Eva De Roovere en de top tien hit Slaap Lekker. Later had hij ook succes in partnerschap met Ana Drijver en Jenny Lane. Op Do It Yourself doet Diggy het wederom met een dame. De gelukkige is niemand minder dan…Nacy Sinatra! Zij het in gesamplede vorm.  

Veronica Falls is een oude bekende. Bad Feeling was een van de eerste liedjes die we toevoegden aan de playlist van Pinguin, toen we nog maar net uit het Kink-ei waren gekropen. Dat nummer stond op hun debuutalbum, dat verder maar matig werd ontvangen. Het nieuwe album van Londense band wordt door de sceptici van toen binnengehaald als een meesterwerk, ‘the perfect indiealbum’. Het verschil tussen het debuut en Waiting For Something To Happen is vooral zelfvertrouwen. Viel het zangeres Roxanne Clifford in den beginne nog zwaar de zaal in te kijken, nu blikt ze zonder blozen. Debet aan de metamorfose is ook producer Rory Attwell, die zich na goede gedane zaken met o.a. The Vaccines en Palma Violets een topproducer mag noemen.

Op een dag staken Joost en Pieter niets vermoedend een kruispunt over in Haarlem toen ze werden aangesproken door een man, die hen een voorstel deed van het soort dat je niet kunt weigeren. Wat ze kwijt zijn, zal later blijken. Wat ze kregen was een naam, The Pignose Willy’s en het vermogen hemel en aarde te bewegen met de vuigste, smerigste, zweterigste boogie & blues ooit aan deze kant van het grote water geproduceerd. In delta van de Spaarne waart een tweekoppig monster rond waarvoor je bij deze bent gewaarschuwd!   

Op moderne festivals mis je meer dan je meemaakt. Zo ook op Eurosonic/Noorderslag, waar het aanbod veel te groter is dan een eenvoudige sterveling aankan. Dus hebben wij Effi gemist, ook niemand gesproken die de Oostenrijker wel heeft gezien. Dat is jammer, want de man heeft het wel, hoor. Effi is de artiestennaam van Thomas Petrich uit Graz. In de studio doet hij alles zelf, live heeft hij twee secondanten. Effi’s stijl is wat je noemt eclectisch. Hij leent alles wat in zijn kraam te pas komt, van EDM tot reggae en van synthipop tot jazz. Het bindmiddel is alles wat krom is tot rechte liedjes om te buigen. Zoals Muzik, de voorbode van het twee album van Efii, Closer dat we in maart mogen begroeten.

Unknown Mortal Orchestra draait om de muze van één man, Ruben Nielsen. Ruben komt uit Nieuw Zeeland, maar is tegenwoordig woonachtig in de V.S. Dat is een betere uitvalsplek om de wereld te veroveren, dan het mooie maar verre kiwi-country. Dat Nielsen de wereld aan zijn voeten zal krijgen, lijdt geen twijfel. In 2010 zette hij een demo online zonder enige informatie. Toen een paar bloggers hem na veel speurwerk te pakken hadden gekregen en hem vroegen naar de naam van zijn project riep hij maar Unknown Mortal Orchestra. Onder die naam verscheen vorig jaar een eerste album waarvan wij het nummer Strangers Are Strange draaiden. Met plezier. We waren dan ook niet verbaasd toen Nielsen begin december met het sterke Swim and Sleep kwam aanzetten. Nu is er een tweede album, II waarvoor menig popkenner nu al een plekje in zijn/haar jaarlijst heeft gereserveerd. Daar op staat uiteraard Swim and Sleep en deze onderhuidse ballad, So At Being In Trouble.

 

Helaas kunnen we geen antwoord geven op de vraag wat er voor vreselijks er is gebeurd op een nacht in 1927. Wat we wel weten is dat het de naam is van een nieuw project van twee muzikanten uit L.A. die connecties hebben met o.a. Rilo Kiley, The Elected en Postal Service. Dust & Bones is de opvolger van Watch The World Go Dark dat in ruil voor een emailadres gratis te downloaden is op de site van het duo. Voor Dust & Bones wordt wel 99 cent in rekening gebracht. Voor dat geld krijg je een luxe, om niet te zeggen epische meezinger, die kitscherig had kunnen zijn als de makers niet zo’n goede smaak hadden gehad.

 

Drenge is niet de eerste, maar wel een van de betere rammelrock bands naar voorbeeld van Black Keys en White Stripes. Ze zijn net als hun helden ook met zijn tweeën. Eoin en Rory Loveless zijn broers en komen uit Sheffield. Hun achternaam hebben ze van een beroemde pornoactrice uit de jaren zeventig, hun bandnaam schijnt Deens te zijn voor jongens. Het duo heeft een deal bij Infectious, het label van Alt-J, maar daar lijken ze dus totaal niet op. Eind deze maand gaan de jongens op tournee in de U.K. met de meiden van Deap Vally, een combi die wij ook wel zouden willen zien.

Wij lopen een beetje achter wat betreft de waardering van Half Moon Run. Het Canadese trio is thuis beroemd en in de VS en de ons omringende landen best bekend. Maar we kunnen onze schade inhalen. Op 30 maart staat Half Moon Run in het voorprogramma van Mumford & Sons in de Ziggo Dome en een dag later in een veel intiemere setting in de Bitterzoet in Amsterdam. Devon, Dylan en Connor zijn sinds 2010 full time met muziek bezig. Er staan één album op het scorebord, Dark Eyes. Daarop staan serieuze meerstemmige songs, nummers waaraan je niet kunt afhoren dat de drie muzikanten nog maar net de 20 zijn gepasseerd. Muzikaal is Half Moon Run meer verwant aan (de oude) Radiohead dan aan de Mumfords. Dus als je de band echt wil leren kennen, kan je beter naar de Bitterzoet gaan, dan de Ziggo Dome. Of allebei natuurlijk.